...και θα σας πούν διαλέξτε!"

Αγία Ματρώνα: "Θα βάλουν μπροστά σας τον "Σταυρό" και το "Ψωμί" και θα σας πούν διαλέξτε!"

 
Η Άννα Βιμπόρνοβα θυμάται… «Επισκέφθηκα την Ματρώνα  τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής, λίγο πριν πεθάνει.

- Μη φοβάσαι μου λέει, δεν θα ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θα ξαπλώσουμε έτσι, και θα σηκωθούμε «αλλιώς»…

- Πως αλλιώς;  την ρωτάω.

- Να,-μου λέει- θα γυρίσουμε στο «ξύλινο»…

- Μάτουσκα, της λέω, τι σημαίνει το «ξύλινο»;

- Ξύλινο αλέτρι μου λέει, με αυτό θα δουλεύουμε τότε…

- Καί που θα πάνε τα τρακτέρ που τώρα έχουμε;…»

- Ω, λέει,  άσε τα τρακτέρ… Θα δουλεύει τότε το αλέτρι το ξύλινο, και η ζωή θα είναι καλή. Όμως, ακόμη δεν φτάσαμε μέχρι αυτούς τους καιρούς. Εσύ όμως, δεν θα πεθάνεις μέχρι τότε, και θα τα δείς όλα αυτά. Η επαναφορά του ξύλινου αρότρου στην ζωή μας (και εφ΄ όσον βρεθούνε ζώα να τα σύρουν), θα ισοπεδώσει την ανθρώπινη αλαζονεία της εποχής μας… Εάν δεν βρεθούνε ζωντανά  πολύ φοβάμαι ότι θα τα σύρουμε εμείς για  να μη πεθάνουμε από την πείνα. Πόλεμος (συμπλήρωσε) δεν θα ξαναγίνει (με τον τρόπο που μέχρι τώρα ξέρουμε…) Χωρίς… πόλεμο θα πεθάνετε όλοι. Θα πέσουν πολλά θύματα. Όλοι οι νεκροί, θα ξαπλώσετε επάνω στην γη….

Θα σας πω και κάτι άλλο,  Αποβραδίς, όλα θα είναι (όρθια και καλά) πάνω στην γη, και όταν θα  σηκωθείτε το άλλο πρωι, όλα θα μπούν (θα ταφούν) μέσα στην γη. Χωρίς «πόλεμο».

«Πως σας λυπάμαι, όσους τους έσχατους καιρούς θα ζήσετε. Η ζωή θα γίνεται όλο χειρότερη. Τελικά θα έλθει καιρός που θα βάλουν  μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πούν «Διαλέξετε!».

Θα διαλέξουμε τον Σταυρό, της έλεγαν, αλλά πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε;

-«Ε, θα κάνουμε προσευχή, θα πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θα προσευχηθούμε στον Θεό, θα φάμε και θα χορτάσουμε! » αποκρινόταν προφητικά η Αγία Ματρώνα, ενώ αλλού έλεγε:

«Θα πάρετε χώμα, θα κάνετε κουλουράκια, θα τα σταυρώνετε, και θα είναι σαν ψωμί!»

perivolipanagias.

Άγιος Σάββας- 5 Δεκεμβρίου

Άγιος Σάββας- 5 Δεκεμβρίου: Γιατί είναι προστάτης των καρκινοπαθών- Ο Βίος του (ΒΙΝΤΕΟ)

---

Αγιος Σάββας και καρκινοπαθείς

Ο Άγιος Σάββας καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Ιωάννη και της Σοφίας. Από μικρός είχε μοναχικές τάσεις και μπήκε στο μοναστήρι των Φλαβιανών.

Ήταν τόσο εγκρατής που ορισμένα συνηθισμένα φαγητά ποτέ δεν τα δοκίμασε. Μάλιστα κάποια φορά εργαζόμενος σε ένα κήπο επιθύμησε να φάει ένα μήλο ύστερα από σατανικό πειρασμό πριν την ώρα του διατεταγμένου γεύματος, το πήρε στο χέρι του και είπε: «Ωραίο στην όραση και καλό για φάγωμα, αλλά αυτό μας θανάτωσε». Έπειτα το πέταξε κάτω και το πάτησε και έβαλε όρο να
μη φάει ποτέ μήλο στη ζωή του. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού.
Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο. Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος. Ο Άγιος Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Όταν μεγάλωσε ο Μ. Ευθύμιος τον πήρε μαζί του και στο καιρό της Μ. Σαρακοστής τον έπαιρνε μαζί του και στη έρημο. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός – παρά το νεαρόν της ηλικίας
– που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μέγα Ευθύμιο.
Ο Άγιος Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι’ αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα. Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη, είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δυο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, προς το βασιλιά Αναστάσιο και έπειτα προς τον Ιουστινιανό.
Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών, το 534 μ.Χ., ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη.
Ο Άγιος Σάββας ίδρυσε και την περίφημη Λαύρα στην Ιουδαία η οποία λειτουργεί αδιάκοπα εδώ και 1500 περίπου χρόνια, στηρίζοντας την ανά τον κόσμο Ορθοδοξία και εμπνέοντας για αγώνες ασκητικούς και υπέρ της Πίστεως. Επίσης αποτελεί και την κοιτίδα του εκκλησιαστικού μας τελετουργικού Τυπικού, ενώ εδώ έζησε και ο μεγάλος Πατέρας και υμνογράφος της Εκκλησίας Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Διαβάστε επίσης:   Ερευνα-σοκ: Το λευκό κρασί σχετίζεται με τον καρκίνο του δέρματος

Το ανδρικό μοναστήρι του Αγίου Σάββα είναι άβατο για τις γυναίκες. Στις γυναίκες οι μοναχοί βγάζουν άγια λείψανα να τα προσκυνήσουν στην πύλη της μονής και μοιράζουν αγίασμα και λαδάκι για να σταυρώνονται ιδιαίτερα όσοι έχουν όγκους.
Εδώ φυλάσσεται ως ιερό θησαύρισμα το άφθαρτο σκήνωμα του Οσίου ιδρυτού της. Το σκήνωμα του Αγίου Σάββα το είχαν πάρει οι σταυροφόροι, αλλά επέστρεψε θαυματουργικά στο μοναστήρι το 1965 μετά από εμφάνιση του αγίου στον Πάπα, στον οποίο είπε ότι ήθελε να γυρίσει σπίτι του.

 

http://www.tilegrafima.gr

Oι σταφιδεργάτες του Ηρακλείου και η Αγία Βαρβάρα

Οι σταφιδεργάτες του Ηρακλείου και η Αγία Βαρβάρα

Μνήμες από ένα επάγγελμα που σήμερα σχεδόν έχει σβήσει… Κάποτε στα σταφιδεργοστάσια του Ηρακλείου εργάζονταν εκατοντάδες άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, κάθε ηλικίας. Η παραγωγή του νομού ήταν πλούσια. Η κρητική σταφίδα ονομαζόταν, και ήταν, χρυσοφόρο προϊόν. Τώρα πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η παραγωγή ελάχιστη… Δεν συμφέρει πια ούτε η τιμή…

Τις μνήμες του για το μεταπολεμικό Ηράκλειο των σταφιδεργατών στη δεκαετία του 1950, παρουσιάζει σήμερα στη στήλη ο κ. Μανώλης Τσουκαλάς, μνήμες που υπάρχουν απ’ τα παιδικά του χρόνια.

Οι φωτογραφίες που φιλοξενούμε είναι επίσης από το προσωπικό του αρχείο.

Γράφει λοιπόν ο κ. Τσουκαλάς: “Kάποιος που περνά από τη Χανιώπορτα και δεν έχει βιώσει τα χρόνια της ακμής της, δεν μπορεί να φανταστεί ότι αυτό το μέρος ήταν το πιο ζωντανό κομμάτι του Ηρακλείου. Ενα μέρος που έσφιζε από ζωή και έντονη οικονομική δραστηριότητα.

Εκεί βρίσκονταν, όλα-ή σχεδόν όλα, τα σταφιδεργοστάσια, οι σταφιδαποθήκες, οι σταφιδέμποροι, οι μεταπράτες και οι μεσίτες. Γύρω από τη σταφίδα, είχε αναπτυχθεί μια δυναμική οικονομία, που έδινε ζωή σε εκατοντάδες κόσμο.

 

Σταφιδεργάτες, σταφιδεργάτριες, αραμπατζήδες, περιπτεράδες, ταβερνιάρηδες, τομπολατζήδες, καρφοκιβωτοποιοί, μηχανουργοί, κουρείς, μπακάληδες και διάφοροι πλανόδιοι μικροπωλητές εκεί έβγαζαν το ψωμί τους, λίγο πικρό για πολλούς. Εξω από την πύλη-για “τεχνική” υποστήριξη των αραμπατζήδων-υπήρχαν καροποιοί, σαμαρτζήδες, πεταλωτήδες και τεχνίτες με το σφυρί και το αμόνι.

Σ’ αυτή την μικρή πλατεία, στο τέρμα της οδού Καλοκαιρινού, υπήρχαν 5 (!!!) περίπτερα, 3 κουρεία, 2 στιλβωτήρια παπουτσιών, 5 καφενεία, 3 ποδηλατάδικα, 2 παγοπωλεία, 3 μπακάλικα και γύρω στα εφτά μαγέρικα και καπηλιά. Υπήρχε τόσος κόσμος, που την Χανιώπορτα πάντα διάλεγαν οι διάφοροι κουταλιανοί και μπεχλιβάνηδες για να δώσουν παραστάσεις.

Τα περισσότερα σταφιδεργοστάσια βρίσκονταν στην Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Πρώτο και καλύτερο στα δεξιά το μεγαλόπρεπο εργοστάσιο των αδελφών Κωνσταντινίδη, οι οποίοι μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, είχαν μεταφέρει την επιχείρηση από τα Βουρλά της Ιωνίας. (Τα Βουρλά ήταν μια ακμάζουσα πόλη 35.000 κατοίκων κοντά στη Σμύρνη. Από τα Βουρλά καταγόταν ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Στα Βουρλά επίσης είχε διοριστεί έπαρχος ο πατέρας του Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργος, ο οποίος σε αντίθεση με τον σκοτεινό Στεργιάδη, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από Βουρλιώτες. Μάλιστα στα Βουρλά γνώρισε τη μητέρα του Μίκη και την παντρεύτηκε).

Αυτό λοιπόν το μνημείο της βιομηχανικής ακμής της πόλης, γκρεμίστηκε, χωρίς καμιά αντίδραση από κανένα κουλτουριάρη. Ακριβώς απέναντι από του Κωνσταντινίδη η σταφιδική Νικολαΐδη, λίγο πιο κάτω, πάντα στα αριστερά, τα εργοστάσια Περδικογιάννη και Διακάκη. Υπήρχαν δύο ακόμα στα δεξιά, δεν μπορώ να θυμηθώ ποια (ίσως Γκριδάκη και Φωστηρόπουλου). Στο τέλος του δρόμου δεξιά η Ενωση Σουλτανοπαραγωγών Κρήτης και αριστερά το πέτρινο εργοστάδιο Ακράτου. Στρίβοντας δεξιά την παραλιακή συναντούσαμε δυο μικρότερα, του Θεοχάρη και των αδελφών Μαγγανά.

Πολύ κοντά στη Χανιώπορτα, τα εργοστάσια Φλώρου, Μελισσίδη, Παπαδογιωργάκη, σε κάθετους δρόμους της Πλαστήρα. Εξω από την πύλη, στη Μάχης Κρήτης, το εργοστάσιο Τζουλάκη και προς τα Καμίνια τα εργοστάσια Τοσκούδη, αδελφών Γαλενιανού και ΚΣΟΣ. Το μοναδικό εργοστάσιο που ήταν σε άσχετο μέρος, ήταν του Διαλυνά (στον Αγιο Τίτο).

Σε όλο αυτό το σκηνικό, κυρίαρχο στοιχείο οι σταφιδεργάτες. Οι πιο πολλοί, Μικρασιάτες από τα Βουρλά, τον Γκιουλμπαξέ, το Αϊβαλί και τα Αλάτσατα. Ανθρωποι ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες, πάλευαν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Δυστυχώς ποτέ δεν κατάφεραν να έχουν το βιοτικό επίπεδο της πατρίδας τους. Ξέρεις τι είναι τη μια μέρα να είσαι νοικοκύρης στα Βουρλά, στον Τσεσμέ ή στα Αλάτσατα και την άλλη μέρα να σε πετάνε στα πανάθλια χαμόσπιτα της Κιζίλ Ντάπιας, όπου πριν από σένα έμεναν τα κατακάθια των Τούρκων και αρκετά από αυτά τα σπίτια στέγαζαν τα τούρκικα πορνεία της πόλης;

Η δουλειά του σταφιδεργάτη ήταν πολύ σκληρή και ανθυγιεινή. Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ σήκωναν τσουβάλια βάρους καμιά φορά μέχρι εκατό οκάδες, όταν η σταφίδα είχε μείνει πολύ καιρό στα τσουβάλια και είχε μελώσει. Τότε δεν υπήρχαν κλαρκ ούτε ασανσέρ, μόνο ένα βίντσι σε κανα-δυο εργοστάσια. Ηταν τόσο βαριά δουλειά, που όταν ήθελαν να νουθετήσουν το παιδί τους, του έλεγαν: κοίταξε να μάθεις γράμματα για να μην σηκώνεις τσουβάλι! Αλλά και οι εργάτριες δεν περνούσαν καλύτερα. Εκείνες μάλιστα είχαν να αντιμετωπίσουν και τον κάθε κομπλεξικό και δουλοπρεπή στα αφεντικά, επιστάτη, που τις κατσάδιαζε με το παραμικρό. Και μετά οι δουλειές του σπιτιού, μπουγάδα στη σκάφη, μαγείρεμα στη φουφού και να ‘χουν να μεγαλώνουν πέντε-έξι το λιγότερο μυξιάρικα κουτσούβελα. Για να μην αναφερθώ και στον άντρα-αφέντη.

Το Σωματείο των σταφιδεργατών διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες του εργατικού κινήματος. Οι απεργίες και οι αγώνες του άφησαν εποχή.

Τα γραφεία του Σωματείου σταφιδεργατών βρίσκονταν στην οδό Μακράκη και αργότερα στην Αρχιεπισκόπου Μακαρίου απέναντι από του Περδικογιάννη. Προστάτιδα των σταφιδεργατών ήταν η Αγία Βαρβάρα. Η εικόνα της ήταν μεγάλη γύρω στο 1,5 μέτρο ύψος και ανάλογο πλάτος.

Κάθε χρόνο γινόταν κλήρωση ποιος σταφιδεργάτης θα πάρει την εικόνα στο σπίτι του, όπου την κρατούσε όλο το χρόνο μέχρι την επόμενη γιορτή. Κι ήταν μεγάλη τιμή το να πάρει κάποιος την εικόνα σπίτι του.

Tην παραμονή της γιορτής, η εικόνα μεταφερόταν στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας (αργότερα στην Αγία Βαρβάρα στα Καμίνια).

Την μέρα της γιορτής μεγάλο πανηγύρι. Οι εργάτες και οι εργάτριες με τα καλά τους, γέμιζαν την εκκλησία. Τα μικρά παιδιά λουσμένα και καλοντυμένα θα κοινωνούσαν-θα έκαναν το χρυσό δοντάκι-και γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να φτύσουν μετά, για να μη φύγει το χρυσό δόντι.

Μετά τη λειτουργία σχηματιζόταν μεγάλη πομπή. Χειροδύναμοι άντρες κουβαλούσαν την εικόνα για χιλιόμετρα. Η πομπή ακολουθούσε τη διαδρομή από την Αγία Τριάδα στην Ηλεκτρική και μέσω της παραλιακής και της Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, κατέληγε στα γραφεία του Σωματείου. Σε κάθε σταφιδεργοστάσιο γινόταν στάση για μια δέηση.

Οσοι δούλευαν, έβγαιναν έξω συγκινημένοι, να προσκηνύσουν την εικόνα. Το ίδιο έκαναν και τα αφεντικά. Στα γραφεία του σωματείου όπου έφτανε η εικόνα, η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική. Εκεί γινόταν το σχετικό τρατάρισμα στον κόσμο. Τα μέλη του σωματείου έπαιρναν από ένα άρτο για το σπίτι. Τέλος μετά από παραμονή της εικόνας στα γραφεία για μια ώρα περίπου, ξεκινούσε η πομπή για το σπίτι που θα τη φιλοξενούσε για ένα χρόνο. Αν το σπίτι ήταν μακρυά π.χ. στο Ατσαλένιο, η πομπή περνούσε από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης Καλοκαιρινού, Εβανς, Ιωνίας κλπ., με τον κόσμο να στέκεται στα πεζοδρόμια και να κάνει τον σταυρό του.

Αυτά συνέβαιναν όχι πολλά χρόνια πριν. Σήμερα η περιοχή της Χανιώπορτας έρημη, το σωματείο πνέει τα λοίσθια, αν δεν έχει ήδη πεθάνει! Τα εργοστάσια άλλα γκρεμισμένα, άλλα κλειστά, στέκουν σαν φαντάσματα, να μας θυμίζουν τις μεγάλες τους δόξες. Οταν περιδιαβαίνω την περιοχή πιάνεται η ψυχή μου. Δεν ξεχνώ πως τα πρώτα μου ένσημα τα κόλλησα σαν επικουρικός σταφιδεργάτης σε ηλικία 17 ετών-μαθητής Γυμνασίου.

Εκεί έφαγαν τα καλύτερά τους χρόνια οι γονείς μου και πολλοί συγγενείς μου.

Καλή τους ώρα εκεί που βρίσκονται”.

patris.gr

Αγία Βαρβάρα. Προστάτιδα του Ρεθύμνου

Αγία Βαρβάρα. Προστάτιδα του Ρεθύμνου (η ιστορία του ναού)

Ο ναός της Αγίας Βαρβάρας είναι από τους παλαιότερους ναούς της πόλης. Βρίσκεται κοντά στον μητροπολιτικό ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου, πάνω στην ομώνυμη οδό. Η Αγία Βαρβάρα είναι η προστάτιδα του Ρεθύμνου και από το 2003, μετά από απόφαση του Νομάρχη Ρεθύμνου, η 4η Δεκεμβρίου, ημέρα της γιορτής της αποτελεί επίσημη αργία για την πόλη του Ρεθύμνου.

Ιστορία του ναού.

Ο ναός της Αγίας Βαρβάρας εμφανίζεται στους ενετικούς χάρτες από το 1613, στον ίδιο χώρο που βρίσκεται και ο σημερινός, μεταγενέστερος ναός. Η εκκλησία που βρίσκεται σήμερα στην οδό Αγίας Βαρβάρας, χτίστηκε το 1885, μετά από περιπετειώδη τρόπο.

Από το 1883, το χώρο που βρισκόταν η κατεστραμμένη, πλέον, χριστιανική εκκλησία είχε αγοράσει από το Τούρκικο Εφκαφίο της πόλης και παρά τις έντονες αντιδράσεις της χριστιανικής κοινότητας του Ρεθύμνου, ο Τουρκορεθυμνιώτης Αλή Εφέντης Τσιτσεκάκις, ο οποίος, σύμφωνα με δημοσίευμα της εποχής, είχε μετατρέψει το κτήριο του ναού σε χαμάμ (λουτρό).

Το Φεβρουάριο του 1885, ο Αλή Τσιτσεκάκις αποφάσισε να γκρεμίσει το εναπομείναν κτίριο και στη θέση του να χτίσει οικία. Μόλις οι χριστιανοί της πόλης έμαθαν τις προθέσεις του, έσπευσαν και τον εμπόδισαν να προβεί στην κατεδάφιση. Παράλληλα ξεκίνησε ένας μαραθώνιος διαπραγματεύσεων και πιέσεων προς τον Τουρκορεθυμνιώτη. Μετά από πολλές αθετήσεις υποσχέσεων από πλευράς του Τσιτσεκάκι, το 1885 τελικά, ο ναός, με τα γύρω από αυτόν κτίσματα, περιήλθε στα χέρια των χριστιανών της πόλης του Ρεθύμνου, αφού πρώτα αποζημίωσαν τον Τσιτσεκάκι με 500 εικοσόφραγκα, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο για την εποχή.

Στο να καμφθεί η επιμονή του Τσιτσεκάκι, βοήθησε και το εξής θαύμα το οποίο διασώζει η λαϊκή παράδοση: Μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλήνων και Μουσουλμάνων για την αγορά του ναού, έπεσε στην πόλη επιδημία ευλογιάς. Η τρομερή αρρώστια χτύπησε κατά περίεργο τρόπο μόνο τα σπίτια των Οθωμανών, οι οποίοι πέθαιναν κατά δεκάδες. Οι χριστιανοί, μόλις εκδηλώθηκε η νόσος, έσπευσαν και έκαναν λιτανεία, περιφέροντας στους ώμους τους την εικόνα της Αγίας Βαρβάρας. Οι Τούρκοι, πανικοβλημένοι, βλέποντας το φανερό θαύμα, έτρεχαν να προσφέρουν στην Αγία χρήματα, πολύτιμα αντικείμενα και πολλά ασκιά με λάδι για να σωθούν από την τρομερή αρρώστια. Πράγματι, από την επόμενη κιόλας μέρα, η αρρώστια έφυγε και κανένα άλλο κρούσμα δεν παρουσιάστηκε στους Τούρκους. Αυτοί, βλέποντας τη δύναμη της Αγίας, πίεσαν τον Τσιτσεκάκι να αποδώσει το κτήριο στους χριστιανούς.

Τα χρήματα όμως που είχε μαζέψει η χριστιανική κοινότητα είχαν εξαντληθεί και δεν επαρκούσαν για την ανέγερση καινούργιου ναού. Δόθηκε όμως μια θεατρική παράσταση, τα έσοδα της οποίας, μαζί με τα έσοδα από την κλήρωση ενός ζωγραφικού πίνακα, έγιναν η «μαγιά» για την ανέγερση του ναού. Το έργο της ανοικοδόμησης ανέλαβε ο πρωτομάστορας Αντώνιος Γυπαράκης από τα Σελλιά Αγ. Βασιλείου.Ο Γυπαράκης, μάλιστα, βλέποντας τα πενιχρά οικονομικά των Ρεθυμνιωτών αφ’ ενός και την αγωνία τους να τελειώσει το συντομότερο ο ναός αφ’ ετέρου, διέθεσε υπέρ του ναού 7.000 γρόσια από τα 17.500 που ήταν η αμοιβή του.

Στις 4 Δεκεμβρίου 1885, ανήμερα της γιορτής της Αγίας Βαρβάρας, τελέστηκε μεγάλη αρχιερατική λειτουργία, παρόλο που οι εργασίες κατασκευής δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί. Στην πρώτη αυτή θεία λειτουργία χοροστάτησε ο τότε επίσκοπος Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Ιερόθεος Μπραουδάκης. Το έργα αποπεράτωσης του ναού ολοκληρώθηκαν το 1886, οπότε έγιναν και τα εγκαίνιά του, στις 25 Μαΐου του ίδιου χρόνου.

Το μπινί (νεροσταλάκτης) της εξώθυρας του ναού, με τα αρχικά Α.Β. και την ημερομηνία αποπεράτωσης του ναού.

Από το 1898 έως το 1907, περίοδο της ρωσικής κατοχής για το Ρέθυμνο, ο ναός παραχωρήθηκε απ΄ τον Επίσκοπο Διονύσιο Καστρινογιαννάκη στους ομόθρησκους Ρώσους στρατιώτες για να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Αυτοί, μάλιστα, αφιέρωσαν στο ναό το μεσαίο πολυέλαιο, ο οποίος είναι ρώσικης κατασκευής, σαν ελάχιστο ενθύμιο αιώνιας φιλίας ανάμεσα στους δύο ομόδοξους λαούς.

Ο μεσαίος πολυέλαιος του ναού, δώρο των ρωσικών στρατευμάτων.

 

Την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, ο ναός, ως εκ θαύματος σώθηκε από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς, με μικρές μόνο ζημιές, παρόλο που τα γειτονικά κτίσματα ισοπεδώθηκαν ή έπαθαν τεράστιες καταστροφές.

Εξωτερική και εσωτερική μορφή του ναού.

Ο ναός της Αγίας Βαρβάρας είναι ρυθμού σταυροειδούς μετά υψηλόκορμου τρούλου και στην κάτοψή του έχει σχήμα «Τ». Διαθέτει δε έντονα γοτθικά στοιχεία.

Εσωτερικά, το βλέμμα μαγνητίζει ο Παντοκράτορας που βρίσκεται στον τρούλο, έργο του Επισκόπου Ιερόθεου Μπραουδάκη. Ο Παντελής Πρεβελάκης, μάλιστα, αναφέρει χαρακτηριστικά στο Χρονικό μιας πολιτείας: «Ο δεσπότης ο Ιερόθεος, ο μέγας ιεράρχης, πρι να πιάσει να ζωγραφίζει τον Παντοκράτορα στο θόλο της Αγια Βαρβάρας, νήστεψε δυο βδομάδες και προετοιμάστηκε σα νάχε να μεταλάβει. Στην Τρίτη βδομάδα, ανέβηκε πάνω στη σκαλωσιά, με τις μπογιές και τα κοντύλια του κι έβαλε αρχή. Να στοχαστείς ένα θεόρατο καυκί, μ άνοιγμα φαρδύτερο από δυο οργιές κ’ εκεί από κάτω τον εξηντάρη δεσπότη κι αγιογράφο ξαπλωμένο ανάσκελα τη σκαλωσιά, δώδεκα μπόγια πάνω από τη γης, να στορίζει τη φοβερή μορφή του Παντοκράτορα». Στον ίδιο αγιογράφο ανήκουν και οι περισσότερες τοιχογραφίες του ναού.

Η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας, η οποία βρίσκεται στο πρώτο δεξιά προσκυνητάρι του ναού, είναι έργο του μεγάλου αγιογράφου Αντωνίου Βεβελάκη, του ίδιου που αγιογράφησε και το τέμπλο του μητροπολιτικού ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Η θαυματουργή εικόνα της Αγίας Βαρβάρας.

Στον αύλειο χώρο του ναού στεγάζονται η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη του Ρεθύμνου και η Ενοριακή Εστία.

Πριν από μερικά χρόνια και επειδή η φθορά του χρόνου είχε αρχίσει να αφήνει τα σημάδια της στο ναό, συνεργεία της αρχαιολογικής υπηρεσίας «φρέσκαραν» το ναό. Επέμβαση έγινε και στον Παντοκράτορα , που εξαιτίας της υγρασίας και της κάπνας των κεριών είχε αρχίσει να φθείρεται.

ΠΗΓΕΣ

• Καμηλάκης Χαράλαμπος (1999). Ο μητροπολιτικός ιερός ναός τα Εισόδια της Θεοτόκου Ρεθύμνου και τα περί αυτόν κτίσματα και παρεκκλήσια. Ρέθυμνο.

• Μακρυγιαννάκις Χρυσόστομος (1970). Ο καθεδρικός ναός Ρεθύμνης Εισόδια της Θεοτόκου και τα παρεκκλήσια αυτού. Αθήνα.

• Παπαδάκης Χαρίδημος (2004). Ο Νταραμανελίτης. Ρέθυμνο.

• Πρεβελάκης Παντελής (1993) Το χρονικό μια Πολιτείας. Αθήνα.

• Τρούλης Μιχάλης (2000). Ιερά Μητρόπολις Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου. Ιστορία-Μνημεία-Θησαυροί. Ρέθυμνο.

• Τρούλης Μιχάλης (2003) η Αγία Βαρβάρα η Ρεθυμνιώτισσα στην εφ. Κρητική Επιθεώρηση, 4/12/2003.

• Χατζηγάκης Αλέξανδρος (1954). Εκκλησίες Κρήτης-παραδόσεις. Ρέθυμνο.

πηγή

Το έθιμο της Βαρβάρας, η ιστορία και η συνταγή

Το έθιμο της Βαρβάρας, η ιστορία και η συνταγή

Η συνταγή της Βαρβάρας

Υλικά
Μισό κιλό σιτάρι, 2.5 λίτρα ζεστό νερό, 1 κούπα ζάχαρη, 4 κουταλιές αλεύρι καβουρντισμένο ή νισεστέ, 200 γρ σταφίδες ξανθές, 300 γρ σουσάμι, 300 γρ καρύδια, 300 γρ αμύγδαλα λευκά
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Πλένετε το σιτάρι και το βάζετε από βραδύς σε ζεστό νερό να φουσκώσει. Την επόμενη το βράζετε με το ίδιο νερό μέχρι να σκάσει το σιτάρι και να χυλώσει το ζουμί. Το στραγγίζετε και μετράτε τον χυλό. Πρέπει να είναι 7 κούπες. Ρίχνετε και 1 κούπα βρασμένο σιτάρι και το αφήνετε να πάρει μια βράση. Καβουρντίζετε το αλεύρι στο τηγάνι και αφού κρυώσει το διαλύετε σε λίγο νερό και το ρίχνετε στο χυλό. Προσθέτετε την ζάχαρη, σπάτε στο γουδί το σουσάμι, χοντροκόβετε τα καρύδια και τα αμύγδαλα και τα ρίχνετε στο χυλό και ανακατεύετε να πάρουν μια βράση. Ο χυλός να μην είναι ούτε πολύ πηχτός, ούτε πολύ αραιός. Σερβίρετε σε μπολάκια και πασπαλίζετε με σουσάμι, καρύδια και κανέλα.
Βαρβάρα ή ασουρές
Είναι μια λεπτή κρέμα με βάση το ζουμί του σιταριού• αυτό είναι το βασικό υλικό και υπάρχει μεγάλη γκάμα παραλλαγών που σχετίζεται με τα υπόλοιπα υλικά που χρησιμοποιούνται κατά περίπτωση.
Μια άποψη λέει ότι προέρχεται από την αραβική λέξη άσαρα που σημαίνει δέκα επειδή οι Μουσουλμάνοι τη φτιάχνουν την δέκατη ημέρα του μήνα Μουχαρέμ. Άλλη άποψη είναι ότι σημαίνει την άσουρα, μια θρησκευτική γιορτή των Σιιτών μουσουλμάνων. Υπάρχουν ωστόσο και άλλες ερμηνείες: Κάποιοι λένε ότι φτιάχνεται σε ανάμνηση της σωτηρίας του Νώε από τον κατακλυσμό.
Προσφορά στη γη
Ανάλογο παρασκεύασμα με την ίδια λεπτή γεύση φτιάχνουν οι Έλληνες της Πόλης και των παραλίων, καθώς και σε ολόκληρο το βόρειο τμήμα της Ελλάδας.
Ένα παρόμοιο, επίσης τελετουργικό τρόφιμο, είναι η Βαρβάρα που φτιάχνεται στη Θράκη στις αρχές Δεκεμβρίου στην εορτή της Αγίας Βαρβάρας. Την εποχή αυτή (οπότε έχει ολοκληρωθεί η σπορά) δηλαδή από τις 21 Νοεμβρίου (της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας) μέχρι τα Νικολοβάρβαρα σε πολλά ελληνικά μέρη φτιάχνουν πολυσπόρια, μια πηχτή σούπα που περιέχει όλα τα είδη των δημητριακών και των οσπρίων. Εξευμενιστική προσφορά στη γη που δέχθηκε τον σπόρο του σίτου. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν ανάλογα και ανάλογης σημασίας παρασκευάσματα, τις πανσπερμίες και τις πανκαρπίες.
Είναι προφανές ότι το σιτάρι είναι προσφορά στους θεούς και το ζουμί του είναι και ιερό και θρεπτικό οπότε αξιοποιείται με διάφορους τρόπους. Γίνεται περισσότερο ή λιγότερο επίσημο, ανάλογα με την ποικιλία των υπολοίπων υλικών που κατά περίπτωση προστίθενται και τα οποία είναι ανάλογα με τα τοπικά προϊόντα.
Λίγα μικρά παραδείγματα αξιοποίησης του υγρού, στο οποίο έχει βράσει το σιτάρι και το οποίο σε κάθε περίπτωση περιέχει και ολόκληρους κόκκους:
- Στη Λευκάδα το κάνουν σιταροκουρκούτι, προσθέτοντας λάδι και αλεύρι. Το σερβίρουν ζεστό σε βαθιά πιάτα και ο καθένας προσθέτει ζάχαρη ή μέλι κατά το γούστο του.
- Στο Λεωνίδιο της Kυνουρίας αφήνουν μέσα στο ζουμί και λίγους κόκκους από το σιτάρι, προσθέτουν ζάχαρη και πήζουν το φαγητό με αλεύρι. Τρώγεται κρύο με κανέλα.
- Το ονομάζουν στα Τσακώνικα κοκκόσουμα (κόκκος=σιτάρι, σούμα=φαγητό) δηλαδή σιταροφάι.
- Στο Λεβίδι (της Αρκαδίας επίσης) ρίχνουν στο ζουμί του σιταριού κρασί και το πίνουν.
- Στη Δυτική Μακεδονία προσθέτουν στο ζουμί ξερά βερίκοκα, σταφίδες, λιαστά μήλα, καρύδια, ρόδι, λίγη ζάχαρη και το πήζουν με ψημένο αλεύρι. Το σερβίρουν πασπαλισμένο με σουσάμι και κανέλα και το λένε κολλυβόζουμο. Όταν θέλουν να κάνουν το κολλυβόζουμο πιο εκλεπτυσμένο, αφού βράσουν τα φρούτα και οι σταφίδες, το γλυκαίνουν ανάλαφρα και το πήζουν με νισεστέ (άμυλο σίτου) ή κορν φλάουρ.
Παγωμένη κρέμα
Αν τώρα θέλουν να κάνουν ασουρέ μια μέρα που δεν έχουν λόγο να βράσουν σιτάρι, η τεχνική αλλάζει. Αφού ο ασουρές χρειάζεται ελάχιστο σιτάρι δεν μπορούν να πετάξουν το υπόλοιπο. Χρησιμοποιούν, λοιπόν, το σπασμένο και αποφλοιωμένο σιτάρι, το πληγούρι δηλαδή, σε μικρότερη ποσότητα και το αφήνουν να βράσει μέχρι σχεδόν να διαλυθεί.
Μικρά μυστικά για καλό ασουρέ
Προσθέστε τη ζάχαρη τμηματικά για να μην σας παραπέσει• τίποτα δεν είναι χειρότερο από έναν λιγωτικό, πάνγλυκο ασουρέ. Αν θέλετε να βάλετε την κρέμα σας στο ψυγείο καλύψτε κάθε μπολ με μεμβράνη για να μη στεγνώσει η επιφάνεια και κάμει ρωγμές.
Μην βάζετε τα καρύδια στο βράσιμο γιατί βγάζουν το λάδι τους και δίνουν έναν ελαφρά ταγγισμένο τόνο στην τελική γεύση. Προσθέστε τα από πάνω μαζί με το σουσάμι και την κανέλα.
Πασπαλίζετε στην επιφάνεια του ασουρέ το σουσάμι και λίγο πριν σερβίρετε γιατί αν μείνουν απορροφούν υγρασία από την κρέμα και μαλακώνουν.
Τέλος μην κάνετε την κρέμα πάρα πολύ πηχτή και σφίξει υπερβολικά κρυώνοντας.
Οι πληροφορίες αυτές είναι από την Καθημερινή (κα Βουτσινά).
Της 4 Δεκεμβρίου η εκκλησία μας γιορτάζει τη χάρη της Αγίας Βαρβάρας.
Η Αγία Βαρβάρα είναι προστάτιδα του πυροβολικού και των παιδιών, τα οποία τα φυλάει από τις κακές παιδικές αρρώστιες, όπως την ευλογιά και άλλες. Για να την "γλυκάνουν" σε πολλά μέρη του τόπου μας την ημέρα της γιορτής της προσέφεραν μελόπιτες ή κολυβόζουμο, που στην Θράκη το έλεγαν "ΒΑΡΒΑΡΑ". Το έθιμο είναι πανάρχαιο και θυμίζει την πανσπερμία.
Στους Χριστιανούς η παρασκευή της "Βαρβάρας" καθιερώθηκε από το εξής περιστατικό:
Ο σατανικός νους του Διόσκουρου, είχε συλλάβει ένα ποτρόπαιο σχέδιο για την εξόντωση των Χριστιανών της περιοχής του. Κάλεσε όλους τους αρτοποιούς της περιοχής του και τους έδωσε εντολή να βάλουν δηλητήριο στο ψωμί που θα παρασκεύαζαν και οι πωλητές τροφίμων στα τρόφιμα που θα πωλούσαν.
Το μυστικό αυτό το έμαθε η κόρη του η Βαρβάρα, και ειδοποίησε τους χριστιανούς να μην αγοράσουν ψωμί και τρόφιμα, και να πορευτούν με τα υπολείμματα που είχαν στα σπίτια τους. Έτσι κάθε Χριστιανική οικογένεια μαγείρεψε ότι πρόχειρο της βρέθηκε στο σπίτι. Επειδή όμως τα τρόφιμα που τους είχαν απομείνει ήταν πολύ λίγα και κάθε είδος από μόνο του δεν έφτανε για μια σωστή μαγειριά, έβαλαν στην κατσαρόλα λίγο από όλα. Δηλαδή, λίγο στάρι, μερικά φασόλια, κουκιά, σταφίδες και ότι άλλο σχετικό είχαν, κι όλα μαζί τα μαγείρεψαν. Ετσι χάρη στη Βαρβάρα σώθηκαν και από τότε σε ανάμνηση αυτού του περιστατικού καθιερώθηκε στη γιορτή της να μαγειρεύουν το παρασκεύασμα αυτό που είναι γλυκό και φαγητό μαζί.
Η διαδικασία παρασκευής της βαρβάρας αρχίζει από την προηγούμενη μέρα το πρωί, γιατί πρέπει να μουλιάσει το σιτάρι για να φτιάξουμε το γλυκάκι. Μοιράζουμε τη βαρβάρα σε τουλάχιστον 3 σπίτια όταν την φτιάξουμε.

Η συνταγή που ακολούθησα είναι αυτή που έδειξε τις προάλλες ο Ακης Πετρετζίκης στο πρωϊνό του Mega. Επειδή μου φάνηκε πιο εμπλουτισμένη από άλλες, την προτίμησα.
Υλικά
1/2 κιλό σιτάρι αποφλοιωμένο
350 γρ. ζάχαρη κρυσταλλική
2 ξύλα κανέλας
1 χούφτα σταφίδες ξανθές μουλιασμένες σε λίγη μαυροδάφνη (50 ml)
1 χούφτα βερύκοκα ψιλοκομμένα
1 χούφτα δαμάσκηνα ψιλοκομμένα
1 χούφτα σύκα ψιλοκομμένα
50 γρ. σουσάμι καβουρδισμένο
3 κ.σ. αλεύρι καβουρδισμένο (ή corn flour)
Για πασπάλισμα το μισό καβουρδισμένο σουσάμι, κανέλα και χοντρ/νο καρύδι)
Εκτέλεση
Πλένω πάρα πολύ καλά το σιτάρι πολλές φορές για να μην έχει καθόλου σκουπίδια ή ότι άλλο.
Το μουλιάζω από την προηγούμενη μέρα το πρωί για πάνω από 8 ώρες (εγώ το άφησα μία μέρα ολόκληρη).
Το στραγγίζω και το βράζω με 3 λίτρα νερό για 30 λεπτά.
Καβουρδίζω το σουσάμι και το αφήνω στην άκρη.
Μουλιάζω τις σταφίδες στη μαυροδάφνη. Ρίχνω στο σιτάρι τις σταφίδες, τη ζάχαρη, τα φρούτα και το μισό σουσάμι. Τα αφήνω να πάρουν βράση σε μέτρια θερμοκρασία για κανένα 10 λεπτο.
Καβουρδίζω το αλεύρι και αφού το διαλύσω σε λίγο νερό καλά, το ρίχνω στην κατσαρόλα για να δέσει η βαρβάρα.
Μοιράζω σε μπωλάκια και αφού κρυώσει λίγο, πασπαλίζω με χονδροκοπανισμένο καρύδι, το υπόλοιπο σουσάμι και κανέλα.
* Το σιτάρι το έβρασα πάνω από 30 λεπτά για να μην είναι al dente, δεν μου άρεσε όπως το είδα. Υπολογίστε περίπου 45 λεπτάκια και αν χρειαστεί προσθέστε λίγο νεράκι, με προσοχή όμως.
Μαυροδάφνη του έβαλα λίγη παραπάνω μέσα στις σταφιδούλες και ζάχαρη η συνταγή είχε 250 γρ. αλλά ο Ακης είπε ότι δεν ήταν πολύ γλυκό έτσι, για αυτό πρόσθεσα άλλα 100 γραμμάρια. Μια χαρά έγινε και μας άρεσε.
Καλή μας απόλαυση και χρόνια πολλά σε όλες τις Βαρβάρες!

Η Αγία Βαρβάρα, ήταν θυγατέρα του φανατικού εθνικού Διόσκουρου, που το μίσος του για τους Χριστιανούς ήταν πολύ μεγάλο και τον οδηγούσε σε πράξεις εγκληματικές. Αντίθετα, η Βαρβάρα ήταν κρυφή Χριστιανή και όταν χρειάστηκε δεν δίστασε να φανερώσει το μυστικό της στον πατέρα της, αψηφώντας την οργή του. Φυσικά ο σκληρός και άπονος Διόσκουρους, τυφλωμένος από τον φανατισμό του και μη μπορώντας να την συγχωρέσει, την παρέδωσε στον έπαρχο για να την τιμωρήσει. Ο έπαρχος θαμπωμένος από την ομορφιά της αλλά και τον θαυμάσιο χαρακτήρα της νέας, θέλησε να την σώσει. Προσπάθησε να την κάνει να αλλάξει ιδέες, αλλά μάταια. Την βασάνισε αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τότε την έστειλε πίσω στον πατέρα της. Αυτός τυφλωμένος από το μίσος του για τους χριστιανούς, δεν μπόρεσε πια να δει τη Βαρβάρα σαν κόρη του. Κατά την κρίση του, αφού ήταν Χριστιανή, ήταν άσπονδος εχθρός και έπρεπε να εξοντωθεί.
Έτσι αποφάσισε να αποκεφαλίσει με τα ίδια του τα χέρια την Βαρβάρα. Κατά την παράδοση, ενώ το ξίφος του πατέρα της έκοβε το κεφάλι της, η Θεία Δίκη, με μορφή κεραυνού έκαψε τον άσπλαχνο πατέρα. Αυτόν τον τιμωρό κεραυνό, συμβολίζουν τα πυρά του πυροβολικού μας, κι έχουν ως προστάτιδα την Αγία Βαρβάρα.
Επίσης η Αγία Βαρβάρα είναι προστάτιδα και των παιδιών και τα φυλάει από τις κακές παιδικές αρρώστιες, όπως την βλογιά και άλλες. Για να την "γλυκάνουν" σε πολλά μέρη του τόπου μας την ημέρα της γιορτής της προσέφεραν μελόπιτες ή κολυβόζουμο, που στην Θράκη τόλεγαν "ΒΑΡΒΑΡΑ". Το έθιμο πανάρχαιο και θυμίζει την πανσπερμία. Στους Χριστιανούς η παρασκευή της "Βαρβάρας" καθιερώθηκε από το εξής περιστατικό.
Ο σατανικός νους του Διόσκουρου, είχε συλλάβει ένα σατανικό και αποτρόπαιο σχέδιο για την εξόντωση των Χριστιανών της περιοχής του. Κάλεσε όλους τους αρτοποιούς της περιοχής του και τους έδωσε εντολή να βάλουν δηλητήριο στο ψωμί που θα παρασκεύαζαν και οι πωλητές τροφίμων στα τρόφιμα που θα πωλούσαν.
Το μυστικό αυτό το έμαθε η κόρη του η Βαρβάρα, και ειδοποίησε τους χριστιανούς να μην αγοράσουν ψωμί και τρόφιμα, και να πορευτούν με τα υπολείμματα που είχαν στα σπίτια τους. Έτσι κάθε Χριστιανική οικογένεια μαγείρεψε ότι πρόχειρο της βρέθηκε στο σπίτι. Επειδή όμως τα τρόφιμα που τους είχαν απομείνει ήταν πολύ λίγα και κάθε είδος από μόνο του δεν έφτανε για μια σωστή μαγειριά, έβαλαν στην κατσαρόλα λίγο από όλα. Δηλαδή, λίγο στάρι, μερικά φασόλια, κουκιά, σταφίδες και ότι άλλο σχετικό είχαν, κι όλα μαζί τα μαγείρεψαν. Ετσι χάρη στη Βαρβάρα σώθηκαν και από τότε σε ανάμνηση αυτού του περιστατικού καθιερώθηκε στη γιορτή της να μαγειρεύουν το παρασκεύασμα αυτό που είναι γλυκό και φαγητό μαζί και λέγεται...."ΒΑΡΒΑΡΑ"
Πηγή: Το βόιον

Βαρβάρα (γλυκό)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Παραδοσιακό γλυκό βαρβάρα (οι μουσουλμάνοι το αποκαλούν ασουρέ) στην Κομοτηνή κατά την διάρκεια της ισλαμικής εορτής του Ασουρέ τον Δεκέμβριο 2011.

Ασουρές στην Τουρκία.

Ο ασουρές (αρσ. ουσ., τουρκικά: Aşure) ή βαρβάρα (θηλ. ουσ.) είναι ένα γλυκό, γνωστό στους Τούρκους και ως το γλυκό του Νώε,^[1] το οποίο παραδοσιακά υπάρχει στην Ελλάδα και στην Τουρκία, αλλά είναι διαδεδομένο και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Το γλυκό εμφανίζεται στην παράδοση τόσο των χριστιανών όσο και των μουσουλμάνων των περιοχών αυτών. Περιέχει ένα μείγμα από σπόρους, όσπρια, όπως φασόλια και ρεβίθια, σιτάρι, ξηρούς καρπούς και φρούτα και σερβίρεται ζεστό, ^[2] πασπαλισμένο με κανέλα και γαρνιρισμένο με ξηρούς καρπούς, ρόδι, σταφίδες κλπ.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Μουσουλμανικός Κόσμος
• 2 Ελλάδα
• 3 Παραπομπές
• 4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Μουσουλμανικός Κόσμος

Οι μουσουλμάνοι το σερβίρουν τον πρώτο μήνα του Ισλαμικού ημερολογίου Μουχαρέμ και συγκεκριμένα στις 10 του μήνα όταν γιορτάζεται η Ημέρα του Ασουρέ ^[1] (Τουρκικά: Aşure Günü).

Ελλάδα

Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Δυτική Θράκη το γλυκό γίνεται με κοπανισμένο σε γουδί σιτάρι, το οποίο βράζεται και ανακατεύεται με κοπανισμένο, ψημένο σουσάμι, αμύγδαλα, καρύδια και γλυκαίνεται με πετιμέζι, χυμό ροδιών, χουρμάδες, σύκα ή ζάχαρη.^[3][4] Στους Έλληνες χριστιανούς είναι γνωστό και ως βαρβάρα, από την εορτή της Αγίας Βαρβάρας, κατά την οποία φτιάχνεται και μοιράζεται^[5] συμβολίζοντας την πανσπερμία^[4]. Το ίδιο γλυκό κάνουν και οι Έλληνες μουσουλμάνοι της Θράκης γιορτάζοντας την Ημέρα του Ασουρέ, το οποίο μοιράζουν σε γείτονες.

Παραπομπές

1. 
   

Rumi Club - University of Massachusetts, Noah's Pudding – (umass.edu).

Βαρβάρα με νισεστέ – (in.gr).

Θρακικά, τόμ. 44-45 (Θρακικό Κέντρο, 1970).

"Βαρβάρα" το γλυκό έθιμο της Θράκης, "Εμπρός" Ξάνθης Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010, έντυπη έκδοση.

5. Θρακικά, τόμ. 40-41 (Θρακικό Κέντρο, 1966).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα

Βαρβάρα (γλυκό)

• Ασουρές - συνταγή
• Ασουρές - συνταγή
• Βαρβάρα με νισεστέ - συνταγή
• Βέφα Αλεξιάδου, Ασουρές (Βαρβάρα).

 

 

-----------------------------------------------------------------------

Βαρβάρα, η παραδοσιακή (Ασουρές)

Posted on March 11, 2011 by womadmin

Οι γυναίκες από την Πόλη έφτιαχναν και μοίραζαν τον ασουρέ την ημέρα της Αγίας Βαρβάρας, προστάδιδας  κατά  της βαριάς αρρώστιας της “ευλογιάς”.

Ο πολίτικος ασουρές γίνεται με σιτάρι, καρύδια, αμύγδαλα και σταφίδες, είναι γλυκός και αρωματισμένος με κανελογαρίφαλα. Έχει μακρινή συγγενική σχέση με τα αρχαία “Πολυσπόρια“, που ήταν μείγμα διαφόρων δημητριακών, οσπρίων και ξηρών καρπών. Οι Αρμένιοι της Μικράς Ασίας προσθέτουν στο ασουρέ φασόλια, ρεβύθια, ξερά σύκα και δαμάσκηνα ή βερίκοκα, ρόδι, φυστίκια και κουκουνάρια.

Η Βαρβάρα η παραδοσιακή προς τιμής της αγίας, στην Ελλάδα γίνεται και προς τιμήν της καρποφορίας γης και της ευλογίας των καρπών της. Είναι γεγονός ότι προς το τέλος του χρόνου συγκεντρώνονται όλοι οι καρποί σχεδόν και οι τελευταίες σοδειές. Οι παλιοί θα θυμούνται τα γεμάτα αμπάρια και κελλάρια, όπως και τα μεγάλα πυθάρια με το λάδι, το μέλι, τα ρετσέλια και ακόμη τα παραδοσιακά τουρσιά. Με τη συγκέντρωση λοιπόν των καρπών όλων των ειδών από τη σοδειά, έκλεινε και ο κύκλος της χρονιάς. Αυτό το σκοπό είχε η παρασκευή της παραδοσιακής Βαρβάρας. Τον φόρο τιμής της καρποφόρας γης και την ευλογία των καρπών της. Αυτήν την Βαρβάρα ετοίμαζαν οι νοικοκυρές τα παλιά εκείνα χρόνια και την μοίραζαν σε κούπες στα φιλικά και συγγενικά σπίτια, βάζοντας όλη τους την τέχνη και την φροντίδα, ώστε να αποσπάσουν επαίνους. Ακόμη τότε έβραζαν μαζί με το σιτάρι και σπόρους από καλαμπόκι, φασόλια, ρεβύθια και κουκιά.

Σήμερα, για να φτιαχτεί η Βαρβάρα το μόνο δημητριακό που χρησιμοποιείται είναι το σιτάρι. Μια τέτοια Βαρβάρα σας θα φτιαχτεί με την παρακάτω παραδοσιακή συνταγή που σας δίνουμε.

Υλικά:

1 κιλό Σιτάρι
500 γραμ. Ζάχαρη
100 γραμ. Αλεύρι
100 γραμ. Σταφίδες, ξανθές και μαύρες
250 γραμ. Καρυδόψιχα
100 γραμ. Αμυγδαλόψιχα
Λίγα Φρούτα (μήλα, αχλάδια, σύκα)
1 φακελάκι Κανέλλα

Εκτέλεση:

Αρχικά πλένουμε το σιτάρι και το βράζουμε από το βράδι σε μία μεγάλη κατσαρόλα με αρκετό νερό. Εκεί το αφήνουμε μέχρι το πρωί, οπότε και αφαιρούμε σχεδόν το μισό, χωρίς να στραγγίσουμε το ζουμί. Κατόπιν, καβουρδίζουμε το αλεύρι και το ρίχνουμε στην κατσαρόλα με το στάρι και το ζουμί. Τα αφήνουμε να βράσουν ρίχνοντας μέσα και το υπόλοιπο σιτάρι και τα βράζουμε επί 10 λεπτά. Τελικά ρίχνουμε και τις σταφίδες, τα σύκα και την καρυδόψιχα. Αφού βράσουν όλα καλά, σβήνουμε τη φωτιά και τα αφήνουμε να χυλώσουν. Μετέπειτα γεμίζουμε τα μπολ μας, γαρνίροντας τα με κομματάκια από τα φρούτα. Τα μπολ μπορείτε να τα βάλετε για λίγο στο ψυγείο, ώστε να πήξει η Βαρβάρα εντελώς. Πριν τα σερβίρετε, πασπαλίζετε την επιφάνεια με λίγη κανέλλα και την αμυγδαλόψιχα.

Η παραδοσιακή Βαρβάρα μας είναι έτοιμη και φυσικά είναι ένα νηστήσιμο και υγιεινό πιάτο.
https://womland.wordpress.com

Φαβοκεφτέδες

Maria Dimitriou

6 ώρες · 

 

Φαβοκεφτέδες

Αν σας έμεινε φάβα στο ψυγείο για την επομένη μπορείτε να την κάνετε πιο δελεαστική ιδιαίτερα για τα παιδιά , φτιάχνοντας φαβοκεφτέδες. 

Είναι πολύ εύκολο, γρήγορο και νόστιμο συνοδευτικό στο τραπέζι . 

Εν ολίγοις  φτιάχνομε το μίγμα προσθέτοντας στη φάβα τα εξής : 

ένα κρεμμύδι ξυσμένο 

κ μια σκελ σκόρδο ξυσμένο

λίγο λάδι μισό κρασοπότηρο

λίγο άνηθο ψιλοκομμένο

ένα αυγό

μια φέτα ψωμί βρεγμένη με γάλα

φρυγανιά άν χρειάζεται

 κ λίγο αλάτι αν η φάβα δεν έχει - όποιος θέλει μπορεί να βάλει λίγο ξυσμένο τυρί αντί για αλάτι

αλευρώνουμε   και τηγανίζουμε... η επιτυχία είναι σίγουρη - Καλή όρεξη!