Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος (7 Δεκεμβρίου)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του Agia Zoni Patision.

7 Δεκεμβρίου στις 8:56 μ.μ. · 

 
Agia Zoni Patision

7 Δεκεμβρίου στις 5:50 μ.μ. ·

Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος (7 Δεκεμβρίου)
Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+))
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου ἐπισκόπου Μεδιολάνων. Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος εἶναι ἀπὸ τοὺς μεγάλους Πατέρες καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ τετάρτου αἰώνα,...
Συνεχίστε την ανάγνωση : http://agiazoni.gr/article.php?id=39800085224097750466

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου ἐπισκόπου Μεδιολάνων. Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος εἶναι ἀπὸ τοὺς μεγάλους Πατέρες καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ τετάρτου αἰώνα, σύγχρονος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὀνομαστὸς Ἱεράρχης στὴ Δύση, ὅπως κι ὁ Μέγας Βασίλειος στὴν Ἀνατολή.

Γεννήθηκε τὸ 340 στὴ Γαλλία καὶ πέθανε τὸ 397 στὰ Μεδιόλανα, τὸ σημερινὸ Μιλάνο τῆς Ἰταλίας. Ἡ καταγωγὴ του ἦταν ἀπὸ μεγάλη οἰκογένεια τῆς Ρώμης. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του, ποὺ ἦταν ἔπαρχος Γαλλίας, ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος γύρισε στὴ Ρώμη καὶ ἀνατράφηκε μὲ τὴν προστασία καὶ ἐπίβλεψη τῆς μεγαλύτερης ἀδελφῆς του Μαρκελλίνας. Ἡ Μαρκελλίνα γιὰ τὸν ἅγιο Ἀμβρόσιο ἦταν ὅπως ἡ Μακρίνα γιὰ τὸν ἅγιο Βασίλειο.

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος ἔκαμε λαμπρὲς νομικὲς σπουδὲς καὶ γρήγορα κατάκτησε ἀνώτερες πολιτικὲς θέσεις. Μὲ ἐκλογὴ τοῦ αὐτοκράτορα, τὸ 372 στάλθηκε στὰ Μεδιόλανα, ὡς ἔπαρχος τῆς βόρειας Ἰταλίας. Ὅταν ἔφευγε γιὰ τὴ θέση του, ὁ ἔπαρχος τοῦ Πραιτορίου, δηλαδὴ ὁ Πρωθυπουργός, τοῦ εἶπε· «Πήγαινε, Ἀμβρόσιε, καὶ νὰ συμπεριφέρεσαι ὄχι ὡς κριτής, ἀλλὰ ὡς ἱεράρχης. Στὴν ὑψηλὴ αὐτὴ καὶ ὑπεύθυνη θέση του, ὁ Ἀμβρόσιος ὑπηρετοῦσε μὲ ἀξιοθαύμαστο ζῆλο καὶ ἦταν ἀγαπητὸς σὲ ὅλους. Μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι, ὅταν ἄξιοι καὶ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι ἀνεβαίνουν στὰ δημόσια ἀξιώματα καὶ παίρνουν στὰ χέρια τους τὴ διοίκηση τοῦ λαοῦ. Τότε πραγματικὰ οἱ ἄνθρωποι βρίσκουν προστασία καὶ ἀσφάλεια, γιὰ νὰ ἐπιδίδωνται στὰ εἰρηνικά τους ἔργα.

Ὅταν ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος ἦταν ἔπαρχος στὰ Μεδιόλανα, τότε ἀπέθανε ὁ ἐπίσκοπος, καὶ οἱ ἄλλοι ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας μαζεύτηκαν καὶ συζητοῦσαν γιὰ τὴ διαδοχή του. Ὁ λαὸς ἦταν συναθροισμένος ἀπ’ ἔξω καὶ ἀνυπομονοῦσαν ὅλοι, γιατί φοβοῦνταν μήπως ἡ Ἰουστίνα, ἡ μητέρα τοῦ αὐτοκράτορα Βαλεντιανοῦ, ποὺ ἦταν ἀρειανή, τοὺς ἐπέβαλλε πάλι ἀρειανὸ ἐπίσκοπο- ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος Στέφανος εἶχε ἀποθάνει ἐξόριστος στὴν Καισαρεία τῆς Καππαδοκίας. Τότε, σὰν καὶ νὰ ἦταν ἀπὸ Θεοῦ, ἀκούστηκε μιὰ παιδικὴ φωνή· «Ὁ Ἀμβρόσιος ἐπίσκοπος»! Αὐτὸ διαδόθηκε σὰν σύνθημα ἀμέσως σὲ ὅλη τὴν πόλη καὶ οἱ ἐπίσκοποι, κλεισμένοι στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὴν ἐκλογή, ἐξέλεξαν τὸν ἔπαρχο Ἀμβρόσιο, ποὺ ἀκόμα δὲν ἦταν χριστιανός, ἀλλὰ κατηχούμενος.

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος θέλησε μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀποφύγη, δικαιολογούμενος πὼς ἦταν δημόσιος ἀξιωματοῦχος καὶ πὼς ἔπρεπε τάχα νὰ ἔχη τὴ συγκατάθεση τοῦ βασιλέα. Ὁ βασιλέας, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν ἐκλογὴ καὶ τὶς ἀντιρρήσεις τοῦ ἐπάρχου, ἀπάντησε· «Χαίρω, ὅτι τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἐγὼ διώρισα ἔπαρχο ἡ Ἐκκλησία τὸν ἐξέλεξε ἐπίσκοπο. Νὰ πῆτε στὸν Ἀμβρόσιο ὅτι τὸν διατάζω νὰ δεχθῆ τὴν ἐκλογή του». Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος, μὴ ἔχοντας πιὰ νὰ δικαιολογηθῆ, βαπτίσθηκε κι ἔλαβε διαδοχικά τοὺς βαθμοὺς τῆς ἱερωσύνης, πρῶτα διάκονος, ὕστερα πρεσβύτερος καὶ τελευταῖα ἐπίσκοπος. Ὅλοι χάρηκαν καὶ πανηγύρισαν, κι ὁ Μέγας Βασίλειος τοῦ ἔγραψε· «...ἐδοξάσαμεν τὸν Θεὸν ἡμῶν, τὸν καθ’ ἑκάστην γενεὰν ἐκλεγόμενον τοὺς αὐτῷ εὐαρεστοῦντας».

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος, ὡς ἐπίσκοπος τώρα, μὲ τὸ παράδειγμά του καὶ μὲ τὸ εὔγλωττο κήρυγμά του, μέσα σὲ λίγον καιρό, ἐξυγίανε τὸ ποίμνιό του ἀπὸ τὸ μίασμα τοῦ ἀρειανισμοῦ καί, ὡς ἔξοχος ποιητής, διωργάνωσε τὴ θεία λατρεία τῆς ἐπισκοπῆς του. Μεγάλη πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου ἔκανε ἡ μητέρα τοῦ βασιλέα καὶ φανατικὴ ἀρειανὴ Ἰουστίνα· ἔφτασε νὰ ἔχη τὴν ἀξίωση νὰ παραδώση ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος τὸ ναό του στὸν ἀρειανὸ ἐπίσκοπο. Ὅταν τὸν κάλεσαν στὰ βασιλικὰ ἀνάκτορα καὶ τὸν διέταξαν νὰ παραδώση τὸ ναό, ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος ἀπάντησε· «Ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας δὲν παραδίδει τοὺς ναοὺς τοῦ Κυρίου». Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ ὁμοιάζει σὰν ἐκείνη ποὺ ἔδωκε ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν ἔπαρχο Μόδεστο, ἀπεσταλμένο τοῦ ἀρειανοῦ αὐτοκράτορα Οὐάλη.

Θαρραλέα ἐπίσης ὑπῆρξε ἡ στάση τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου ἀπέναντι στὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο. Ὅταν τότε στὴ Θεσσαλονίκη κακοποίησαν τοὺς βασιλικοὺς ἀντιπροσώπους, ὁ Θεοδόσιος ὠργίσθηκε καὶ μὲ διαταγὴ του οἱ στρατιῶτες ἔσφαξαν στὸν Ἱππόδρομο ἑπτὰ χιλιάδες ἀνθρώπους. Ὓστερ’ ἀπὸ τὸ ἔγκλημα αὐτό, ὁ Θεοδόσιος κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων βρέθηκε στὰ Μεδιόλανα καὶ θέλησε νὰ μεταβῆ στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ κοινωνήση. Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος, ντυμένος τὰ ἱερατικά του ἄμφια, βγῆκε στὴ θύρα τοῦ ναοῦ καὶ δὲν ἐπέτρεψε στὸν αὐτοκράτορα νὰ προχώρηση· «Εἶναι τὰ χέρια σου βαμμένα μὲ αἷμα», τοῦ εἶπε. Ὁ Θεοδόσιος θέλησε νὰ δικαιολογηθῆ κι ἀπάντησε στὸν Ἱεράρχη· «Κι ὁ Δαβὶδ ἁμάρτησε». Τότε ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος εἶπε στὸν βασιλέα· «Τὸν μιμήθηκες στὸ ἔγκλημα· νὰ τὸν μιμηθῆς καὶ στὴ μετάνοια»! Ὁ Θεοδόσιος δὲν τόλμησε νὰ εἰσέλθη στὴν Ἐκκλησία κι ἔφυγε μετανοιωμένος. Ἀμήν.
 

ΜΝΗΜΕΣ ΝΑΥΑΓΙΟΥ F/B ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ

7 Δεκεμβρίου 2013 ·

ΜΝΗΜΕΣ ΝΑΥΑΓΙΟΥ F/B ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ


ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 47 ΧΡΟΝΙΑ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΟΧΗΜΑΤΑΓΩΓΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ...
ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ.
ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΗΝΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΙΟΥ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ Ο ΠΑΛΙΟΣ ΜΟΥ ΛΟΣΤΡΟΜΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΑΓΙΑΦΗΣ.

Τετάρτη απόγευμα 7 Δεκεμβρίου, 1966. Η φόρτωση του F/B ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ έχει τελειώσει και το επιβλητικό οχηματαγωγό ετοιμάζεται ν’ αποπλεύσει για ένα ακόμη ταξίδι προς Πειραιά. Τίποτα δεν έδειχνε ότι ένα από τα μεγαλύτερα ναυτικά δράματα θα παιζόταν σε λίγες ώρες, στα σκοτεινά και ανταριασμένα νερά του Αιγαίου πελάγους, στην περιοχή της Φαλκονέρας.
Το πλοίο εκτελούσε ήδη αρκετό καιρό δρομολόγια από Σούδα προς Πειραιά και πίσω, ενώ αρχικά –όπως έχω πει- ήταν δρομολογημένο στη γραμμή Ηράκλειο – Πειραιάς, όπου και παρέμεινε για αρκετά χρόνια. Πολλά μικροατυχήματα είχαν σημαδέψει το οχηματαγωγό αυτήν την περίοδο, όπως παράξενες κλίσεις, σπάσιμο του καταπέλτη κατά τη φόρτωση και ταξίδι με ανοικτή την πλαϊνή πόρτα, επισκευή στο Πέραμα την επομένη και ξανά ταξίδι προς Ηράκλειο το απόγευμα.
Την εποχή εκείνη, Γ’ πλοίαρχος ήταν ο Δημήτρης Τσαγκαράκης από την Αγια Βαρβάρα και λοστρόμος ο Θεόδωρος Μαγιάφης από τον Πειραιά. ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που συνάντησα όταν πρωτομπάρκαρα ως δόκιμος πλοίαρχος και αυτοί οι οποίοι μου δίδαξαν πάρα πολλά για τη ναυσιπλοΐα.
Την περίοδο του ναυαγίου είχα ξεμπαρκάρει και υπηρετούσα την θητεία μου στο ΠΝ στο Π/Φ ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ και για λόγους ασφαλείας το σκάφος έδενε στην πολιτική προβλήτα και δυτικά ενώ τα επιβατικά άραζαν ακριβώς απέναντι στην ανατολική πλευρά έτσι είχα επαφή με τους παλιούς μου συναδέλφους πολλοί από τους οποίους χάθηκαν στο ναυάγιο.
Πολλά έχουν γραφτεί και πολλά θα γραφτούν ακόμα για τα αίτια της φοβερής καταστροφής που συνέβη εκείνο το βράδυ στο μοιραίο ταξίδι του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ. πολλά τα θύματα και ανεξακρίβωτος ο αριθμός τους, καθώς οι περισσότεροι έκοβαν εισιτήριο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού κι έτσι δεν αναφέρονταν στις λίστες των επιβατών. Για παράδειγμα, το αντιτορπιλικό ΛΕΩΝ ήταν σε απολύμανση (στουφα) την περίοδο εκείνη και εξήντα – εβδομήντα ναύτες από το πλήρωμα πήγαιναν στον Πειραιά, με τριήμερη άδεια. Απ΄ αυτούς οι περισσότεροι έκοψαν εισιτήριο μέσα στο καράβι, υπήρχαν και απολυμένοι οι οποίοι το τελευταίο που θα σκέφτονταν θα ήταν να βγάλουν εισιτήριο από το πρακτορείο.
Για άγνωστη αίτια, η εταιρία είχε αποσύρει το ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ από τα δρομολόγια του Ηρακλείου και το έβαλε στη γραμμή Σούδα – Πειραιά, ενώ τοποθέτησε το F/B ΧΑΝΙΑ στα δρομολόγια Ηράκλειο – Πειραιάς. Υπήρχε, δε, πολύ μεγάλος ανταγωνισμός την εποχή εκείνη μεταξύ Τυπάλδου και Ευθυμιάδη, γεγονός που πιθανώς έπαιξε κάποιο ρόλο στην τραγωδία.
Στα F/B ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ και ΧΑΝΙΑ της εταιρίας Τυπάλδου, η εταιρία Ευθυμιάδη αντέτασσε τα F/B ΜΙΝΩΣ και ΦΑΙΣΤΟΣ, τα οποία ήταν μεν νεότερα, αλλά υστερούσαν σε ταχύτητα. Κάθε εταιρία προσπαθούσε να προσελκύσει επιβάτες και οχήματα, προσφέροντας διάφορες ευκολίες και κάποιες εκπτώσεις.
Το μοιραίο απόγευμα –και ενώ το πλοίο ήταν σχεδόν λυμένο και στηριζόταν μόνο στο λεγόμενο spring- ένα καθυστερημένο φορτηγό ανάγκασε τον πλοίαρχο να φέρει το πλοίο πίσω στην αποβάθρα και να το πάρει. Στη συνέχεια, λύθηκαν πάλι οι κάβοι και το πλοίο ετοιμάστηκε να μανουβράρει για τον απόπλου, αλλά η μοίρα είχε ετοιμάσει αλλά. Ένα λευκό ψυγείο φορτωμένο πορτοκάλια – το μοιραίο όχημα που ήταν εν μέρει, η αίτια του ναυαγίου – φάνηκε στη στροφή, επίσης με αναμμένα φώτα και κορνάροντας. Ο πλοίαρχος, επειδή δεν ήθελε ν’ αφήσει όχημα απ’ έξω και να δυσαρεστήσει πελάτη, αναγκάστηκε, εκ των πραγμάτων, να μανουβράρει ξανά, για την παραλαβή του καθυστερημένου ψυγείου, ενώ ο λοστρόμος (Θεόδωρος Μαγιαφης) κοιτάζοντας με φώναξε «Κρητικέ δε μας βλέπω να φεύγουμε απόψε».
Το ψυγείο μπήκε από την πόρτα -η οποία ήταν, σημειωτέον, στο πλάι του πλοίου- και τοποθετήθηκε κάθετα, διότι δεν υπήρχε χώρος να μανουβράρει και να τοποθετηθεί κανονικά κι έτσι, είχε κατεύθυνση προς τους δυο καταπέλτες (πόρτες) του πλοίου. Τελικά, το πλοίο αναχώρησε στις εφτά και είκοσι το βράδυ και ο λοστρόμος με χαιρέτησε, λέγοντάς μου ότι θα τα λέγαμε πάλι μετά από δύο μέρες.
Το πρωί αντιλήφθηκα ότι τα αντιτορπιλικά ΣΦΕΝΔΟΝΗ, ΒΕΛΟΣ και κάποιο άλλο - το όνομα του οποίου μου διαφεύγει – ετοιμάζονταν ν’ αποπλεύσουν και όταν ρώτησα στο Σηματωρείο σχετικά, μου είπαν ότι το ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ είχε εκπέμψει SOS στις δυο και δέκα περίπου το πρωί κι ότι τα πολεμικά σήκωναν ατμό για να σπεύσουν προς βοήθεια.
Την ίδια ώρα στο ΑΚΙΠ (Αρχηγείο Κρητικού και Ιονίου Πελάγους) τα νέα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα. Η ώρα ήταν περίπου οκτώ το πρωί και δεν είχαν ακόμα εντοπίσει ούτε συντρίμμια ούτε ναυαγούς. Τα πρώτα πλοία που έφτασαν στο σημείο του ναυαγίου ήταν το F/B «ΜΙΝΩΣ»του Ευθημιαδη και ένα φινλανδικό φορτηγό, το πλήρωμα του οποίου έσωσε πολλούς ναυαγούς, απ’ ό,τι πληροφορήθηκα αργότερα.
Τον λοστρόμο- ο οποίος ήταν ανάμεσα στους διασωθέντες,- τον συνάντησα μετά από δυο ημέρες στο σπίτι του στη Φρεατίδα ο όποιος φανερά συγκινημένος, μου διηγήθηκε τα γεγονότα, όπως τα έζησε.
Η ώρα είχε πάει περίπου δώδεκα το βράδυ και όλοι οι αξιωματικοί ήταν στη γέφυρα, φανερά ανήσυχοι για τη σφοδρή θαλασσοταραχή που συντάρασσε το σκάφος, η ταχύτητα του οποίου ήταν αρκετά μεγάλη για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή. Ο ύπαρχος Νικόλαος Θεοδωράκης αν θυμάμαι καλά (από το Ρέθυμνο) προσπαθούσε να πείσει τον καπετάνιο να κόψει λίγο, διότι και το σκάφος και οι επιβάτες υπέφεραν. Ο αναποφάσιστος και ηλικιωμένος πλοίαρχος του απαντούσε :
«Να κόψουμε, αλλά τι θα πουν από το γραφείο, θα με κατηγορήσουν για την καθυστέρηση» και αλλά παρόμοια, τα οποία ερχόταν σε αντίθεση στην πρόταση των αξιωματικών για μείωση της ταχύτητας του πλοίου.
Ήταν μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα όταν ο δεύτερος ναύτης της βάρδιας –ο βατσιμάνης- πήγε στη γέφυρα και τρομοκρατημένος ανέφερε ότι το ψυγείο που είχαν βάλει τελευταίο είχε σπάσει την πόρτα και είχε πέσει στη θάλασσα μαζί με τον οδηγό του, ο οποίος προσπαθούσε να το στερεώσει. Ο καπετάνιος άρχισε να σκέφτεται ταραγμένος τις συνέπειες αυτού του γεγονότος και είπε στο λοστρόμο να πάει να δει τι συμβαίνει.
Η διαρρύθμιση του οχηματαγωγού επέτρεπε πρόσβαση στο γκαράζ από την τρίτη θέση, όπου υπήρχε ένα είδος εξώστη από τον οποίο μπορούσε να δει κανείς τι συνέβαινε στο κυρίως γκαράζ. Το θέαμα που αντίκρισε από κει ο λοστρόμος ήταν τρομακτικό. Ο καταπέλτης έλειπε τελείως, η θάλασσα έμπαινε μέσα ανεμπόδιστα και τα φορτηγά, μισοπλέοντας, κτυπούσαν το ένα πάνω στο άλλο. Το νερό, λόγω της κατωφέρειας του γκαράζ, συσσωρευόταν συνεχώς στην πίσω μεριά πιέζοντας το χώρισμα που χώριζε το γκαράζ από το μηχανοστάσιο, ήταν δε ζήτημα χρόνου να υποχωρήσει το τοίχωμα αυτό και να πλημμυρίσουν τα διαμερίσματα των μηχανών.
Ο λοστρόμος επέστρεψε αστραπιαία στη γέφυρα και ανέφερε τα γεγονότα, επισημαίνοντας την κρισιμότητα της όλης κατάστασης. Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισε η τραγωδία του καταδικασμένου πλέον πλοίου και –απ΄ ό,τι φάνηκε στην ανάκριση που ακολούθησε- ούτε τα κουδούνια, ούτε τα μεγάφωνα λειτούργησαν για να ειδοποιήσουν τους επιβάτες.
Ο πλοίαρχος έδωσε διαταγή εγκατάλειψης του πλοίου και ο λοστρόμος, αφού ξύπνησε το πλήρωμα καταστρώματος, έτρεχε δεξιά κι αριστερά προσπαθώντας να πετάξει στη θάλασσα ό,τι ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί σαν σωσίβιο. Απ΄ ό,τι μου είπε, πέταξε ξύλινα καθίσματα, σωσίβια από μια αποθήκη δίπλα στις καμπίνες πληρώματος, μερικές φουσκωτές λέμβους και αλλά πολλά που θα επέπλεαν. Δυστυχώς, οι σωσίβιες βάρκες δεν ήταν δυνατό να κατέβουν, επειδή οι μηχανισμοί ήταν χαλασμένοι – όπως αναφέρθηκε και στη δίκη που ακολούθησε.
Το πλοίο βυθίστηκε στις τρεις παρά τέταρτο περίπου, σε λιγότερο από σαράντα με πενήντα λεπτά της ώρας. Από τις διηγήσεις διασωθέντων φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο λοστρόμος εγκατέλειψε το πλοίο από τους τελευταίους και μάλιστα τραυματίστηκε όταν, στην προσπάθειά του να βουτήξει και λόγω της κλίσης που είχε πάρει το καράβι- τρίφτηκε στα πλευρά του πλοίου, όπου οι πεταλίδες που είχαν προσκολληθεί εκεί του προκάλεσαν εκδορές.
Η φοβερή εκείνη νύχτα, η οποία φωτιζόταν από τις αστραπές της θύελλας των 8-9 μποφόρ, επρόκειτο να είναι μακρά για τους δυστυχείς ναυαγούς. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Θεόδωρου Μαγιάφη, όσοι έπεσαν στη θάλασσα προσπαθούσαν να βρουν κάτι για να πιαστούν, συγκλονισμένος δε, μου ανέφερε ότι μια κοπέλα που ήταν δίπλα του όλη τη νύχτα –και στην οποία μιλούσε συνεχώς, δίνοντάς της κουράγιο- δεν άντεξε και, προς το ξημέρωμα, χάθηκε από δίπλα του. Τον ίδιο τον περισυνέλεξε το F/B «ΜΙΝΩΣ» γύρω στις έντεκα το πρωί και όταν τον ανέβασαν στη βάρκα που είχαν κατεβάσει ένα από τα μέλη του πληρώματος ονόματι Γιάννης Λάμπρου δε μπόρεσε να τον αναγνωρίσει, παρόλο που ήταν φίλοι από παιδιά –τόσο παραμορφωμένο ήταν το πρόσωπό του από το μαζούτ και από την πολύωρη παραμονή στα παγωμένα νερά.
Κάπου εδώ σταμάτησε η αφήγηση του λοστρόμου Θεόδωρου Μαγιάφη και άρχισε ο μαραθώνιος των εξεταστικών επιτροπών και των ανακρίσεων, που τελικά κατέληξαν στη δίκη, όπου δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι. Ποιος και τι έφταιξε γι’ αυτήν τη ναυτική τραγωδία δε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα. Ίσως η άγνοια του κινδύνου για τα πρωτόγνωρα μεγαθήρια που δρομολογήθηκαν εκείνον τον καιρό και αντικατέστησαν επιβατηγά όπως το «ΜΙΑΟΥΛΗΣ», το «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ», το «ΤΕΤΗ», το «ΑΓΓΕΛΙΚΑ» και αλλά, τα οποία –λόγω μεγέθους- έμεναν δεμένα για μέρες ολόκληρες, εξαιτίας των καιρικών συνθηκών. Ίσως ακόμα, να ήταν η παράβλεψη ορισμένων κανόνων ασφαλείας και η έλλειψη λειτουργικών μέσων διάσωσης. Ας μην ξεχνάμε αυτό που είπε και ο ναυπηγός του «ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ» στις τελευταίες του στιγμές -και που δυστυχώς είναι αλήθεια: Ό,τι πλέει βουλιάζει.
Το μόνο παρήγορο-αν μπορούμε να πούμε αυτή την λέξη -είναι ότι μετά την τραγωδία αυτή ο κόσμος ξεσηκώθηκε και έσπασε το μονοπώλιο των μεγαλοεφοπλιστών, δημιουργώντας ναυτιλιακές εταιρίες λαϊκής βάσης, χάρη στις οποίες οι θαλάσσιες συγκοινωνίες αναβαθμίστηκαν, έγιναν ασφαλέστερες και ταχύτερες και ένα ταξίδι δεν είναι πλέον μια μικρή περιπέτεια όπως παλιά, αλλά ένας θαλάσσιος περίπατος.
Αυτά που αναφέρω μου τα διηγήθηκε ο παλιός μου λοστρόμος λίγο μετά το ναυάγιο στο σπίτι του όπως προανέφερα, αν πκάτι η αν έκανα κάποιο λάθος ως προς την χρονική διάρκεια του δράματος ζήτω συγγνώμη από τους διασωθέντες που ξέρουν ίσως καλλίτερα αυτό που έζησαν.
Ο διασωθείς λοστρόμος Θεόδωρος Μαγιαφης ζει στο Πειραιά και έχουμε τακτική τηλεφωνική επικοινωνία.
Μιχάλης Ναλετακης
Ηράκλειο Κρήτης.

φαβοκεφτέδες

Φαβοκεφτέδες

Θεόδωρος Π. Βρυζάκης

Θεόδωρος Π. Βρυζάκης

Ο Θεόδωρος Π. Βρυζάκης (Θήβα, 19 Οκτωβρίου 1814 – Μόναχο, 6 Δεκεμβρίου 1878) θεωρείται ο πρώτος ζωγράφος της μεταοθωμανικής Ελλάδας και ο θεμελιωτής της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου».

Ως παιδί, ο Θεόδωρος Βρυζάκης έζησε τα σκληρά χρόνια της Επανάστασης του 1821 μέχρι την ίδρυση του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Μάλιστα ο πατέρας του, Πέτρος Βρυζάκης, απαγχονίστηκε από τους Τούρκους τον Μάιο του 1821. Σε ηλικία 18 ετών, το 1832, με την ενθάρρυνση ενός γερμανού φιλόλογου, μετανάστευσε στο Μόναχο της Βαυαρίας, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του.
Στο Μόναχο άρχισε να ασχολείται με την ζωγραφική, απεικονίζοντας σχεδόν αποκλειστικά θέματα από την Επανάσταση του 1821. Το 1844 έγινε δεκτός στην Ακαδημία του Μονάχου, λαμβάνοντας από την ίδια χρονιά και μέχρι το 1855 την υποτροφία της ελληνικής παροικίας της πόλης. Δάσκαλοι και φίλοι του υπήρξαν ορισμένοι εξαίρετοι καλλιτέχνες φιλελληνικών θεμάτων της εποχής του ρομαντισμού: ο Carl Wilhelm von Heideck (γνωστός ως Heidegger), ο Πέτερ φον Ες, ο Heinrich von Mayer και μερικοί άλλοι. Κατά την δεκαετία 1845–1855, ταξίδεψε στην Ευρώπη για καλλιτεχνική ενημέρωση, ενώ κατά το διάστημα 1848–1850 διέμεινε στην Ελλάδα.
Το 1855 συμμετείχε στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού με το έργο του Η Έξοδος του Μεσολογγίου. Τον πίνακα αυτόν, ο ίδιος ο Βρυζάκης τον αντέγραψε τουλάχιστον δύο φορές. Δύο από τους πρωτότυπους πίνακες καταστράφηκαν στην πυρκαγιά του Μεσολογγίου το 1929. Το τρίτο πρωτότυπο διασώζεται στην Εθνική Πινακοθήκη, αλλά ο ίδιος πίνακας κυκλοφόρησε και σε λιθογραφίες ήδη από το 1856.
Φωτ :Θ. Π. Βρυζάκης, Το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην Καστέλα, 1855, λάδι σε μουσαμά, 145 εκ. x 178 εκ., Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.

Ο ναός του Αγ. Νικολάου στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου

Ο ναός του Αγίου Νικολάου απέχει 2 χιλιόμετρα από την πόλη του Αγίου Νικολάου και είναι χτισμένος στο μικρό όρμο του Καθολικού, στη χερσόνησο που σήμερα λέγεται “Μπουρούνι”. Στην τοποθεσία αυτή, που είναι ασφαλής και προφυλαγμένη, προσάραζαν τα πλοία από τη βυζαντινή και βενετσιάνικη εποχή. Ο όρμος αποτελούσε το κύριο λιμάνι της περιοχής για αρκετούς αιώνες. Στους βενετσιάνικους χάρτες σημειώνεται ως ”Porto di San Nicolo”, δηλαδή Λιμάνι του Αγίου Νικολάου. Η θέση, λοιπόν, είχε μεγάλη σημασία ως λιμάνι.

Η κ. Δάφνη Χρονάκη, αρχιτέκτων μηχανικός της 13ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, μας έδωσε τις παρακάτω πληροφορίες σχετικά με την οικοδόμηση του ναού:

“Ο ναός που είναι μονόχωρος τρουλλαίος οικοδομήθηκε, το πιθανότερο, λίγο πριν την αραβική επικράτηση (827/28 μ.Χ.). Αυτό συμπεραίνεται λόγω του ανεικονικού διακόσμου που έχει το πρώτο, αρχαιότερο στρώμα τοιχογραφιών, το οποίο κοσμήθηκε την περίοδο της Εικονομαχίας. Επομένως, ο ναός χτίστηκε πριν από την αναστήλωση των εικόνων, που έγινε το 843 μ.Χ. Επειδή όμως η Κρήτη είχε καταληφθεί από τους Άραβες το 827/828 μ.Χ., ο ναός πρέπει να είχε ήδη κατασκευαστεί και εικονογραφηθεί”. Επίσης, συμπλήρωσε ότι “… δεν γνωρίζουμε αν υπήρχαν εκεί κατασκευές παλιότερες από την εκκλησία. Σε έναν τάφο πάντως στο προαύλιο, που ανασκάφηκε το 2007, βρέθηκε μια μεταλλική πόρπη του 7ου μ.Χ. αιώνα. Υπήρχε επομένως χρήση του χώρου σε παλιότερες εποχές. Πολύ αργότερα, το 1968-69, το προαύλιο πλακοστρώθηκε, δεν έγινε ανασκαφή και δεν γνωρίζουμε τι υπήρχε γύρω από το ναό. Στη βόρεια πλευρά υπάρχει μικρή θολωτή δεξαμενή νερού, κατασκευασμένη ως φαίνεται κατά τη Βενετοκρατία”.

Σε σχέση με την κατασκευή και το είδος του ναού, η κ. Χρονάκη μάς είπε: “Ο ναός είναι πετρόκτιστος και στεγάζεται με ημικυκλικό θόλο, που στη μέση του έχει τρούλλο με ψηλό κυλινδρικό τύμπανο και πολύ μικρά παράθυρα στις 4 πλευρές. Η κατασκευή του είναι μέτρια, δηλαδή δεν έχει πολύ σπουδαία τεχνική, φαίνεται όμως ότι οι χτίστες ήταν έμπειροι. Χτίστηκε με απλή αργολιθοδομή, δηλαδή με κοινές πέτρες ακανόνιστου ορθογωνισμένου σχήματος και με λάσπη από ασβέστη και άμμο για συνδετικό υλικό. Μόνο οι γωνιακές πέτρες, οι γωνιόλιθοι, είναι λαξευμένες ώστε να αποκτούν ορθογώνιες και επίπεδες επιφάνειες. Τα ανώφλια των πορτών και παραθύρων είναι απλά ευθύγραμμα πελέκια, εκτός από την κύρια είσοδο που έχει τοξωτό ανώφλι πολύ απλής μορφής. Αυτή η κατασκευή, με όλα τα εξωτερικά στοιχεία σε απλές μορφές, χωρίς ιδιαίτερη διακόσμηση, είναι χαρακτηριστική των βυζαντινών χρόνων. Οι πέτρες που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι κυρίως ψαμμιτικοί λίθοι, οι κοινώς λεγόμενες αμμούδες, που είναι σχετικά μαλακές και εύκολες στην κατεργασία, αλλά παθαίνουν μεγάλες φθορές από το χρόνο και τις καιρικές συνθήκες”.

Ως προς την εικονογράφηση του ναού, η κ. Χρονάκη τόνισε ότι “υπάρχουν δύο στρώματα ζωγραφικής: το πρώτο ανεικονικό, που τοιχογραφήθηκε πριν το 827/28 μ.Χ. με φυτικά και γεωμετρικά μοτίβα (σχηματοποιημένα φύλλα, κλαδιά, ρόμβους, κύκλους, ταινίες, κυματοειδείς γραμμές), και το δεύτερο εικονικό (με μορφές αγίων), που χρονολογείται στις αρχές του 14ου αιώνα. Κατά την ανακατάληψη της Κρήτης από το Βυζάντιο με το Νικηφόρο Φωκά το 961 μ.Χ. είχε ήδη συντελεστεί η αναστήλωση των εικόνων. Το 1303, όταν έγινε μεγάλος καταστρεπτικός σεισμός, το εκκλησάκι ανακαινίστηκε. Η νέα τοιχογράφηση κάλυψε εν μέρει το παλιό στρώμα γεωμετρικών και φυτικών μοτίβων. Από πάνω ζωγραφίστηκαν μορφές αγίων και εικόνες από την Καινή Διαθήκη. Για τους δημιουργούς των τοιχογραφιών δεν γνωρίζουμε τίποτα, επειδή εκείνες τις εποχές δεν υπέγραφαν τα έργα τους. Επίσης, δεν υπάρχουν γραπτές πηγές που να μας πληροφορούν για κάτι σχετικό”.

“Ο ναός έχει μοναδική αρχαιολογική αξία ως άρτιο δείγμα της πρωτοβυζαντινής αρχιτεκτονικής στην Κρήτη. Δεν έχει υποστεί σχεδόν καμία  μεταβολή από την αρχική του μορφή και γι’ αυτό το λόγο μάς δίνει μια πλήρη εικόνα του πώς ήταν ένας τρουλλαίος ναός τη συγκεκριμένη περίοδο, από την οποία δεν έχουν σωθεί παρά ελάχιστα μνημεία. Επιπλέον, η αξία των τοιχογραφιών είναι πολύ μεγάλη, τόσο από ιστορική όσο και από αισθητική άποψη. Πρόκειται για το ένα από τα δύο σωζόμενα εικονομαχικά μνημεία με ανεικονικό διάκοσμο στην Κρήτη (το άλλο είναι η Ροτόντα στην Επισκοπή Κισσάμου). Η ανεικονική ζωγραφική διακόσμηση καταστράφηκε στα περισσότερα μνημεία μετά την ήττα του Εικονομαχικού κινήματος, επομένως η σπανιότητα των δειγμάτων αυτής της τέχνης τούς δίδει εξαιρετική ιστορική αξία”.

Το εκκλησάκι έδωσε στην πόλη το όνομά της αφού χτίστηκε το φρούριο (Castel Mirabello) από τους Βενετούς (στη θέση της σημερινής Νομαρχίας), επειδή σιγά σιγά γύρω από το φρούριο αναπτύχθηκε οικισμός που απλώθηκε ως το λιμανάκι, που τότε ονομαζόταν Μαντράκι. Η πόλη, λοιπόν, μεγαλώνει γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα και εκείνη την περίοδο αρχίζει να εμφανίζεται το όνομα «Άγιος Νικόλαος» για τον οικισμό. Στην απογραφή του 1881 ο οικισμός ονομάζεται ήδη επίσημα Άγιος Νικόλαος.

Ακολουθούν φωτογραφίες από τις εργασίες συντήρησης του ναού (αρχείο Δάφνης Χρονάκη).

hπηγή

Άγιος Νικόλαος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

     Για άλλες χρήσεις, δείτε: Άγιος Νικόλαος (αποσαφήνιση).

Νικόλαος ο θαυματουργός
Ρωσική εικόνα που του Αγίου Νικολάου με σκηνές από τη ζωή του. Τέλη 15ου αιώνα ή αρχές 16ου αιώνα, Εθνικό Μουσείο, Στοκχόλμη.
Υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, Θαυματουργός, Άγιος Ιεράρχης, Αρχιεπίσκοπος Μύρων
Γέννηση	15 Μαρτίου 270[1] Πάταρα Λυκίας, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Κοίμηση	6 Δεκεμβρίου 343 Μύρα, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Τιμάται από	Καθολικισμό, Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, Αγγλικανισμό, Ανατολική Ορθοδοξία, Βαπτιστές, Καλβινισμό, Λουθηρανισμό, Μεθοδισμό, Πρεσβυτεριανισμό
Μείζον Ιερό	Βασιλική Αγίου Νικολάου, Μπάρι, Ιταλία
Εορτασμός	6 Δεκεμβρίου [Π.Η. 19 Δεκεμβρίου] (κύρια γιορτη) 9 Μαΐου [Π.Η. 22 Μαΐου] (αποκομιδή λειψάνων)
Σύμβολα	Άμφιο επισκόπου. Στον Ανατολικό Χριστιανισμό ωμοφόριο και στο χέρι το Ευαγγέλιο. Κάποιες φορές με τον Χριστό στον ένα ώμο και τη θεοτόκο στον άλλο, κρατώντας ωμοφόριο.
Προστάτης	Παιδιά, βαρελοποιοί, ναυτικοί, ψαράδες, έμποροι, εκφωνητές, οι κακώς κατηγορούμενοι, μεταμελημένοι κλέφτες, ζυθοποιοί, φαρμακοποιοί, τοξότες, ενεχυροδανειστές, Ελληνικό Ναυτικό.
Πολιούχος	Χώρες: Ελλάδα, Ρωσία, Δουκάτο της Λωρραίνης. Πόλεις: Αλεξανδρούπολη, Βόλος, Γαλαξίδι, Δελφοί, Κοζάνη, Νέα Αλικαρνασσός, Οινούσσες, Παλαιά Επίδαυρος Αργολίδας, Πολύγυρος, Πάργα, Σητεία, Σύρος κ.α. Αμπερντίν, Άμστερνταμ, Γκάλγουεϊ, Λίβερπουλ, Λορένη, Μόσχα, Μπάρι.Kαρυστος
δεδομένα ( π • σ • ε )

Ο Άγιος Νικόλαος (15 Μαρτίου 270 - 6 Δεκεμβρίου 343) είναι άγιος της Ανατολικής Ορθόδοξης, αλλά και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.Έζησε τον 4^ο αιώνα μ.Χ. στα Μύρα της Λυκίας, γι' αυτό και αναφέρεται και ως Νικόλαος των Μύρων ή Νικόλαος του Μπάρι στη Δύση, καθώς στο Μπάρι βρίσκονται τα οστά του.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Η ζωή του
• 2 Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος
• 3 Ο θάνατος του
• 4 Υμνολογία
• 5 Εξέταση λειψάνων για ανάπλαση προσώπου
• 6 Προστάτης ναυτικών - Λαογραφία
• 7 Άγιος Νικόλαος και Άγιος Βασίλης (Santa Claus)
• 8 Παραπομπές
• 9 Βιβλιογραφία

Η ζωή του

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλουσίους και έτυχε επιμελημένης μόρφωσης. Όμως, σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Από πολύ νωρίς είχε αφιερωθεί στα Θεία, μετά την μετάβασή του στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό και τον Πανάγιο Τάφο. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του χειροτονήθηκε ιερέας. Στην αρχή αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο κι έγινε ηγούμενος της Μονής Σιών στα Μύρα της Λυκίας. Όταν απεβίωσε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, οι επίσκοποι, δια θεϊκής αποκαλύψεως, αναγόρευσαν Αρχιεπίσκοπο τον Νικόλαο.
Από την θέση αυτή ανέπτυξε έντονη δράση και επεξέτεινε τους αγώνες του για την προστασία των φτωχών και των απόρων ιδρύοντας νοσοκομεία και διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Προικισμένος με υψηλό χριστιανικό φρόνημα, θάρρος και ζωτικότητα εμψύχωνε τους διωκόμενους (από τους Ρωμαίους) χριστιανούς, διωκόμενος και εξοριζόμενος και ο ίδιος για τη στάση του αυτή.
Κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού υπέστη βασανιστήρια. Όταν όμως ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθερώθηκαν όλοι οι χριστιανοί και έτσι ο Νικόλαος επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό θρόνο. Σύμφωνα με την παράδοση, ήταν προικισμένος με το χάρισμα της θαυματουργίας και έσωσε πολλούς ανθρώπους, και όσο ήταν εν ζωή αλλά και μετά τον θάνατο του.
Αναφέρονται πλείστα θαύματα του Αγίου όπως η απελευθέρωση των τριών στρατηλατών, θεραπείες νοσούντων και αποκαταστάσεις φτωχών.

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος

Το 325 μ.Χ έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, και καταπολέμησε τις διδασκαλίες του Αρείου. Λέγεται ότι κατά τη Σύνοδο χαστούκισε τον Άρειο και ο Μέγας Κωνσταντίνος τον φυλάκισε. Όταν επέστρεψε από τη Σύνοδο, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Ο θάνατος του

Ο άγιος Νικόλαος απεδήμησε ειρηνικά στις 6 Δεκεμβρίου του έτους 343. Μετά τον θάνατο του ονομάστηκε «μυροβλύτης», καθώς σύμφωνα με την παράδοση της χριστιανικής θρησκείας, τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο, όπως και άλλων αγίων. Τα λείψανά του διατηρήθηκαν στα Μύρα της Λυκίας έως και τον ενδέκατο αιώνα, όπου το 1087 κάποιοι ναύτες τα αφαίρεσαν και τα μετέφεραν στην Ιταλία, στην πόλη Μπάρι, όπου τοποθετήθηκαν στο Ναό του Αγίου Στεφάνου. Λέγεται ότι κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας άρχισε να αναβλύζει τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, ενώ αρκετοί λιποθυμούσαν από την ευωδία του μύρου αυτού.
Η μνήμη του γιορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου τόσο από την Ορθόδοξη, όσο και από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

------------------------------------------

Λίγα Λόγια για τον Άγιο Νικόλαο

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. στην πόλη Πάταρα της Λυκίας. Οι γονείς του, πιστοί χριστιανοί, ήταν για πολλά χρόνια άτεκνοι. Θαυμαστό ήταν το γεγονός ότι βρέφος ακόμα ο Άγιος αρνούνταν να θηλάσει, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, τις Τετάρτες και τις Παρασκευές. Από μικρό παιδί έδειξε την αρετή του και τον ζήλο του για κάθε τι που είχε σχέση με τη Χριστιανική θρησκεία.

Σε σχετικά μικρή ηλικία χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον θείο του και αρχιεπίσκοπο Νικόλαο. Ο βίος του ήταν αφιερωμένος στην προσευχή, στην νηστεία και στην αγρυπνία. Η μεγάλη αγάπη για το ποίμνιό του, φάνηκε όταν μετά τον θάνατο των γονιών του, μοίρασε όλη του την περιουσία στους φτωχούς. Η ελεημοσύνη και η συμπαράσταση σε κάθε αναξιοπαθούντα ήταν για τον Άγιο Νικόλαο τρόπος ζωής και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Πάντα στεκόταν αρωγός όσων τον είχαν ανάγκη, προσπαθώντας ταυτόχρονα οι πράξεις του αυτές να μην γίνονται γνωστές. Ένα από τα παραδείγματα των πράξεών του αυτών, είναι όταν βοήθησε τρία νεαρά κορίτσια να παντρευτούν και έτσι να γλυτώσουν από την πορνεία στην οποία προσπαθούσε να τα ωθήσει ο πατέρας τους, πράξη την οποία έκανε έχοντας φτάσει σε απόγνωση μην έχοντας τα προς το ζην.

Εκτός από καλές και θεάρεστες πράξεις, ο Άγιος με την χάρη του Θεού, πραγματοποιούσε, εν ζωή ακόμα, και θαύματα. Όταν κάποια στιγμή είχε πάει στους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσει, με θαυμαστό τρόπο γαλήνεψε την φουρτουνιασμένη θάλασσα, γλυτώνοντας έτσι το πλοίο στο οποίο επέβαινε, και την ζωή των συνεπιβατών του. Κάποια στιγμή, ο Άγιος επέστρεψε στα Πάταρα και εκεί εξελέγη επίσκοπος μετά από Θεία παρέμβαση, όταν άγγελος Κυρίου εστάλη στην σύνοδο των επισκόπων. Έτσι ο Άγιος έγινε επίσκοπος της γειτονικής πόλης, των Μύρων.

Κατά την διάρκεια των μεγάλων διωγμών που έκαναν οι Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, ο Άγιος φυλακίστηκε χωρίς ούτε λεπτό να σταματήσει να κηρύττει τον λόγο του Θεού. Στο θρόνο της Βασιλεύουσας ανέβηκε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος και έτσι ο Άγιος ανέλαβε ξανά καθήκοντα επισκόπου. Ανάμεσα στις δραστηριότητές του ήταν πλέον και ο αγώνας κατά του Αρειανισμού. Στην ιστορία έμεινε το ράπισμα που έδωσε στον Άρειο κατά την διάρκεια της Α οικουμενικής συνόδου, πράξη που τον οδήγησε για μία ακόμη φορά στην φυλακή σιδηροδέσμιο. Το πρώτο βράδυ αυτής της φυλάκισής του, εμφανίστηκαν θαυματουργά στο κελί του ο Χριστός και η Παναγία και του έδωσαν ένα Ευαγγέλιο και ένα ωμοφόριο (ιερατικό άμφιο). Το πρωί όταν πήγαν να του δώσουν φαγητό, τον βρήκαν να φορά το ωμοφόριο και να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Το γεγονός αυτό έγινε γνωστό στον αυτοκράτορα ο οποίος και αποφυλάκισε τον Άγιο ζητώντας του συγγνώμη.

Μερικά από τα θαύματα που έκανε εν ζωή ο Άγιος είναι τα εξής: Έσωσε από την πείνα την πόλη των Μύρων, εμφανιζόμενος θαυματουργικά στον καπετάνιο ενός πλοίου που μετέφερε σιτάρι κάνοντάς τον να φέρει το σιτάρι στους κατοίκους της πεινασμένης πόλης. Ένα άλλο θαύμα ήταν όταν παρουσιάστηκε στον ύπνο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου και του φανέρωσε ότι ήταν αθώοι οι τρεις αξιωματικοί που κατηγορούνταν για συνωμοσία. Με αυτόν τον τρόπο γλύτωσε τη ζωή των τριών αυτών ανδρών οι οποίοι έγιναν στη συνέχεια μοναχοί. Πολλές φορές γλύτωσε θαυματουργικά πλοία που κινδύνευαν από την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται προστάτης των ναυτικών μας. Χαρακτηριστικό είναι ότι θαυματουργά μεταφέρθηκε σε ένα πλοίο που κινδύνευε στη τρικυμία και το οδήγησε ο ίδιος κρατώντας το τιμόνι σε ασφαλές λιμάνι. Ένα άλλο θαύμα του είναι όταν ένας ταξιδιώτης έπεσε στη θάλασσα από ένα πλοίο και είπε: «Άγιε Νικόλαε βοήθει μοι» ο Άγιος τον μετέφερε θαυματουργά στο σπίτι του. Όλα αυτά τα χρόνια ο Άγιος δεν υπήρχε δυστυχία που να μην συμπονέσει, αδικία που να μην επανορθώσει, διχόνοια που να μην ειρηνεύσει.

Το πότε ακριβώς πέθανε ο Άγιος Νικόλαος δεν είναι γνωστό. Σίγουρο είναι ότι τα λείψανα του Αγίου μετά τον θάνατό του φυλάσσονταν στην πόλη των Μύρων σε ναό που είχε ανεγερθεί προς τιμήν του. Κατά την παράδοση ο διάβολος μεταμορφωμένος σε γριά γυναίκα έστειλε με ένα καράβι λάδι για τις ακοίμητες κανδήλες του τάφου του Αγίου. Με αυτό το μαγεμένο λάδι είχε σκοπό να κάψει τον ναό και τα λείψανα του Αγίου, μην αντέχοντας την δόξα του Αγίου Νικολάου. Ο Άγιος εμφανίστηκε θαυματουργικά στον καπετάνιο του πλοίου που μετέφερε αυτό το λάδι και του είπε να πετάξει το μαγεμένο λάδι στην θάλασσα. Όταν ο καπετάνιος ακολούθησε την εντολή του Αγίου, το λάδι πήρε φωτιά τη στιγμή που ρίχτηκε στη θάλασσα και άρχισε να στροβιλίζεται.

Από την πόλη των Μύρων, τα λείψανα του Αγίου μεταφέρθηκαν από τους σταυροφόρους της πρώτης σταυροφορίας στο Μπάρι της Ιταλίας το 1087 μ.Χ. Στην πόλη αυτή βρίσκονται και τιμούνται έως σήμερα. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένας από τους Αγίους που αναγνωρίζει τόσο η Ορθόδοξη, όσο και η Καθολική εκκλησία. Ιδιαίτερα οι Ρώσοι τον θεωρούν προστάτη της γεωργίας, ενώ όπως αναφέραμε πιο πάνω οι Έλληνες τον θεωρούν προστάτη των ναυτικών. Οι δε καθολικοί τον θεωρούν προστάτη των παιδιών και είναι γι αυτούς ο γνωστός Σάντα Κλάους (Santa Claus – Saint Nicolas).

Την μνήμη του Αγίου Νικολάου τιμούμε στις 6 Δεκεμβρίου. Απολυτίκιο του Αγίου Νικολάου:

Κανόνα Πίστεως και εικόνα πραότητος, εγκρατείας Διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

http://poimin.gr

Μονή Αγίου Νικολάου στο Ζαρό

Στη νότια είσοδο του ομώνυμου φαραγγιού βρίσκεται η Μονή Αγίου Νικολάου, η οποία ήταν το τρίτο σημαντικό Μοναστήρι της περιοχής του Ζαρού. Σήμερα διατηρείται μόνο ο μικρός ναός του Αγίου Νικολάου που ανάγεται στον 14ο αιώνα. Σώζονται αρκετά τμήματα των τοιχογραφιώνεκείνης της περιόδου και φαίνεται ότι ήταν γυναικείο Μοναστήρι το οποίο εγκαταλείφθηκε πιθανόν μετά από κάποια καταστροφή.
Επί Ενετοκρατίας ήταν μετόχι της Μονής Βαρσαμονέρου και ονομαζόταν “Άγιος Νικόλαος στα Καροπουλιανά”. Η καταγραφή του 1644 δείχνει πως ήταν μετόχι κτηνοτροφικού χαρακτήρα.
Το μετόχι διατηρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Και στα τέλη του 19ου αιώνα εγκαταστάθηκε ομάδα καλογριών στον Άγιο Νικόλαο. Φαίνεται ότι ανακαινίστη­καν τα παλιά κελλιά και άρχισε να καλλιεργείται η γύρω περιοχή. Γύρω από το ναό υπήρχε αξιόλογη κτηματική περιουσία, στην οποία προστέθηκε και η περιουσία που είχε αποκτήσει ο Ιερομόναχος Ευμένιος Σαμιωτάκης.
Το 1919 σώζονταν
«οκτώ οικήματα ίσόγαια σώα καί εν ήμιερειπωμένον…»
καθώς και
«… Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου βυζαντινής εποχής καί παρα­πλεύρως τούτον ήρειπωμένος Ναός της Άγιας Παρασκευής…».
Μια σημείωση στο κτηματολόγιο όμως μας πείθει για τη διαμο­νή του Ευμενίου στον Αγ. Νικόλαο.
«Το κτήμα τούτο καθ’ α απεδείχθη εκ του Συμβολαιογραφείον Μοιρών είχεν εκχωρηθεί εις τόν καλλιεργήσαντα καί δενδροφυτεύσαντα αυτό Ιερομόναχου Εύμένιον Σαμιωτάκην νπό της Ενορίας Ζαρού, εφ’ όρου ζωής, ήτις μετά τόν επισυμβάντα εσχάτως θάνατον τοϋ είρημένου Ιερομόναχος καί μετά τάς συμ­βολαιογραφικός αποδείξεις κατέλαβεν αυτό ώς κτήμα αύτής».
Κατά τη δεκαετία του 1980 εγκαταστάθηκε εκεί ομάδα φιλομόναχων κρητικών που προέρχονταν κυρίως από το χωριό Ζαρός, με πρωτοβουλία του Χαράλαμπου (νυν Χαρίτωνος) Παπαδοβασιλάκη. Το 1992 οι μονάζοντες και μονάζουσες στον Άγιο Νικόλαο χειροτονήθηκαν μοναχοί, δεν υπάγονται όμως στην επί­σημη εκκλησία της Κρήτης επειδή ακολουθούν το παλιό ημερολό­γιο.
Ενδιαφέρουσα για την παλαιότητα του μετοχίου είναι η πληρο­φορία που μας έδωσε ο Χαρ. Παπαδοβασιλάκης:
«Ξεριζώσαμε μιαν ελιά για να ανοιχτεί ο δρόμος στην είσοδο της μονής. Στη ρίζα λοιπόν της ελιάς υπήρχε ένα πελεκημένο ρου-κούνι της παλιάς πόρτας. Την ελιά την είχανε φυτέψει δίπλα στην πέτρα κι όταν μεγάλωσε το δέντρο την έκλεισε στον κορμό του».

Σύμφωνα με την παράδοση στην περιοχή του Αγίου Νικολάου υπήρχε κατά την αρχαιότητα ο ναός του Ποσειδώνος, στη θέση του οποίου μετά δημιουργήθηκε ο Χριστιανικός ναός του Αγίου Νικολάου. Ο Άγιος Νικόλαος κατά κάποιο τρόπο είναι ο αντικαταστάτης του Ποσειδώνα στη χριστιανική λατρευτική παράδοση. Ίσως να μην είναι τυχαία η αναφορά σε πολλούς βενετσιάνικους χάρτες Templio De Saro (δηλ. ναός του Ζαρού) και να σχετίζεται με τις κοντινές αρχαίες πηγές της Στέρνας και του Βοτόμου όπου πιθανόν να λατρευόταν ο Ποσειδώνας.

http://frontoffice, .destinationcrete.gr

«Το Μικρό Χαμαμάκι» στο Ηράκλειο

Home Top «Το Μικρό Χαμαμάκι» στο Ηράκλειο. « Ο Άγιος Νικόλαος στα Μουρχουταργιά»

«Το Μικρό Χαμαμάκι» στο Ηράκλειο. « Ο Άγιος Νικόλαος στα Μουρχουταργιά»

Επιμέλεια- Φωτογραφίες: Βασιλική Παπουτσάκη

Στο Ηράκλειο, πίσω από την πλατεία Ρήγα Φεραίου, εκεί που βρισκόταν τα γραφεία της εφημερίδας Πατρίς, πολύ κοντά στο Πανάνειο Νοσοκομείο, υπάρχει η οδός Ιουστινιανού. Στην είσοδό της, (στη συμβολή Ξωπατέρα και Ιουστινιανού)  συναντούμε μια πολυκατοικία ( της φωτογραφίας).

Εκεί λοιπόν, σύμφωνα και με τον ιστοριοδίφη Σταυρινίδη, υπήρχε παλιότερα ένα κτίσμα Χριστιανικό , μια ορθόδοξη μικρή εκκλησία, « ο Άγιος Νικόλαος στα Μουρχουταργιά»

Μουρχούτες ή μουχρούτες, στην Κρήτη λέγανε τις πήλινες γαβάθες. Μουρχουταργιά λοιπόν είναι ο τόπος που πλάθονται τα πήλινα σκεύη.

Τη μικρή αυτή εκκλησία , οι Τούρκοι τη μετέτρεψαν σε  λουτρό.

Ένα μικρό αλλά συμπαθητικό χώρο με γούρνες και χωριστό χώρο για άντρες και γυναίκες. Το λουτρό αυτό , ήταν το « Μικρό Χαμαμάκι», το οποίο λειτούργησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950.

Μια μαρτυρία: « Κατεβαίναμε από τα μετόχια και τα χωριά μας, όλο το χρόνο,  στη Χώρα για δουλειές και πριν ξεκινήσουμε τις δουλειές μας, θέλαμε να είμαστε καθαροί στην πρωτεύουσα και περνούσαμε από το Χαμαμάκι, μας έδιναν πετσέτα και σαπούνι και κάναμε το μπάνιο μας με ζεστό νερό. Αυτή την πολυτέλεια εμείς από τα χωριά δεν την είχαμε…»

Σήμερα, στην είσοδο της πολυκατοικίας υπάρχει μόνο σε μια εσοχή  ένα μικρό εικόνισμα του Αγίου Νικολάου…

,
,