Εδώ θα βρείτε ένα μωσαϊκό θεμάτων . Κλείσαμε 10ετία και γι αυτό κάποιες αναρτήσεις έχουν αλλοιωθεί.
Οι σελίδες που αναφέρω είναι τα νέα μου ιστολόγια που αλληλοστηρίζονται με αυτό εδώ το παλιό ... Σας ευχαριστώ!
Ερευνα
της trivago για τους δημοφιλείς ελληνικούς προορισμούς δείχνουν
σημαντικές μεταβολές στις τιμές των ξενοδοχείων τόσο σε σχέση με τον
περασμένο μήνα όσο και με τον περσινό Απρίλιο. http://www.aboutkastoria.gr/kastoria-ine-o-pio-ikonomikos-…/
Ερευνα της trivago για τους δημοφιλείς ελληνικούς προορισμούς
δείχνουν σημαντικές μεταβολές στις τιμές των ξενοδοχείων τόσο σε σχέση
με τον περασμένο μήνα όσο και με τον περσινό Απρίλιο. Η
μεγαλύτερη αύξηση σε σχέση με τον περασμένο μήνα καταγράφεται από την
trivago για τα ξενοδοχεία της Αθήνας, όπου η μέση τιμή διαμορφώνεται στα
90 ευρώ από 83 ευρώ τον Φεβρουάριο. Ωστόσο είναι κατά 5 ευρώ φθηνότερα
σε σχέση με τον περσινό Απρίλη. Στο Ηράκλειο Κρήτης η μέση τιμή διαμορφώνεται στα 75 ευρώ ανά διανυκτέρευση, από 68 ευρώ τον Μάρτιο, αυξημένη κατά 13,2%.
Η σημαντικότερη μείωση παρουσιάζεται στο Ναύπλιο. Τα ξενοδοχεία του
είναι κατά 13,3% πιο οικονομικά σε σχέση με πέρυσι. Ωστόσο, από τον
περασμένο μήνα οι τιμές εμφανίζονται αυξημένες κατά 7,5%.
Οικονομικότερα σε σχέση με τον περσινό Απρίλιο παρουσιάζονται και τα ξενοδοχεία τόσο στην Καστοριά, όσο και στον Βόλο. Οι επισκέπτες στον Βόλο θα πληρώσουν 74 ευρώ ανά διανυκτέρευση και στην Καστοριά 59 ευρώ.
Ακριβότερα, ωστόσο, συγκριτικά με πέρυσι είναι τα ξενοδοχεία της
Θεσσαλονίκης, κατά 12, 5 τοις εκατό, με μέση τιμή στα 81 ευρώ, της
Αράχωβας, με τιμή που διαμορφώνεται στα 101 ευρώ και του Μετσόβου, στα
74 ευρώ, από τα 61 που ήταν πέρυσι τον Απρίλιο. Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνεται αναλυτικά η μέση τιμή ανά διανυκτέρευση, όπως καταγράφεται από τα στοιχεία της trivago.
Όπως παρατηρούμε η Καστοριά είναι ο πιο οικονομικός προορισμός για το Πάσχα 2016 με μέση τιμή ανά διανυκτέρευση τα 59€.
Η
Μεγάλη Πέμπτη, η ιερή μέρα κατά την οποία εορτάζεται ο Μυστικός Δείπνος
του Ιησού Χριστού με τους 12 Αποστόλους. Η ημέρα αυτή είναι η τέταρτη
ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας, της εβδομάδας δηλαδή η οποία προηγείται και
καταλήγει στη γιορτή του Πάσχα. Της Μεγάλης Πέμπτης προηγείται η Μεγάλη
Τετάρτη και ακολουθεί η Μεγάλη Παρασκευή. Τ Τα Δώδεκα Ευαγγέλια
περιγράφουν την πορεία του Ιησού προς τον Γολγοθά. Τον Μυστικό Δείπνο,
το δάκρυ και την ανθρώπινη αδυναμία στους κήπους της Γεσθημανής, την
προδοσία του από τον Ιούδα, την σύλληψη, την δίκη, τα βασανιστήρια, την
Σταύρωση. Τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ η Εκκλησία θα μάς συγκλονίσει
παρουσιάζοντάς μας τη Σταύρωση του Θεανθρώπου. Το πρωί της Μεγάλης
Πέμπτης τελείται ο εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής μαζί με τη Θεία
Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Οι ιερείς κατά την ετοιμασία της Θείας
Κοινωνίας εξάγουν δύο «αμνούς» (το μέρος του άρτου το οποίο
μεταβάλλεται σε σώμα Χριστού) και διατηρούν τον ένα αφού τον τεμαχίσουν
και τον αποξηράνουν, σε ασφαλές σημείο (μέσα στο αρτοφόριο πάνω στην
αγία τράπεζα) για έναν ολόκληρο χρόνο για την κοινωνία των πιστών σε
έκτακτες περιπτώσεις. Το βράδυ τελείται ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής,
στον οποίο αναπαριστάται το Θείο Δράμα της Σταύρωσης και διαβάζονται τα
12 ευαγγέλια που περιγράφουν τα γεγονότα από τη σύλληψη έως και την
ταφή του Χριστού. Ανάμεσα στο 5ο και το 6ο Ευαγγέλιο ψάλλεται το
αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται
από τους ιερείς. Στις εκκλησίες της Ζακύνθου, η περιφορά του
Εσταυρωμένου γίνεται μετά το 11ο Ευαγγέλιο. Σήμερον κρεμάται επί
ξύλου... Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν
περιβάλλεται ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο Νυμφίος της
Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα
Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν. Είναι η στιγμή,
περίπου στις 9 το βράδυ, όπου σε όλες τις εκκλησίες της χώρας θα
σβήσουν τα φώτα. Η πομπή της σταύρωσης υπό το αμυδρό φως των κεριών θα
κινηθεί με αργό και σταθερό ρυθμό προς το κέντρο των ναών, διαπερνώντας
το πλήθος των πιστών. Το Θείο πάθος σχεδόν κορυφώνεται… Τα 12 Ευαγγέλια
της Μεγάλης Πέμπτης συγκροτούνται κυρίως από περικοπές των Ευαγγελίων
του Ιωάννη και του Ματθαίου. Εν περιλήψει τα 12 Ευαγγέλια: Τελευταίες
νουθεσίες του Ιησού στους μαθητές του… «Αγαπάτε Αλλήλους». Ο τελευταίος
αποχαιρετισμός. Προσευχή του Ιησού. Προδοσία του από τον Ιούδα. Σύλληψη
του Ιησού και μεταφορά του «Από τον Άννα στον Καϊάφα». Δίκη του Ιησού
από τους Αρχιερείς. Άρνηση Πέτρου («Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση
με»). Ο Ιησούς ενώπιον του Πιλάτου, στο Πραιτώριο. Προσπάθεια του
Πιλάτου να απελευθερώσει τον Κύριο, αλλά εμπρός στην αποφασιστικότητα
των Φαρισαίων υποχωρεί. «Βαραβάν ή Χριστόν;». Ο Πιλάτος «Νίπτει τας
χείρας του». Ο Ιούδας μεταμελείται και επιστρέφει τα «τριάκοντα αργύρια»
στους Αρχιερείς, οι οποίοι τα έβαλαν στον «Κορβανά» (ταμείο του Ναού).
Απαγχονισμός Ιούδα. Πορεία του Ιησού προς τον Γολγοθά και Σταύρωσή του
με δύο ληστές. Ο Ιησούς αφήνει το πνεύμα επί του Σταυρού. Μεταμέλεια του
ενός ληστή, που ζητά από τον Κύριο να τον θυμηθεί στη βασιλεία των
Ουρανών. Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ζητά από τον Πιλάτο το Σώμα του για να
το θάψει. Ταφή του Ιησού και σφράγιση του Τάφου του από τους Αρχιερείς
και Φαρισαίους. Στις εκκλησίες, όλο το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης μέχρι
το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής, παραμένουν κυρίως γυναίκες οι οποίες
«μοιρολογούν», ψάλλοντας ύμνους, τον Χριστό. Σε πολλά μέρη,
προετοιμάζουν τον στολισμό του Επιταφίου κατά την διάρκεια της νύχτας
αυτής. Στα σπίτια των Χριστιανών, την Μεγάλη Πέμπτη, βάφονται τα κόκκινα
αυγά. Για τον λόγο αυτό, η ημέρα λέγεται και Κόκκινη Πέμπτη ή
Κοκκινοπέφτη. Εκτός από τα αυγά, την μέρα αυτή, φτιάχνονται τα πασχαλινά
κουλούρια και τα τσουρέκια. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, οι
Χριστιανοί κρεμούν κόκκινα πανιά στα παράθυρα ων σπιτιών τους.
Tην Μεγάλη Πέμπτη αναβιώνονται στην Εκκλησία μας, τα γεγονότα της τελευταίας ημέρας της ζωής του Ιησού Χριστού στη Γη...
Όπως μας αναφέρουν τα Ευαγγέλια, ο Χριστός θέλησε πριν θυσιαστεί για
την σωτηρία των ανθρώπων, να δειπνήσει για τελευταία φορά με τους
μαθητές του. Ο δείπνος αυτός είναι ο γνωστός μας Μυστικός Δείπνος.
Έλαβε χώρα σε ένα υπερώο (σε ένα πατάρι δηλαδή) κάποιου σπιτιού της
Ιερουσαλήμ, στο οποίο κρυφά συνέφαγαν οι μαθητές και ο Ιησούς. Πριν
ξεκινήσει ο Δείπνος, ο Χριστός πήρε μια λεκάνη με νερό και έπλυνε τα
πόδια των μαθητών του. Αυτό ήταν μια ενέργεια που έκαναν οι δούλοι της
εποχής. Δηλαδή πριν από το φαγητό, έπλεναν τα πόδια των κυρίων
τους. Με την πράξη του αυτή ο Ιησούς θέλησε να διδάξει τους μαθητές του
και, μέσω αυτών, όλους τους ανθρώπους να είναι ταπεινοί και να υπηρετούν
τους συνανθρώπους τους. Το γεγονός αυτό έχει λάβει στις μέρες μας το όνομα Ιερός Νιπτήρας. Σε πολλές περιοχές της χώρας μας, γίνεται αναπαράσταση του Ιερού Νιπτήρα το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης.
Κατόπιν ο Ιησούς κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, και αφού είχε
αποχωρήσει ο Ιούδας, παρέδωσε στους μαθητές του, το Μυστήριο της Θείας
Ευχαριστίας. Πρόσφερε άρτο λέγοντας: «λάβετε φάγετε τούτο εστί
το σώμα μου» και κρασί «πίετε έξ αυτού πάντες τούτο γαρ εστί το αίμα μου
το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών».
Η παράδοση της Θείας Ευχαριστίας τελείωσε με την εντολή: «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν». Μετά το πέρας του Μυστικού Δείπνου, ο Ιησούς και οι μαθητές του, μετέβησαν στο Όρος των Ελαιών. Εκεί ο Χριστός προσεύχεται στον Πατέρα του, και τελικά συλλαμβάνεται από τους Ρωμαίους, με την βοήθεια του Ιούδα.
Στον Εσπερινό της ημέρας έχουμε την Σταύρωση του Θεανθρώπου.
Διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια που περιγράφουν τα Άγια Πάθη. Μετά το 5ο
Ευαγγέλιο, βγαίνει ο Εσταυρωμένος “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο
εν ύδασι την γην κρεμάσας”, ψάλλει ο ιερέας την ώρα που περιφέρει τον
εσταυρωμένο Ιησού στο ναό για την αναπαράσταση της σταύρωσης. Είναι
η στιγμή, περίπου στις 9 το βράδυ, όπου σε όλες τις εκκλησίες της χώρας
θα σβήσουν τα φώτα. Η πομπή της σταύρωσης υπό το αμυδρό φως των κεριών
θα κινηθεί με αργό και σταθερό ρυθμό προς το κέντρο των ναών,
διαπερνώντας το πλήθος των πιστών. Το Θείο πάθος σχεδόν κορυφώνεται…
Αυτός που στήριξε τη γη πάνω στο νερό χλευάζεται: “στέφανον εξ ακανθών
περιτίθεται, ο των Αγγέλων Βασιλεύς ψευδή πορφύρα περιβάλλεται, ο
περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις ράπισμα κατεδέξατο - ο εν Ιορδάνη
ελευθερώσας τον Αδάμ. Λόγχη εκεντήθη ο Υιός της Παρθένου”. Η ελπίδα,
ωστόσο, για το χαρμόσυνο γεγονός προκαλεί ανακούφιση στο πλήθος:
Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη, Χριστέ, δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου
Ανάσταση”. Μέσα από τα λόγια των ευαγγελίων αλλά και από τις
ιδιαίτερα πένθιμες νότες των τροπαρίων περιγράφονται με τον τραγικότερο
τρόπο οι εμπαιγμοί, τα χτυπήματα, οι ύβρεις και οι χλευασμοί των
ανθρώπων που ανέβασαν τον Κύριο στο σταυρό. Η Μεγάλη Πέμπτη είναι από
τις θλιβερότερες ημέρες της χριστιανοσύνης. Στις εκκλησίες, όλο το
βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης μέχρι το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής,
παραμένουν κυρίως γυναίκες οι οποίες «μοιρολογούν», ψάλλοντας ύμνους,
τον Χριστό. Σε πολλά μέρη, προετοιμάζουν τον στολισμό του Επιταφίου κατά την διάρκεια της νύχτας αυτής.
Στα σπίτια των Χριστιανών, την Μεγάλη Πέμπτη, βάφονται τα κόκκινα αυγά.
Για τον λόγο αυτό, η ημέρα λέγεται και Κόκκινη Πέμπτη ή Κοκκινοπέφτη.
Εκτός από τα αυγά, την μέρα αυτή, φτιάχνονται τα πασχαλινά κουλούρια
και τα τσουρέκια. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, οι Χριστιανοί κρεμούν
κόκκινα πανιά στα παράθυρα των σπιτιών τους.
Η
Δ’ Σταυροφορία ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ’ το 1201,
για την κατάληψη των Αγίων Τόπων, που κατείχαν οι Μουσουλμάνοι, και
ολοκληρώθηκε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης...
sansimera.gr
Η Δ' Σταυροφορία ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ' το
1201, για την κατάληψη των Αγίων Τόπων, που κατείχαν οι Μουσουλμάνοι.
Ολοκληρώθηκε στις 12 Απριλίου
1204, με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και την προσωρινή κατάλυση
της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, χωρίς τη θέληση του Ποντίφικα. Μετά την αποτυχία της τρίτης Σταυροφορίας (1189-1192) για την
κατάληψη των Αγίων Τόπων, το ενδιαφέρον των δυτικοευρωπαίων ατόνησε. Την
Ιερουσαλήμ, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας και της Αιγύπτου,
ήλεγχε η μουσουλμανική δυναστεία των Αγιουβιδών. Το λατινικό Βασίλειο
της Ιερουσαλήμ μόνο κατ' όνομα υπήρχε, περιορισμένο σε λίγες πόλεις στις
ακτές της Παλαιστίνης.
Το
ενδιαφέρον για μια νέα σταυροφορία ανακίνησε ο πάπας Ινοκέντιος Γ' το
1198. Στην αρχή συνάντησε τη γενική αδιαφορία των εστεμμένων της
Ευρώπης, που είχαν τα δικά τους προβλήματα να επιλύσουν. Τον επόμενο
χρόνο, κάποιοι ευγενείς, κυρίως από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας,
πείσθηκαν να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα, με επικεφαλής τον Κόμη
Τιμπό της Καμπανίας. Ο Τιμπό πέθανε τον επόμενο χρόνο και αρχηγός της
Δ' Σταυροφορίας ανακηρύχθηκε ο ιταλός κόμης Βονιφάτιος ο Μομφερατικός.
Το σχέδιο προέβλεπε τη συγκέντρωση των Σταυροφόρων στη Βενετία και από
εκεί θα κατευθύνονταν στην Αίγυπτο, όπου θα άρχιζαν τις στρατιωτικές
επιχειρήσεις, με σκοπό την κατάληψη της Ιερουσαλήμ.
Τη
δύναμη των Σταυροφόρων συγκροτούσαν 33.500 άνδρες και 4.500 άλογα και
τη διεκπεραίωσή τους στην Αίγυπτο ανέλαβαν έναντι ανταλλαγμάτων οι
Ενετοί το 1200. Ζήτησαν 85.000 αργυρά μάρκα, τα μισά εδάφη που θα
κατακτούσαν οι Σταυροφόροι και προθεσμία ενός έτους για τις ετοιμασίες
της φιλόδοξης εκστρατείας. Το 1201 το μεγαλύτερο μέρος των Σταυροφόρων
έφθασε στη Βενετία. Όμως, οι ηγέτες τους δεν τήρησαν τη συμφωνία και
μόλις και μετά βίας συγκέντρωσαν 51.000 αργυρά μάρκα. Οι Ενετοί
εξοργίσθηκαν και τους φυλάκισαν στο νησάκι Λίντο, έως ότου αποφασίσουν
για την τύχη τους.
Ο
γηραιός δόγης Ερρίκος Δάνδολος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την περίσταση
και να χρησιμοποιήσει τους Σταυροφόρους για τους δικούς του σκοπούς.
Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, όπου έγινε η επίσημη τελετή υποδοχής
τους, ο δόγης πρότεινε στους αρχηγούς τους να επιτεθούν πρώτα στο λιμάνι
της Ζάρας στη Δαλματία (σημερινή Κροατία), προκειμένου να ξεπληρώσουν
τα χρέη τους. Η Ζάρα, που προμήθευε με ξυλεία τον στόλο του δόγη, είχε
αποσκιρτήσει από τη Βενετία και βρισκόταν υπό προστασία του βασιλιά των
Ούγγρων Έμερικ. Οι κάτοικοί της ήταν χριστιανοί και μάλιστα καθολικοί.
Για
την επιχείρηση συμφώνησε απρόθυμα ο παπικός αντιπρόσωπος Καρδινάλιος
Καπουάνο, όχι όμως και ο Πάπας Ινοκέντιος, που απείλησε με αφορισμό
όσους σταυροφόρους στραφούν εναντίον χριστιανών. Τη σχετική επιστολή του
φρόντισαν να την κρατήσουν μυστική οι επικεφαλής της εκστρατείας. Η
επιχείρηση τελικά πραγματοποιήθηκε. Η πόλη της Ζάρας καταλήφθηκε, ύστερα
από σύντομη πολιορκία και ο Πάπας Ινοκέντιος Γ' πραγματοποίησε την
απειλή του.
Ο
αρχηγός των Σταυροφόρων Βονιφάτιος ο Μομφερατικός δεν πήρε μέρος στην
εκστρατεία κατά της Ζάρα, φοβούμενος ίσως τις παπικές κυρώσεις. Πήγε να
επισκεφθεί τον εξάδελφό του Φίλιππο της Σουηβίας, ο οποίος φιλοξενούσε
τον συγγενή του βυζαντινό πρίγκηπα Αλέξιο Άγγελο, γιο του ανατραπέντος
αυτοκράτορα Ισαάκιου Β' Άγγελου. Ο Αλέξιος Άγγελος ζήτησε βοήθεια από
τον Βονιφάτιο για να ανατρέψει τον θείο του αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' Άγγελο
και να επαναφέρει στον θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στα ανταλλάγματα που
προσέφερε ήταν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, στρατιωτικές δυνάμεις για την
ενίσχυση της εκστρατείας των Σταυροφόρων στην Αίγυπτο και την υποταγή
της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στον Πάπα.
Ο Βονιφάτιος θεώρησε δελεαστική την πρόταση και μαζί με τον Αλέξιο
Άγγελο μετέβησαν στην Κέρκυρα για να συναντήσουν τους Σταυροφόρους που
συμμετείχαν στην κατάληψη της Ζάρα και να ενημερώσουν τους αρχηγούς της
Σταυροφορίας. Κάποιοι συμφώνησαν με την εκτροπή της Σταυροφορίας, άλλοι
διαφώνησαν και αποχώρησαν, επιστρέφοντας στις πατρίδες τους. Ανάμεσα σε αυτούς που είδαν με καλό μάτι την πρόταση του Αλέξιου ήταν
και οι Ενετοί. Λαός ναυτικός, επιζητούσαν την αύξηση της επιρροής τους
στην Ανατολή εις βάρος της Γένουας και της Πίζας, που ήταν οι κύριοι
ανταγωνιστές τους. Επιπροσθέτως, τους μισούσαν και ήθελαν να πάρουν
εκδίκηση για τη σφαγή των συμπατριωτών τους, στη διάρκεια των
αντιπαπικών ταραχών στην Κωνσταντινούπολη το 1182. Από την άλλη πλευρά,
το Βυζάντιο σπαρασσόταν από εμφύλιες διαμάχες και την καταστροφική
πολιτική των τελευταίων Κομνηνών και της δυναστείας των Αγγέλων.
Βρισκόταν σε προφανή παρακμή, ενώ είχαν αρχίσει οι αποσχιστικές τάσεις
από φιλόδοξους τοπάρχες. Ο λαός στέναζε από τη βαριά φορολογία. Ο στόλος των Ενετών και Σταυροφόρων έφθασε προ των τειχών της Κωνσταντινούπολης στις 23 Ιουνίου
1203. Οι νεοφερμένοι έμειναν κατάπληκτοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους:
«Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη.
Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις
μεγάλες εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές ώστε κανείς δεν θα το πίστευε
αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος της, το πλάτος της, έδειχναν
πως ήταν βασιλεύουσα». Με τα λόγια αυτά περιγράφει τις πρώτες του
εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος
Βιλλεαρδουίνος. Αρχικός τους στόχος ήταν να αποκαταστήσουν στον θρόνο τον Ισαάκιο Β'
Άγγελο. Οι κάτοικοι της Πόλης τους υποδέχθηκαν εχθρικά, παρά τις περί
του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αλέξιου Άγγελου. Στις 17 Ιουλίου
οι Σταυροφόροι αποβιβάσθηκαν στη στεριά και επιτέθηκαν από τη
νοτιοανατολική πλευρά της Πόλης. Έβαλαν μία μεγάλη φωτιά, που προκάλεσε
μεγάλες καταστροφές στην Πόλη. Οι κάτοικοι στράφηκαν κατά του
αυτοκράτορα Αλέξιου Γ' Άγγελου, ο οποίος έφυγε την ίδια νύχτα από την
Πόλη. Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος αφέθηκε ελεύθερος και αποκαταστάθηκε στο
θρόνο του. Την 1η Αυγούστου
ο γιος του Αλέξιος Άγγελος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτορα, ως Αλέξιος Δ'
Άγγελος. Το Βυζάντιο βρισκόταν και πάλι σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου,
αφού υπήρχαν δύο νόμιμοι αυτοκράτορες (Αλέξιος Γ' Άγγελος και Αλέξιος Δ'
Άγγελος).
Ο
νέος ηγεμόνας βρήκε τα ταμεία άδεια και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν
θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις δεσμεύσεις του προς τους Σταυροφόρους.
Διέταξε τότε να καταστραφούν εικόνες και αντικείμενα λατρείας, μόνο και
μόνο για να πάρει τον χρυσό και τον άργυρο που περιείχαν. Ο λαός
εξαγριώθηκε και θεώρησε ιεροσυλία την απόφαση αυτή του αυτοκράτορα. Ο
αυλικός Αλέξιος Δούκας, γνωστός και ως Μούρτζουφλος, εξαιτίας των πυκνών
φρυδιών του, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Τον ανέτρεψε και τον
στραγγάλισε. Ο Αλέξιος Δούκας ανέβηκε στο θρόνο ως Αλέξιος Ε'. Ο πρώην
αυτοκράτορας Ισαάκιος Β' Άγγελος πέθανε ύστερα από λίγο, από φυσικά
αίτια.
Οι Σταυροφόροι και οι Βενετοί, χωρίς προστάτες πλέον σε μια εχθρική
γι' αυτούς περιοχή, βρέθηκαν προς στιγμή σε αμηχανία. Πάντως, στις 8 Απριλίου
1204 επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για μια ακόμη φορά, προκειμένου
να τιμωρήσουν τον δολοφόνο του Αλέξιου Δ' Άγγελου. Ο Αλέξιος Ε' αντέταξε
ισχυρή άμυνα, με σύμμαχο τον άσχημο καιρό. Οι επιτιθέμενοι το θεώρησαν
θεϊκό σημάδι και θέλησαν να λύσουν την πολιορκία. Οι καθολικοί κληρικοί
που τους συνόδευαν κατόρθωσαν να τους πείσουν να παραμείνουν και να
καταλάβουν την Πόλη, με τα επιχειρήματα ότι οι Βυζαντινοί είναι προδότες
και δολοφόνοι επειδή σκότωσαν τον σεβαστό Αλέξιο Δ' και ότι είναι
χειρότεροι από τους Εβραίους. Ο Πάπας Ινοκέντιος Γ', για μια ακόμη φορά,
είχε διαμηνύσει στους Σταυροφόρους να μην επιτεθούν και να μην
σκοτώσουν ούτε ένα χριστιανό, αλλά και πάλι η σχετική επιστολή του
απεκρύβη από τους παπικούς απεσταλμένους. Στις 12 Απριλίου
1204, οι Σταυροφόροι πραγματοποίησαν την τελική τους έφοδο κατά της
Κωνσταντινούπολης, βοηθούμενοι και από τον καλό καιρό. Ο αυτοκράτορας
Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος την είχε εγκαταλείψει κι έτσι την κατέλαβαν με
σχετική ευκολία, παρά την αντίσταση της αυτοκρατορικής φρουράς, που την
αποτελούσαν οι σκανδιναβοί Βάραγγοι. Για τρεις μέρες οι «Στρατιώτες του
Χριστού» επιδόθηκαν σε παντός είδους βανδαλισμούς και φρικαλεότητες. Δεν
δίστασαν να βεβηλώσουν ακόμη και ιερούς χώρους, ανεβάζοντας στον
πατριαρχικό θρόνο μία πόρνη, σύμφωνα με τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη.
Όταν ο Πάπας έμαθε για τις βδελυρές πράξεις των Σταυροφόρων εξέφρασε την
ντροπή και τον αποτροπιασμό του. Για τα επόμενα 59 χρόνια ο ελλαδικός χώρος θα ζήσει υπό καθεστώς
Φραγκοκρατίας. Η τάξη θα αποκατασταθεί το 1261, με την εκδίωξη των
Λατίνων και την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τον Μιχαήλ
Η' Παλαιολόγο. Η Τέταρτη Σταυροφορία, μόνο κατ' όνομα υπήρξε. Σχεδόν κανένας από
τους λατίνους μαχητές δεν πάτησε το πόδι του στους Αγίους Τόπους, παρά
μόνο διοχέτευσαν όλη τους την ενέργεια στην καταστροφή του Βυζαντίου. Η
κληρονομιά που άφησε πίσω της η Τέταρτη Σταυροφορίας είναι η ολοκλήρωση
του Σχίσματος μεταξύ
Καθολικής Δύσης και Ορθόδοξης Ανατολής και ο τεμαχισμός της Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας σε λατινικά (Πριγκιπάτο της Αχαΐας, Βασίλειο της
Θεσσαλονίκης, Βασίλειο των Αθηνών, Βασίλειο του Αιγαίου, Ηγεμονία της
Κωνσταντινούπολης) και ελληνικά κρατίδια (Δεσποτάτο της Ηπείρου,
Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, Αυτοκρατορία της Νικαίας). Η αποτυχία του
να ελέγξει του Σταυροφόρους έγινε μάθημα στον Ινοκέντιο και τους
διαδόχους του στην Αγία Έδρα κι έτσι δεν υποστήριξαν αμέσως καμία από
τις επόμενες Σταυροφορίες. Οκτακόσια χρόνια αργότερα, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β'
εξέφρασε τη λύπη του για τις ωμότητες των Σταυροφόρων, οι οποίοι
«εστράφησαν εναντίον των εν Χριστώ αδελφών μας», όπως ανέφερε το 2001 σε
επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ανάλογη ήταν και η συγγνώμη του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο Α', κατά τη συνάντησή τους στο Βατικανό το 2004.
Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς ο Τουρκοφάγος): Ο Ήρωας Αγωνιστής που πέθανε πάμπτωχος ζητιανεύοντας στον Πειραιά! (βίντεο)
Γεννήθηκε
το 1782 στο χωριό Τουρκολέκα Μεγαλόπολης και ήταν γιος του κλέφτη
Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του
Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Κατά μία άλλη εκδοχή, γεννήθηκε το 1784 στο χωριό
Νέδουσα Μεσσηνίας. Σε
ηλικία 11 χρονών βγήκε στο κλαρί με την ομάδα του πατέρα του και στην
συνέχεια εντάχθηκε στο σώμα του πρωτοκλέφτη Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, του
οποίου αργότερα παντρεύτηκε την κόρη Αγγελίνα.
Η
ανδρεία και τα σωματικά του προσόντα τον οδήγησαν το 1805 στην
ρωσοκρατούμενη τότε Ζάκυνθο. Εκεί εντάχθηκε στο ρωσικό τάγμα, που
πολέμησε τον Ναπολέοντα στην Ιταλία. Αργότερα, επέστρεψε στην Ζάκυνθο
για να υπηρετήσει
αυτή την φορά τους Γάλλους, που είχαν καταλάβει το νησί. Στις 18
Οκτωβρίου 1818, ενώ βρισκόταν στην Καλαμάτα, μυήθηκε στην Φιλική
Εταιρεία. Με τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα
συνέβαλε στην προετοιμασία του Εθνικού Ξεσηκωμού και στις 23 Μαρτίου
1821 μπήκε στην Καλαμάτα μαζί με τους άλλους στρατιωτικούς αρχηγούς.
Από
την αρχή ενστερνίσθηκε το στρατηγικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη για την
κατάληψη της Τριπολιτσάς και πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις για την
κατάληψη του διοικητικού κέντρο των Οθωμανών στην Πελοπόννησο.
Διακρίθηκε στην Μάχη του Βαλτετσίου (12 Μαΐου 1821), ενώ αποφασιστική
ήταν η συμβολή του στην Μάχη των Δολιανών (18 Μαΐου 1821), όπου ανέδειξε
στο έπακρο τις στρατιωτικές του ικανότητες. Επικεφαλής μόλις 600 ανδρών
κατανίκησε τον στρατό του Κεχαγιάμπεη που ανήρχετο σε 6.000 άνδρες και
σχεδόν τον αποδεκάτισε! Γι' αυτόν τον πραγματικό του άθλο, οι
συμπολεμιστές του τον ονόμασαν "Τουρκοφάγο".
Μέχρι
το τέλος του Αγώνα ο Νικηταράς ήταν στην πρώτη γραμμή, πολεμώντας είτε
στην Πελοπόννησο είτε στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, όπου συνεργάστηκε με
τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γεώργιο Καραΐσκάκη. Πήρε μέρος στην Άλωση
της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) και ήταν από τους λίγους αρχηγούς
που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην διανομή των λαφύρων.
Διακρίθηκε
στην Μάχη του Αγιονορίου (26-28 Ιουλίου 1822), που αποτελείωσε την
στρατιά του Δράμαλη δύο μέρες μετά την Μάχη στα Δερβανάκια. Η
ανιδιοτέλεια του ανδρός φάνηκε για μία ακόμη φορά, όταν από το πλήθος
των λαφύρων της μάχης πείστηκε να δεχθεί ένα πανάκριβο σπαθί, το οποίο
αργότερα προσέφερε στον έρανο για την ενίσχυση του Μεσολογγίου. Κατά την
διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, τάχθηκε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, αλλά
φρόντισε πάντα να επιδιώκει τον συμβιβασμό και την συνεννόηση.
Μετά
την Απελευθέρωση τάχθηκε στο πλευρό του Καποδίστρια κι έγινε ένας από
τους στενότερους συνεργάτες του Κυβερνήτη. Πήρε μέρος στην Δ'
Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829), ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου. Επί
Όθωνος περιέπεσε σε δυσμένεια, επειδή υποστήριζε το αντιπολιτευόμενο
Ρωσικό Κόμμα. Προφυλακίστηκε το 1839 ως αρχηγός συνωμοτικής ομάδας, αλλά
στην δίκη του (11 Σεπτεμβρίου 1840), αθωώθηκε ελλείψει στοιχείων.
Εντούτοις, η κράτησή του παρατάθηκε με αποτέλεσμα να υποστεί
ανεπανόρθωτη βλάβη η υγεία του και σχεδόν να τυφλωθεί. Αποφυλακίστηκε
στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 και αποτραβήχτηκε με την οικογένειά του στον
Πειραιά.
Μετά
την εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 του απονεμήθηκε ο βαθμός του
Υποστρατήγου και έλαβε μία τιμητική σύνταξη, η οποία ήταν ο μόνος πόρος
της ζωής του. Το 1847 διορίσθηκε μέλος της Γερουσίας και δύο χρόνια
αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 67 ετών.
Ο Νικηταράς απέκτησε δύο κόρες κι ένα γιο, τον Ιωάννη Σταματελόπουλο, που ακολούθησε καριέρα στρατιωτικού.
Άφησε Απομνημονεύματα, τα οποία υπαγόρευσε στον εθνικό δικαστή Γεώργιο Τερτσέτη.
****
Ήταν
μία Παρασκευή του Δεκεμβρίου του 1841, στον Πειραιά των 210 οικογενειών
τότε και των μόλις 1500 κατοίκων. Στον δρόμο που σήμερα είναι η εκκλησία
της Ευαγγελίστριας, ζητιάνευε ένας ρακένδυτος και σχεδόν τυφλός.
Αντιλήφθηκε ότι τον ζύγωνε κάποιος, που από την φορεσιά του φαινόταν ότι
είναι ξένος. Μάζωξε αμέσως το χέρι του που είχε απλωμένο για να
ζητιανεύει.
- Τι κάνετε Στρατηγέ μου; Ρώτησε ο ξένος τον ζητιάνο.
- Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου, αποκρίθηκε περήφανα ο ζητιάνος.
- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο; Επέμενε ο ξένος.
- Η
πατρίδα μου, μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να περνώ καλά, αλλά έρχομαι
εδώ για να παίρνω μία ιδέα πώς περνά ο κόσμος που για την λευτεριά του
πολέμησα, αποκρίθηκε και πάλι περήφανα ο ζητιάνος!
Ο ξένος κατάλαβε και φεύγοντας, άφησε διακριτικά να του πέσει ένα πουγκί με χρυσά φλουριά.
Ο
σχεδόν τυφλός ζητιάνος, άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε προς
τον ξένο: "Σου έπεσε του πουγκί σου. Πάρ’ το μη το βρει κανένας και το
χάσεις!".
Ο
ξένος ήταν ο τότε πρεσβευτής της Ρωσίας στην Ελλάδα και ο ζητιάνος ο
Νικήτας Σταματελόπουλος, που στην ιστορία που διδαχτήκαμε στα σχολειά
μας για την επανάσταση του 1821, τον έλεγαν Νικηταράς ο Τουρκοφάγος!
Την Μεγάλη Τετάρτη
το πρωί γίνεται η Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και το απόγευμα ή το
βράδυ γίνεται το Μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου, όπου ο παπάς διαβάζει
επτά Ευαγγέλια και επτά ευχές για να ευλογήσει λάδι που το
χρησιμοποιούμε για τη θεραπεία ψυχικών και σωματικών ασθενειών.
Μετά την ακολουθία του Ευχελαίου ο ιερέας σταυρώνει τους πιστούς με λάδι στο μέτωπο, τα μάγουλα, το πρόσωπο και τα χέρια. Το ευχέλαιο, που γίνεται στις εκκλησίες, σε μερικούς τόπους, όπως
στον Πόντο, γινόταν και στο σπίτι. Στα αντικείμενα που ευλογούνται στη
διάρκεια αυτής της τελετής, αποδίδεται ξεχωριστή θεία ιδιότητα και
δύναμη. Στα Κοτύωρα, ο παπάς τη Μεγάλη Τετάρτη, γύριζε στα σπίτια για
ευχέλαιο. Είχαν σε κάθε σπίτι, έτοιμα αυγά ωμά, αλεύρι και αλάτι. Ο
παπάς τους έκανε ευχέλαιο και τη Μεγάλη Πέμπτη αφού έβαφαν τα αυγά, τα
πήγαιναν μαζί με το “ευχελιασμένο” αλεύρι και το αλάτι, στην Εκκλησία
στον Εσπερινό, μέσα σε καλαθάκια σκεπασμένα καλά με πανί.
Στη Σπάρτη, τρώνε κάθε πρωί, ένα κομμάτι από αυτό το αλεύρι. Τότε παρασκευάζεται και η νέα ζύμη, το προζύμι της χρονιάς.
Η ζύμη του ψωμιού, μπορεί λόγω πολυκαιρίας και μακρόχρονης χρήσης να
χάσει την αρχική της δύναμη και καθαρότητα. Για αυτό πρέπει να ανανεωθεί
και να αποκτήσει νέα πλήρη δύναμη. Στην Αθήνα, τη Μεγάλη Τετάρτη, η εκκλησάρισσα, πήγαινε από σπίτι σε
σπίτι και μάζωνε αλεύρι και το ζύμωνε χωρίς προζύμι. Ο παπάς, ακουμπούσε
απάνω το Σταυρό με το Τίμιο Ξύλο και το ζυμάρι ανέβαινε. Αυτό θα ήταν
το προζύμι της χρονιάς. Η εκκλησάρισσα το μοίραζε κατόπιν στα σπίτια. Με
αυτό, ζυμώνουν και τις κουλούρες της Λαμπρής.
Ακόμα
μία παγκόσμια διάκριση για την Κρήτη αυτή τη φορά όμως όχι για τις
παραλίες της… αλλά για το υπέροχο φαγητό της! Τα νησιά τα έχουμε
συσχετίσει με όμορφες παραλίες με λευκή άμμο, φοίνικες, ξαπλώστρες και
καλοκαιρινά κοκτέιλ.…
iscreta.gr
Η Κρήτη στα νησιά με το καλύτερο φαγητό στον κόσμο!
Ακόμα μία παγκόσμια διάκριση για την Κρήτη αυτή τη φορά όμως όχι για τις παραλίες της… αλλά για το υπέροχο φαγητό της!
Τα νησιά τα έχουμε συσχετίσει με όμορφες
παραλίες με λευκή άμμο, φοίνικες, ξαπλώστρες και καλοκαιρινά κοκτέιλ.
Όμως τα καλύτερα νησιά του κόσμου εκτός από όλα αυτά, προσφέρουν και
εξαιρετικό φαγητό.
Το Travel+Leisure και η ετήσια έρευνα
World’s Best Awards που διεξάγει, έδωσε την ευκαιρία στους αναγνώστες να
βαθμολογήσουν τα αγαπημένα τους νησιά τόσο για τις παραλίες αλλά και
για την ποιότητα του φαγητού και των εστιατορίων. Έτσι, κατέληξε στα 20
κορυφαία νησιά με το καλύτερο φαγητό, ανάμεσα τους βρίσκονται 3 ελληνικά
νησιά, γνωστά για τις γεύσεις και την εξαιρετική κουζίνα.
Στην 5η θέση της λίστας βρίσκεται η Σαντορίνη, ενώ ακολουθούν η Μύκονος και η Κρήτη.
