Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Παραμύθια της γής

Παραμύθια της γηςπηγή: εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ//ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 3-4/4/04
Παραμύθια της Γής
Στέλλα Αρκάδη
Ιωλκός σελ. 123

΄Οταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο κάθισε και τον καμάρωσε
"Μπράβο μου, είπε, έκαμα ωραία δουλειά. Έφτιαξα περιβόλια,δάση, 
ποτάμια, βουνά, λίμνες, θάλασσες, ζώα, ψάρια, πουλιά! Χαρά Θεού να τα βλέπει και να τα χαίρεται όλα αυτά ο άνθρωπος! Ελπίζω να τα αγαπήσει, να τα σεβαστεί και να ζήσει χαρούμενος κι ευτυχισμένος"
Αλλά ο άνθρωπος δεν σεβάστηκε το ωραίο περιβόλι του Θεού.
Έκοψε τα δέντρα, έκαψε τα δάση, μόλυνε τις θάλασσες, τις λίμνες και τα ποτάμια, κυνήγησε και σκότωσε τα ζώα και τα πουλιά, έχτισε πολυκατοικίες κι έκλεισε μέσα τα παιδιά. Και τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε και να νιώθουν δυστυχισμένα. Τότε ο Θεός είπε "Μέχρι να καταλάβει ο άνθρωπος τι έκανε στο περιβόλι του και να το ξαναφυτέψει , για να μή νιώθουν τα παιδιά δυστυχία, θα βάλω τις γιαγιάδες να τους λένε παραμύθια"

Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

HANGOVER του Γιάννη Βοζίκη

http://www.onestory.gr/post/22212824874/hangover

_HANGOVER

του Γιάννη Βοζίκη *
.
Το κεφάλι του τον πονούσε απίστευτα. Ένας βαρύς πόνος πάνω από τα μάτια. Το στομάχι του το ένιωθε σαν άδεια χαρτοσακούλα που κάποιος είχε τσαλακώσει και την είχε πετάξει στο βρεγμένο δρόμο, δίπλα στο κουφάρι μιας γάτας που είχε χάσει την έβδομη ζωή της από τις ρόδες κάποιου αυτοκινήτου. Ή μάλλον και τις εφτά ζωές μαζί.
Ανακάθισε κάπως στο κρεβάτι του προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στον χρόνο και τον τόπο του παρόντος, αλλά αυτό αποδείχτηκε δύσκολο. Ο αέρας μύριζε από το αλκοόλ που έφτυσαν οι πόροι του σώματος του. Σαν να τον τσίμπησε μύγα, πετάχτηκε κι έτρεξε στο μπάνιο. Αν ανέβαινες εκείνη την ώρα από την σκάλα, θα τον άκουγες να ξερνάει και να σκούζει σαν γουρούνι που πάνε για σφαγή, λες κι έβγαζε από μέσα του μαζί με τα εναπομείναντα σωματικά του υγρά κι όλο τον πόνο του σώματος και της ψυχής του.
Όταν ηρέμησε κάπως κι επέστρεψε στο κρεβάτι, πιο ελαφρύς τώρα αλλά και πιο κουρασμένος, κατάλαβε από τον θόρυβο που ακουγόταν έξω από τη λερωμένη του μπαλκονόπορτα, πως πρέπει να ήταν ήδη μεσημέρι, η ώρα που όλοι γύριζαν από τη δουλειά, για να βρουν ένα ζεστό πιάτο φαί να τους περιμένει, αχνιστό και όμορφο, να το κατασπαράξουν κι ύστερα να τους οδηγήσει στον ύπνο, για να σηκωθούν ξανά, πιο ξεκούραστοι και πιο απελπισμένοι για την απογευματινή βάρδια.
Αποφάσισε πως δεν θα τα κατάφερνε να ξανακοιμηθεί και σηκώθηκε ξανά, πήγε στην κουζίνα, βρήκε τις ζεστές μπίρες που κρατούσε για τέτοιες περιπτώσεις κάτω από το τραπέζι, άνοιξε μία και κατέβασε τρεις, τέσσερις, πέντε μεγάλες γουλιές. Αμέσως ένιωσε καλύτερα.
Με την συνείδηση της ύπαρξης του όμως πιο καθαρή, ήρθαν και τα πρώτα ερωτήματα. Αλήθεια, τι να είχε συμβεί χθες, κι επίσης πως στο διάολο είχε καταφέρει να γυρίσει σπίτι; 
Όσο πίεζε όμως τον εαυτό του να θυμηθεί, τόσο πιο δύσκολο του φαινόταν να προσδιορίσει τα γεγονότα της χθεσινής νύχτας. Επανέφερε στο μυαλό του τις αφηγήσεις των φίλων του, τα προηγούμενα πρωινά, που του περιέγραφαν τα νυχτερινά κατορθώματα του, όταν το αλκοόλ- όπως καλή ώρα σήμερα- τα είχε σβήσει από τη μνήμη του. Πάντα τον ξυπνούσε ο στριγκός ήχος του τηλεφώνου κι άκουγε έκπληκτος τα γεγονότα, χωρίς να πιστέψει πως ήταν ο ίδιος που έκανε κι έλεγε όσα του αφηγούνταν. Σήμερα όμως τίποτα. Είχε πάει ήδη μεσημέρι και το τηλέφωνο έμενε σιωπηλό, σαν νεκρό. 
Σήκωσε το ακουστικό για να βεβαιωθεί πως το τηλέφωνο λειτουργούσε. Το μακρόσυρτο ΜΠΙΙΙΙΠ, τον διαβεβαίωσε πως δεν ήταν χαλασμένο. Το έκλεισε και περίμενε. Τίποτα όμως, μια βαριά και δυσάρεστη σιωπή. Πάντα πίστευε πως θα ήταν καλύτερα αν δεν έπαιρναν όλοι αυτοί να τον κατσαδιάζουν και να του λένε χίλιες δυο ιστορίες για το πώς γελοιοποιούσε τον εαυτό του, ξερνώντας μέσα στον κόσμο ή πως πιανόταν στα χέρια με άσχετους περαστικούς ή πως την έπεφτε σε γκόμενες που γελούσαν μαζί του, αλλά σήμερα, σήμερα καταλάβαινε πως το να μην ξέρεις ήταν χειρότερο.
Ξανασήκωσε το ακουστικό. Πάλι τα ίδια, το μακρόσυρτο κι εκνευριστικό ΜΠΙΙΙΙΠ. Άρχισε να κόβει βόλτες πάνω κάτω στο δωμάτιο, πάνω κάτω στο σπίτι, πήρε και δεύτερη μπίρα, την ήπιε γρήγορα, πέταξε το μπουκάλι στον τοίχο κι εκείνο έγινε χίλια κομμάτια. Ένιωθε το σώμα του να τρέμει από τα νεύρα, το μυαλό του ακροπατούσε ξανά στην προηγούμενη του θολούρα, το στομάχι του τον ενοχλούσε ξανά. Ίσως να είχε κάνει κάτι πολύ άσχημο αυτή την φορά και κανείς δεν ήθελε να του το πει, ή ακόμη χειρότερα κανείς δεν ήθελε πια να του μιλάει γενικά, αλλά στο διάολο, τι να είχε κάνει;
Πάτησε τους αριθμούς βιαστικά, έκανε λάθος, έβρισε με όλη του τη λύσσα και ξαναπροσπάθησε. Καλούσε.
«Ναι;»
«Αριάδνη; Καλημέρα»
Περίμενε λίγο αλλά η Αριάδνη δεν είπε τίποτα.
«Ο Αργύρης είμαι»
Ξανά σιωπή.
«Να, ξέρεις τι; Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ. Τι συνέβη;»
«Τίποτα δεν συνέβη»
«Αριάδνη δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ, δεν θυμάμαι απολύτως ΤΙΠΟΤΑ, δεν θυμάμαι τι συνέβη»
«Σου είπα, τίποτα δεν συνέβη. Κοίτα, πρέπει να κλείσω, πρέπει να φύγω κι έχω αργήσει, γεια»
Το τηλέφωνο έκλεισε απότομα αφήνοντας τον Αργύρη πιο μπερδεμένο. Γιατί δεν του έλεγαν τι είχε γίνει; Ό, τι και να ήταν, απέμεναν λίγα πράγματα που να ήταν χειρότερα απ’ όσα είχε ήδη κάνει.
Πάνω στον παραλογισμό του άνοιξε την τηλεόραση, που εκείνη την ώρα είχε τις μεσημεριανές ειδήσεις, περιμένοντας να ακούσει κάπου το όνομα του, κάπου να δει την φωτογραφία του και τον υπέρτιτλο να γράφει για κάποιο τρομερό έγκλημα που μέσα στο μεθύσι του την είχε διαγράψει τελείως από την μνήμη του. Τα ρεπορτάζ περνούσαν με τους ανασχηματισμούς της κυβέρνησης, τη μείωση των συντάξεων, τα «λουκέτα» στα καταστήματα, το μεγαλύτερο τυρόψωμο του κόσμου που φτιάξανε στη Βραζιλία, αλλά το όνομα του πουθενά, κανένα νέο για το προηγούμενο βράδυ, καμιά στυγερή δολοφονία, κανένας βιασμός ανηλίκου.
Με την μισή του προσοχή στραμμένη στην τηλεόραση, ξανασήκωσε το ακουστικό.
«Νίκο, ο Αργύρης είμαι. Τι συνέβη χθες το βράδυ;»
«Τίποτα δεν συνέβη»
«Γιατί δε μου λες τι συνέβη; Γιατί κανείς δε μου λέει τι συνέβη;»
«Αργύρη κοίτα, τίποτα δεν έγινε χθες το βράδυ, δεν έχω να σου πω τίποτα»
Ο Αργύρης έκλεισε το τηλέφωνο. Ένιωθε την απελπισία να κυλάει στο αίμα του. Οι ειδήσεις είχαν τελειώσει. Το όνομα του δεν είχε αναφερθεί πουθενά. Έπιασε τα μαλλιά του κι άρχισε να τα τραβάει, κλαίγοντας ταυτόχρονα, νιώθοντας τα νεύρα του τεντωμένα, σαν λεπτά και ξεφτισμένα σκοινιά που κρατάνε τα πανιά ενός πλοίου μέσα στην καταιγίδα, έτοιμα να σκιστούν και να κουλουριαστούν μίζερα σε μια γωνιά.
Έτρεξε στην πόρτα, βγήκε στο διάδρομο της πολυκατοικίας που μύριζε παρατηγανισμένο λάδι και σκόρδο, και προσπαθώντας να αποτρέψει την επιθυμία του κορμιού του να ξεράσει ξανά, χτύπησε το κουδούνι του διπλανού διαμερίσματος.
«Ναι;», ακούστηκε η φωνή της γριάς από μέσα.
«Κυρία Πελαγία, ο Αργύρης είμαι»
Η πόρτα άνοιξε διστακτικά και φάνηκε το ρυτιδιασμένο πρόσωπο της κυρίας Πελαγίας. Τον κοίταξε για λίγο, αλλά η πόρτα δεν άνοιξε περισσότερο, αν και τον ήξερε τον Αργύρη, τόσα χρόνια στον ίδιο όροφο, τους χώριζε ένας τοίχος. Ίσως πάλι ακριβώς αυτός να ήταν και ο λόγος.
«Ω, καλημέρα»
«Καλημέρα. Ακούστε, μήπως ξέρετε τι συνέβη χθες το βράδυ;»
«Τι συνέβη; Έγινε κάτι; Στην πολυκατοικία; Δεν ξέρω, δεν άκουσα τίποτα»
«Όχι, όχι… Θέλω να πω, χθες το βράδυ που γύρισα, μήπως ακούσατε κάτι, μήπως είδατε κάτι;»
«Όχι, δεν ξέρω… σαν τι να δω δηλαδή; Δεν ξέρω…»
Η φωνή της ακουγόταν απορημένη και τρομαγμένη.
Ο Αργύρης κατάλαβε πως ήταν αδύνατο να ξέρει κάτι, από πού κι ως που δηλαδή, ότι και να είχε συμβεί λογικά θα είχε συμβεί στο δρόμο, αλλιώς θα έπρεπε να υπήρχαν στοιχεία εδώ, στο διάδρομο, στο σπίτι του. 
Έμοιαζε πια εντελώς χαμένος. Τα μάτια του με τους μαύρους κύκλους και την ανησυχητική, και πλέον μόνιμη, κοκκινάδα τους, ήταν γουρλωμένα και τρομακτικά ακόμα και για τον ίδιο, αν τολμούσε να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. 
Έτρεξε ξανά στο σπίτι κι έκλεισε με δύναμη την πόρτα. Έψαξε κάτω από το κρεβάτι, πίσω από τις πόρτες, μπήκε στο μπάνιο και τράβηξε την κουρτίνα της μπανιέρας, ψάχνοντας κι αυτός δεν ήξερε τι, ίσως κάποιο πτώμα τυλιγμένο σ’ ένα σεντόνι ή –ακόμη χειρότερα- γυμνό και πεταμένο σε μιαν άκρη μέσα στα αίματα. Τίποτα όμως. Ήταν μόνος στο σπίτι.
Όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο απελπιζόταν. Αν είχε τουλάχιστον κάποιο στοιχείο, από κάπου να ξεκινήσει, αλλά η μνήμη του σταματούσε την στιγμή που έβγαινε από το σπίτι, ήδη μεθυσμένος, και ξεκινούσε για να βρει τους υπόλοιπους.
Ένιωθε να πνίγεται, λες κι ο αέρας είχε τελειώσει, δυσκολευόταν στην αναπνοή, το κεφάλι του άρχισε να μυρμηγκιάζει. Το τηλέφωνο χτύπησε μ’ έναν λυτρωτικό ήχο και στη βιασύνη του να το σηκώσει, σκόνταψε πάνω στο τραπέζι κι έριξε το βάζο και κουτσαίνοντας τώρα, σήκωσε το ακουστικό.
«Ναι;»
«Αργύρη, ο Νίκος είμαι. Άκου, είμαι φίλος σου τόσα χρόνια. Αργύρη πρέπει να σταματήσεις το ποτό. Σε καταστρέφει ρε μαλάκα, δεν το καταλαβαίνεις;»
«Νίκο τι έγινε χθες το βράδυ;»
«Τίποτα δεν έγινε! Άκουσε με, πρέπει να σταματήσεις το ποτό!»
«Νίκο, πες μου, τι έγινε χθες το βράδυ; Πες μου Νίκο»
«Κοίτα Αργύρη, πρέπει να φύγω»
«Όχι Νίκο, πες μου! Πες μου γαμώ τη μάνα σου, πες μου!»
Ο Νίκος αναστέναξε κι έκλεισε το τηλέφωνο.
Στο ντουλάπι, δίπλα από το ψυγείο, υπήρχε ένα μπουκάλι τζιν. Ο Αργύρης, έφτασε μέχρι εκεί τρεκλίζοντας, το άνοιξε και ήπιε το μισό μονορούφι. Όταν το τελείωσε, έτσι που έμεινε μόνο το άχαρο γυαλί με την ακόμη πιο άχαρη ετικέτα, το αλκοόλ που είχε μπερδευτεί πια με την απελπισία, έκανε τις κινήσεις του να μοιάζουν πια με τις κινήσεις ενός τρελού. Οι σκέψεις διαδέχονταν η μια την άλλη στο μυαλό του με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μπλέκονταν μεταξύ τους κι έμοιαζαν τώρα με πλαδαρούς κι άσχημους γέρους που είχαν μπερδέψει τα χέρια, τα πόδια και τα πέη τους σ’ ένα αηδιαστικό όργιο.
Γιατί ήταν τόσο δύσκολο να του πει κάποιος τι είχε συμβεί, γιατί να μην περνάει περισσότερο φως μέσα από τα παντζούρια του, πως καταφέρνουν και αντέχουν τόση ασχήμια οι άνθρωποι και περπατάνε στο δρόμο νηφάλιοι, γιατί κανείς δεν του λέει τι είχε συμβεί, τι έπρεπε να κάνει τώρα, έπρεπε να μάθει, αλλά πως, γιατί είχαν τελειώσει τα τσιγάρα τώρα που τα χρειαζόταν, η μαλακισμένη η γριά ήξερε τι είχε συμβεί, ναι σίγουρα ήξερε τι είχε συμβεί, ήξερε και δεν του έλεγε, γιατί δεν του έλεγε, έπρεπε να κάνει κάτι γι’ αυτό, έπρεπε να κάνει κάτι γι’ αυτό, έπρεπε να κάνει κάτι γι’ αυτό, ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ.
Έσπασε το μπουκάλι στον τοίχο κρατώντας το από το λαιμό και βγήκε ξανά στο διάδρομο με την παλάμη του μέσα στα αίματα.
«Ναι;», ακούστηκε ξανά η φωνή της γριάς.
«Ο Αργύρης είμαι, άνοιξε!»
«Αργύρη, φύγε, δεν μπορώ τώρα, φύγε»
«Άνοιξε γαμώ το σπίτι σου κωλόγρια, άνοιξε!
Η κυρία Πελαγία, ίσως από λύπηση ακούγοντας τον έτσι απελπισμένο ή ίσως πάλι από βλακεία, άνοιξε την πόρτα ίσα- ίσα έτσι που να φαίνεται μόνο το μισό της πρόσωπο.
«Τι έγινε Αργ…;», πήγε να πει αλλά πριν προλάβει να τελειώσει την φράση της, ο Αργύρης έσπρωξε με δύναμη την πόρτα, έτσι που έριξε τη γριά στο πάτωμα. 
«Αργύρη, τι συμβαίνει; Βοήθεια!»
Ο Αργύρης κατέβασε το σπασμένο μπουκάλι μια, δυο, τρεις φορές πάνω στην ξαπλωμένη γριά και την έκοψε στο πρόσωπο, ακριβώς στο δεξί της μάτι που τον κοιτούσε από τη μισάνοιχτη πόρτα, και την έκοψε στο στομάχι και την έκοψε πάνω από το γόνατο και τα αίματα άρχισαν να τρέχουν πάνω στον μουσαμά και ήταν τόσο το αίμα που του έβρεξε τα παπούτσια κι άρχισε να βγαίνει στο διάδρομο κι όσο ο Αργύρης συνέχιζε τα κοψίματα, εκείνο γέμισε και το διάδρομο κι άρχισε να τρέχει στον κάτω όροφο και να μπερδεύεται η μυρωδιά του με το παρατηγανισμένο λάδι και το σκόρδο.
Όταν κουράστηκε πια, σταμάτησε κι έμεινε λαχανιασμένος πάνω από αυτό που κάποτε ήταν η κυρία Πελαγία, η άσχημη γριά, που πάντα κοιτούσε από το ματάκι της πόρτας όταν εκείνος γύριζε μεθυσμένος τα βράδια στο σπίτι, μόνο και μόνο για να τον κατηγορεί το πρωί στις φίλες της, τις άλλες άσχημες γριές που μαζεύονταν στο θλιβερό, μικρό της διαμέρισμα, το γεμάτο από τα άσπρα κεντημένα προσεκτικά σεμεδάκια και τη μυρωδιά από την άθλια μαγειρική της.
Κι ο Αργύρης γύρισε στο σπίτι και γέμισε ματωμένες πατημασιές τα πλακάκια, έχοντας κάνει για πρώτη φορά κάτι στη ζωή του. Δεν είχε μάθει τι συνέβη το προηγούμενο βραδύ, αλλά- μα την αλήθεια- ένιωθε πολύ καλύτερα. Πολύ, πολύ καλύτερα. 
.
Ο Γιάννης Βοζίκης έχει γεννηθεί στη Δράμα το 1990. Σπούδασε μερικά χρόνια στο τμήμα κινηματογράφου της Σχολής καλών Τεχνών του ΑΠΘ, αλλά τα παράτησε, αποφασίζοντας να γυρίσει και να ζήσει στο χωριό του. Γράφει από τα εφηβικά του χρόνια και διατηρεί ένα ιστολόγιο (www.fuckinggently.blogspot.com) όπου μοιράζεται ελεύθερα τα κείμενα του. 
[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω


Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Χίμαιρα του Χριστόφορου Παυλίδη

http://www.onestory.gr/post/22277988687

_ΧΙΜΑΙΡΑ

του Χριστόφορου Παυλίδη *
.
Ήταν μια νύχτα ασυνήθιστη η αποψινή, που σ’ έπνιγε με την ανυπόφορη σιωπή της. 
Τα πλατιά φύλλα στα κλαδιά των δέντρων, είχαν κρεμάσει, όπως τα ξέπνοα πανιά των πλοίων στην απόλυτη νηνεμία του πελάγους. 
Ήταν καταλυτική η πνιγερή ζέστη της μέρας, που συνέχιζε να κάνει έντονη την πα-ρουσία της, παρόλο το προχώρημα του σκοταδιού.
Ο ύπνος καταντούσε βασανιστικός με τέτοιο καμίνι και ύστερα από πολλές, απελπι-σμένες προσπάθειες, βρέθηκα ανακαθισμένος στο άβολο κρεβάτι μου, μουσκεμένος στον ιδρώτα. 
Μα, πριν καλά-καλά τα μάτια μου συνηθίσουν στο λιγοστό φως, που έστελνε το αι-μάτινο φεγγάρι μέσα από το στενό άνοιγμα της βελουδένιας κουρτίνας, μια κραυγή γεμά-τη τρόμο ξεπήδησε από την πανιασμένη σχισμή των χειλιών μου.
Γιατί, στη βικτοριανή πολυθρόνα, απέναντί μου, ήταν, απλόχωρα θρονιασμένη, μια σκοτεινή, ανθρώπινη φιγούρα! 
Παραλυμένος, με το σώμα βαριά καρφωμένο στο στρώμα και με μάτια ορθάνοιχτα από φρίκη, την είδα ν’ ανασηκώνεται αργά και να με πλησιάζει, δίχως κανένας τριγμός να προδίδει το βάδισμα της. 
Αφού με πλησίασε, άπλωσε το λεπτό της χέρι που ‘μοιαζε καμωμένο από φίνα πορ-σελάνη και με μια κίνηση, αργή σαν την αιωνιότητα, άγγιξε το ιδρωμένο μου μέτωπο, βγάζοντας ένα αχνό ψίθυρο μέσ’ απ’ τα χείλη. Κάτι σαν: «Χίμαιρα!» 
Με τον ίδιο απρόσμενο τρόπο, που είχε παρουσιαστεί, χάθηκε, σαν ποτέ να μην είχε υπάρξει!
Η μέρα που ακολούθησε, ύστερα από ένα εφιαλτικό λήθαργο, με βρήκε ν’ αναλογίζο-μαι έντρομος το φοβερό συμβάν, δίχως να μπορώ να βάλω κάποια τάξη στον ειρμό των λογισμών μου.
Οι νύχτες που ήρθαν μου χάρισαν τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες, που ήταν σε θέση ν’ αναπλάσει και να ζήσει ολοζώντανα, η ανθρώπινη φαντασία. 
Πρώτα απ’ όλα, ήρθε η αποκάλυψη του προσώπου της, ίδια μαρμάρινη ομορφιά των Αρχαίων Ελληνικών αγαλμάτων.
Ύστερα, μ’ ένα απαλό άγγιγμα των ψυχρών χεριών της, με ταξίδεψε σε τόπους που μόνο οι ψυχές των νεκρών είχαν το προνόμιο να γνωρίζουν. Και είδα -μέσα από α-νακατεμένα ανθρώπινα σώματα- μυριάδες χέρια ν’ αναδεύονται και να υψώνονται ικε-τευτικά προς το άναστρο χάος του μουντού ουρανού. Είδα πρόσωπα -μάσκες πόνου- να μορφάζουν, βγάζοντας οιμωγές γεμάτες απελπισία μέσα στο αιώνιο χωνευτή-ρι, όπου καταδικάστηκαν να ζουν, τιμωρημένα από τα κρίματα της επίγειας ζωής τους. Και τέλος, είδα τους τόπους, που ήταν αναπαυτήρια των μακάριων ανθρώπων. Απέ-ραντους λειμώνες, ονειρότοπους ήρεμης και γαλήνιας ζωής. 
Και μου έγινε βίωμα ο ερχομός της νύχτας, αφού προμηνούσε το δικό της, περίποθο ερχομό, για να μυήσει την ψυχή μου, που πρόσμενε ολάνοιχτη, σε μυστήρια άγνωστων κόσμων. Στο πέρασμα του χρό-νου, ήρθαν δύσκολες νύχτες, χωρίς το συντρόφεμα της αιθέριας της παρουσίας. 
Και μέσα στη φριχτή μοναξιά, οι στεναγμοί της έρμης ψυχής μου αντηχούσαν στην υγρή ησυχία των βάλτων: 
«Ώ, Χίμαιρα! Ώ, άπιαστο όνειρο, παρήγορο στόλισμα των φτωχών λογισμών μου! Έλα ξανά να με πάρεις συντροφιά σου -ξέπνοο άγαλμα- στου δικού σου κόσμου το άϋλο βασίλειο».
Στο άκουσμα των λόγων μου, τα στοιχειά της φύσης θέριεψαν και -μέσα στις λάμψεις των αστραπών- το στερέωμα τ’ ουρανού σχίστηκε, για ν’ αποκαλυφθεί η περίλαμπρη πα-ρουσία ΤΗΣ.
Μόνο, που ήταν δαίμονας τούτο το πλάσμα, με θριαμβικό σαρκασμό, τυπωμένο στο πρόσωπο. 
Ούρλιαξα υστερικά, από πόνο κι’ απόγνωση, σκουντουφλώντας στις άγριες επιφάνειες των τοίχων. 
Αλλά είναι μάταιες οι ανθρώπινες προσπάθειες, ενάντια στις αόρατες δυνάμεις των Στοιχειών και το σώμα μου κατέρρευσε…
Οι αδύνατες αχτίδες που πέρασε το φως της μέρας από το άνοιγμα της βελουδένιας κουρτίνας, με βρήκαν ανθρώπινο ερείπιο να ψιθυρίζω με πονεμένη φωνή: «Χίμαιρα. Άχ Χίμαιρα!»
.
Ο Χριστόφορος Παυλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Έχει συγγράψει 6 μυθιστορήμα-τα –νουβέλες και 30 διηγήματα. Το ύφος της γραφής του Χριστόφορου Παυλίδη κινείται στα πεδία του Φανταστικού, του Αστυνομικού Θρίλερ και του Παράδοξου. Εξέδωσε τη σειρά διηγημάτων με τίτλο «Ντεβά», εκδόσεις «Νέα Ακρόπολη» και τη νουβέλα «Μη ζωντανεύεις πεθαμένους θρύλους» από τις εκδόσεις «Άγνωστο».
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Το Λάθος του Dealer του Μητσάκου Ζαφ

http://www.onestory.gr/post/23307360094/dealer

_ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ DEALER

του Μητσάκου Ζαφ *
.
Τόσα χρόνια στη πιάτσα, άλλο τέτοιο βαποράκι δεν έτυχε και δεν πέρασαν λίγα από τα χέρια μου. 
Έμπαινε στο ευρύχωρο διαμέρισμα -που κράταγα τότε στο Χαλάνδρι- και αφού έκανε τη φτιάξη του, έβγαζε από τη καμπαρντίνα -καλό ύφασμα ομολογώ, πεντάρι- ένα αντίτυπο αυτού του Ζαρατούστρα και διάβαζε φωναχτά μερικά αποσπάσματα με το δάχτυλο υψωμένο.
Θυμάμαι ακόμα το καλοκαίρι του 1988. 
Η αγορά είχε απότομο άνοιγμα. Κάθε πρωί εκείνη την εποχή ο Λιγνός ήταν παρών. Αυτός και κάτι τετράπαχες μύγες που τον ακολουθούσαν συνέχεια. Φραπέ με κουταλάκι και αραχτός στο καναπέ. Μετά, μόλις γινότανε, άρχιζε την ανάγνωση γελαστός και ευτυχισμένος.
Έπαιζα μπιλιάρδο στο σαλόνι και το αυτί γύρναγε αυτόνομα στο μέρος του.
Δεν ήταν κακό παιδί, αλλά είχε σαλτάρει από τότε που -όπως είχε πει- οι εξωγήινοι απαγάγανε τον πατέρα μιας φίλης του. 
Μετά από κανένα μισάωρο ξανάβαζε το βιβλίο στην εσωτερική τσέπη της ιδρωμένης καμπαρντίνας και αφού έκανε τη διανομή, γύρναγε στους γονιούς του για να ακούσει metallica.
Τελικά ο Λιγνός την έκανε κάποια στιγμή από ανακοπή. 
Το έμαθα δυο μήνες μετά από έναν του σιναφιού που τον ήξερε. Έτσι έσπασα για μία και μοναδική φορά έναν βασικό κανόνα της δουλειάς: 
Στενοχωρήθηκα.
.
Ο Μητσάκος Ζαφ γεννήθηκε το απόμακρο καλοκαίρι του 1973 και σπούδασε με μεγάλη αποτυχία Δημοσιογραφία και Πληροφορική. Βγάζει τα προς το τζην μέσα στα όρια της Κυριαρχίας των Άλλων και ελπίζει μεγαλώνοντας να εξελιχθεί σε κοινωνικό παράσιτο. Γράφει υπηρετώντας την ματαιοδοξία του και δημοσιεύει στο blog: http://dimzaf.wordpress.com. Τα υπόλοιπα εκεί…
[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

ΑΨΕΝΤΙ της Μικέλας Φερούση

http://www.onestory.gr/post/23253875885

_ΑΨΕΝΤΙ

της Μικέλας Φερούση *
.
«Μην το φοβάστε» τούς παρότρυνε ο Τουλούζ, «είναι η έμπνευσή σας κρυμμένη σ’ ένα μικρό πράσινο νεραϊδάκι…!»
Οι συνδαιτημόνες, σχεδόν κουφοί στο μέσο της βραδιάς από τη μουσική και τις ιαχές των εύπορων θαμώνων του Moulin Rouge, κοίταζαν με δέος αλλά και απορία το ποτήρι με το πράσινο υγρό. Για λίγα λεπτά έμειναν –υπνωτισμένοι λες και ήταν- να κοιτάζουν μια το ποτήρι και μια τον Τουλούζ. 
«Εγώ πάντως δεν έπαθα τίποτα! Φίλοι μου, βρισκόμαστε εν μέσω της μποέμικης επανάστασης που τόσο καιρό περιμέναμε. Όχι, δεν είμαι φανατισμένος, αλλά σας διαβεβαιώ πως, αν θέλετε να φροντίσετε για την υστεροφημία σας, πρέπει να το δοκιμάσετε!»
Ο Ρεμπό, παρόλο που ήταν ανοικτός σε νέες εμπειρίες,ομοφυλόφιλος και αναρχικός γαρ, εκείνο το βράδυ δίστασε. Ίσως να έφταιγε η προχωρημένη του ηλικία, ίσως και να μην ήταν αποφασισμένος να ρισκάρει για άλλη μια φορά…
Δεν ήταν μόνος του, άλλωστε. Μαζί του εκείνο το βράδυ ήταν και ο καλός του φίλος Βερλαίν, με τον οποίο είχαν μόλις επιστρέψει από τη σύντομη διαμονή τους στην Αγγλία. Ο Τουλούζ δεν επέμεινε, εφόσον παρατήρησε το Βερλαίν να κάνει ένα νεύμα στο Ρεμπό, ουσιαστικά απαγορεύοντάς του να πιει αυτό το πράγμα. Την πρώτη φορά που το είχε δοκιμάσει, το 1873, είχε φτάσει σε σημείο να τον χτυπήσει! Δεν ήθελε να το ξαναζήσει αυτό και ο ίδιος ο Αρθούρος δεν ήθελε να διακινδυνεύσει για άλλη μια φορά τη σχέση τους. 
Αφού συννενοήθηκαν με το βλέμμα, σηκώθηκαν νωχελικά από το τραπέζι και αποχώρησαν ευχαριστώντας τον Τουλούζ για τη βραδιά που τους προσέφερε.
Τώρα δεν είχαν απομείνει στο αριστοκρατικό τραπέζι παρά ο οικοδεσπότης και ο Ουάιλντ. 
«Από τότε που ο βλάκας ο Βαν Γκογκ έκοψε το αυτί του, έχουμε μπει όλοι σε μπελάδες» είπε ο Τουλούζ προσπαθώντας να κρατήσει στο τραπέζι τον τελευταίο εναπομείναντα καλεσμένο του.
«Βρήκαν αφορμή οι συντηρητικοί να απαγορεύσουν την κυκλοφορία κι έτσι αναγκάζομαι πλέον να το κουβαλάω μες το μπαστούνι μου. Αλλά όλοι ξέρουν κατά βάθος πως ο Βαν Γκογκ ήταν γενικά αλκοολικός, όπως κι εγώ, όπως κι εσύ φίλε μου.Δεν είναι τίποτε άλλο από μια ύπουλη επίθεση στο μποεμισμό. Κάποτε θα αποκαλυφθεί η πλάνη, πίστεψέ με…»
Ο Όσκαρ, τον κοίταξε με φιλική ειρωνία και έσυρε το ποτήρι προς το μέρος του. 
«Περίμενε, όχι έτσι!» αναφώνησε ο οικοδεσπότης. Έβγαλε από την τσέπη του κύβους ζάχαρης φυλαγμένους μέσα στο μαντήλι του και παρακάλεσε τη σερβιτόρα να του φέρει ένα κουταλάκι και κρύο νερό. Της υποσχέθηκε πως αν τα φέρει γρήγορα, θα της αφιέρωνε ένα πίνακα δικό του. Η σερβιτόρα, ζαλισμένη από την πιθανότητα να γίνει μοντέλο για ζωγράφο, επέστρεψε σε δευτερόλεπτα κρατώντας δύο κουτάλια –σε περίπτωση που της έπεφτε το ένα στο δρόμο- και μια μεγάλη κανάτα νερό.
«Θα σου δείξω, έχει κι αυτό την τελετουργία του…»
Ο Ουάιλντ παρέμενε καθισμένος και περίμενε καρτερικά να τελειώσει η προετοιμασία. Ο Τουλούζ σταθεροποίησε το κουταλάκι στα χείλη του ποτηριού και εναπόθεσε πάνω του έναν κύβο ζάχαρης. Έπειτα, έπιασε την κανάτα με το νερό και αργά-αργά διαπότισε τον κύβο, ώσπου η ζάχαρη να λιώσει, πέφτοντας μέσα στην πρώτη ύλη, ώστε να ενοποιηθεί πλήρως το μείγμα.
Ο Όσκαρ δεν τρόμαξε από το απόκοσμο χρώμα του ποτού. Ενώ αρχικά ήταν ένα πράσινο που δε μπορούσε να παρομοιάσει με τίποτα γνωστό στον κόσμο, τώρα είχε αρχίσει να γίνεται σα μέντα του πάγου. Κάπως έτσι φανταζόταν και τη γεύση του, και ήταν πέρα για πέρα λάθος.
«Φίλε μου, έχω την τιμή να σε καλωσορίσω στην κάστα των μποέμ, των ανθρώπων που με τις ιδέες τους θα αλλάξουν τον κόσμο! Για τη μύησή σου δε χρειάζεται τίποτα άλλο, εκτός από μια γουλιά αυτού του επίγειου θαύματος. Εύχομαι η πράσινη νεράιδα να σε ευλογεί και να κατευθύνει σωστά τους καλλιτεχνικούς σου δρόμους!»
Γέλασε, ως συνήθως, με σιγουριά για τον εαυτό του και έφερε το χείλος του ποτηριού κάτω από τη μύτη του. Τί περίεργο! Αυτό το υγρό με το τόσο έντονο χρώμα είχε και μια περίεργη μυρωδιά. Η όσφρηση τον είχε αφήσει τυφλό μπροστά σε αυτό που προσπαθούσε να καταλάβει με τη λογική. 
«Εμπρός, άσπρο πάτο!» προέτρεψε ο Τουλούζ με αδημονία.
Το κοίταξε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Έπιασε το ποτήρι γερά και το ήπιε με σταθερό και γρήγορο ρυθμό, ακριβώς όπως έπρεπε. 
«Και τώρα;» αναρωτήθηκε καθώς δεν ένιωθε καμία επήρρεια διαφορετική από αυτή ενός κοινού αλκοολούχου σκευάσματος.
«Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Για να νιώσεις το θαύμα, πρέπει να πιεις πολύ… έχεις πρόβλημα με αυτό;;» κάγχασε ο Τουλούζ.
«Πρωτάρηδες είμαστε;» απάντησε ο καλεσμένος κι έπιασε το ποτήρι για να ετοιμάσει πλέον μόνος του το θαυματουργό μείγμα.
Ο Τουλούζ τον παρατηρούσε με εμφανή θαυμασμό για το πόσο γρήγορα αφομοίωσε τη συνταγή αλλά και το ρυθμό με τον οποίο έσταζε το νερό πάνω από τη ζάχαρη. Έμοιαζε με μαθητευόμενο μάγο, έναν άριστο μαθητή, άξιο συνεχιστή της μποέμ κουλτούρας που η εποχή επέβαλε.
Η πόση συνεχίστηκε με φρενήρη ρυθμό έως το ξημέρωμα. Οι μουσικές σώπασαν, οι χορεύτριες εξαφανίστηκαν αφού είχαν επισκεφθεί το τραπέζι με τον λατρεμένο τους Τουλούζ  για να του δώσουν ένα τελευταίο φιλί και οι δυο συνδαιτημόνες ετοιμάστηκαν για αποχώρηση.
«Θες να σε πάω ως το διαμέρισμά σου;» ρώτησε ο Τουλούζ τον Όσκαρ.
«Όχι φίλε μου, σ’ ευχαριστώ πολύ αλλά νομίζω πως θα τα καταφέρω μια χαρά. Άλλωστε, δεν είμαι μόνος. Θα έχω παρέα μου και την πράσινη νεραιδούλα..!»
«Να προσέχεις. Σ’ευχαριστώ που ήσουν εδώ απόψε. Je te remercie, bonsoir.»
«Παρομοίως. Πες μου όμως κάτι. Τώρα που θα πάω σπίτι κι όλοι οι θόρυβοι θα έχουν εξαφανιστεί, τώρα που θα έχω συνείδηση, τί πρέπει να περιμένω;» ρώτησε καχύποπτα σχεδόν ο Όσκαρ.
«Συνείδηση; Αχ φίλε μου, με διασκεδάζεις όσο κανείς άλλος! Η μόνη συνείδηση που θα έχεις, είναι η έμπνευσή σου. Μην την αφήσεις να χαθεί. Και να θυμάσαι πάντα, το αψέντι σου δεν είναι το ναρκωτικό σου, αλλά η μούσα σου. Κοίτα να την εκμεταλλευτείς δεόντως!!»
«Θα το έχω υπ’ όψιν! Σ’ευχαριστώ και πάλι!»
Ο Όσκαρ φόρεσε τη μπέρτα του και βημάτισε ως την έξοδο του Moulin Rouge. Περιέργως, ένιωθε νηφάλιος, ούτε το βήμα του μπέρδευε, ούτε και την ομιλία του. Ζήτησε από τον πορτιέρη του μαγαζιού (Bienvenueur τον φώναζαν χαϊδευτικά, παραλλάσοντας τη φράση με την οποία καλωσόριζε τους ξενύχτηδες ) να του σταματήσει ένα ταξί. 
Μπήκε μέσα στο γυαλισμένο όχημα που πιο πολύ έμοιαζε με κάρο εξοπλισμένο με μηχανή στο κάτω μέρος της καρότσας, παρά με όχημα κανονικό. Ψιθύρισε στον οδηγό την οδό κατεύθυνσης και άφησε την πλάτη του να ξεκουραστεί στη μαλακή πλάτη του καθίσματος. Εξακολουθούσε να τα βλέπει όλα πεντακάθαρα, καμία ζαλάδα, καμία παρενέργεια. Για λίγο, αναρωτήθηκε μήπως ο Τουλούζ του είχε στήσει απόψε άλλη μια χοντρή πλάκα, απ’ αυτές που ο ίδιος συνήθιζε να κάνει στους άλλους.
Σχεδόν δεν κατάλαβε πότε έφτασαν. Κατέβηκε από το κάρο, πλήρωσε τον οδηγό 5 ολόκληρα φράγκα και περπάτησε προς την είσοδο. Είχε ήδη ανατείλλει ο γαλλικός ήλιος όταν καλημέρισε το θυρωρό. Ανέβηκε τα σκαλιά μέχρι το δεύτερο πάτωμα και μπήκε σπίτι.
Οι αχτίδες του ήλιου είχαν αιχμαλωτίσει όλο το ανατολικό μέρος του σπιτιού. Πήρε την αντίθετη κατεύθυνση και μπαίνοντάς στο υπνοδωμάτιο, πέταξε τη μπέρτα του στο πάτωμα. Κάθισε στο γραφείο του κοιτάζοντας τον τοίχο, προσπαθώντας να καταλάβει τί συνέβαινε. 
Η αλήθεια είναι πως δεν έβλεπε πουθενά την πράσινη νεράιδα, αλλά αυτό ίσως ήταν το μόνο που δεν έβλεπε. Γιατί αντί για τον τοίχο, εκείνος έμπαινε σ’ ένα δάσος, κι έπειτα στο πατρικό του όταν ήταν παιδί και μετά συναντιόταν με φίλους του που δε ζούσαν πια. Κι όλα αυτά μέσα σ’ έναν κυκεώνα εικόνων, κι όμως τόσο καθαρά!
Όχι, τον έλεγχο δεν τον είχε, αλλά μιας και ήταν μόνος και μέσα στο σπίτι του, αποφάσισε να αφεθεί. Άλλωστε, δε θα μπορούσε να συμβεί κάτι άσχημο…
Όταν οι φίλοι και τα δάση εξαφανίστηκαν, το μόνο που απέμεινε στο πλάνο ήταν ένα άγαλμα. Ένα άγαλμα ενός άντρα ψηλού και όμορφου, με λαμπερή στολή και γύρω του παιδιά να το θαυμάζουν.
Ο Όσκαρ άρχισε να καταλαβαίνει τώρα τί εννοούσε ο Τουλούζ. Δεν είχε παραισθήσεις, γι’ αυτό ήταν σίγουρος. Είχε έναν ολόκληρο κόσμο που ζούσε μπροστά στα μάτια του κι ανάσαινε ανάλογα με τις δικές του επιταγές.
Δεν έχασε χρόνο. Έβγαλε απ’το μικρό μπαουλάκι λευκές κόλλες, έκανε μια στοίβα δίπλα του κι έβαλε την πρώτη στη γραφομηχανή. Πήρε βαθειά ανάσα κι άρχισε να πατάει τα πλήκτρα χωρίς εμφανή ρυθμό, αλλά με μια σιγουριά που ποτέ πριν δεν είχε. 
«Ψηλά πάνω απ’ την πόλη, σε μια μεγάλη κολώνα, ορθώνεται το άγαλμα του ευτυχισμένου πρίγκηπα. Όλο το άγαλμα είναι σκεπασμένο με λεπτά φύλλα από υπέροχο καθαρό χρυσάφι, που λάμπουν και αστράφτουν σαν πορφυρένια λέπια.»
Ήταν μόλις η πρώτη παράγραφος αλλά ήδη τα δάχτυλά του δεν τα ένιωθε. Έγραφε απλά ό,τι έβλεπε μπροστά του και δεν πληκτρολογούσε εκείνος, αλλά κάποια άλλη δύναμη που είχε μπει μέσα στο μυαλό του και κινούσε τα δάχτυλα σα μικρές μαριονέτες. Συνέχιζε ακατάπαυστα παρόλο που είχε ιδρώσει, παρόλο που ο ήλιος είχε ανέβει στο κανονικό του ύψος –μόνο που δεν τον τύφλωνε, αλλά φώτιζε τις εικόνες του- συνέχιζε χωρίς να σκέφτεται τίποτε άλλο παρά μόνο τις φιγούρες των παιδιών και του χελιδονιού, του πρίγκηπα και της σουσουράδας, χωρίς να αντιλαμβάνεται την κατάληξη ή έστω τη χρησιμότητα.
Παρ’ όλ’ αυτά, συνέχισε. Τροφοδοτούσε τη γραφομηχανή με κόλλες και για πρώτη του φορά, δεν πέταξε καμία. Όλη του η ιστορία εκτυλισσόταν μονομιάς, δίχως εκείνος να διστάζει, δίχως να αλλάξει γνώμη για κάποιο κομμάτι, δίχως να θέλει να διορθώσει το παραμικρό από αυτά που έγραφε.
Ώσπου ένιωσε έπειτα από ώρες πως έφτασε επιτέλους στο τέλος:
«Πέτυχες απόλυτα στην επιλογή σου», είπε ο Θεός, «διότι μέσα στον κήπο μου, στον Παράδεισο, αυτό το μικρό πουλί θα τραγουδάει αιώνια, και μέσα στη χρυσαφένια πολιτεία μου ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας πάντα θα με δοξάζει.»
Δεν έμενε παρά ο τίτλος. Ούτε καν γι’ αυτό δε χρειάστηκε να παιδευτεί. Έβαλε ξανά την πρώτη κόλλα στη γραφομηχανή και τη σταθεροποίησε στο κενό που είχε αφήσει για να μπει ο τίτλος.
«Ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας»
Έβγαλε την κόλλα, τις τοποθέτησε όλες στη σειρά και ετοιμάστηκε να πέσει για ύπνο. Αν και δε συνέβη μέχρι τώρα, ήταν σίγουρος πως απόψε στα όνειρά του θα έβλεπε μόνο «πράσινες νεράιδες»….
.
**Οι πρωταγωνιστές δεν είναι άλλοι από τους: Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Αρθούρο Ρεμπώ, Πωλ Βερλαίν οι οποίοι ήταν γνωστοί θαυμαστές και πότες του αψέντι (eng.absinthe).
***Τα δύο βίαια περιστατικά που περιγράφονται αφορούν στις φήμες ότι ο Βαν Γκογκ έκοψε το αυτί του υπό την επήρρεια του αψέντι κι ότι το 1873 ο Βερλαίν, επίσης υπό την ίδια επήρρεια, τραυμάτισε το Ρεμπώ και καταδικάστηκε με φυλάκιση γι’ αυτή την πράξη.
****Το έργο που φέρεται να γράφει στο διήγημα ο Όσκαρ Ουάιλντ δεν είναι άλλο από τον «Ευτυχισμένο Πρίγκηπα» που δημοσιεύτηκε το 1888.
.
Η Μικέλα Φερούση γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.  Έχει λάβει μέρος σε διημερίδες του Ευρωκοινοβουλίου Νέων με θεματική τα Μ.Μ.Ε. Ασχολείται με μεταφράσεις λογοτεχνικών κειμένων και έχει συμμετάσχει στις κάτωθι συλλογικές εκδόσεις: “Ένας μικρός, μεγάλος ανθρωπάκος” (διήγημα, εκδόσεις Black Duck, 2011) και “Αφωνία” (ποίημα, εκδόσεις Πνοές λόγου και Τέχνης, 2012).
[ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: ΟΙ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: ΟΙ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ:                                                                                                                                             ...
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Γκίντερ Γκράς , Ευχαριστούμε!

http://x-opinion.blogspot.com/2012/05/m.html

Mε ποίημα καυτηριάζει την Ευρώπη για την συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα ο Γκύντερ Γκρας

25.5.12  Iniochos  No comments

Ο Γερμανός νομπελίστας Γκίντερ Γκράς, επιτίθεται στην Ευρώπη για την συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα, σε ένα ποίημά του που δημοσιεύεται σήμερα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας του Μονάχου Sueddeutsche Zeitung. 

Σε αυτό το ποίημα, με τίτλο «Η ντροπή της Ευρώπης», που δημοσιεύεται αύριο Σάββατο και  στην έντυπη έκδοση της γερμανικής εφημερίδας, ο Γκρας προειδοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση: «Εσύ η Ευρώπη, θα πεθάνεις χωρίς ψυχή, χωρίς τη χώρα που σε δημιούργησε». 
    
«Καρφωμένη γυμνή στον πάσσαλο, γιατί είναι πνιγμένη στα χρέη, μια χώρα υποφέρει»,  γράφει ο 84χρονος Γερμανός συγγραφέας, στο κείμενο αυτό των δώδεκα στροφών που αποτελούνται από δύο στίχους η κάθε μία. 
    
Απευθυνόμενο άμεσα στην Ευρώπη, το ποίημα αρχίζει έτσι: «Απομακρύνεσαι από τη χώρα, που ήταν το λίκνο σου, και είναι κοντά στο χάος, γιατί δεν  συμμορφώθηκε με τις αγορές». 
    
Και αμέσως μετά αναφέρει ότι η χώρα αυτή «καταδικασμένη στη φτώχεια, της οποίας ο πλούτος κοσμεί τα μουσεία» είναι «ακόμα μόλις ανεκτή».


Το είδαμε εδώ
Posted in:
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 
 
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Καλλιεργήστε τη συναισθηματική νοημοσύνη (eq)

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/05/kallierghste-synaisthimatikh-nohmosynh.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook#.T8B4o1KwTK0

Καλλιεργήστε τη συναισθηματική νοημοσύνη (eq)

Γεράσιμος Πολίτης 2012-05-23T17:35:00+03:00
Καλλιεργήστε τη συναισθηματική νοημοσύνη, αυτογνωσία, ψυχολογία, eq
Σε μια συνάντηση της ομάδας, παρατηρείτε ότι ένα από τα πιο ευφραδή συνήθως μέλη μουτζουρώνει αφηρημένα στο χαρτί και είναι κατηφής. Θα μπορούσατε να τον επαναφέρετε άμεσα, αλλά περιμένετε μέχρι να ολοκληρωθεί η συνάντηση και ευγενικά τον παίρνετε στην άκρη. Διακριτικά, χωρίς να δίνετε την εντύπωση ότι είσαστε περίεργος, ρωτάτε «Ήσουν ασυνήθιστα ήσυχος στη συνάντηση και αναρωτιόμουν αν συμβαίνει κάτι» Τότε ανακαλύπτετε ότι η σύζυγος του συνεργάτη σας έχει καρκίνο του στήθους. Όχι μόνο στεναχωριέστε και το δείχνετε αλλά τον προτρέπετε να πάρει άδεια για την υπόλοιπη εβδομάδα, να μείνει σπίτι και να συμπαρασταθεί στη γυναίκα του αυτή τη δύσκολη ώρα.

Πασχίζοντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του, ο συνεργάτης σας ευχαριστεί και λέει ότι θα ακολουθήσει τη συμβουλή σας, ενώ υπόσχεται ότι πρώτα θα τελειώσει την τρέχουσα υποχρέωση που έχει αναλάβει για σήμερα. Τέλος, τον ρωτάτε αν θέλει να μάθουν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας την κατάσταση και αν επιθυμεί να τους το πει ο ίδιος ή αν θα προτιμούσε να το κάνετε εσείς.


Αυτό το παράδειγμα εφαρμογής της συναισθηματικής νοημοσύνης (ΣΝ) εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ορισμένοι μάνατζερ ακμάζουν, ενώ άλλοι κάνουν βήματα σημειωτόν ή αποτυγχάνουν συνολικά. Για να πετύχετε στον καινούργιο ρόλο που αναλάβατε, πρέπει να κατακτήσετε την ουσία της συναισθηματικής νοημοσύνης και να την καλλιεργήσετε σε όλη σας την επαγγελματική ζωή ως μάνατζερ.

Μετά την καταλυτική επίδραση ενός πιλοτικού προγράμματος στις πωλήσεις, η American Express επιμόρφωσε όλους τους μάνατζερ και τους συμβούλους της αναφορικά με τη συναισθηματική νοημοσύνη. Η PepsiCo διαπίστωσε ότι αν οι επικεφαλής κάθε τμήματος εκδήλωναν οξυμμένες δεξιότητες σε διάφορους τομείς της συναισθηματικής νοημοσύνης, τα τμήματά τους υπερέβαιναν εύκολα τους ετήσιους στόχους τους.

Όταν αντιλαμβάνεστε τους λόγους για τους οποίους κάποιος λέει κάτι ή συμπεριφέρεται με συγκεκριμένο τρόπο, ή όταν συνειδητοποιείτε πότε δημιουργείται συναισθηματική ένταση σε μια σύσκεψη και ενεργείτε ανάλογα, επιδεικνύετε συναισθηματική νοημοσύνη. Το ίδιο κάνετε όταν, παρότι θυμωμένος, αντί να εκραγείτε ή να καταπιέσετε το θυμό σας, επιλέγετε να τον διοχετεύσετε σε παραγωγικότερη δράση.


Το ήπιο είναι συχνά σκληρότερο


Oπως υποδηλώνει ο ίδιος ο όρος, συναισθηματική νοημοσύνη είναι η ικανότητα να διαχειρίζεται κανείς τον εαυτό του ή τα συναισθήματά του και να ανταποκρίνεται στα συναισθήματα άλλων προσώπων. Η κατάκτηση αυτών των αποκαλούμενων «ήπιων δεξιοτήτων» προβάλλει στην πραγματικότητα τη μεγαλύτερη δυσκολία - δεν τις βρίσκουμε πακεταρισμένες με τάξη σε ένα ευδιάκριτο σύνολο τεχνικών. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά την επαγγελματική επιτυχία, η σημασία τους είναι δύο φορές μεγαλύτερη από ό,τι το συμβατικό IQ (δείκτης ευφυΐας) ή οι τεχνικές δεξιότητες, όπως ισχυρίζεται ο Daniel Goleman, που συνέβαλε στην αναγνώριση της συναισθηματικής νοημοσύνης.


Πώς, λοιπόν, θα καταλάβετε τη συναισθηματική νοημοσύνη; Πώς θα είσαστε βέβαιος ότι διαθέτετε αρκετή;

* Ενισχύστε την αυτογνωσία σας - μαθαίνετε να αναγνωρίζετε τα συναισθήματά σας όταν γεννιούνται και γνωρίζετε πώς επηρεάζουν εσάς και τους άλλους' τονώνετε την αυτοπεποίθησή σας.

* Ασκηθείτε στην αυτοπειθαρχία - ανακαλύπτετε πώς να εκφράζετε το θυμό σας κατάλληλα, να διαχειρίζεστε το άγχος, τις παρορμήσεις και τις διαθέσεις σας' αποκτάτε την ικανότητα να «γυρνάτε το διακόπτη» και να εστιάζεστε στη δουλειά που βρίσκεται σε εξέλιξη, αναστέλλοντας την τάση για κριτική και προτάσσοντας τη σκέψη έναντι της δράσης. Χρησιμοποιήστε την αυτοκινητοποίηση - προς αναζήτηση ενός στόχου άλλου από τα χρήματα ή το κύρος, βρίσκετε τρόπους να βάλετε σε τάξη τα συναισθήματά σας, να βελτιώσετε το εύρος της προσοχής σας, να πετύχετε υψηλότερα επίπεδα προσωπικής παραγωγικότητας, πρωτοβουλίας, αξιοπιστίας και αυτοελέγχου.

* Δείξτε κατανόηση - αναπτύσσετε την ικανότητά σας να σχετίζεστε καλά με άλλα πρόσωπα και παρατηρείτε τα αδιόρατα σημάδια που φανερώνουν τα συναισθήματά τους, ώστε να ανταποκριθείτε ανάλογα· γίνεστε καλός ακροατής και αποκτάτε καλύτερη γνώση του οργανισμού. 

* Αναπτύξτε σχέσεις - διαχειρίζεστε τα συναισθήματα τρίτων, τους εμπνέετε και καλλιεργείτε την ικανότητά σας να καταστέλλετε και να χειρίζεστε τις διαφωνίες και να πείθετε για τις απόψεις σας· αναπτύσσετε κοινωνικά δίκτυα, καλλιεργείτε την αμοιβαία συμπάθεια, ασκείτε ηγετικό ρόλο, επηρεάζετε, επικοινωνείτε και εξελίσσετε τους άλλους, ενθαρρύνοντας την ομαδική εργασία και τη συνεργασία.


Σε πολλές γνωστές ταινίες μπορείτε να δείτε ήρωες που χρησιμοποιούν τη συναισθηματική νοημοσύνη. Επίσης, υπάρχουν πολλοί διάσημοι αστέρες στην πραγματική ζωή που εκδηλώνουν διάφορες πτυχές της ΣΝ (βλέπε παρακάτω πίνακα).

Βέβαια, την επιτυχία επηρεάζουν και οι παραδοσιακές ικανότητες. Για παράδειγμα, διανοητικές και γνωστικές δεξιότητες όπως η ικανότητα θεώρησης της συνολικής εικόνας και επιδίωξης ενός μακροπρόθεσμου οράματος παραμένουν σημαντικές. Ωστόσο, όταν καλούμαστε να εξηγήσουμε κάποια εξαιρετική απόδοση, η συναισθηματική νοημοσύνη υπερτερεί.

Για να το θέσουμε απλούστερα, πολλοί ιδιαίτερα έξυπνοι, και εύστροφοι άνθρωποι αποτυγχάνουν όταν προάγονται σε μάνατζερ. Διαπράττουν σφάλματα, εξαιτίας της χαμηλής συναισθηματικής νοημοσύνης. Για παράδειγμα, αποδεικνύεται ότι στερούνται ευαισθησίας απέναντι στα συναισθήματα των συνεργατών τους, ότι αδυνατούν να ελέγξουν την ανυπομονησία τους, ότι διαχειρίζονται άσχημα το άγχος -το δικό τους ή των συνεργατών τους- είναι υπερβολικά κατηγορηματικοί ή αντίθετα στερούνται πολιτικής κρίσης. Μπορείτε να είσαστε επιτυχημένος ακόμα και χωρίς πολλή συναισθηματική νοημοσύνη. Απλώς, χρειάζεστε την τύχη με το μέρος σας, όπως μια ανθηρή οικονομία, αδύναμους ανταγωνιστές και ανώτερους μάνατζερ που δεν είναι απολύτως επαρκείς. Αν είσαστε έξυπνος, μπορείτε ακόμα και να κρύψετε την έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, μέχρι η κατάσταση να ενταθεί, τότε όμως θα αρχίσουν να φαίνονται οι ρωγμές.

Για παράδειγμα, ο τραπεζικός τομέας φημίζεται για τα χαμηλά επίπεδα συναισθηματικής νοημοσύνης και όταν όλοι βγάζουν λεφτά με το τσουβάλι δεν φαίνεται να έχει και μεγάλη σημασία. Μόλις, όμως, το επιχειρηματικό περιβάλλον δυσκολέψει, η έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης διαφαίνεται στις σπασμωδικές αντιδράσεις, όπως στην απαίτηση για περικοπή όλων των μισθών της τάξης του 10 τοις εκατό. Μια τέτοια ενέργεια καταρρακώνει το ηθικό και επιδεινώνει την κατάσταση. Αντίθετα, ας συγκριθεί με τη στάση της Toyota όταν, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης στην Ασία το 1997, η μονάδα της στην Ταϊλάνδη άντεξε επί τέσσερα συναπτά έτη απωλειών, χωρίς να περικοπούν θέσεις εργασίας. Η εντολή είχε δοθεί από τον πρόεδρο της εταιρείας Hiroshi Okuda: «Κόψτε όλα τα έξοδα, αλλά μην αγγίξετε τους εργαζομένους».

Όσο ψηλότερα ανελιχθείτε σε έναν οργανισμό τόσο πιο μεγάλη σημασία έχει η συναισθηματική νοημοσύνη. Δεν είναι απορίας άξιο που νέοι ή λιγότερο έμπειροι μάνατζερ, οι οποίοι επιδιώκουν να πετύχουν περισσότερα και όχι απλώς να επιβιώσουν, ρωτούν πώς μπορούν να βελτιώσουν τη συναισθηματική νοημοσύνη τους.


Η καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης


Μπορείτε να αυξήσετε τη συναισθηματική νοημοσύνη σας εκούσια, όπως δείχνουν δεκαετίες ψυχολογικών ερευνών, εκπαιδευτικά προγράμματα και άλλες μέθοδοι. Μπορείτε να μάθετε να προσαρμόζετε τη συμπεριφορά σας, τις διαθέσεις και την αυτοεικόνα σας. Κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται ολοκληρωτική μεταβολή της προσωπικότητάς σας. Περισσότερο αφορά την αλλαγή στάσεων και συνηθειών, καθώς επίσης την κατάκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων. Βέβαια αυτό απαιτεί χρόνο και αφοσίωση στο στόχο. Συνεπώς, πρέπει να το δείτε ως μεσοπρόθεσμη επένδυση, με σημαντικά ωστόσο οφέλη.

Η συναισθηματική νοημοσύνη δεν θα σας βοηθήσει απλώς να χειριστείτε τον εαυτό σας, αλλά θα σας επιτρέψει να εκμαιεύσετε εξαιρετικά αποτελέσματα από τους συνεργάτες σας. Αυτού του είδους η προσωπική ωρίμανση θα σας βοηθήσει, επίσης, να ολοκληρωθείτε ως προσωπικότητα, ώστε να μπορέσετε να καθοδηγήσετε και τους συνεργάτες σας για την καλλιέργεια της δικής τους συναισθηματικής νοημοσύνης. Όπως συμβαίνει γενικότερα με την προσωπική ωρίμανση, αφετηρία είναι η επιθυμία σας και η πρόθεσή σας να εξελιχθείτε. Αποφασίζετε τι και πώς θα αλλάξετε: με άλλα λόγια, από εσάς εξαρτάται πώς θέλετε να είναι η προσωπικότητά σας.

Ποικίλα έγκυρα τεστ για τη συναισθηματική νοημοσύνη θα σας βοηθήσουν να υπολογίσετε τη δεινότητά σας στον τομέα αυτόν. Δεν είναι απαραίτητο, όμως, ένα τεστ μέτρησης της συναισθηματικής νοημοσύνης, για να σημειώσετε πρόοδο. Ένα πλήθος πρακτικών εφαρμογών θα βελτιώσουν ποικίλες πτυχές της συναισθηματικής νοημοσύνης σας.                                                                       Περισσότερα στον παραπάνω σύνδεσμο

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Η Σιμόν και ο κόσμος που δεν αστράφτει πια του Φώτη Μανίκα

http://www.onestory.gr/post/23706330176

_Η ΣΙΜΟΝ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΣΤΡΑΦΤΕΙ ΠΙΑ

του Φώτη Μανίκα *
.
Είναι Κυριακή μεσημέρι και ο ήλιος αστράφτει από το πλαίσιο του ουρανού. Η Σιμόν είναι ένα κορίτσι που αστράφτει κι αυτό καθώς περπατάει τον κεντρικό δρόμο που θα την οδηγήσει σε ένα ανοιξιάτικο καφέ με αστραφτερά πρόσωπα. Οι τζαμαρίες από τις οποίες περνάει γυαλίζουν σαν φλας φωτογραφικών μηχανών. Διάφορα καρέ της καθημερινότητας της που περπατούν μαζί της κι ύστερα χάνονται. Δεκάδες σκιές στέκουν ακίνητες στα φανάρια των διασταυρώσεων. Η Σιμόν παρόλη την ομορφιά του σκηνικού είναι θλιμμένη. Είναι ίσως περισσότερο απ’ το κανονικό λόγω αυτής της ομορφιάς. Τονίζεται ίσως η αντίθεση. Το κοντράστ πολλές φορές τονίζει περισσότερο το μαύρο. Η Σιμόν μεγάλωσε στην Κηφισιά αλλά της αρέσει περισσότερο το κέντρο. Ο πατέρας της ζούσε εκεί πριν γεννηθεί και της έλεγε συχνά ιστορίες από κακόφημα μπαρ, με τσακωμούς έξω από τις πόρτες και μπουκάλια μπύρας μισό σπασμένα στα πεζοδρόμια. Φυσικά της τα έλεγε αυτά περισσότερο για να την φοβίσει και να την αναγκάσει εμμέσως να απορρίπτει την επιλογή του κέντρου για την διασκέδαση της. Αυτό όμως λειτούργησε αντίστροφα, όπως γίνεται συνήθως και η Σιμόν ένιωθε την ακατανίκητη επιθυμία να περνάει το χρόνο της εκεί. 
Κάπου είχε διαβάσει ότι το φενγκ σούι των ανοιξιάτικων πρωινών πλάι στις γραμμές του τρένου απ’ το Μοναστηράκι ως το Θησείο είναι μια σκέτη τρέλα. Με το θολό φως να θολώνει το βλέμμα και τα αρχαία αγάλματα να γυαλίζουν και τον παγωμένο καφέ να πέφτει στον οισοφάγο και τον καπνό του τσιγάρου να βγαίνει απ’ τη μύτη και το μάγουλο να καίει και τη Σιμόν να αστραφτεί καθώς περπατάει και να φθάνει στο καφέ με τα αστραφτερά πρόσωπα που τρεκλίζουν νιότη και άγνοια. 
Έφθασε εκεί για να ανακοινώσει σε όλους πως θα φύγει για σπουδές στο εξωτερικό. Κάπου στην Αγγλία με το ψιλόβροχο ήδη να σφυρίζει στα αυτιά της. Όλοι την κοιτάζουν απόσβολωμενοι, ένας απ’ αυτούς περισσότερο. Το αστραφτερό του πρόσωπο θαμπώνει. Δεν το περίμενε. Πίστευε πως θα περνούσαν μαζί τις στιγμές τους για αρκετό καιρό ακόμη. Υπήρχε ακόμη αρκετό αλκοόλ γι’ αυτούς και μανιακό σεξ επίσης και άστρωτα κρεβάτια με ιδρωμένα σώματα επάνω τους και αλάτι κάτω απ’ τα ματιά και αντηλιακό να μυρίζει. 
Η Σιμόν δεν απαντά στις ερωτήσεις. Ένα καρέ την καταγράφει με βλέμμα γεμάτο αποστροφή. Χιλιάδες μικροσκοπικά είδωλα την καταγράφουν θλιμμένη. Εκατομμύρια μόρια φωτός πέφτουν στο δέρμα της και αντανακλώνται βιαίως προς τα πίσω. 
Στο τέλος κάθεται και σχεδόν το ξεχνάει. Βγάζει και ανάβει ένα τσιγάρο. Αν την έβλεπε ο πατέρας της θα την μισούσε. 
Αυτή ήδη το κάνει και τελικά δεν θα την ενοχλούσε αν το έκανε κι αυτός. Τα λεφτά του την έχουν φυλακίσει. Τα οποία είναι και λεφτά της απλά ακόμα δεν το ξέρει. Ανίσχυρη αντίδραση ξυπνάει στο μυαλό της. Μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει πίσω απ’ το αυτί της. Ένα αγόρι κάθεται απέναντι της και την κοιτάζει. Το πρόσωπο του δεν αστράφτει σαν της Σιμόν όμως έχει μια νοσταλγική θαμπάδα κολλημένη επάνω του που σκάει σ’ ορισμένα σημεία και μοιάζει με ξεφλουδισμένο δέρμα. Αυτός δουλεύει σ’ ένα συνεργείο αυτοκινήτων και δεν έχει στιγμή σκεφτεί να σπουδάσει κάτι. Δύσκολα τα βγάζει πέρα για να βάλει κι αλλά στο κεφάλι του. Ένα τρένο περνάει και αφήνει κροταλισμένους ήχους να σέρνονται στο πλακόστρωτο. Για λίγο το έδαφος τρέμει κι ύστερα επανέρχεται. Η Σιμόν παίζει με το εισιτήριο του μετρό στα χέρια της. Έπειτα σταματάει και ζητάει απ’ το αστραφτερό πρόσωπο δίπλα της να χωρίσουν οριστικά. Η απόφαση της δεν την ικανοποιεί. Στο τέλος συμφωνούν και το αστραφτερό πρόσωπο σκοτεινιάζει και φεύγει. Η Σιμόν πληρώνει τον σερβιτόρο, του λέει να κρατήσει τα ρέστα. 
Το αγόρι συνεχίζει να την κοιτάει. Βλέπει την ρευστή αίσθηση εγκατάλειψης που έχει γεννηθεί στο πρόσωπο της. Αν η εγκατάλειψη ήταν κέικ σίγουρα θα ήταν κέικ μαύρης σοκολάτας. Η Σιμόν σιχαίνεται τη μαύρη σοκολάτα. Σιχαίνεται και το αγόρι όπως την κοιτάζει. Καταφέρνει όμως να αποσιωπήσει αυτή της την αίσθηση. 
Την κοιτάζει συνέχεια στο στήθος. 
Αυτή πίνει τις τελευταίες γουλιές απ’ τον καφέ της. 
Σήμερα είναι 25η Μαρτίου. Όλοι γιορτάζουν την ανεξαρτησία. Εκατοντάδες θολά πρόσωπα που προσπαθούν να αστράψουν, περπατούν στον πεζόδρομο και κάθονται στις καφετέριες. Η Σιμόν σκέφτεται την Αγγλία καθώς σηκώνεται απ’ την καρέκλα. Τα χιλιάδες είδωλα επιστρέφουν και καταγράφουν την έλλειψη φωτός απ’ τη ματιά της. 
Αυτή σκέφτεται την αλλαγή που πρόκειται να έρθει σε λίγο καιρό στην ζωή της. Σκέφτεται όμως μονάχα αυτό. Δυστυχώς η καθημερινότητα της περιορίζεται σε τούτη την πληροφορία. Καθώς φεύγει απ’ το καφέ τα αστραφτερά πρόσωπα σταματούν να υπάρχουν. Το ίδιο και το αστραφτερό πρόσωπο που ήταν αστραφτερό μονάχα γι’ αυτήν. Το ίδιο και οι ράγες του τρένου που δεν κροταλίζουν πια. Θα προτιμούσε να μην έχει συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά. Θα προτιμούσε απλά να ζούσε τη στιγμή δίχως άλλο. Όπως κάθε παιδί στην ηλικία της. 
Η Σιμόν προτρέχει. Τα βήματα της τρεκλίζουν πάνω στη άσφαλτο. Διασχίζει την Ερμού και φθάνει στην πλατεία Συντάγματος. Ο ήλιος αστράφτει στα μαλλιά της. Τα μάγουλα της κοκκινίζουν. Το καρέ της στιγμής την δείχνει φωτεινή, με μια απαίσια θλιμμένη γκριμάτσα. Η γκριμάτσα κάνει το πρόσωπο της να αποκτά σκιές και χαντάκια γήρανσης. Δυο τρεις ρυτίδες που θα αποκτήσει μετά από χρόνια. Τότε που τα αστραφτερά πρόσωπα θα υπάρχουν μονάχα στις φωτογραφίες. Η Σιμόν και πάλι όμως τα ξεχνάει όλα. Τσαλακώνει ακόμα περισσότερο το τσαλακωμένο εισιτήριο που κρύβει στην παλάμη και νιώθει κατά ένα περίεργο τρόπο πως σφίγγει ξυράφι. Ο ήλιος στην πλατεία αστράφτει σαν λεπίδα και συνεχίζει την πορεία του ανάμεσα στις φυλλωσιές. Τότε λοιπόν είναι που ακούγεται το μπαμ. Ήχος ξερός. Σαν μπουκωμένη εξάτμιση που σκάει. Γυρίζει έντρομη κοιτάζει στο φανάρι. 
Σιμόν, το φανάρι είναι στο κόκκινο, μονάχα αυτοκίνητα σταματημένα υπάρχουν εδώ. 
Αυτή όμως δεν το βάζει κάτω, λαμποκοπάει από φως καθώς ψάχνει με το βλέμμα της να βρει το μηχανάκι με την μπουκωμένη εξάτμιση. Τίποτα. 
Σιμόν δες επιτέλους μπροστά σου. Τι είναι αυτό που σε κάνει να μην βλέπεις;
Μπροστά της λοιπόν στέκει ένα δέντρο απ’ αυτά με τους χοντρούς κορμούς. Ο κορμός του είναι πασαλειμμένος μ’ αίμα. Τα ρούχα της Σιμόν, το άσπρο της μπλουζάκι πασαλειμμένο μ’ αίμα. Στα μάγουλα της πιτσιλιές, σαν κόκκινες ελιές, από αίμα. Η Σιμόν συγκλονισμένη δεν ξέρει τι βλέπει ακριβώς. Ένας άνθρωπος νεκρός, ένα πιστόλι στο χέρι. Ένα δέντρο. Ένα κατάλευκο, χλωμό πρόσωπο. Όλα συγκεχυμένα. Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες έγραψαν στην πρώτη τους σελίδα : ” Αυτοκτονία 77 χρόνου άνδρα στην πλατεία Συντάγματος “. 
Όλα όμως έγιναν τόσο διαφορετικά. 
.
Ο Φώτης Μανίκας γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα, την οποία και αγαπά με τρόπο αρρωστημένο, αφού οι πληγές που του αφήνει κάθε τόσο αποτυπώνονται στα γραπτά του. Γράφει διηγήματα και ποίηση και τον τελευταίο χρόνο δημιούργησε και αυτός ένα blog (street-bit.blogspot.com) στο οποίο δημοσιεύει τις σκέψεις του, τα γραπτά του, τα ίδια του τα σωθικά. 
[ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Αισχύλος

http://biographies.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=75:-525-456&catid=14:theatro&Itemid=26

Αισχύλος, 525-456π.Χ.


Ο Αισχύλος ήταν γιος του Ευφορίωνα και η οικογένεια του ανήκε στην αγροτική αριστοκρατία, αυτή των Ευπατρίδων. Από μικρός ασχολήθηκε δίπλα στον πατέρα του. Το όνομα του ήταν σχετικό με την πράξη του κουρέματος των κοπαδιών.

Γεννήθηκε το 525 π.Χ. στην Ελευσίνα, μια πόλη κοντά στην Αθήνα που υπήρξε ένα αρχαίο κέντρο των Μυστηρίων.

Από μικρός είχε οράματα για το θαυμαστό μέλλον του ως τραγικός ποιητής, ενώ σύμφωνα με κάποιο θρύλο, ο θεός Διόνυσος παρουσιάστηκε στο νεαρό Αισχύλο και τον παρακίνησε να καταπιαστεί
Aischylos Büste.jpgΗ ευγενική καταγωγή του, η αριστοκρατική ανατροφή του, η δημοκρατική ελευθερία, το θρησκευτικό-μυστικιστικό περιβάλλον της Ελευσίνας με την λατρεία της Δήμητρας και οι μεγάλοι εθνικοί αγώνες των Ελλήνων εναντίον των Περσών, συνετέλεσαν ώστε να διαπλαστεί ο ευσεβής και γενναίος χαρακτήρας του ποιητή και το υψηλό φρόνημα που τον διέκρινε.

Ο Αισχύλος αναφέρεται ανάμεσα στους μυημένους στα Μυστήρια της Ελευσίνας και λέγεται ότι είχε εκπαιδευτεί στην Πυθαγόρεια Σχολή.


Ήταν άνθρωπος βαθιά θρησκευόμενος και έδωσε στα έργα του ένα τελετουργικό χαρακτήρα, παρουσιάζοντας τους ήρωες ενταγμένους σε μια συμπαντική νομοτέλεια μέσω της οποίας μπορούν να πορευτούν.

Ο Αισχύλος χαρακτηρίζεται ως ο Πατέρας της Τραγωδίας. Σε σχέση με τους άλλους δύο μεγάλους ομότεχνούς του, στον Αισχύλο αποδίδεται το ύψος, στο Σοφοκλή το κάλλος και στον Ευριπίδη το πάθος.

Ο Αριστοφάνης στους Βατράχους, περιγράφει την ιδιοσυγκρασία του ως περήφανη και αυστηρή, τα συναισθήματα του ως καθαρά και ευγενή, τη μεγαλοφυΐα του εφευρετική, το ύφος του υψηλό, τολμηρό και βίαιο, πλήρες καλολογικών στοιχείων, ενώ διατηρούσε ένα μέρος της αρχαίας απλότητας και της αγροίκας αγένειας.

Ο Αισχύλος ήταν της γενιάς των Μηδικών Πολέμων, γαλουχημένος με την αρετή της αγάπης προς την πατρίδα του και την ελευθερία, και πολέμησε με μεγάλο θάρρος στις μάχες του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας και πιθανόν των Πλαταιών. Στην πρώτη μάλιστα από αυτές πληγώθηκε. Ίσως στην σημερινή εποχή να φαίνεται περίεργο, ότι, ένας άνθρωπος που θεωρείται μια από τις πνευματικές κορυφές της ανθρωπότητας, θεωρούσε μεγαλύτερη τιμή το ότι υπήρξε πολεμιστής παρά ένας ειρηνικός πολίτης. Αυτό είναι ενδεικτικό της διαφορετικής αντίληψης της ζωής και της αξίας που δίνουν στα γεγονότα οι άνθρωποι στο πέρασμα των αιώνων. Αυτήν την αξία που έδινε ο Αισχύλος στην πολεμική του δράση στην υπηρεσία της πατρίδας, μπορούμε να εκτιμήσουμε στο κείμενο του επιτύμβιου επιγράμματος, που ο ίδιος σύνθεσε και έλεγε:

«Αισχύλον Ευφορίωνος Αθηναίον τόδε κεύθει μνήμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας, αλκήν δ’ ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος αν είποι και βαθυχαιτήεις Μήδος επιστάμενος».
Ταξίδεψε δυο φορές στη Σικελία. Στο πρώτο ταξίδι, το 471 π.Χ., ήταν καλεσμένος από τον φιλότεχνο τύραννο των Συρακουσών Ιέρωνα για να διδάξει τις τραγωδίες του. Εκεί θα γράψει την Αίτνα, προς τιμήν της ομώνυμης πόλης που ο Ιέρωνας ανακατασκεύασε στα ερείπια της αρχαίας πόλης που καταστράφηκε από το ηφαίστειο.

Δεν ξέρουμε πόσα έργα ακριβώς έγραψε ο Αισχύλος. Έχουν σωθεί σε καταλόγους βιβλιοθηκών τίτλοι από εβδομήντα επτά έργα του, αλλά συνολικά του αποδίδονται εβδομήντα τραγωδίες και είκοσι σατυρικά δράματα, ενώ ο λεξικογράφος Σουίδας του αποδίδει ενενήντα δυο έργα, δηλαδή είκοσι τρεις τετραλογίες. Έντεκα από αυτά σχετίζονται με τα Διονυσιακά Μυστήρια, όπως Σεμέλη, Οι παραμάνες του Διονύσου. Έχοντας σαν δεδομένο, ότι από την μεγάλη ποσότητα των έργων του επέζησαν μονάχα επτά, μας είναι σχεδόν αδύνατο να σχηματίσουμε πραγματική ιδέα για το τραγική μεγαλοφυία αυτού του πνευματικού γίγαντα που υπήρξε ο Αισχύλος.

Οι επτά τραγωδίες που διατηρήθηκαν, είναι: Ικέτιδες, 490 π.Χ., Προμηθέας Δεσμώτης, 476-466 π.Χ., Πέρσαι, 472 π.Χ., Επτά επί Θήβας, 467 π.Χ., Αγαμέμνων, Χοηφόροι & Ευμενίδες. Οι τρεις τελευταίες αποτελούν την τριλογία Ορέστεια, που συντέθηκε γύρω στο 458 π.Χ. Στην Ορέστεια, που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά επιτεύγματα, εξετάζεται η πορεία της ανθρωπότητας, από το πρωτόγονο δίκαιο της αυτοδικίας στο θετό δίκαιο, που στηρίζεται στην λογική και στον αμοιβαίο σεβασμό.
Οι «Πέρσες» είναι μια εξαίρεση στις συνήθως «δεμένες» τραγωδίες. Ο Αισχύλος έκανε τριλογίες «δεμένες» εξ αιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και για να μπορέσει έτσι να εκφράσει καλύτερα κάποιες παραδοσιακές μορφές.

Ο Αισχύλος στέκεται σε ένα αληθινό σημείο στροφής μεταξύ των αρχαίων μυστικών παραστάσεων των Μυστηρίων και αυτών που μετατράπηκαν σε έργα θεάτρου, πιο προσιτά στο ευρύ κοινό. Κανείς προγενέστερός του δεν είχε μετατρέψει τους μύθους σε κατάλληλους φορείς για την μετάδοση ιδεών. Κατά τον Αριστοτέλη, ο Αισχύλος δημιούργησε την μορφή της τραγωδίας. Όσον αφορά τον αριθμό των ηθοποιών τον αύξησε από ένα σε δύο και εισήγαγε τον διάλογο που επιτρέπει την ερμηνεία και την μελέτη των προσώπων. Επίσης ελάττωσε τον αριθμό των μελών του χορού από πενήντα σε δώδεκα. Έδωσε στο χορό ένα ρόλο συνδεδεμένο με το θείο, ενώ αντίθετα τα πρόσωπα ανθρωποποιούνται. Ο χορός μετατρέπεται σε αντικατοπτρισμό σκέψεων που δεν εκφράζουν οι ηθοποιοί και από την άλλη μεταφέρει τη σοφία και τη σύνεση αυτών που δεν θέλουν να πουν ή λένε συγκεχυμένα οι ηθοποιοί. Ο Χορός των Ωκεανίδων θεωρείται το τελειότερο δημιούργημα του κλασσικού θεάτρου και της ελληνικής ποίησης.

Ο Αισχύλος έδωσε μεγαλοπρέπεια στην τραγωδία, που πριν από αυτόν δεν είχε, σε όλα τα μέρη της: στο θέμα, στο χορό, στα πρόσωπα, στις ιδέες, στο ύφος, στην σκηνογραφία. Ο Βίκτωρ Ουγκώ όταν αναφέρεται σε αυτό που χαρακτηρίζει τον Αισχύλο γράφει: Απεραντοσύνη!

Στα έργα του συναντάμε επικά, λυρικά και δραματικά στοιχεία. Το επικό στοιχείο εκπροσωπείται από τις αφηγήσεις και περιγραφές, όπως η αφήγηση της μάχης της Σαλαμίνας στους Πέρσες. Το λυρικό στοιχείο καλύπτεται από τους μεγάλους χορωδιακούς ύμνους και τις μονωδίες και διωδίες του κορυφαίου ηθοποιού. Τα πρόσωπα εκφράζονται με τόνους γεμάτους έξαρση και μεγαλοπρέπεια που αυτός εισήγαγε στην τραγωδία. Το δραματικό στοιχείο τονίζεται περισσότερο στις τελευταίες του τραγωδίες. Αντιπροσωπεύεται με τον διάλογο, την τεχνική του σκηνικού, και άλλα μέσα, όπως στην περίπτωση του Προμηθέα στον πρόλογο. Επίσης ο Αισχύλος έκανε τολμηρά πειράματα στον τομέα της σκηνικής τεχνικής επιτυγχάνοντας μεγάλα και φανταστικά εφφέ. Χρησιμοποιούσε την γνώση της μηχανικής ανυψώνοντας μεγάλα βάρη, προκαλώντας σεισμούς, γκρεμίσματα και αστραπές, με γερανούς, υδραυλικά συστήματα, τροχαλίες κ. α.

Ο Αισχύλος ενσωμάτωσε την τραγωδία μέσα σε μια φαντασία και σε οδυνηρά γεγονότα που αποκαλύπτουν την ύπαρξη άλλων πραγμάτων ή αξιών που είναι προσιτά στον άνθρωπο, πέρα από τις φανερές αξίες της φυσικής ζωής ή του θανάτου, της ευτυχίας ή του πόνου. Και δείχνει ότι αφού ο άνθρωπος τα φτάσει, το πνεύμα του μπορεί να νικήσει το θάνατο.

Η ύλη που χρησιμοποιεί σαν βάση της τραγωδίας είναι ένα θείο ζήτημα, υπερανθρώπινο, που καθρεπτίζεται στο γήινο επίπεδο . Τα θέματα του βασίζονται στην Ηρωική Εποχή, αλλά τα προσαρμόζει στην δική του τραγική αντίληψη και των συγχρόνων του. Έτσι, μπορεί τα θέματα να μην είναι πάντα μεγαλόπρεπα καθαυτά, αλλά τους δίνει με την τέχνη του την μεγαλοπρέπεια που έχουν χάσει. Ο Βίκτωρ Ουγκώ χαρακτήρισε τον Αισχύλο ανίκανο για μετριοπάθειες και σχεδόν άγριο, με μια ιδιαίτερη χάρη που μοιάζει με τα λουλούδια των απρόσιτων τοποθεσιών.

Στα έργα του διαφαίνεται η μυστηριακή παράδοση και η πίστη του ότι όλα στη φύση έχουν ψυχή κι ότι ο Θεός και οι εκπορεύσεις του, που είναι οι θεοί, τα κυβερνούν όλα. Ότι οι Δυνάμεις της Φύσης και αυτό που σήμερα ονομάζουμε φυσικοί νόμοι, είναι πνεύματα στην υπηρεσία του Θείου Σχεδίου εξέλιξης και της Μοίρας που μας οδηγούν όλους. Προσπαθεί να δώσει το νόημα που έχει η ελεύθερη βούληση και η ανθρώπινη πρωτοβουλία και να τα συμβιβάσει με το σχέδιο του Θεού. Δεν διστάζει να θέσει τα μεγάλα προβλήματα που απορρέουν από την ύπαρξη της θείας πρόνοιας και την αλαζονεία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η ιδέα της μοίρας έχει δεσπόζουσα θέση στα έργα του. Προσπαθεί να την εκφράσει με ορατή και απτή μορφή μέχρι του σημείου να χάνει τον αφηρημένο χαρακτήρα της. Ο Πατέν παρατηρεί, ότι, γι’ αυτό το λόγο, δημιουργούνται οι μεγαλειώδες εικόνες, οι τολμηρές σκηνές, οι υπερβατικές σκέψεις, επειδή η τρομερή παρουσία της Μοίρας, προκαλεί τρόμο κι έκπληξη. Γι’ αυτό και το άπειρο μεγαλείο των προσώπων που εμφανίζονται πολεμώντας με έναν τέτοιο «εχθρό» και η θαυμαστή ακινησία τους μπροστά στο χέρι της Μοίρας που ισοπεδώνει και το οποίο αυτοί οι ίδιοι προκαλούν.

Η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι κύριος των πάντων αποτελεί ύβρη και οι ανθρώπινες καταπατήσεις και υπερβολές τιμωρούνται φαινομενικά από το Θεό και ουσιαστικά από τα ίδια τα σφάλματα του ανθρώπου. Έτσι ο σοφός Αισχύλος διατυπώνει ερωτήματα με σαφήνεια στο κοινό, όπως: «γιατί υπάρχουν καλοί άνθρωποι τόσο δυστυχισμένοι και κακοί τόσο ευτυχισμένοι;», και προτιμά να δώσει ηθικά διδάγματα, δείχνοντας, ότι η δυστυχία δεν είναι πάντα τιμωρία άλλα μπορεί να είναι μια μορφή εξαγνισμού. Η Μοίρα δίνει στον κάθε άνθρωπο το δικό του μερίδιο ευτυχίας ή δυστυχίας, που είναι ταυτόχρονα ελπίδα και απειλή. Όταν κάποιος υπερβάλει στο δικό του μερίδιο τότε οδηγείτε στην ύβρη και πέφτει πάνω του ο Νόμος της Δικαιοσύνης και της ισορροπίας που καθορίζει την εξαγνιστική τιμωρία, η οποία έχει ένα θετικό και ηθικό σκοπό, να μάθει ο άνθρωπος μέσα από τα βάσανα.

Ο ίδιος σεβόταν τους θεούς αλλά πίστευε σε δυνάμεις ακόμα πιο υψηλές από αυτούς, την Ανάγκη και τη Μοίρα. Στον Προμηθέα Δεσμώτη αντιπαραθέτει την ακατανίκητη δύναμη του Δία με την ακαταμάχητη θέληση του Προμηθέα. Το θέμα του αναφέρεται σε μια εσωτερική παράδοση που περιγράφει συμβολικά τη θυσία του Προμηθέα και το πώς η ανθρωπότητα δέχτηκε το δώρο της φωτιάς από τον Προμηθέα για να αναπτυχθούν οι τέχνες και οι επιστήμες. Η φωτιά είναι ένα στοιχείο της φύσης και συμβολίζει το νοητικό σπινθήρα ή νοημοσύνη που έλαβε ο άνθρωπος σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή, ο οποίος έδωσε την πνευματική ώθηση στην ανθρωπότητα στην εξελικτική της πορεία ως σήμερα.

Για τον Αισχύλο η τραγωδία είχε καθαρά παιδαγωγικό χαρακτήρα με την πιο υψηλή σημασία της έννοιας αυτής και πρόσφερε ηθικά διδάγματα, κάτι που τον καθιερώνει ως ένα οραματιστή της ανθρωπότητας.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στην Αθήνα αλλά για αδιευκρίνιστους λόγους προς το τέλος της ζωής του φαίνεται ότι την εγκατέλειψε. Σύμφωνα με τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα, ο Αισχύλος κατηγορήθηκε για ασέβεια ενώπιον του Αρείου Πάγου, επειδή αποκάλυψε στο έργο του Ευμενίδες, τα Μυστήρια των Ελευσινίων. Ωστόσο στη δίκη αυτή αθωώθηκε. Ο Αριστοφάνης αναφέρει ως αιτία αναχώρησής του μια πολιτική διαφωνία με το αθηναϊκό κοινό. Μερικοί ισχυρίζονται ότι λιθοβολήθηκε ή ότι εξορίστηκε, κάτι που δεν αποδεικνύεται από γεγονότα, διότι εάν είχε καταδικαστεί σε εξορία, λόγω ασέβειας, τότε κατά την απουσία του δεν θα συνεχίζονταν να παίζονται και να βραβεύονται τα έργα του στην Αθήνα. Μια βάσιμη εκδοχή αναφέρει ότι έσπασε τον όρκο σιωπής πάνω στα μυστικά πράγματα στο έργο του Προμηθέας Δεσμώτης, στο οποίο αποκάλυψε σε κάποιους στίχους μυητικές γνώσεις, και έτσι αναγκάστηκε να φύγει.

Ο Αισχύλος πέθανε σε ηλικία εβδομήντα χρόνων στο Γέλα κατά το δεύτερο ταξίδι του στην Σικελία. Μια εκδοχή από την ρωμαϊκή εποχή διηγείται ότι ένας αετός που είχε αιχμαλωτίσει μια βαριά χελώνα ή κατά άλλους κοχύλι, την άφησε να πέσει πάνω στο φαλακρό κεφάλι του, παίρνοντάς το για πέτρα. Αν και είναι συνήθεια των αετών να ρίχνουν τα θύματα τους από ψηλά πάνω σε βράχους πριν τα καταβροχθίσουν, ωστόσο, η ασυνήθιστη αιτία θανάτου του και το ότι ο αετός ήταν αφιερωμένος σαν πτηνό στο Δία και η χελώνα στον Απόλλωνα, δημιουργεί υπόνοιες συμβολισμού στην ιστορία. Είναι πιθανόν να υφάνθηκε ένας θρύλος γύρω από την υποτιθέμενη απιστία του ποιητή, όσον αφορά στα μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων.

Όταν έγινε γνωστός ο θάνατος του οι Αθηναίοι του απέδωσαν μεγάλες τιμές και οι πολυάριθμες τραγωδίες του που είχαν βραβευτεί, ξανανέβηκαν στην σκηνή. Απ’ όσο είναι γνωστό, σε κανέναν άλλο ποιητή δεν έγιναν τέτοιες τιμές, ούτε τα έργα του παίζονταν μετά το θάνατο του. Λέγεται ότι για αιώνες μετά πήγαιναν στο μνήμα του στην Σικελία, καλλιτέχνες και ποιητές για προσκύνημα.

Βιβλιογραφία

G. A. Livraga, Το Μυστηριακό Θέατρο: η αρχαιοελληνική τραγωδία, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη, Αθήνα 1988.
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδόσεις ΦΟΙΝΙΞ, Αθήνα, 1927.
Μεγάλες Μορφές, Εκδόσεις Μίνωας, Αθήνα.
The Drama: Its History, Literature and Influence on Civilization, vol. 1. ed. Alfred Bates. London: Historical Publishing Company, 1906. pp. 53-59.
A Short History of the Drama. Martha Fletcher Bellinger. New York: Henry Holt and Company, 1927. pp. 31-3.
Μορφές Θεάτρου, άρθρο Περιοδικό Νέα Ακρόπολη, τεύχος 73, σελ.14

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Δημοφιλείς αναρτήσεις