Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ
της Σοφίας Χαριτάκη *
.
Έτρεχε στον επαρχιακό δρόμο ακούγοντας μουσική στο τοπικό ραδιόφωνο. Το τραγούδι γνωστό, παλιό… Την ξάφνιασε…
Μοναξιά μου όλα. Μοναξιά μου τίποτα. Μη μ’ αφήνεις τώρα. Που είν’ όλα πιο δύσκολα…..
Έκλεισε το ραδιόφωνο και συνέχισε βουβά τα τελευταία δύο – τρία
χιλιόμετρα της διαδρομής. Μόνο με τον ήχο της μηχανής…. Και της καρδιάς…
Έβγαλε φλας και έστριψε, μπήκε σιγά – σιγά στο χωματόδρομο και
διένυσε τα λιγοστά μέτρα μέχρι το συνηθισμένο δέντρο… εκεί που πάντα
έβαζε το αυτοκίνητο της, προστατευμένο από τα διερχόμενα μάτια του
δρόμου.
Αρχές Απρίλη ξημερώματα. Ο ουρανός καθάριος, με τα πρώτα χρώματα της
αυγής να μην έχουν ακόμη εμφανιστεί πίσω από το τρομερό βουνό του Άθου,
του γίγαντα της μυθολογίας, του απαγορευμένου βουνού για κείνη και για
όλες. Πόσο καιρό είχε να έρθει… Πολύ! Και της είχε λείψει το ησυχαστήριό
της.
Τα τελευταία χρόνια, το καλοκαίρι, όταν βρισκόταν με παρέα στο
παρακείμενο κάμπινγκ και ήθελε απομόνωση, ερχόταν κολυμπώντας στα
απίστευτα γαλαζοπράσινα νερά, παρέα με τις ζαργάνες που ήταν γεμάτη η
περιοχή… Έμπαινε στο αγαπημένο της κούρνιασμα, στην εσοχή που έκανε ο
βράχος και χωρούσε μόνο εκείνη… Και γινόταν αόρατη… Καθόταν πάνω στην
όμορφη λευκόχρυση άμμο, που ήταν χοντρή, σα μικρό, ψιλό πετραδάκι… Αλλά
δεν κολλάει, δεν πονάει …
Με μια απίστευτη λαχτάρα να βρεθεί στη φωλιά της, άρχισε να
κατηφορίζει προσεκτικά το μονοπάτι που θα την οδηγούσε εκεί, στο
κούρνιασμα της… Εκεί στη γωνιά της… Στο μικρό κολπάκι που λίγοι
πλησίαζαν, με τη δυσπρόσιτη και κάπως επικίνδυνη κάθοδο και την ακόμη
πιο εξαντλητική άνοδο.
Φτάνοντας επιτέλους στον προορισμό της, εξερεύνησε το μέρος… Στις
πρώτες αχτίδες που άρχισαν να ξεπροβάλουν από το άγριο και υπέροχο
βουνό, όλα φάνταζαν υπέροχα…
Ικανοποιήθηκε από την εικόνα που αντίκρισε. Τακτοποιημένα και στη
θέση τους, σαν να μην έλειψε μια μέρα…..”Και τι περίεργο πράγματι”,
αναρωτήθηκε… Τόσα χρόνια που ερχόταν, ούτε τα φύκια που μαζεύονται σε
άλλες παραλίες και δημιουργούν μια αντιαισθητική εικόνα στις ζέστες του
καλοκαιριού και την οξύτατη μυρωδιά του σαπίσματος, δεν επισκέπτονταν το
ησυχαστήριό της. Έμοιαζε σαν κάποιος να φρόντιζε ώστε να το βρίσκει
πάντα καθαρό… Και εκείνη το σεβόταν, και πάντα φρόντιζε να μην αφήνει
«ίχνη»…
Πήγε στο αγαπημένο της σημείο, έκατσε στη νοτισμένη άμμο, από τη
βραδινή υγρασία, έβγαλε τα αθλητικά της και ξυπόλυτη, έχωσε τα πόδια
στην υγρή άμμο. Σήκωσε το βλέμμα και έμεινε να κοιτά εκστατική την
ανατολή, τα πρώτα χρώματα…. Και τις άγριες σκιές που δημιουργούσε ο Άθως
στην γαλάζια θάλασσα. Τόσο προσιτός όσο και απρόσιτος…
Έβγαλε από το τσαντάκι που φορούσε χιαστή τα τσιγάρα της, καθώς και
εκείνο το κουτάκι που πάντα κουβαλούσε για τέτοιες περιπτώσεις… Δεν της
πήγαινε να βεβηλώσει το μέρος της με ίχνη… Άναψε το τσιγάρο της και
απέμεινε να κοιτά σιωπηλά…
Στα αυτιά της αντηχούσε ακόμη εκείνο το τραγούδι που έπαιζε στο
ραδιόφωνο ο τοπικός σταθμός, στα τελευταία μέτρα της διαδρομής… Πόσες
και πόσες φορές δεν το είχε ακούσει αυτό το τραγούδι… Πόσες φορές δεν το
είχε τραγουδήσει ασυναίσθητα, ζητώντας τι;
Ζητώντας τελικά στη μοναξιά της να μείνει εδώ, να της κάνει παρέα…. Συμπτώσεις!
Πάλι!…… Αλλά, κατά ένα περίεργο τρόπο, πρώτη φορά συνειδητοποίησε τα λόγια στην ουσία τους… Η σκέψη της πέταξε…
Άνθρωπος φύση κοινωνικός και αισιόδοξος η ίδια, κουβαλούσε για πολλά
χρόνια, ένα μεγάλο ελάττωμα, αυτό της ανασφάλειας… Θυμήθηκε τότε, τον
καιρό που προσπαθούσε να μη μένει μόνη…. Ο φόβος ότι θα είναι μόνη την
κυρίευε και της στερούσε τη χαρά να μπορέσει να σκεφτεί, να αναλογιστεί
τις ευθύνες της σε πράγματα και καταστάσεις, αλλά κυρίως, απέναντι στην
ίδια…. Οδηγώντας την σε λάθος αποφάσεις… Δε μετάνιωνε, αλλά θα μπορούσε
να είχε κάνει πράγματα αλλιώς… Καλύτερα!..
Ο φόβος της αυτός, κυριαρχούσε μέσα της για πολλά χρόνια. Αγωνία! Να
είναι με κόσμο, να μιλάει πολύ, να γελάει ακόμη περισσότερο, άσκοπα,
έτσι για να ξορκίσει το κακό…
Ποιο κακό;
Ότι θεωρεί ο καθένας ως κακό…. Για εκείνη τελικά, ο φόβος της
απόρριψης, της μοναξιάς, αυτός υπήρξε ο χειρότερος εφιάλτης της! Αυτός
υπήρξε και ο λόγος που έκανε πάντα τόσες πολλές άσκοπες γνωριμίες, που
ονόμαζε «φιλίες»…. Και που απέρριπτε τελικά πρώτη, λόγω «ασυμφωνίας
χαρακτήρων»……. Απλά για να μην προλάβει να δει την απόρριψη, να νιώσει
εγκατάλειψη…
Τώρα! Χμμμ! Τώρα απλά απολάμβανε τη μοναξιά της…. Και την προτιμούσε
από το άσκοπο σκόρπισμα χρόνου με άτομα που προσπαθούν να πάρουν από
εκείνη ότι καλύτερο είχε να δώσει, ανταποδίδοντας το δόσιμό της, με
κακία και πικρόχολα σχόλια…
Και τι όμορφες που ήταν αυτές οι ώρες μοναξιάς! Ένιωθε να παλεύει με
το είναι της, να του δίνει χρώμα, ύλη και υπόσταση… Πόσοι άραγε μπορούν
να το κάνουν αυτό;…
Η μοναξιά της είχε όλα τα χρώματα της ίριδας, ακόμη και το γκρί ή το
μαύρο… και το λευκό, το καθαρό!… Και βουτούσε σε όλα…. Να τα νιώσει στο
πετσί της! Να μπουν στο είναι της! Η μοναξιά της είχε σιωπή… Απόλυτη,
νεκρική!….
Αλλά και ήχους, μουσική από τον αέρα, το κύμα, την αγαπημένη θάλασσα,
και το θρόισμα των φύλλων του δάσους σε ψηλό βουνό, που μέσα τους
πετούν και παίζουν πουλιά και έντομα…
Έχει ελευθερία! Έχει και σκλαβιά…
“Από εμάς εξαρτάται το χρώμα της και ο ήχος της” διαπίστωσε…
Είχε περάσει πολλές ώρες ψάχνοντας μέσα της… Και δεν μπορούσε να
καταλάβει αρχικά τι ένοιωθε, τι «έβλεπε», πως αντιλαμβανόταν αυτή την
κατάσταση… Ένα πράγμα είχε μόνο σαν αίσθηση… Δεν την φοβόταν πλέον!…
Αντιθέτως την αναζητούσε κιόλας…
Θυμήθηκε τη στιγμή που την ταρακούνησε, την έκανε να αναλογιστεί και
τελικά να αλλάξει…. Παραδίπλα… Στο κάμπινγκ… Φωτιά στην παραλία και
παρεΐστικη διάθεση… Μια από τις πολλές που ζούσε….
Τότε είχε μπει στην παρέα και στη ζωή της, σαν κομήτης, ένας άνθρωπος
ιδιαίτερος, ιδιόμορφος, σχεδόν περίεργος…. Σε κάποια συζήτηση εξέφρασε
μια γνώμη, τραβηγμένη από πολλούς!.. Η άποψη αυτού του ιδιαίτερου
ανθρώπου, γραφικού ίσως, που όμως εκτιμούσε… Ρωτήθηκαν λοιπόν όλοι, να
απαντήσουν στο αν «φοβόνταν τη μοναξιά»!…
Η διαπίστωση που έκανε για τον εαυτό του, την ταρακούνησε, την έβαλε
για πρώτη φορά ουσιαστικά σε διαδικασία σκέψης και, τελικά, όσο το
σκεφτόταν, τόσο έτεινε να συμφωνήσει και εκείνη με την άποψη αυτή!….
Συμφώνησε τόσο, που τελικά έγινε με τον καιρό και δική της. Η απάντηση
που έδωσε τότε ο «φίλος» τους, ήταν πως, «φοβάται τον εαυτό του, που δε
φοβάται τη μοναξιά»!….
Και ναι! Σίγουρα πλέον δε τη φοβόταν…. Την απολάμβανε κιόλας!
Τελικά η μοναξιά δεν είναι τόσο τραγική…. Αντιθέτως μπορεί να γίνει
(και σίγουρα γίνεται), πιο δημιουργική, εφόσον την αποδεχτείς, τη
δουλέψεις μέσα σου και την κατανοήσεις!… Γιατί το αποτέλεσμα της
μοναξιάς είναι η εμβάθυνση και η κατανόηση… Κυρίως του εαυτού μας… Και
μετά όλων των άλλων…
Έχοντας φτάσει από καιρό σε αυτές τις διαπιστώσεις, επιδίωκε την απομόνωση… Ειδικά τώρα, ειδικά μετά τα τελευταία γεγονότα…..
Έλυσε τα μακριά, ξανθά μαλλιά της, ακούμπησε στον βράχο, μέσα στο
κούρνιασμα της και απέμεινε να κοιτά τον ήλιο, που πια είχε «σκάσει»
στην κορυφή του Άθου…
«Ώρα για σκέψη και αποφάσεις» είπε… Και βυθίστηκε….
.
Η Σοφία Χαριτάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το
1975, όπου από το 1989 ζει μόνιμα, μετά από μια «οικογενειακή περιοδεία»
στην Ελληνική επαρχία. Είναι παντρεμένη και έχει 2 παιδιά. Της αρέσει
να “ταξιδεύει” μέσα από μουσικές, βιβλία, μυρωδιές και αισθήματα.
Ονειρεύεται και προσπαθεί να κάνει πράξη τα όνειρά της, όπως το ότι
θέλησε να σπουδάσει και το έκανε πράξη φοιτώντας σε προπτυχιακό
πρόγραμμα του ΕΑΠ τα τελευταία 5 χρόνια. Το μεγαλύτερο όμως όνειρο της,
είναι να μάθει στα παιδιά της να κυνηγούν και να ζουν τα όνειρα τους,
μαθαίνοντας τους πράγματα και βοηθώντας τα να γίνουν ό,τι αυτά επιθυμούν.
[ blog ] [ e-mail ]
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
