Αυθεντικά βρετανικά pancakes

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=304273013013409&set=a.267802963327081.59781.264580240316020&type=1&theater

Αυθεντικά βρετανικά pancakes

Φτιάξτε αυτό το αυθεντικό αγγλικό γλυκό και ξεκινήστε την ημέρα σας γεμάτη ενέργεια.

110 γραμμάρια αλεύρι, απλό, κοσκινισμένο

1 πρέζα αλάτι

2 αυγά

200 ml γάλα

75 ml νερό

50 γραμμάρια βούτυρο

Ανακατέψτε το αλεύρι και το αλάτι σε ένα μπολ και χτυπήστε μαζί τα αυγά.

Σιγά-σιγά προσθέστε το γάλα και νερό και στη συνέχεια χτυπήστε τα πάλι ελαφρά όλα μαζί. Η ζύμη πρέπει να είναι ομαλή και κρεμώδης.

Λιώστε το βούτυρο σε ένα τηγάνι και μεταφέρετε με ένα κουτάλι όσο μείγμα χρειαστεί για μια τηγανίτα ανάλογα με το τηγάνι σας.

Θα χρειαστεί λίγα δευτερόλεπτα για να ροδίσει η κάθε τηγανίτα και να τη μαγειρέψετε και από την άλλη μεριά.

Πασπαλίστε με ζάχαρη άχνη και με φρέσκο χυμό λεμονιού, στριφογυρίστε τες σε rolls και απολαύστε.

queen.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο»

ΠΙΝΑΚΑΣ -ΡΕΝΟΥΑΡ

σ’ ένα δωμάτιο παλιό, μοναχικό
σ’ ένα δωμάτιο γκρίζο

να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο
και το κόκκινο,
να μου διαβάζεις ήχους, μουσικές,
να μου διαβάζεις ποιήματα

στο μισοσκόταδο τα μάτια σου να λάμπουν
να κελαρύζει, να μοσκοβολάει η φωνή σου
να πλημμυρίζει το δωμάτιο λέξεις μυστικές
που αχνίζουν και θαμπώνουν τα παγωμένα τζάμια

στα χείλη σου να ανθίζει
ένα χαμόγελο κρυφό
όπως πετούμενο που ξαφνικά φτερούγισε
σε ερειπωμένο σπίτι
ή ο ξενιτεμένος που επιτέλους γύρισε
στη μία και μοναδική πατρίδα του

να μου διαβάζεις ποιήματα
και να μ’ αγγίζεις με το φως
με κείνο το αχνό λησμονημένο όνειρο

Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ

Bigbook.gr

Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός, από τις σημαντικότερες ελληνίδες πεζογράφους. Η Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Οκτωβρίου του 1920. Τελείωσε το Γυμνάσιο με μαθήματα κατ' οίκον, ενώ ασχολήθηκε για λίγο και με το χορό. Το 1942 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές και στράφηκε στην εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας.

Την πρώτη της επίσημη εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1945 με δημοσιεύσεις διηγημάτων της στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα». Το 1939 παντρεύτηκε το γάλλο λόγιο και φιλέλληνα Ροζέ Μιλλιέξ, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στο ΕΑΜ και ως εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό.

Από το 1945 έως το 1975 οι Μιλιέξ έζησαν στη Γαλλία, την Κύπρο και την Ιταλία, με μεγάλα διαστήματα παραμονής στην Ελλάδα. Στην Ιταλία η Τατιάνα Μιλιέξ έδρασε κατά της δικτατορίας Παπαδόπουλου, που στο μεταξύ της είχε αφαιρέσει την ελληνική υπηκοότητα. Μετά τη μεταπολίτευση επιστρέφει στην Ελλάδα και εργάζεται στην ΕΡΤ ως υπεύθυνη εκπομπών.

Ως δημοσιογράφος και κριτικός συνεργάστηκε με εφημερίδες της Ελλάδος («Ανεξάρτητος Τύπος», «Ανένδοτος», «Αυγή» και «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία») και της Κύπρου («Τα Νέα», «Δημοκρατική»), καθώς και με πολλά περιοδικά.

Χαρακτηριστικά του πεζογραφικού της έργου είναι η ποιητική διάσταση του λόγου, η παρουσία των στοιχείων της φαντασίας, της βιωματικής και διακειμενικής μνήμης και του εσωτερικού χρόνου. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, το Βραβείο των Δώδεκα, το Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Φεβρουαρίου του 2005.

Εργογραφία

Αλλάζουμε; (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Το αλώνι της Εκάτης (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Αναδρομές (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Από την άλλη όχθη του χρόνου (εκδ. Καστανιώτη)

Ημερολόγιο (εκδ. Καστανιώτη, εκδ. Κέδρος)

Και ιδού ίππος χλωρός (μυθιστόρημα, εκδ. Καστανιώτη)

Οδοιπορικό στην Ινδία (ταξιδιωτικό, εκδ. Καστανιώτη)

Ονειρικά (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Σπαράγματα (Νουβέλες εκδ. Καστανιώτη)

Στη σκάλα του ουρανού (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Στο δρόμο των αγγέλων (Μυθιστόρημα, εκδ. Καστανιώτη)

Η Τρίπολη του Πόντου (Ιστορική Μονογραφία, εκδ. Καστανιώτη)

Φεγγάρι στην Ακρόπολη (Εφηβική Λογοτεχνία, εκδ. Καστανιώτη)

Χρονικό ενός εφιάλτη: 1967-1974 (εκδ. Καστανιώτη)

Το παραμύθι του Κάσιαλου (βιογραφικό, εκδ. Καστανιώτη)

Αναγνωρίσεις (εκδ. Ελληνικά Γράμματα)

Κοπιώντες και πεφορτισμένοι (Διηγήματα, Κέδρος)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/85#ixzz29onmfqch

Το περιοδικό Κουκούτσι προτείνει ... Εντευκτήριο

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι.

Το περιοδικό Κουκούτσι προτείνει το καίνούργιο τεύχος του περιοδικού Εντευκτήριο. Το 97ο τεύχος περιλαμβάνει επιστολές της μητέρας του Ζαν Ζενέ για τον γιό της, σελίδες για τον Α. Χιόνη, και άλλη εκλεκτή ύλη. ΒΛ. ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

[ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ!]

«Κύριε, προβληματίζομαι εδώ και καιρό σχετικά με το θέμα του γιου μου Φρεντερίκ Ζενέ, τον οποίο αναγκάστηκα να σας αφήσω στις 26 Απριλίου

[1913]. Έμαθα πως είναι άρρωστος και θα ήθελα να μάθω νέα του. Είχα ακόμη έναν γιο, που ονομαζόταν Ζαν, γεννημένο στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου 1910, τον οποίο είχα αναγκαστεί να σας εμπιστευθώ. […] Ελπίζω να δείξετε κατανόηση […] και να μη μου αρνηθείτε αυτό που σας ζητώ τόσο επίμονα: νέα των δύο μικρών μου παιδιών. Δεν χάνω το κουράγιο μου και ελπίζω πάντα σε καλύτερες μέρες, που ενδέχεται να μην έρθουν ποτέ. Σας παρακαλώ να δεχθείτε, κύριε, τις ευχαριστίες μου και τα σέβη μου.» Από τον Φεβρουάριο 1911 μέχρι και τον Αύγουστο 1913, με τέσσερις επιστολές της προς τον διευθυντή της Υπηρεσίας Κοινωνικής Πρόνοιας, στην οποία είχε εμπιστευτεί διαδοχικά τα δύο αγόρια της, η Καμίλ Ζενέ ζητά επίμονα όσο και παρακλητικά να μάθει νέα τους. Τις επιστολές αυτές, που δημοσιεύονται στο νέο τεύχος » (Νο 97) του «Εντευκτηρίου (σε μετάφραση-παρουσίαση της Μαρίας Παπαδοπούλου), ανακάλυψαν πριν από λίγα χρόνια στα κρατικά αρχεία ο Aλμπέρ Ντισύ, διευθυντής του Ιδρύματος Ζαν Ζενέ, και ο Πασκάλ Φουσέ. Ο Ζενέ δεν γνώρισε ποτέ τη μητέρα του και πληροφορήθηκε την ύπαρξη αυτών των επιστολών στις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν πια ήταν περίπου εξήντα ετών.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΕΝΔΥΣΙΑΣ
ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Στη Γαλλία (και πάλι) της δεκαετίας του '20, στα τρελά χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο του 1914, ένας νέος άντρας, ο εργάτης Πολ Γκραπ, και μια νέα γυναίκα, η επίσης εργάτρια Λουίζ Λαντί, προκαλούν ένα μικρό (ή όχι και τόσο μικρό;) σκάνδαλο με τη ροκαμβολική τους περιπέτεια.
Παντρεύονται το 1911 και, πριν περάσει χρόνος από τον γάμο τους, ο Πολ στρατεύεται, με τον καιρό προάγεται σε δεκανέα· όμως, στα μέσα Νοεμβρίου του 1913, κι αφού πάρει μέρος σε μερικές μάχες κατά των γερμανικών στρατευμάτων, λιποτακτεί κι επιστρέφει κρυφά στο Παρίσι.
Καθώς όμως ήταν πολύ δύσκολο να περάσει απαρατήρητη και ασχολίαστη η παρουσία ενός νέου άντρα στη γαλλική πρωτεύουσα υπό καθεστώς γενικής επιστράτευσης, ο Πολ μεταμφιέζεται σε γυναίκα· ζει ως γυναίκα με τη γυναίκα του· κυκλοφορεί ως γυναίκα· εργάζεται ως γυναίκα· ως γυναίκα επίσης συνάπτει ερωτικές σχέσεις με άντρες αλλά και με γυναίκες. Όμως, η καθημερινή ζωή του ζευγαριού γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολη, οι σχέσεις τους ολοένα και περισσότερο τεταμένες... Η δραματική κατάληξη δεν θα αργήσει.
Σ’ αυτό το τεύχος του «Εντευκτηρίου» δημοσιεύονται αποσπάσματα από την ιστορία αυτού του διδύμου (προδημοσίευση από το βιβλίο «Η γκαρσόν και ο δολοφόνος», που θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σε μετάφραση Νίκου Κούρκουλου).

(Στις φωτογραφίες: Επάνω, ο Πολ, η Σούζαν και ο γιος τους. Δίπλα, ο Πολ ως Σουζάν...)

Στο ίδιο, εντυπωσιακά πλούσιο, τεύχος: νέα ποιήματα της Μαρίας Λαϊνά, της Άννυς Κουτροκόη, της Ντίνας Καραβίτη, της Μαρίας Ταταράκη, του Χρήστου Τσιάμη, του Κώστα Νησιώτη, της Βικτωρίας Καπλάνη, του (Κύπριου) Κυριάκου Ευθυμίου· πεζά του Γιάννη Τσίρμπα, του Δημήτρη Μίγγα, του Γιάννη Παλαβού, της Μαρλένας Πολιτοπούλου, του Δημήτρη Τανούδη, του Κυριάκου Γιαλένιου· δοκίμιο της Κικής Δημουλά για ένα πεζογραφικό βιβλίο του ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση, άρθρο του Πάνου Θεοδωρίδη για τα διαχρονικά αίτια της ελληνικής κρίσης.

Επίσης, πολυσέλιδο αφιέρωμα στον ποιητή Αργύρη Χιόνη (με ανέκδοτα κείμενα του ίδιου, αφηγηματικά κείμενα της Ζυράννας Ζατέλη, του Δημήτρη Νόλλα και των Γιαν-Χένρικ Σβαν και Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, καθώς και μελετήματα του Αλέξη Ζήρα, της Ντάντης Σιδέρη-Σπεκ, του Σταύρου Ζαφειρίου, της Μαρίας Στασινοπούλου και του Σωτήρη Γάκου).
Γράφει, μεταξύ άλλων, η Ζατέλη: «Εἶχα ἀκόμα νά τοῦ διηγηθῶ πράγματα. Νά μοῦ διηγηθεῖ κι ἐκεῖνος, παρ’ ὅτι πιό κρατημένος πάντα, πιό περίφοβος ἤ ἐπιφυλακτικός μέ ὅλα ὅσα τόν συνεῖχαν ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τέλους. Γιατί ὅσα κι ἄν ἔλεγε σ’ ἐκεῖνα τά ἑσπερινά μακριά τηλεφωνήματα, τότε πού παῖρναν φωτιά τά σύρματα, τά βαθύτερα τά φρουροῦσε ζηλότυπα, δέν τά φανέρωνε νομίζω. Ἴσως μόνο στήν ποίηση, τήν «σκοτεινή κυρία» του ὁσάκις τόν ἐπισκεπτόταν... Ξεφυλλίζω πάλι ἕνα-ἕνα τά βιβλία του, παρατηρῶ πόσα σημεῖα ἔχω ὑπογραμμίσει ἀπό πρῶτες καί δεύτερες ἀναγνώσεις, πόσα κόκκινα θαυμαστικά ἀπό δίπλα, ἡμερομηνίες γιά νά θυμᾶμαι, πότε-πότε καί κάποιο ἐρωτηματικό, μιά ἐκκρεμότητα...»

Ακόμη, κριτική θεάτρου της Ζωής Βερβεροπούλου, πληθωρική ενότητα με βιβλιοκρισίες (τις υπογράφουν οι: Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Τιτίκα Δημητρούλια, Μαρία Στασινοπούλου, Μανόλης Πρατικάκης, Γιώργος Κορδομενίδης, Ευσεβία Χασάπη, Κώστας Ν. Πλαστήρας, Γιάννης Κεσσόπουλος, Τάνια Βοσνιάδου, Βάνα Χαραλαμπίδου, Ηρακλής Παπαϊωάννου, Αργύρης Παλούκας, Βασίλης Αμανατίδης), ειδικό τετράχρωμο ένθετο 16 σελίδων με φωτογραφίες του Αχιλλέα Τηλέγραφου, σχέδια της Γεωργίας Τρούλη.

Αφέντης δείται δούλου και δούλος αφέντου

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

"Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, παρά μονάχα τις αλυσίδες τους", είχε πει ο Μαρξ. Παρόμοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Αφυπνιζόμενοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, παρά μονάχα τον ύπνο τους και οι Εγρήγοροι την άγνοιά τους. Είμαστε όμως μαζοχιστές: δε θέλουμε να χάσουμε τον πόνο μας! θέλουμε να συνεχίσου-με να πονάμε, γιατί πως αλλιώς θα νιώθουμε πραγματικοί; Χωρίς "κάψες" και "κλάψες" είμαστε ένα τίποτα, ο κόσμος δεν υπάρχει.

Πάρτε μας τα αρνητικά συναισθήματα, απαλλάξτε μας από τον πόνο και θα εξαφανισθούμε από προσώπου γης! Όποιος δεν είναι ερωτευμένος, όποιος δεν είναι καψούρης, όποιος δεν πονάει και δε βασανίζεται δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή! Πώς μπορείς να είσαι καψούρης και να πονάς για το όνειρό σου ή την παραίσθησή σου; Ε λοιπόν μια ζωή όπου τα πάντα είναι όνειρο και δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικό, το ουσιαστικό, το χειροπιαστό, το "έξω από εσένα", κάτι με το οποίο να μπορείς να ταυτιστείς και να εξιδανικεύσεις, δε θα είναι πια ζωή, αλλά θάνατος! "Αφέντης δείται δούλου και δούλος αφέντου (ο αφέντης έχει ανάγκη από το δούλο και ο δούλος από τον αφέντη)", λέγανε οι αρχαίοι.

Βιβλίο: Συνειδητό ονείρεμα – Δημήτρης Ευαγγελόπουλος

Γαλατόπιτα αλμυρή Θρακιώτικη

Γαλατόπιτα αλμυρή Θρακιώτικη

Bαθμολογία:

1 ψήφοι

Προστέθηκε από tht, 06.03.12

Περιγραφή

Τη συνταγή την έφτιαχνε η γιαγιά μου και τη φτιάχνει και η μαμά μου. Είναι πολύ εύκολη μόνο που χρειάζεται να βρεις τυρομαγιά. Θεωρείται παραδοσιακή θρακιώτική πίτα.

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 πακέτο φύλλο χωριάτικο κατά προτίμηση χειροποίητο (για μας τις τεμπέλες και ανεπρόκοπες - όπως εγώ - υπάρχουν χειροποίητα φύλλα στην αγορά)
• 1 λίτρο γάλα παστεριωμένο αγελαδινό
• 1 κ.σ. τυρομαγιά
• 4 αυγά
• 1 κ.γ. αλάτι - λίγο πιπέρι
• 3/4 φλ. τσαγιού λάδι (προτιμώ το ελαιόλαδο για αυτή τη συνταγή)

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Πίτες διάφορες

Διατροφή

Χορτοφαγική

Κουζίνα

Θράκης

Ελληνική

Περιέχει

Γάλα

Αβγά

Ειδικές περιστάσεις

Για μπουφέ

Σερβίρει 8 άτομα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Γαλατόπιτα αλμυρή Θρακιώτικη  

http://www.sintagespareas.gr/sintages/galatopita-almiri-thrakiotiki.html#ixzz26ZXyEOCw 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΣΟΥΖΥ του Δημήτρη Αρβανίτη *

πηγή http://www.onestory.gr/post/33948702377

ΣΟΥΖΥ

του Δημήτρη Αρβανίτη *

. 

Σάββατο, σουρούπωνε κι εγώ καθόμουν κι απολάμβανα το εκπληκτικό ιταλικό παγωτό. Επιρρεπής στην αμαρτία, δεν μπορώ να αντισταθώ στη γοητεία του, κι έτσι καταναλώνω τα μισόκιλα για πλάκα. Αποτέλεσμα βέβαια να αυξάνονται τα κιλά μου, έτσι για πλάκα. Ζέστη στη πόλη. Τι ζέστη καύσωνας, τριανταπέντε και βάλε οι βαθμοί. Έτρωγα και χάζευα. Το σημείο κεντρικό, ο κόσμος πέρναγε, άλλοι καθόντουσαν άλλοι παίρναν το παγωτό και φεύγαν. Σκοτώνοντας την ώρα και απολαμβάνοντας το ΄΄αφρέντο΄΄ παγωτό μου, περιεργαζόμουν τους γύρω μου και τους περαστικούς προσπαθώντας να μαντέψω τη καταγωγή τους, το επάγγελμα τους και άλλα τέτοια σοβαρά πράγματα. Ώσπου μπήκε στο ελαφρά υπερυψωμένο και γεμάτο δέντρα χώρο ένα αλλόκοτο πλάσμα, τα κεφάλια όλα γυρίσαν, τα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω της άλλα με θαυμασμό, άλλα με φθόνο, των ομόφυλων και ομηλίκων κι άλλα με πόθο, των ετερόφυλων ανεξαρτήτως ηλικίας.

Μπήκε στην ντίσκο σαν άγριο παγόνι

Σάββατο βράδυ κάτι μύρισε σαν αίμα

Όλη τη νύχτα χόρεψε στην πίστα μόνη

Κι ήτανε όμορφη σαν ψέμα

Ήτανε όμορφη σαν ψέμα

Σούζυ των φτηνών καλλυντικών

Σούζυ με τα χίλια λόγια των περαστικών

Σούζυ με τα όνειρα των περιοδικών *

Όμως αυτή ουδεμία σημασία έδωσε. Μπήκε στο χώρο, σαν άγριας ομορφιάς παγόνι και κυριάρχησε. Τα μαλλιά κατάμαυρα, φυσικό χρώμα, χτενισμένα προς τα πίσω με τζελ στο μέτωπο για να στέκονται, πέφτανε στους ώμους ανακατεμένα. Αρχή με πειθαρχία και τέλος φακ γιου. Δεν ξεπερνούσε τα εικοσιδύο χρόνια κι ήταν σίγουρα πάνω από 1,75 πλησίαζε το 1,80. Τα στήθη της στητά και πλούσια, ασφυκτιούσαν στο κολλητό σομόν μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτο το μέρος της κοιλιάς. Το παντελόνι ανοιχτόχρωμο, εφαρμοστό λιβάις 501 τόνιζε τις υπέροχες καμπύλες της αμαζόνας που γνώριζε τη ταραχή που προκαλούσε γύρω της. Φαινόταν ότι το απολάμβανε. Παράγγειλε το παγωτό της, έβγαλε το κινητό κι άρχισε να γράφει, δήθεν αδιάφορα, κάποιο μήνυμα. Είχα στα χέρια μου ένα περιοδικό, προσποιόμουν ότι διάβαζα, όμως παρακολουθούσα κάθε κίνηση της. Τα χείλη ιδιαίτερα σαρκώδη, α-σιλικονάτα, έδιναν τόνο εξωτικό στην ασυνήθιστη ομορφιά της. Τα μάτια της όμως τι χρώμα να είχαν; Στοιχημάτιζα για το πράσινο της αγριόγατας. Έπρεπε να δω από κοντά, στην απόσταση που ήμουν δεν μπορούσα να διακρίνω. Προσποιήθηκα ότι πάω στο μπαρ να πάρω κάτι και πέρασα δίπλα της. Δικέ μου το έχασα το στοίχημα, βαθύ μπλε, αιγαιοπελαγίσιο. Τι πάει εδώ, το μάτια μπλε από τη ερωτική φωνή του Πάριου με το κρίσιμο ερώτημα, ποιος ταξιδεύει στα μάτια σου, ποιος ξαγρυπνά στο κορμί σου; Ή μήπως το αισθαντικό μέταλλο του Άντρα Μητροπάνου, θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες ; Και το άρωμα “wish”, θα το ξεχώριζα σε χίλια, ήταν το χαρακτηριστικό ΜΙΑΣ γυναίκας – πληγής. Γαμώτο ήταν ανάγκη τώρα; Μην ξανάρθουν οι μνήμες κι αρχίσουν το κυνηγητό οι Ερινύες, είναι δίδυμο αυτές… Γύρισα να πάω στη θέση μου, τα βλέμματα διασταυρώθηκαν: Θεέ μου εμένανε κοιτάει - της χαμογέλασα, με κοίταξε περίεργα, -όμως εκείνη έψαχνε να βρει το σερβιτόρο- ρεζίλι γίναμε μεγάλε…

Πέρασε λίγο η ώρα και φαινόταν να αδημονούσε. Σίγουρα περίμενε κάποιον, μάλλον το ταίρι της κι άρχισα να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να ήταν η σχέση της. Δύο τύποι μου ερχόταν στο μυαλό υπό προϋποθέσεις βέβαια: Αν το παγόνι ήταν ξενικής προέλευσης δηλαδή από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ή τις γειτονικές βαλκανικές, ο τύπος ήταν μεταξύ σαράντα και πενήντα χρόνων, γοητευτικής ωριμότητας και οικονομικής ασφάλειας, με πόρσε καγιέν ή στη χειρότερη μερσεντές κάμπριο, να δένει με το fuck you μαλλί της. Αν ήταν εγχώριας προέλευσης ο τύπος θα ήταν νεαρός μάλλον γυμναστής, αρρενωπός με μοτοσυκλέτα αγώνων για πυραυλικές ταχύτητες και τη Σούζυ στη σέλα της

Προσπαθούσα να διακρίνω γνωρίσματα για να βγάλω συμπέρασμα. Κατέληγα στο πρώτο, δεν έδεναν τα χαρακτηριστικά για Ελληνίδα.

Μα να, σηκώθηκε, άφησε χρήματα στο τραπέζι για το παγωτό και βγήκε απ’ το χώρο. Την ακολούθησα με το βλέμμα μου, προσπαθώντας να εντοπίσω τον φραγκάτο μεσήλικα και τη πόρσε ή τον αρρενωπό γυμναστή και απέστρεψα αστραπιαία τους οφθαλμούς μου από το θέαμα. Ξενέρωσα φίλε μου. Η χώρα της ανωμαλίας είμαστε … Ένας τυπάκος ήταν, νεαρός, που η Σούζυ του έριχνε ένα κεφάλι. Ελαφρά αξύριστος, με κοτσίδα τα μαλλιά, σκέτος βάτραχος! Αφού μου ήρθε να φωνάξω κοάξ – κοάξ. Ήλθε μ’ ένα ποδήλατο, φιλί στο στόμα και χάθηκαν στο ήδη καυτό σκοτάδι της πόλης. Λες μετά το τρίτο φιλί ο βάτραχος, να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα; Τι να πω; 

Καλό ταξίδι

Καλό ταξίδι

Καλό ταξίδι στα χρυσά σου παραμύθια

δίχως το ψέμα θα ‘ταν μαύρη η αλήθεια

Καλό ταξίδι… *

( * Οι στίχοι είναι των αδελφών Κατσιμίχα ΄΄Καλό Ταξίδι΄΄)

. 

Ο Δημήτρης Αρβανίτης σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και για εικοσιένα χρόνια υπηρέτησε σαν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Παραιτήθηκε και αποστρατεύτηκε φέροντας τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Αποφοίτησε από Σχολές Διοίκησης στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Είναι πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Πολέμου και της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. Την τελευταία δεκαετία εργάστηκε σαν διευθυντικό στέλεχος μεγάλων επιχειρήσεων στο χώρο των Βαλκανίων. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Βουλγαρικά, Σκοπιανά. Είναι παντρεμένος και πατέρας πέντε παιδιών.

[ blog ] [ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ.   

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ " ασήμαντα περιστατικά"..

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ " ασήμαντα περιστατικά"..
Είναι δυο άνθρωποι :
Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. « Θα σε σκοτώσω»

«Μα γιατί» ρωτά ο άοπλος,
«τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις >>

« Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ αγαπούσα»
λέει αυτός με το μαχαίρι.

« 'Η και να με μισούσες» λέει ο άοπλος,
«να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες.
Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ;
Ελα να γνωριστούμε»

« Κι αν σ αγαπήσω» επιμένει ο οπλισμένος, « αν σ αγαπήσω, τι θα κάνει τούτο το μαχαίρι ; >>

« Ω, μη φοβάσαι...»
λέει ο άοπλος..
«σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη..
Και τότε... είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση» ...;

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών 25 Οκτωβρίου

πηγή http://www.zougla.gr/kosmos/article/pagosmia-imera-zimarikon

Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου 2012, 01:27

Ads by Google

Η Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών καθιερώθηκε το 1998, με πρωτοβουλία της Ένωσης των Ευρωπαίων Βιομηχάνων Ζυμαρικών (UNAFPA) για να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό τη γευστική και θρεπτική αξία των ζυμαρικών.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Οκτωβρίου, σε ανάμνηση του πρώτου συνεδρίου της Ένωσης το 1995.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου 2012, 01:31

Περί καρκίνου γνώσεις

πηγή  http://visaltis.blogspot.gr

Περι καρκινου γνωσεις των αρχαιων Ελληνων ιατρών

12:23 π.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

   Περιοδικό "Μ' ενδιαφέρει", της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας
 Τεύχ. 44, Ιούν. - Ιούλ. 2005, σελ. 85 - 87

Το αξιόλογο βιβλίο του Καθηγητού-Ακαδημαϊκού Αριστ. Κούζη, (1872-1961), Ο καρκίνος παρά τοις αρχαίοις Ελλησιν ιατροίς, Αθήνα 2004, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν από εκατό και πλέον χρόνια, πρόσφατα το επανεκδώσαμε, ώστε να γίνει προσιτό σε εκείνους που θα ήθελαν να γνωρίσουν τις γνώσεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών: Ιπποκράτους, Γαληνού, Αρεταίου, Ρούφου του Εφεσίου, Διοσκουρίδου, Αρχιγένους, Φιλόξενου, ΄Αντύλλου, Ορειβασίου, Παλλαδίου, Αετίου, Παύλου Αιγινήτου, Θεοφάνους Νόννου, Μιχαήλ Ψελλού, Συμεώνος Σήθη και Ιωάννου Ακτουαρίου. Στο πλαίσιο της ενημέρωσης αυτής στη συνέχεια θα παρατεθούν συνοπτικά μερικά στοιχεία που επιλέχθηκαν και τα οποία θα είναι δυνατόν να δώσουν στον αναγνώστη μία γεύση του πλούτου των γνώσεων τους.

Οι πληροφορίες περί καρκίνου υπάρχουν από τότε που έχουμε ιατρικά κείμενα, δηλ. από τη εποχή του Ιπποκράτους και μετά, αν και παλαιότερα είχαν γραφεί ιατρικά κείμενα όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης «πολλά γαρ των ιατρών έστι συγγράμματα», (Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα Δ, β, 10).

Ενδιαφέρον έχει να αναφέρουμε σχετικά με την ονοματολογία ότι οι αρχαίοι ιατροί έδωσαν στη νεοπλασία το όνομα «καρκίνος» από την εξωτερική του μορφή. Συγκεκριμένα ο Γαληνός (΄Εκδ. G.C. Kuehn, Γαληνού ΄Απαντα, Λειψία, 1826, τόμ. ΧΙ, σελ. 140) σημειώνει ότι όπως στο ζώο καρκίνο (κάβουρα) τα πόδια του είναι εκατέρωθεν του σώματός του, κατά τον ίδιο τρόπο στον μαστό της γυναικός από τον παρά φύσιν όγκο οι φλέβες είναι διογκωμένες και καταφανείς, που παρομοιάζονταν με τα πόδια του καβουριού. Και έκτοτε ο όρος αυτός γενικεύθηκε για όλες τις νεοπλασίες του σώματος και χρησιμοποιείται από όλους τους αρχαίους ΄Ελληνες ιατρούς, ενώ παράλληλα απαντάται και ο όρος καρκίνωμα. Οι όροι αυτοί έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας και καθιερώθηκαν στην διεθνή ιατρική ορολογία.

Σχετικά με τα είδη του καρκίνου, σημειώνεται ότι διακρίνονται με διαφορετικές ορολογίες: στον κρυπτό και τον επιφανειακό, τον «εν τω βάθει» και τον «επιπολής», τον «ανέλκωτο» και τον «ηλκωμένο», τον «σύμφυτον» και «μη σύμφυτον» καρκίνον, δηλ. τον επίκτητο.

Οσον αφορά την αιτιολογία του καρκίνου αυτή ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής περί χυμών, που πρέσβευαν. Συγκεκριμένα υποστήριζαν οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί ότι ο καρκίνος προέρχονταν από τη «μέλαινα χολή» και το «μελαγχολικό χυμό». Εάν η κάθαρση του περιττώματος αυτού, που γίνονταν στον σπλήνα, δεν ήταν καλή τότε η περίσσεια αυτού του χυμού ήταν δυνατόν να δημιουργήσει καρκίνο. Και ανάλογα με την δριμύτητα του «μελαγχολικού χυμού» θα δημιουργούνταν ο ανέλκωτος ή ο μεθ' έλκους καρκίνος. Επί πλέον παράγοντες στη δημιουργία του καρκίνου αναφέρονται η «κακοχυμία», η «δυσκρασία», και η δίαιτα.

Ο καρκίνος κατά τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς είχε διάφορο μέγεθος, «από οφθαλμού ιχθύων μέχρι πέπονος», όπως σημειώνεται από τον Ορειβάσιο ( έκδ. Daremberg, τόμ. IV, σελ. 18), με επιφάνεια ανώμαλη και οχθώδη και σκληρή κατά κανόνα σύσταση και με χροιά μελανώτερη από τα φλεγμαίνοντα μέρη, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Γαληνός (G.C. Kuehn, τόμ. VII, σελ. 720). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί είχαν παρατηρήσει την μεγάλη ανάπτυξη του αγγειακού συστήματος στους όγκους, οι οποίοι «και κεκιρσωμένας έχων τας πέριξ φλέβας», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει εκτός των άλλων ιατρών και ο Αέτιος στον 16ο Λόγο του, (έκδ. Σκεύου Ζερβού, σελ. 60).

Ο εντοπισμός του καρκίνου σημειώνουν ότι είναι δυνατόν να γίνει σε κάθε μέρος του σώματος, αλλά όμως τονίζουν ότι ο συχνότερος εντοπισμός είναι στο γυναικείο μαστό και στη μήτρα. Ο Γαληνός σχετικά γράφει: «Οι καρκινώδεις όγκοι εν άπασι τοις μορίοις γίνονται. Μάλιστα δε τοις τιτθοίς (μαστοίς) των γυναικών», (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧV, σελ. 331).

Για την συμπτωματολογία του καρκίνου ενδιαφέροντα είναι αυτά που έχουν γράψει στα κείμενά τους οι αρχαίοι ιατροί. Είναι δυνατόν η έναρξη του καρκίνου να είναι λανθάνουσα, να προκαλεί αβλυχρά και ήπια συμπτώματα, αλλά επίσης και μεγάλα, ισχυρά και σαφή, όπως σημειώνει ο Γαληνός. (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. Χ, σελ. 976). Μάλιστα ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει ότι κατά την έναρξη του καρκίνου οι ασθενείς αισθάνονται μία πικρία στο στόμα, «καρκίνου γενομένου το στόμα πικραίνεται» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 466) και συνοδεύεται από ανορεξία.

Κατά την εξέταση του ασθενούς είχαν παρατηρήσει ότι ο καρκινωματώδης όγκος όταν ήταν ψηλαφητός ήταν σκληρός στην αφή, ανώμαλος στο σχήμα, προσφυόμενος στους περιβάλλοντας ιστούς με διεύρυνση των φλεβών και όχι θερμός και μερικές φορές με έλκη. Προκαλεί διόγκωση και σκλήρυνση των παρακειμένων λεμφαδένων και δεν συνοδεύεται από πυρετό. Άλλο σύμπτωμα χαρακτηριστικό του καρκίνου κατά τους αρχαίους ιατρούς ήταν ο πόνος, όπως ιδιαίτερα τονίζει ο Παύλος ο Αιγινήτης «καρκίνος εστίν όγκος επώδυνος» (έκδ. Briau, σελ. 210) και η αιμορραγία.

Επισημαίνουμε ότι ο Αριστ. Κούζης στη σημαντική αυτή μελέτη του για τις αντιλήψεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών κάνει και μία ιδιαίτερη διάκριση του όρου «σκίρρος», που απαντάται στα αρχαία ιατρικά κείμενα, με τον σύγχρονο όρο «σκίρρος», τονίζοντας ότι οι παλαιοί ιατροί με τον όρο σκίρρο θεωρούσαν τις χρόνιες φλεγμονές με σκλήρυνση των ιστών, τις κιρρώσεις των σπλάχνων και τους καλοήθεις όγκους.

Η πρόγνωση του καρκίνου κατά του αρχαίους ήταν χειρίστη. «Ολέθρια τα καρκινώδεα» τονίζει ο Αρεταίος όπως επίσης και ο Αέτιος ότι ο καρκίνος είναι «δυσίατος ή ανίατος» με τελική έκβαση το θάνατο.

Όσον αφορά τη θεραπευτική αγωγή την οποία ακολουθούσαν οι αρχαίοι ΄Ελληνες ιατροί στον καρκίνο, παρατηρούμε ότι στα πρώτα στάδια αναπτύξεώς του εφάρμοζαν θεραπεία με διάφορα βοηθήματα και φάρμακα και σε περίπτωση αποτυχίας επακολουθούσαν τη χειρουργική θεραπεία. Τα βοηθήματα που εφάρμοζαν ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις περί αιτίου του καρκίνου, τον μελαγχολικό χυμό του αίματος, που δημιουργούσε τον καρκίνο και γι' αυτό ακολουθούσαν πρακτικές ώστε να μειωθεί ο πλεονάζον αυτός αιτιοπαθολογικός χυμός με την κάθαρση, τη φλεβοτομία και τα φάρμακα. Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς τα θεραπευτικά αυτά μέσα είχαν αποτέλεσμα ιδιαίτερα κατά τα πρώτα στάδια του καρκίνου. Χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ορειβάσιος ότι «δυνατόν μην τους αρχομένους καρκίνους κωλύειν αύξεσθαι καθαίροντας τον μελαγχολικόν χυμόν πριν εν τω πεπονθότι μορίω στηριχθήναι», (έκδ. Bassemaker-Daremberg, τόμ. V, σελ. 346).

Πολλές ήταν οι φαρμακευτικές ουσίες, σκευασίες και τα θεραπευτικά σχήματα, που χρησιμοποιούνταν για τον καρκίνο, δηλωτικό και αυτό του ανιάτου του καρκίνου. Ας μνημονευθούν μερικές από αυτές που χρησιμοποιούσαν, όπως τα βότανα ασκληπιάς, ακαλύφη ή κνίδη, αριστολοχία, δρακοντία, ερύσιμον, ερέβινθος, ελλέβορος, ερίκης καρπός, ελατήριον ή σίκυς άγριος στρύχνου χυλός και επίθυμον. Επίσης ως αντικαρκινικά φάρμακα χρησιμοποιούνταν οι ποτάμιοι καρκίνοι, η καδμεία, ο λιθάργυρος, ο μόλυβδος και η χαλκίτις.

Στις περιπτώσεις που αποτύγχανε η θεραπεία με τις φαρμακευτικές ουσίες και τα βοηθήματα τότε οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί κατέφευγαν στη χειρουργική θεραπεία του καρκίνου. Βέβαια για τους «κρυπτούς», δηλ. τους εν τω βάθει καρκίνους ακολουθούσαν την προτροπή του Ιπποκράτους ο οποίος στους «Αφορισμούς», Τμήμα ΄Εκτο, 38, τονίζει ότι είναι καλλίτερο να μην θεραπεύονται διότι με την αρχή της θεραπείας οι άρρωστοι πεθαίνουν γρήγορα. Ο Γαληνός συνιστούσε την χειρουργική θεραπεία μόνον για τους επιπολής καρκίνους και μάλιστα κατορθώνοντας να τους εκτέμνει με τις ρίζες τους μέχρι τους υγιείες ιστούς, «πάσης μεν χειρουργίας εκκοπτούσης όγκον παρά φύσιν ο σκοπός εστιν εν κύκλω πάντα όγκον περικόψαι, καθ ά τω κατά φύσιν έχοντι πλησιάζει» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧVΙΙΙ, Α, σελ. 60 και ΧΙ, σελ. 141).

Πριν από την χειρουργική θεραπεία χορηγούνταν τα κατάλληλα φάρμακα για την κάθαρση του μελαγχολικού χυμού και στη συνέχεια αφαιρούνταν ο όγκος «ξυραφίοις πεπυρωμένοις ομού τέμνουσι και διακαίουσιν», ένα είδος δηλ. θερμοκαυτήρος, ώστε να αποφεύγεται η αιμορραγία από τα αγγεία. Ακολουθούσε μετά μία υγιεινή τονωτική διατροφή, γυμναστική και αναληπτική αγωγή για την ευχυμία του σώματος.

Συμπερασματικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες Ιατροί όχι μόνο έδωσαν το όνομα «καρκίνος» στη νοσολογική αυτή οντότητα της νεοπλασματικής κακαοηθείας, αλλά επί πλέον διέκριναν την αιτιολογία και καθόρισαν την συμπτωματολογία, τον εντοπισμό, τη μορφολογία, τις εκδηλώσεις, την πρόγνωση και τη θεραπευτική αγωγή, φαρμακευτική και χειρουργική του καρκίνου.

.karaberopoulos.gr

"ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ"/visaltis.blogspot