Κυριακή των Βαΐων

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

24 Απριλίου 2016 · 

 

 

Κυριακή των Βαΐων. Η εκπλήρωση των προφητειών (Ιωα 12:1-18)

Το γεγονός, που σύμφωνα με τη λειτουργική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σηματοδοτεί την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας, η θριαμβευτική είσοδος του...

www.pemptousia.gr

Ραβανί με σπιτικό παγωτό

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη I Cook Greek - Συνταγές Μαγειρικής / Greek Recipes.

Γλυκιά ώρα

 

Ραβανί με σπιτικό παγωτό - iCookGreek

Κάντε κλικ στον τίτλο ή τη φωτογραφία για να δείτε τα υλικά και την εκτέλεση.

icookgreek.com|Από Christina Tsamoura

Υλικά συνταγής

• Υλικά για το ραβανί
• 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού βούτυρο φρέσκο
• 1 φλιτζάνι του τσαγιού ζάχαρη
• 6 αυγά, χωριστά οι κρόκοι από τα ασπράδια
• 1 λεμόνι, το ξύσμα
• 2 φλιτζάνια του τσαγιού αλεύρι
• 2 κουταλάκια του γλυκού μπέικιν πάουντερ
• 1 φλιτζάνι του τσαγιού γάλα εβαπορέ αραιωμένο
• 1 φλιτζάνι του τσαγιού σιμιγδάλι, ψιλό
• Για το σιρόπι
• 4 φλιτζάνια του τσαγιού ζάχαρη
• 3 φλιτζάνια του τσαγιού νερό
• η φλούδα ενός λεμονιού και λίγες σταγόνες
• Για το παγωτό
• 1 κουτί γάλα εβαπορέ
• 2 μπαστουνάκια βανίλιας
• 5 αυγά, μόνο οι κρόκοι
• 150 γρ. ζάχαρη
• 300 ml κρέμα γάλακτος χτυπημένη σε σαντιγί

Εκτέλεση συνταγής

1. Για το παγωτό Zεσταίνετε το γάλα μαζί με 100ml νερό και τα μπαστουνάκια βανίλιας μέχρι να πάρουν μια βράση. Αποσύρετε το γάλα από τη φωτιά,  το αφήνετε για 30’ και κατόπιν αφαιρείτε τη βανίλια.
   Σ’ ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε τους κρόκους αυγών μαζί με τη ζάχαρη, μέχρι να ασπρίσουν και να γίνουν ομοιόμορφο μείγμα. Σιγά σιγά προσθέτετε  το αρωματισμένο γάλα ανακατεύοντας και στη συνέχεια μεταφέρετε το μείγμα σε καθαρό σκεύος. Το ανακατεύετε σε πολύ χαμηλή φωτά μέχρι να αρχίσει να πήζει, χωρίς να το αφήσετε να βράσει. Βγάζετε το σκεύος από τη φωτιά και το βάζετε στο ψυγείο (όχι κατάψυξη) για 1 ώρα.
   Ανακατεύετε τη σαντιγί με την παγωμένη κρέμα γάλακτος-αυγών και βάζετε το μείγμα σε μεταλλικό δοχείο κατάλληλο για παγωτό.  Καταψύχετε για 6-8 ώρες, χτυπώντας το παγωτό 2-3 φορές στο διάστημα αυτό.
   
2. Για το ραβανί Χτυπάτε το βούτυρο με τη ζάχαρη και ρίχνετε έναν έναν τους κρόκους. Συνεχίζετε με το ξύσμα, το αλεύρι, το μπέικιν πάουντερ, το γάλα και τέλος το σιμιγδάλι. Χτυπάτε τα ασπράδια σε μαρέγκα και ανακατεύετε  με το υπόλοιπο μείγμα. Ψήνετε το γλυκό στους 170 - 180 °C για περίπου  1 ώρα.
   Το αφήνετε να κρυώσει καλά και ετοιμάζετε το σιρόπι βράζοντας το νερό, τη ζάχαρη, τη φλούδα και το χυμό λεμονιού για 5’ - 7’. Σιροπιάζετε το  κρύο ραβανί με το καυτό σιρόπι.
   

Συμβουλή

Ο χυμός του λεμονιού στο σιρόπι δε δίνει μόνο ωραίο άρωμα αλλά το βοηθά να μην κρυσταλλώσει. Για το σιρόπιασμα θυμόμαστε: καυτό σιρόπι-κρύο γλυκό. Μάλιστα δεν το σιροπιάζουμε όλο μαζί με τη μία, αλλά κουταλιά κουταλιά.

Εμεις επιλέγουμε πως βλέπουμε τους ανθρώπους

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Αφύπνιση Συνείδησης ( Consciousness Awakening ).

Εμεις επιλέγουμε πως βλέπουμε τους ανθρώπους - Αφύπνιση Συνείδησης

Όταν θέλουμε να συμπαθήσουμε κάποιον, είμαστε εξαιρετικά ανεκτικοί. Όταν θέλουμε να εκνευριστούμε με κάποιον, επικεντρωνόμαστε στα ελαττώματά του. Τα…

awakengr.com

Όταν θέλουμε να συμπαθήσουμε κάποιον, είμαστε εξαιρετικά ανεκτικοί. Όταν θέλουμε να εκνευριστούμε με κάποιον, επικεντρωνόμαστε στα ελαττώματά του. Τα συναισθήματά μας για τους άλλους ανθρώπους δεν καθορίζονται από τη συμπεριφορά τους, αλλά από τη δική μας στάση.
Οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε συχνότερα τι δεν πάει καλά παρά τι πάει καλά. Αν θέλουμε οπωσδήποτε να φτιάχνουμε λίστες, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να αντιστρέψουμε την κατάσταση. Επικεντρωθείτε σε όλα τα πράγματα που αγαπάτε στους άλλους. Και όταν φύγουν από τη ζωή σας, μπορείτε να παρηγορηθείτε με σκέψεις όπως «Καλύτερα! Ούτως ή άλλως ροχάλιζε!»
Αν σας ρωτούσα «τι κουσούρια έχει η μητέρα σας;» δεν θα βρίσκατε κάτι; Αν σας έλεγα «σκεφτείτε άλλα πέντε πράγματα που σας ενοχλούν στην εμφάνιση, τη στάση και τη συμπεριφορά της μητέρας σας», δεν θα μπορούσατε να μου απαντήσετε; Πάω στοίχημα ότι θα μπορούσατε! Μάλιστα, αν είχατε αρκετό χρόνο στη διάθεσή σας, θα καταφέρνατε να σκεφτείτε τουλάχιστον εκατό πράγματα, ίσως και χίλια. Μπορεί να φτάνατε στο σημείο να μη θέλετε να την ξαναδείτε μπροστά σας!
Οι άνθρωποι που επικεντρώνονται στα αρνητικά σημεία συνήθως υπερασπίζονται την άποψή τους δηλώνοντας: «Είμαι απλώς ρεαλιστής». Στην ουσία, όμως, καθένας ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Εσείς επιλέγετε πώς βλέπετε τη μητέρα σας ή οποιονδήποτε άλλον. Αν κατορθώσετε να επικεντρωθείτε στα θετικά σημεία των ανθρώπων που σας περιβάλλουν, θα διαπιστώσετε ότι οι σχέσεις σας θα βελτιωθούν σημαντικά. Μπορεί να είναι δύσκολο, ίσως και τρομακτικό, αλλά είναι αποτελεσματικό!

Πηγή: Από το βιβλίο «άκου την ΚΑΡΔΙΑ σου» του ANDREW MATTHEWS

30 φράσεις αφιερωμένες για την Ελλάδα και τον ελληνισμό.

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

30 φράσεις αφιερωμένες για την Ελλάδα και τον ελληνισμό. | LINE LIFE

Οι Ελληνες και ο ελληνισμός έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και συμβάλει στην κουλτούρα, τις τέχνες, τις εξερευνήσεις, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, την πολιτική, την…

linelife.gr|Από linelife

Οι Ελληνες και ο ελληνισμός έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και συμβάλει στην κουλτούρα, τις τέχνες, τις εξερευνήσεις, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, την πολιτική, την αρχιτεκτονική, τη μουσική, τα μαθηματικά, την επιστήμη και την τεχνολογία, το εμπόριο, τη μαγειρική και τον αθλητισμό, τόσο κατά το παρελθόν όσο και σύγχρονα.

Ας διαβάσουμε μερικά από τις πιο διάσημες φράσεις που έχουνε ειπωθεί για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τον ελληνισμό από Έλληνες αλλά και από ξένους:

Στο εξής πρέπει να λέμε όχι ότι οι Έλληνες πολεμούν σας ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Ουίνστον Τσώρτσιλ

Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω.Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Alors, c’ est la guerre! μτφρ: Ώστε λοιπόν, πόλεμος! (η απάντησή του στον Ιταλό πρέσβη την 28η Οκτωβρίου· η πραγματική διατύπωση του ΌΧΙ) Ιωάννης Μεταξάς

Εαν στη βιβλιοθήκη του στπιτιού σου δεν έχεις τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε ζεις σε ενα σπίτι χωρίς φως. Τζορτζ Μπέρναρντ Σω

Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές. Διονύσιος Σολωμός

Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω. Αθανάσιος Διάκος

Η γλώσσα των θεών είναι η Ελληνική γλώσσα. Μάρκος Τύλλιος Κικέρων

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις. Οδυσσέας Ελύτης

Για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Βούλα Πατουλίδου

Ότι το μυαλό και η καρδιά είναι για το ανθρώπινο σώμα, είναι η Ελλάς για την ανθρωπότητα. Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Η ιδέα ενός ιστορικού νόμου, εγγυητή μιας ιδανικής κοινωνίας, είναι ιδέα άγνωστη στους Έλληνες, όπως άγνωστος είναι ο μεσσιανισμός ή η δυνατότητα εξωκοσμικής φυγής. Η θεώρηση αυτή εμπνέει μια στάση, σύμφωνα με την οποία ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει εδώ Κορνήλιος Καστοριάδης

Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του. Γιάννης Ρίτσος

Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας. Ουίνστον Τσώρτσιλ

Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. Νίκος Καζαντζάκης

Ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται. Η Ελλάδα είναι ο κόσμος που συστέλλεται.Βίκτωρ Ουγκώ

Το Ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο. – Αριστοτέλης

Στην Ελλάδα ποτέ δεν σου συγχωρούν την επιτυχία. – Γιάννης Τσαρούχης

Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη. Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Στην Ελλάδα ζούμε πολυτελέστερα απ’ όσο μας επιτρέπουν τα μέσα μας, πέρα από τις οικονομικές μας δυνατότητες και τις ψυχικές μας ικανότητες. Αυτό ήδη μας δημιουργεί προβλήματα και θα μας προξενήσει μεγάλο κακό. Γιάννης Τσαρούχης

Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμωροί, στη Γιουγκοσλαβία ως ελευθερωτές και στην Ελλάδα ως προσκυνητές. Ιωσήφ Στάλιν

Για τρία πράγματα ευχαριστώ την τύχη: πρώτα γιατί γεννήθηκα άνθρωπος και όχι θηρίο, δεύτερο γιατί γεννήθηκα άνδρας και όχι γυναίκα και τρίτο γιατί γεννήθηκα Έλλην και όχι βάρβαρος. Θαλής ο Μιλήσιος

Γι’ αυτά τα μάρμαρα επολεμήσαμε. Γιάννης Μακρυγιάννης

Οι Έλληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα. Νίκος Καζαντζάκης

Χάριν της ιστορικής αληθείας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, εξ όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμον θάρρος και υψίστην περιφρόνησιν προς τον θάνατον… Αδόλφος Χίτλερ

Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Οι Έλληνες δεν έχουν συνηθίσει να συζητούν, γι’ αυτό αλληλοσφάζονται. Ιωσήφ Στάλιν

Η Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων. Γιώργος Σεφέρης

Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα. Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει. Δημήτρης Χορν
tilestwra.com

Η ζωή και ο αγώνας των Ελληνίδων γυναικών - ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Ομηρικά Έπη Homer Papers.

Γυναίκα που σε λένε Λασκαρίνα, Μαντώ, Δέσπω, Χαίδω, Αλεφαντώ, Σουλιώτισσα, Μεσολογίτισσα, αγώνα, αγάπη, αφοσίωση, αυτοθυσία, φιλοπατρία, ηρωίδα γυναίκα Ελληνίδα!
https://iparea.wordpress.com/…/%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-…/…

Η ζωή και ο αγώνας των Ελληνίδων γυναικών

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ Με καταγωγή από την Ύδρα, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στις φυλακές της…

iparea.wordpress.com

Η ζωή και ο αγώνας των Ελληνίδων γυναικών

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ
Με καταγωγή από την Ύδρα, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της, Παρασκευώ , επισκέφθηκε τον σύζυγό της και πατέρα της Λασκαρίνας, Σταυριανό Πινότση, ο οποίος ήταν ετοιμοθάνατος και είχε φυλακιστεί εκεί από τους Τούρκους επειδή είχε συμμετάσχει στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-1770, τα γνωστά Ορλωφικά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, επέστρεψε μαζί με την χήρα μητέρα της στην Ύδρα όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια. Ύστερα μετακόμισαν στις Σπέτσες, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλώφ, από τις Σπέτσες.
Από την παιδική  της ηλικία η Λασκαρίνα είχε πάθος  με την θάλασσα και με τις ιστορίες ναυτικών, καθώς και με τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους που ήταν υπό τουρκικό ζυγό για 400 περίπου χρόνια. Ήταν μελαχρινή, με ατίθασο χαρακτήρα και αρχοντικό ανάστημα, θάρρος και αποφασιστικότητα, αρχηγός ανάμεσα στα οκτώ ετεροθαλή αδέρφια της.
Παντρεύτηκε για  πρώτη φορά το 1788 όταν ήταν 17 χρονών, τον Δημήτριο Γιάννουζα (σκοτώθηκε το 1797), με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ο Δημήτριος Μπούμπουλης, τον οποίο παντρεύτηκε σε ηλικία 30 ετών το 1801 και από τον οποίο πήρε και το όνομα και έγινε γνωστή ως «Μπουμπουλίνα». Όμως και οι δύο σύζυγοι της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώθηκαν σε ναυμαχίες εναντίον πειρατών που έκαναν ληστρικές επιδρομές στα παράλια της Ελλάδας. Ειδικά ο Μπούμπουλης σκοτώθηκε το 1811 από βόλι στο μέτωπο, σε ένα από τα ηρωικότερα θαλάσσια κατορθώματα, κατατροπώνοντας δύο Αλγερινά πειρατικά πλοία
Προεπαναστατικά χρόνια.Το 1811, όταν πέθανε ο δεύτερος σύζυγός της, η Μπουμπουλίνα ήταν 40 ετών πια, χήρεψε για δεύτερη φορά, είχε επτά παιδιά και τεράστια περιουσία την οποία είχε κληρονομήσει από τους συζύγους της, έχοντας υπό την κατοχή της πλοία, γη και χρήματα (τα μετρητά που είχε κληρονομήσει από τον Μπούμπουλη ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα). Κατάφερε να αυξήσει την περιουσία της με σωστή διαχείριση και εμπορικές δραστηριότητες. Αρχικά έγινε συνέταιρος σε αρκετά πλοία ενώ αργότερα κατασκεύασε τρία δικά της, το ένα από τα οποία με το όνομα Αγαμέμνων έγινε πασίγνωστο και ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο ελληνικό πολεμικό πλοίο κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, μήκους 48 πήχεων και έχοντας 18 κανόνια, η ναυπήγηση του οποίου κόστισε 75.000 τάλαρα. Το όνομα αυτό το έδωσε στη ναυαρχίδα της από τον ομηρικό βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, που οδήγησε τους Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο. Αυτό δείχνει πόσο τιμούσε η Μπουμπουλίνα την ελληνική ιστορική της κληρονομιά και τι συμβόλιζε το όνομα του πλοίου της.
Το 1816 η Οθωμανική Αυτοκρατορία θέλησε να κατασχέσει την περιουσία της με τη δικαιολογία ότι τα πλοία του δεύτερου άντρα της, συμμετείχαν με τον ρωσικό στόλο στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Τότε η Μπουμπουλίνα πήγε στην Κωνσταντινούπολη με το πλοίο της Κοριέζος, όπου συνάντησε τον Ρώσο, Φιλέλληνα πρεσβευτή Στρογκόνωφ, από τον οποίο ζήτησε να την προστατέψει επικαλούμενη τις υπηρεσίες του συζύγου της στον ρωσικό στόλο και το γεγονός ότι τα πλοία της είχαν τότε ρωσική σημαία, βάση της Συνθήκης Κιουτσούκ-Καϊναρτζή μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, το 1774. Τότε εκείνος για να την σώσει από την επικείμενη σύλληψή της από τους Τούρκους, την έστειλε στην Κριμαία της νότιας Ρωσίας, στη Μαύρη Θάλασσα, σε ένα κτήμα που της δόθηκε από τον Τσάρο Αλέξανδρο Α’. Πριν όμως πάει εκεί, κατάφερε να συναντήσει την μητέρα του Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄, την Βαλιντέ Σουλτάνα. Η Σουλτάνα εντυπωσιάστηκε από τον χαρακτήρα της Μπουμπουλίνας και έπεισε τον γιο της να υπογράψει φιρμάνι, με το οποίο δεν θα άγγιζε την περιουσία της.
Όταν ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση, είχε σχηματίσει δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τους οποίους αποκαλούσε «γενναία μου παλικάρια». Είχε αναλάβει να αρματώνει, να συντηρεί και να πληρώνει τον στρατό αυτό μόνη της όπως έκανε και με τα πλοία της και τα πληρώματά τους, κάτι που συνεχίστηκε επί σειρά ετών και την έκανε να ξοδέψει πολλά χρήματα για να καταφέρει να περικυκλώσει τα τουρκικά οχυρά, το Ναύπλιο και την Τρίπολη. Έτσι τα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία. Στις 13 Μαρτίου 1821, στο λιμάνι των Σπετσών, η Μπουμπουλίνα ύψωσε στο κατάρτι του πλοίου Αγαμέμνων την δική της επαναστατική σημαία, την οποία χαιρέτησε με κανονιοβολισμούς. Η σημαία αυτή είχε κόκκινο περίγυρο και μπλε φόντο και απεικόνιζε έναν βυζαντινό μονοκέφαλο αετό ο οποίος κρατούσε μια άγκυρα και έναν φοίνικα. Ο αετός ο οποίος είχε τα φτερά γυρισμένα προς τα κάτω, συμβόλιζε το σκλαβωμένο Ελληνικό έθνος, το οποίο θα αναγεννιόταν όπως ο φοίνικας με την βοήθεια του Ναυτικού, το οποίο συμβόλιζε η άγκυρα. Το λάβαρο αυτό η Μπουμπουλίνα το εμπνεύστηκε από το λάβαρο της βυζαντινής Δυναστείας των Κομνηνών. Στις 3 Απριλίου και ανήμερα των Βαΐων, οι Σπέτσες, πρώτες από όλα τα νησιά, επαναστατούν ενώ το Μάιο οι Σπέτσες, η Ύδρα και τα Ψαρά αποτελούσαν τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις της επαναστατημένης Ελλάδας.
Η Μπουμπουλίνα, ως επικεφαλής μοίρας πλοίων – 8 πλοία, από τα οποία τρία ήταν δικά της – έπλευσε προς το Ναύπλιο το οποίο ήταν ένα απόρθητο οχυρό εφοδιασμένο με 300 κανόνια και αποτελούμενο από τρία φρούρια, το Μπούρτζι, την Ακροναυπλία και το Παλαμήδι. Τα πληρώματα του στόλου της αποβιβάστηκαν στο κοντινό λιμάνι, στους Μύλους του Άργους (δίπλα στην αρχαία Λέρνα) και με τον ενθουσιασμό της έδωσε θάρρος στο πλήρωμά της και στους Αργείους για την πολιορκία του Ναυπλίου, που είναι μια απαράμιλλη πράξη ηρωισμού. Αρχικά έδινε κατευθύνσεις στους άντρες της και αργότερα συμμετείχε η ίδια στην μάχη.
Εκτός από την  πολιορκία του Ναυπλίου, πήρε μέρος  στον ναυτικό αποκλεισμό της Μονεμβασιάς  και στην παράδοση του κάστρου της, καθώς και στην πολιορκία του Νεοκάστρου της Πύλου και τον ανεφοδιασμό του Γαλαξιδίου, όπου κυβερνήτες ήταν τα παιδιά και τα αδέλφια της. Στη μάχη του Χάραδρου κοντά στο Άργος, ένα σώμα Σπετσιωτών πολεμιστών αντιμετώπισε 2.000 Τουρκαλβανούς, οι οποίοι είχαν σταλεί από τον Χουρσίτ Πασά με επικεφαλής τον Βελή-μπέη, με σκοπό την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από τους εξεγερμένους Έλληνες. Εκεί ο γιος της Μπουμπουλίνας, Γιάννης Γιάννουζας, ο οποίος ήταν και ο αρχηγός του σώματος αυτού, σκοτώθηκε ηρωϊκά. Αυτή η μάχη έδωσε χρόνο στους άοπλους Αργείους να τρέξουν και να κρυφτούν στα γύρω βουνά.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1821 κατά την άλωση της Τριπολιτσάς, η Μπουμπουλίνα βοήθησε να σωθεί το χαρέμι του Χουρσίτ Πασά με κίνδυνο της ζωής της, γιατί όπως λέγεται είχε υποσχεθεί στην Σουλτάνα όταν την είχε συναντήσει στην Κωνσταντινούπολη για βοήθεια το 1816, ότι οποιαδήποτε Τουρκάλα της ζητούσε βοήθεια, αυτή θα της την έδινε. Έτσι η γυναίκα του Πασά που της ζήτησε να σώσει το χαρέμι, την ευχαρίστησε που έσωσε τις γυναίκες του χαρεμιού και τα παιδιά τους. Πριν την άλωση της Τριπολιτσάς, η Μπουμπουλίνα έφτασε έφιππη στο ελληνικό στρατόπεδο έξω από την πόλη όπου συνάντησε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, η φιλία και ο αλληλοσεβασμός των οποίων οδήγησε στο να παντρευτούν τα παιδιά τους Πάνος Κολοκοτρώνης και Ελένη Μπούμπουλη. Η Μπουμπουλίνα έπαιρνε μέρος στα πολεμικά συμβούλια και στις αποφάσεις ως ισάξια των άλλων οπλαρχηγών, της απονέμεται ο τίτλος της «Καπετάνισσας» και της «Μεγάλης Κυράς».Προτομή της  Μπουμπουλίνας στο Πεδίο του  Άρεως, στην Αθήνα.
Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες  στις 30 Νοεμβρίου 1822, το νεοσύστατο κράτος της έδωσε κλήρο στην πόλη ως ανταμοιβή για την προσφορά της στο έθνος και η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε εκεί. Στα τέλη του 1824, η Ελλάδα υποφέρει από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο, όπου η Κυβέρνηση Κουντουριώτη (η κυβέρνηση των Καπεταναίων των νησιών) υπερισχύει του συνασπισμού των Κοτζαμπάσηδων και των Στρατιωτικών της Πελοποννήσου, με αποτέλεσμα ο Πάνος Κολοκοτρώνης, που διατελούσε φρούραρχος Ναυπλίου, να δολοφονηθεί και ο Κολοκοτρώνης να συλληφθεί και να φυλακιστεί μαζί με άλλους οπλαρχηγούς σε ένα μοναστήρι της Ύδρας, τον Προφήτη Ηλία. Η Μπουμπουλίνα αντέδρασε και ζήτησε την αποφυλάκιση του Κολοκοτρώνη, λόγω του σεβασμού που έτρεφε προς αυτόν. Τότε η ίδια κρίνεται επικίνδυνη από την Κυβέρνηση και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Τελικά η Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες χάνοντας τον κλήρο γης που το Κράτος της είχε παραχωρήσει στο Ναύπλιο.
Το 1825 και ενώ η Μπουμπουλίνα ζούσε στις Σπέτσες, πικραμένη από τους πολιτικούς και την εξέλιξη του Αγώνα και έχοντας ξοδέψει όλη την περιουσία της στον πόλεμο, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά σε μεγάλο κίνδυνο. Στις 12 Φεβρουαρίου ο Αιγύπτιος ναύαρχος Ιμπραήμ Πασάς με έναν τουρκο-αιγυπτιακό στόλο, αποβιβάζεται στο λιμάνι της Πύλου στην Πελοπόννησο με 4.400 άντρες, σε μια τελευταία προσπάθεια να σταματήσει την επανάσταση. Η Μπουμπουλίνα, παραμερίζοντας την δυσαρέσκειά της για τους πολιτικούς και καθοδηγούμενη μόνο από την φιλοπατρία της, άρχισε να προετοιμάζεται για νέες μάχες. Όμως τότε ήρθε το άδοξο τέλος της, στις 22 Μαΐου 1825 και στο σπίτι του πρώτου άντρα της Δημήτριου Γιάννουζα, όταν πάνω σε μια φιλονικία με μέλη της οικογένειας Κούτση εξαιτίας του ότι ο γιος της Μπουμπουλίνας, Γεώργιος Γιάννουζας, είχε κλεφτεί με την κόρη του Χριστόδουλου Κούτση, Ευγενία, κάποιος από την οικογένεια Κούτση την σκότωσε. Μάλιστα εναντίον της ήταν και ο ετεροθαλής αδελφός της ο οποίος είχε παντρευτεί την αδερφή της Ευγενίας Κούτση. Έτσι η Μπουμπουλίνα, που αφιέρωσε όλη της τη ζωή για την απελευθέρωση του έθνους της, σκοτώθηκε άδοξα. Οι Ρώσοι μετά τον θάνατό της, της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου», έναν τίτλο με παγκόσμια μοναδικότητα για γυναικες.
ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ
Η μεγάλη ηρωίδα της Ελλάδας , κόρη του Νικόλαου Μαυρογένους μεγαλέμπορου που ήταν εγκατεστημένος στην Τεργέστη. . Γεννήθηκε στα 1796 στο χωριό Μαρμαρά της Πάρου .Η μάνα της ήταν Μυκονιάτισσα , Θυγατέρα του  Αντώνη Χατζή Μπάτη και την  έλεγαν Ζαχαράτη .Με την  έκρηξη της Επανάστασης του 1821 παίρνει  μέρος στις συσκέψεις που γίνονται για συμμετοχή στον Ιερόν Αγώνα  και αποφασίζει να παει στην Μύκονο . Εξοπλίζει με δικές της οικονομίες δύο πλοία – με καπετάνιους τον  Αζορμπα και τον Νικολή και τα στέλνει να πάρουν μέρος στον Αγώνα , μαζί μ»αλλα  δύο μυκονιάτικα πλοία που εξόπλισαν Μυκονιάτες . Τον Ιούνιο του 1821 άλλα τέσσερα μυκονιάτικα πλοία εξοπλίζονται , με προτροπή της Μαντώς , που είναι η ψυχή της Επανάστασης στην Μύκονο.Στις 22 Οκτωβρίου 1822 , με τα παλικάρια που  είχε γύμνασει ,απέκρουσε και σύντριψε την δύναμη διακοσίων Τούρκων  που έκαναν απόβαση στην Μύκονο . Η Μαντώ , αψηφώντας το θάνατο , αναδείχτηκε άξιος οπλαρχηγός του Ιερού Αγώνα .
Στις 10 Φεβρουαρίου 1823 , επικεφαλής σώματος 800 ανδρών από Μυκονιάτες και άλλους Κυκλαδίτες , ξεκινάει από την Μύκονο . Τους εκγύμνασε και εξόπλισε η ίδια  σε 16 αποσπάσματα από 50 άντρες το καθένα , και με δικά τις οικονομικά εκστράτευσε εναντίον των Τούρκων στην Εύβοια , στην Θεσσαλία και στην Ρούμελη . σε όλη την εκστρατεία η Μαντώ όχι μόνο σκορπίζει τον ενθουσιασμό και εμψυχώνει τους μαχητές αλλά συμμετέχει άμεσα και πολεμάει παλικαρίσια στην πρώτη γραμμή.Η Μαντώ πρόσφερε στον Αγώνα 700.000 γρόσια . Το 1826 έδωσε να εκποιηθούν τα κοσμήματά της και να διατεθούν προς περίθαλψη δύο χιλιάδων Μεσολογγιτών που σώθηκαν από την Έξοδο .
Για τις  υπηρεσίες στην Πατρίδα , της απένειμαν  τον επίτιμο βαθμό του αντιστράτηγου από τον Καποδίστρια και της παραχώρησε κεντρικό σπίτι στο Ναύπλιο ,Μετά την Επανάσταση, απογοητευμένη από την άτυχη ερωτική περιπέτειά της με το Δημήτριο Υψηλάντη  και καταδιωγμένη από τον Ιωάννη Κωλέττη, ξαναγύρισε στη Μύκονο κι έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε  πάμφτωχη στην Πάρο στα 1840. Η κηδεία της υπήρξε πάνδημη. Τη θάψανε στο προαύλιο της Καταπολιανης. «Ύστερα όμως από την αναπαλαίωση του Ναού , δεν υπάρχει ο τάφος της , όπως και τα καμπαναριά που σήμαναν το θάνατό της .Η Μαντώ Μαυρογένους υπήρξε μια ξεχωριστή μορφή στους αγώνες του Έθνους για την εθνική Ελευθερία και Ανεξαρτησία Αγωνίστρια και Πολέμαρχος . Ατρόμητη μαχήτρια , υπέροχος άνθρωπος , με σπάνια πνευματικά και ψυχικά χαρίσματα.
Προς  τιμήν της στο παρελθόν είχε κοπεί  νόμισμα δύο δραχμών με τη μορφή  της.  Σήμερα, για να τιμηθεί η συνεισφορά της, ένα άγαλμά της έχει στηθεί στο παλιό λιμάνι, στη μέση της πλατείας Μαντώς, που οι ξένοι την ονομάζουν Πλατεία των Ταξί!
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΣΣΕΣ
Αξιοθαύμαστο θάρρος έδειξαν και  οι Μεσολογγίτισσες «ελεύθερες πολιορκημένες», οι οποίες σε όλη τη διάρκεια της μακράς πολιορκίας του προπυργίου της δυτικής Ελλάδας βοήθησαν με κάθε τρόπο στην άμυνα:μεταφορά υλικών για τα οχυρωματικά έργα, περίθαλψη των ασθενών και τραυματιών. Φιλέλληνες  πολεμιστές του Μεσολογγίου, όπως ο  Αύγουστος Φαμπρ και άλλοι, έχουν αποθανατίσει ατέλειωτες σκηνές βομβαρδισμών με θύματα γυναίκες, όπως εκείνη με τις έξι φίλες που περπατούσαν μαζί και μια οβίδα έσκασε στα πόδια τους, σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας και τις έξι. Ή εκείνη με το αίμα μιας πληγωμένης μητέρας να βρέχει τα πτώματα των εννέα κοριτσιών της, τα οποία κείτονταν γύρω της. Οι Μεσολογγίτισσες όχι μόνο δε δείλιασαν, αλλά αντίθετα εμψύχωναν τους μαχητές και τους παρακινούσαν να αγωνιστούν ως το τέλος.Όταν  αποφασίζεται η ηρωική έξοδος(10 Απριλίου 1826), μετά το φοβερό λιμό, ακολουθούν πολλές γυναίκες με αντρική ενδυμασία, κρατώντας από το ένα χέρι το σπαθί και από το άλλο το μωρό τους, ενώ οι άοπλες μπήκαν στη μέση της φάλαγγας μαζί με τα παιδιά τους. Αυτές οι γυναίκες είχαν την ίδια φρικτή τύχη, όπως και οι άνδρες της Εξόδου, κατά τη γνωστή φοβερή σύγχυση που επικράτησε, και όσες κατάφεραν να γυρίσουν στην πόλη αυτοκτόνησαν, σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.Από ότι ξέρουμε από τις τόσες  ηρωίδες του Μεσολογγίου λίγα ονόματα διέσωσε η ιστορία  για τις ηρωικές πράξεις τους.Μια από τις γυναίκες του Μεσολογγίου  ήταν και η Αλεφαντώ. Η ενδυμασία  προσεδίαζε αυτής των αντρών.Αψηφούσε τους κινδύνους, τις κακουχίες και  τις στερήσεις. Αντίθετα, εμψύχωνε τους άνδρες στον αγώνα και θυσίασε  τη ζωή της για την ελευθερία  και την τιμή της.Εκτός από αγωνίστρια, ήταν σύζυγος και μητέρα. Ο σύζυγός της  σκοτώθηκε το Μάιο του’21 και νεαρά τότε η Αλεφαντώ έμεινε χήρα με μια μικρή κόρη.Όταν έγινε η έξοδος,συνελήφθη μαζί με την κόρη της και για πολλά χρόνια είχε μαρτυρική ζωή.
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΕΣ
Οι σχέσεις  των φύλων στο περήφανο Σούλι  θύμιζαν την θέση των γυναικών,στην Αρχαία Σπάρτη.Οι άνδρες σέβονταν τις γυναίκες τους και συχνά  ζητούσαν την γνώμη τους ,ιδιαίτερα  σε κρίσιμες καταστάσεις.Οι σεβαστότερες από αυτές αναλάμβαναν το ρόλο του διαιτητή σε διαμάχες μεταξύ των ανδρών.Αντίθετα ουδέποτε άνδρας ανακατευόταν σε γυναικείους καυγάδες.Μερικές Καπετάνισσες έπαιρναν μέρος στα  στρατιωτικά συμβούλια,όπου οι γνώμες τους υπολογίζονταν όσο και των  καπεταναίων.
Η ηθική των γυναικών ήταν υπερβολικά αυστηρή και τους απέδιδαν ιδιαίτερη τιμή. Ο φόνος γυναίκας τιμωρούταν πολύ αυστηρά, επειδή, με το θάνατό της, η Συμπολιτεία έχανε τα παιδιά που θα προέρχονταν από αυτήν. Οι γυναίκες έφεραν όπλα και ακολουθούσαν τους άντρες στις μάχες. Οι Σουλιώτες ήταν εξαιρετικά φιλοπάτριδες, αφοσιωμένοι στο καθήκον τους, μεγαλόψυχοι απέναντι στους ηττημένους, ριψοκίνδυνοι, φιλελεύθεροι και υπερήφανοι. Από μικρή ηλικία ασκούνταν στη σκληραγωγία και τον πόλεμο. Η κύρια απασχόλησή τους ήταν, όπως λέει ο Περραιβός τα άρματα. «Με αυτά τρώνε, με αυτά κοιμούνται και με αυτά ξυπνούν». Την ανδρεία τη θεωρούσαν την καλλίτερη αρετή.Όλη η Συμπολιτεία συντηρούσε ένα στρατό από 2.000-2.500 άντρες και οι σχέσεις των αρχικών χωριών και αυτών που κυριεύθηκαν αργότερα ήταν όμοιες με τις σχέσεις που είχαν οι Σπαρτιάτες με τους περίοικους. Διοικείτο από Συμβούλιο, το οποίο καλείτο «Κριτήριο της Πατρίδος» και στο οποίο προήδρευε ο πιο ανδρείος και συνετός αρχηγός μιας φάρας. Αυτοί οι πρόεδροι προέρχονταν κυρίως από τη φάρα των Τζαβελαίων και Μποτσαραίων. Το «Κριτήριο της Πατρίδος» αποτελούσε την ανώτατη νομοθετική και δικαστική εξουσία της Συμπολιτείας.
Στο σπίτι, δε,οι γυναίκες ήταν οι αδιαμφισβήτητες αφέντρες.Οι Σουλιώτισσες πέρα από το νοικοκυριό έπαιρναν όλες μέρος στις πολεμικέ επιχειρήσεις,όπου ο ρόλος τους,σε πρώτη φάση, ήταν εφεδρικόςκαι βοηθητικός.Όταν  όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν ρίχνονταν στην μάχη,πότε πετώντας βράχους στον εχθρό,ή καυτά βόλια,αλλά ακόμη και ορμώντας μπροστά με το σπαθί στο χέρι.
Σουλιώτισσες  που ξεχώρισαν
Το Δεκέμβριο  του 1803 η Σουλιώτισσα Δέσπω Σέχου-Μπότση, σύζυγος του Γιωργάκη Μπότση, κυνηγημένη από τους Τουρκαλβανούς, μετά τη συνθηκολόγηση του Αλή Πασά με τους Σουλιώτες, οχυρώθηκε με τις κόρες, τις νύφες και τα εγγόνια της στον πύργο του Δημουλά στη Ρηνιάσα και ύστερα από σθεναρή αντίσταση ανατίναξε τον πύργο, για να μην παραδοθούν στον εχθρό.Από τις  Σουλιώτισσες ξεχώρισαν άλλες δυο, οι οποίες υπήρξαν οι διασημότερες από τις άλλες, καταφέρνοντας να περάσουν τα ονόματά τους στο δημοτικό τραγούδι κι από εκεί στη σφαίρα του θρύλου. Η Μόσχω Τζαβέλα, σύζυγος του Λάμπρου, κατέχει τον τίτλο της «γυναίκας του Σουλίου». Η πρώτη και μεγαλύτερη ηρωίδα του Σουλίου.Με βαριά καρδιά έδωσε στο χέρι του αιμοβόρου Αλή Πασά τον πρωτότοκο γιο της Φώτο, για θυσία, και έβαλε πάνω από τον ίδιο της το γιο την αγάπη της για την πατρίδα. «Το παιδί μου είναι παιδί του Σουλίου και σα γλιτώσει το Σούλι γλιτώνει και το παιδί μου» είπε στον πασά.
Μια άλλη Σουλιώτισσα που ξεχώρισε ήταν η Χάιδω Γιαννάκη Σέχου. Το όνομά της είχε πρωτακουστεί στον πόλεμο του 1792, όπου ο ηρωισμός της , μας πληροφορούν ξένοι διπλωμάτες την εποχή εκείνη στην κατεχόμενη Ελλάδα, προκαλούσε το σεβασμό και το θαυμασμό των συμπατριωτών της. Πρώτη έτρεχε στη μάχη, συχνά δίπλα στους άντρες, συχνότερα μπροστά απ’ αυτούς. Η ηρωίδα αυτή άγγιξε το απόγειο της δόξας της στη δραματική τριετία 1800-1803, οπότε «καμιά γυναίκα δεν αναδείχθηκε όσο η Χάιδω», βεβαιώνει ο Γερμανός Μπαρτόλντι.Οι Σουλιώτισσες, χόρεψαν χορό του Ζαλόγγου παραμονές Χριστουγέννων 1803.«Στη στεριά δε ζει το ψάρι ούτ’ ανθός στην αμμουδιά κ’ οι Σουλιώτισσες δε ζούνε μέσ’ τη μαύρη τη σκλαβιά».Πενήντα έξι γυναίκες δεν συμμετείχαν στην έξοδό του. Παρέμειναν στο Mοναστήρι. Όταν τις πλησίασαν οι Aρβανίτες, έστησαν αυθόρμητα χορό και μια-μια έπεφτε στο βάραθρο τραγουδώντας. Η πρώτη σέρνει το χορό, φτάνοντας στο χείλος του γκρεμού, πηδάει και χάνεται στα βάθη του. Την ακολουθούν με τον ίδιο τρόπο, πάντα τραγουδώντας και χορεύοντας, η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη…
Aυτό το τραγικό τέλος έδωσαν στη ζωή τους οι πενήντα έξι ανώνυμες ηρωίδες, που συμβολίζει την υψηλότερη έκφραση του ψυχικού μεγαλείου των ανθρώπων με ελεύθερο φρόνημα. Tο χορό του θανάτου παρακολούθησαν με κατάπληξη οι Tουρκαλβανοί.
Tόση μεγάλη ήταν η κατάπληξή τους, που τους έκανε να φωνάξουν μ’ ένα στόμα: Aλλάχ, Aλλάχ γιαζίκ (Θεέ, Θεέ, κρίμα).
Γυναίκα που σε λένε Λασκαρίνα, Μαντώ, Δέσπω, Χαίδω, Αλεφαντώ, Σουλιώτισσα, Μεσολογίτισσα, αγώνα, αγάπη, αφοσίωση, αυτοθυσία,  φιλοπατρία, ηρωίδα γυναίκα Ελληνίδα!
ΚΛΕΙΩ

Η τέχνη της κεραμικής στο «Τσικαλαριό»

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη mykriti.gr.

Η τέχνη της κεραμικής στο «Τσικαλαριό»

Η τέχνη της κεραμικής στο «Τσικαλαριό»

Η αγγειοπλαστική είναι μια από τις αρχαιότερες τέχνες που αναπτύχθηκε στην Κρήτη από τα πρώτα Μινωικά χρόνια (3000 π.Χ.) και σχετίζεται με τη δημιουργία προϊόντων βασισμένα στα τέσσερα στοιχεία της φύσης: χώμα, νερό, αέρα και…

checkincreta.com

Η αγγειοπλαστική είναι μια από τις αρχαιότερες τέχνες που αναπτύχθηκε στην Κρήτη από τα πρώτα Μινωικά χρόνια (3000 π.Χ.) και σχετίζεται με τη δημιουργία προϊόντων βασισμένα στα τέσσερα στοιχεία της φύσης: χώμα, νερό, αέρα και φωτιά.
Το χωριό Μαργαρίτες του δήμου Μυλοποτάμου αποτελεί αναμφισβήτητα το σπουδαιότερο αγγειοπλαστικό κέντρο της Δυτικής Κρήτης. Στην περιοχή υπάρχει πληθώρα κοιτασμάτων αργιλοχώματος, γεγονός που εξηγεί την μακραίωνη ενασχόληση των κατοίκων με την τέχνη του πηλού.
Τα εργαστήρια στις Μαργαρίτες ήταν χτισμένα έξω από το χωριό στην νότια πλευρά του, ίσως γιατί από εκεί ήταν ευκολότερη η πρόσβαση στις πρώτες ύλες. Η παλιά ονομασία των εργαστηρίων αυτών ήταν τσικαλαριά και το κάθε εργαστήριο μεμονωμένα λεγόταν τσικαλαριό.
Στις Μαργαρίτες, λειτουργεί εδώ και πολλές δεκαετίες το εργαστήριο κεραμικής της οικογένειας Καυγαλάκη, το «Τσικαλαριό». Εδώ, σ’ ένα παραδοσιακό χώρο 2.000 τ.μ. η οικογένεια συνεχίζει την τέχνη των παππούδων και συνδυάζοντας τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (χώμα, νερό, αέρα και φωτιά) δημιουργεί παραδοσιακά πιθάρια και χειροποίητα παραδοσιακά και μοντέρνα κεραμικά υψηλής ποιότητας και αισθητικής από μέγεθος 5 εκατοστά έως 1 μέτρο. Επίσης, στο «Τσικαλαριό» υπάρχει έκθεση κεραμικών και γίνεται λιανική και χονδρική πώληση, ενώ από το 1986 και μετά γίνονται και εξαγωγές των προϊόντων.
Ο επισκέπτης που θα βρεθεί σε αυτό το χώρο μπορεί να γνωρίσει τις τεχνικές και τα εργαλεία με τα οποία κατασκευάζονταν τα αγγεία στο παρελθόν αλλά και τις σύγχρονες τεχνικές που χρησιμοποιεί η οικογένεια Καυγαλάκη για να φτιαχτεί ο πηλός, να δημιουργηθούν, να διακοσμηθούν και να ψηθούν τα κεραμικά. Επιπλέον, κατά καιρούς διοργανώνονται σεμινάρια παρουσίασης της κεραμικής τέχνης, καθώς ο χώρος μπορεί να φιλοξενήσει γκρουπ από σχολεία ή συλλόγους αλλά και μεμονωμένους επισκέπτες παρέχοντας τους τη δυνατότητα όχι μόνο να γνωρίσουν την πανάρχαια αυτή τέχνη αλλά και να δημιουργήσουν με τη βοήθεια των ειδικών το δικό τους κεραμικό αντικείμενο αν το επιθυμούν.
Για περισσότερες πληροφορίες http://www.tsikalario.gr/

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Thessaloniki Arts and Culture / Θεσσαλονίκη Τέχνες και Πολιτισμός.

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο

“... Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο.

thessalonikiartsandculture.gr|Από Μαρία Κάπλα

“... Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο.

Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

*    Να μοιράζεσαι τα πάντα.

*    Να παίζεις τίμια.

*    Να μη χτυπάς τους άλλους.

*    Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.

*    Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.

*    Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.

*    Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.

*    Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.

*    Να κοκκινίζεις.

*    Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.

*    Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.

*    Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.

*    Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.

*    Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.

*    Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.

*    Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.


Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.
Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.

Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.

Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.

Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους...

...Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ενας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας.

Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:

*   Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.

*   Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.

*   Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.

*   Οτι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.

*   Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.

*   Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια..."


Ο εκπληκτικός Robert Fulghum γεννήθηκε το 1937, και μεγάλωσε στο Waco του Texas. Στα νιάτα του εργάστηκε ως εκσκαφέας τάφρων (!!!), παιδί για εφημερίδες, καουμπόης σε ράντζο (βοσκός), μπάρμαν και τραγουδιστής κάντρυ. Μετά από το κολλέγιο και μια σύντομη καριέρα στην IBM, επέστρεψε στα θρανία για να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό του στη θεολογία.

Για 22 χρόνια υπηρέτησε ως πάστορας σε μια ενορία στο Βορειοδυτικό Ειρηνικό. Κατά την ίδια περίοδο δίδαξε σχέδιο, ζωγραφική και φιλοσοφία στο Lakeside School στο Seattle. Ο Fulghum είναι επίσης καταξιωμένος ζωγράφος και γλύπτης. Τραγουδά και παίζει κιθάρα και τσέλο και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «The Rock Bottom Remainders» -μιας rock and roll μπάντας που αποτελείται από μουσικούς – συγγραφείς. Εχει τέσσερα παιδιά και εννέα εγγόνια. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ του Seattle της Washington, και της Κρήτης.

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του με τίτλο: «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο».

πηγή εδώ