Σταυράτης Αλέξης (Βιογραφικό)
Ο Αλέξης Β. Σταυράτης
γεννήθηκε στη Θεσπρωτία το 1952. Έζησε αρκετά χρόνια στην Κέρκυρα, όπου
εργάστηκε στη μέση εκπαίδευση. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει
επιμεληθεί ποιητικές συλλογές και μυθιστορήματα. Ποιήματα και πεζά του
είναι δημοσιευμένα στον ‘’Πόρφυρα’’ και σε άλλα περιοδικά. Έχει εκδώσει
μια ποιητική συλλογή, δύο δραματικούς μονολόγους, δύο μυθιστορήματα και
ένα δωρεάν e-book με διηγήματα.
Οι Τίτλοι του, αναλυτικά, είναι οι εξής:
(2012) Ο κύκλος του Φεγγαριού, (e-book , Δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλίο)
(2009) Το Ευαγγέλιο της Ιωάννας, (Γαβριηλίδης)
(2007) Ο έρωτας και ο σταυρός, (Γαβριηλίδης)
(2005) Σαλώμη, (Γαβριηλίδης )
(2001) Ο κλωνισμένος Θεός, (Ελληνικά Γράμματα)
(1995) Βένθει κραδίης, (Απόστροφος, Κέρκυρα)
Μικρό ποίημα
Κάποιες λέξεις στο ξέφωτο
δειλά σηκώνουν το κεφάλι
μη ντροπιαστούν στο θόρυβο
και την πολυκοσμία
των εορτών της ποίησης.
Είναι μικρή η συντροφιά τους
κι οι στίχοι τους διάφανοι.
Δυο πέτρες λαμπυρίζουνε
δίπλα στο κύμα·
και στο λευκό χαρτί
να ταξιδεύει η ζωή μας.
Η σιωπή των ουρανών
Σε σκεφτόμουν
πρωινό του Μάρτη
ντυμένον στην ομίχλη
την ώρα που γονάτιζες στις πέτρες.
Σε είδα που έκαμες το σύννεφο ευχή
ανάλαφρα ν’ αγγίξεις
τη σιωπή των ουρανών
μήπως και στάξουν δάκρυα στην ψυχή
μη και πετάξουνε κυκλάμινα
οι κοφτερές σου αγωνίες.
Πρωινό του Μάρτη
με δείκτη υγρασίας…
Στον κήπο του ονείρου
( Μνημόσυνο Κ. Καβάφη )
Μνήμη του σώματος
σε λέω αγάπη
Μνήμη της ζωής
και σε φωνάζω έρωτα
Τα βήματά σου
συνοδεύουν τις αισθήσεις
Η φλόγα μου
γεννιέται στο χαμόγελό σου
Μνήμη του σώματος
και ξενυχτάς μαζί μου
Μες στα πυκνά σκοτάδια μας
γεμίζει ο ουρανός με όρθρους
Σημάδια του απείρου
Χαραγμένη στο σώμα σου
η αιωνιότητα
Να φλογίζεις το σύμπαν
με αστραπές του πάθους
κι εγώ να κρύβομαι
στον άπειρο ίσκιο
της φωνής σου
Ανάπηρος ειδωλολάτρης
του έρωτά μας
Χωρίς ψιμύθια
Το μαύρο είναι το χρώμα
σου
σαν συννεφιάζει ο ουρανός
και κατεβαίνει στο χαρτί
Γίνεται λέξεις
χρώμα του έρωτα,
ποίημα
και λάμπεις αληθινά.
NOCTURNUM
Νύχτα γεμάτη νύχτες
άστρα σβησμένα
σε λάμψη καταιγίδας
Όλη στο μαύρο
ακουμπάει η ελπίδα
Αγρύπνια
Κοιτάζω το ρολόι
και μηδενίζω τις ώρες
Κρεμάω τη νύχτα
στην κρεμάστρα
και περιμένω
όσο λείπεις
Πόσους αιώνες
θα κρατήσει η αγρύπνια μου...
Της λησμονιάς
(Του Ν. Καρούζου)
Κορίτσι που δραπέτευσες
με φως
Δεν έχω άλλα όνειρα
για να σε νοσταλγήσω
Δεν έχω στήθος μες στη νύχτα μου
για να πλαγιάζω τη φωνή σου
Φύγαν τα μάτια,
ξενιτεύτηκαν
Νεκρή και η ελπίδα του θανάτου
Σκοτάδια να σβήνουν στη βροχή
Ξυπνάει αργά η αυγή
στους άδειους δρόμους
Η βροχή φτάνει
ως τις ρίζες του χρόνου
ξεπλένει τα σημάδια
της απουσίας σου.
Ένα λουλούδι
τινάζει τα φτερά του.
Διατυπώσεις
Αυτή η γυναίκα κατοικεί μέσα
στην πιο βαθιά μου τσέπη
Τρέφεται με τις σάρκες μου
κι όταν χαμογελάω
δροσίζεται μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
Περπατάει με τα δικά μου βήματα
αλλά εγώ κρύβομαι στη σκιά της
Και το βράδυ
α, το βράδυ!
(όταν ανοίγω τα παράθυρα)
αυτή φεύγει και μ’ αφήνει μόνον
στα όνειρά μου
Τα σεντόνια μου παραμένουν λευκά
τα μάτια μου παραμένουν κόκκινα
και μ’ αγωνία περιμένω το πρωί
όταν θα με ρωτήσει πάλι
-Καλά πού γύριζες μονάχος σου
όλη νύχτα;
Σπαράγματα
1
Μια μικρή ελπίδα
ένα μικρό παυσίπονο
της μνήμης
2
Ο ποιητής πορεύεται
για τη συνάντηση
που αιώνια μυρίζει
θάνατο και έρωτα
3
Να συντρίψουμε
το γέλιο της κόλασης
με την έκρηξη
ενός και μόνον ονόματος
4
Χτενίζω στον καθρέφτη
άγουρα όνειρα
Τους χαμογελάω
κι αυτά φεύγουν
Γίνονται δέντρα
Βεβαιότητες
Παιδιά που άνοιξαν τα μάτια
στον κόσμο
της πλαστικής αυλής τους
Παιδιά που φοβήθηκαν
τη βροχή
και του Σεπτέμβρη το κάλεσμα
Παιδιά θρεμμένα
με επιστήμη
Ρίξτε ένα σφύριγμα
στους τρομοκράτες των ονείρων σας
Απόκρυψη
Ανασαίνω ελεύθερα
στις φορεμένες φωνές σας
και σκαρφαλώνω στα βράχια
να φιλήσω ένα κυκλάμινο
Εκεί ξεχνάω πως είμαι γλάρος
και γυρίζω πάλι κοντά σας
από το πιο σκοτεινό μονοπάτι
Τα κυκλάμινα
τα έχω κρύψει
στα χέρια μου
Ο έρωτας είναι ωδικό πτηνό
Σήμερα λέω να γράψω για το αηδόνι,
ίσως και να τραγουδήσω σαν αυτό.
Ίσως να είμαι κλεισμένος σε κλουβί
μα δε με νοιάζει
αρκεί οι βέργες μου
να είναι τα φιλιά σου.
Ξέρω καλά πως μ’ αγαπάς
και δυστυχώς πως ονειρεύεσαι
κάποτε
να μ’ ελευθερώσεις…
Άγνωστες λέξεις
Ψάχνω έναν στίχο
να σώσω τη ζωή μου
Πίνω καφέ
πνιγμένος στα απόμακρα λόγια των άλλων
Αφουγκράζομαι ήχους
από μάταιες ζωές
και ανείπωτα όνειρα.
Αυτή απέναντί μου γεμάτη πλήξη και ομορφιά
χαμογελούσε σαν Τζοκόντα
Κι εγώ να μη μπορώ να θυμηθώ ούτε μια ρίμα
του Ελύτη…
Μέσα σε φώτα, με καφέ
Και το τσιγάρο να με θανατώνει…
Ποιητική βραδιά
Πρώτα διάβασε η ωραία ηθοποιός,
ύστερα ο ίδιος ο ποιητής.
Απέναντί του
φιλικά χαμόγελα
και μια ανθοδέσμη τριαντάφυλλα
για να ομορφαίνει η ποίηση
και άλλο.
Περνούσαν αυτοκίνητα
μοτοσικλέτες
φλας μηχανών,
θόρυβος που εμπόδιζε
ν’ ακροαστώ τη μουσική
που ίσως έπαιζαν οι λέξεις.
Ύστερα φιλιά, αγκαλιές,
υπογραφές
και ευτυχώς λίγο καλό κρασί…
Ευχαριστώ τον κ.Σταυράτη που διαθέτει ελεύθερα τις ποιητικές δημιουργίες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου