Γεωτρόπιο 9 - Καλό Ταξίδι...

Κάθε φθινόπωρο θυμάμαι ένα ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη 

που με συγκινεί ιδιαιτέρως. 

    

Φθινόπωρο

Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά
γοργά ο πελαργός τα πελαγώνει
κι η φλύαρη χελιδονοφωλιά
χορτάριασε παντέρημη και μόνη.

Του σπίνου χάθηκ` η γλυκιά λαλιά
φοβήθηκε ο μελισσουργός το χιόνι
κι η σουσουράδα στην ακρογιαλιά
δεν τρέχει δεν πηδά δεν καμαρώνει.

Στης λυγαριάς τ` ολόξερο κλαδί
του φθινοπώρου φτωχικό παιδί,
ο καλογιάννος πρόσχαρος προβάλλει,

με λόγια ταπεινά και σιγανά.
Μικρός προφήτης, φτερωτός μηνά
την άνοιξη, που θα γυρίσει πάλι.

Γεώργιος Δροσίνης

Υποδειλώνει τη μελαγχολία που θα έχει η φύση όταν θα φύγουν τα αποδημητικά πουλιά για άλλα μέρη πιο θερμά. Μόνη φωτεινή ελπίδα η προφητική πινελιά του Καλογιάννου που μένει εδώ περιμένοντας την Άνοιξη .  

Στις μέρες μας αυτό το τρυφερό ποίημα μπορεί να έχει και κάποιο αλληγορικό χαρακτήρα στην ερμηνεία του. Οι νέοι μας αναζητούν άλλες χώρες για να γλυτώσουν από το χειμώνα της διαβίωσης που πλησιάζει απειλητικά στη χώρα μας. Και οι μεγαλύτεροι που είχαν ζήσει το ίδιο σενάριο και είχαν επιστρέψει από τα άλλα μέρη σε περιόδους καλύτερες τώρα που ξανάπιασε ο χειμώνας ετοιμάζονται να ξαναφύγουν .

Εδώ θα μένουν πάντα τα φτωχικά παιδιά του φθινοπώρου οι Καλογιάννοι να προσμένουν την Άνοιξη και την επιστροφή των απόντων. Ας ευχηθούμε αυτός ο χειμώνας να είναι ο τελευταίος που θα αναγκάζει τα χελιδόνια μας να ξενητεύονται!

τεύχος 77

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-