ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΤΕΨΑ ΤΗ ΒΟΤΚΑ ΜΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΧΕΛΛΗΔΟΝΙ ΜΕ ΜΑΚΡΥΑ ΛΥΤΑ ΜΑΛΛΙΑ του Jonas K. *

πηγή http://www.onestory.gr/post/32863600152

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΤΕΨΑ ΤΗ ΒΟΤΚΑ ΜΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΧΕΛΛΗΔΟΝΙ ΜΕ ΜΑΚΡΥΑ ΛΥΤΑ ΜΑΛΛΙΑ

του Jonas K. *

.

Έβαλα γάλα στη βότκα μου και την ανακάτεψα με το δάχτυλο. Αυτό κρύωσε και τσεκάρισε τη γεύση. Με την πρώτη γουλιά ήρθε και η πρώτη δόση ηρεμίας. Την ηρεμία την έπαιρνα με δόσεις. Και μετά τη γαμούσα. Γινόμουν χώμα και γυρνούσα σελίδα. Από το κεφάλι μου εκσφενδονιζόταν ακόντια προς όλες τις κατευθύνσεις. 

Κάποιες φορές ξέρω πως είμαι τρελός. Άλλες φορές μου το κρύβω. Αυτό που ποτέ δε μου κρύβω είναι πως δεν ξέρω τίποτα. Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ.. Μπορεί να μου το κρύβω ή και όντως να ξέρω κάτι! Ποιος ξέρει; Όλα είναι πιθανά. Και πιο πιθανά είναι αυτά που θεωρείς απίθανα. Και αυτό που σου λέω είναι πολύ σίγουρο. Το νιώθω βαθειά μέσα μου…

Λοιπόν, πλησίαζε η μπλε πανσέληνος. Και έπρεπε να πιώ. Όχι δεν είμαι απ’ αυτούς τους ρομαντικούς που τη βρίσκουν με φεγγάρια και θάλασσες και τριαντάφυλλα. Τα απεχθάνομαι όλα αυτά όπως απεχθάνομαι κι όλους αυτούς. Απλά έπρεπε να πιώ για να τους αντιμετωπίσω! Την επόμενη μέρα θα βούιζαν τ’ αυτιά μου από πωρδές τους στη σελήνη. Έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου και ξυπνήσω όσο αργότερα μπορούσα.

Βέβαια -τώρα που το σκέφτομαι- αν είχα γκόμενα το πιο πιθανό είναι να πήγαινα σε καμιά κρυμμένη παραλία, να έβγαζα το κουτί με το χόρτο και να άρχιζα τις παπαριές κάτω απ’ το φεγγάρι. Αν με καύλωνε καλό θα ήταν να τη γαμήσω κιόλας. Αν, βέβαια, έπαιρνα μαζί μου και τη βότκα αυτό θα άρχιζε να γίνεται πολύ απίθανο. Αλλά, τελικά, μήπως έτσι γινόταν ακόμα πιο πιθανό?

Τελικά, θα έπαιρνα και τη βότκα. Και ας ξυπνούσα μεθυσμένος κάτω από τον ήλιο και με άμμο μες στον γκώλο. (Οι ωραίες στιγμές πρέπει να συνοδεύονται από αλκοόλ. Έτσι δεν είναι;) 

Τέλος πάντων. Οι πρώτες δόσεις ηρεμίας τελείωσαν. Το δεύτερο πακέτο στήριξης βρισκόταν στο στάδιο του πάγου. Στο χέρι μου στηριζόταν η στήριξή μου. Ανακάτεψα το ποτό και ήπια. Και είχα πάλι αυτήν την ηλίθια απορία. Αν θα καταφέρω να είμαι παρών στη ρήξη μου. 

Ανέλπιδος αγώνας. Σα να κυνηγάς τη στιγμή που περνάς από τον ξύπνιο στον ύπνο. Το αντίθετο γίνεται. Αλλά αυτό δύσκολα. Μπορείς σχετικά εύκολα να καταλάβεις πότε ξεμεθάς, έτσι δεν είναι; Με την προϋπόθεση, βέβαια, να μην αρχίσεις να ξαναμεθάς… Όκει, Μπορείς να καταφέρεις και το αντίστροφο, αλλά είναι λίγο επίφοβο. Στον ύπνο τουλάχιστον. Στο αλκοόλ δεν ξέρω. Μάλλον είναι το σημείο της κατάρρευσης πριν τη σούρα. Φαντάζει τραγικό. Όπως τραγική είναι και η συνειδητοποίηση της μετάβασης από τον ξύπνιο στον ύπνο… 

Αυτό το έχω καταφέρει κανα-δυό φορές και μόνο ευχάριστο δεν ήταν. Τρανταζότανε το σώμα μου και επανερχόμουν στην προηγούμενη κατάσταση κάθιδρος. Έτρεμα ολόκληρος. Μέχρι που, τελικά, έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου και άρχιζα (ως ολόγραμμά πλέον) να κόβω βόλτες μες το σπίτι. Ύστερα, σε ανύποπτο χρόνο έχανα τον μπούσουλα και με κατατρέχανε κενά δαιμόνια, και στα δύσκωλα μάζευα στάλα-στάλα όση ενέργεια μου είχε απομείνει και συγκεντρωνόμουν, και με δύναμη αρσιβαρίστα κατάφερνα να ανοίξω τα τρομαγμένα μου μάτια. Και κοιτούσα, έπειτα τον τοίχο. Και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Και φοβόμουν να ξανακλείσω τα μάτια. Και η καρδιά μου χτυπούσε αφρικάνικα τρίηχα. Αλλά δεν άντεχα άλλο και στο τέλος έκλεινα τα μάτια. Και έμπαινα πάλι στην αρένα….

Ουφφ.. Αρχίζει η ζέση να κυκλώνει το κεφάλι. 

Και πώς θα πήγαιναμε στην θάλασσα; Δεν οδηγάω. Μάλλον θα με πήγαινε αυτή. Και θα μου μιλούσε για τη σελήνη και για άλλα… Και ο αέρας θα της έπαιζε απαλά τα μαλλιά. Και ‘γώ θα έκλεινα τα μάτια. Και θα μπορούσα να κοιμηθώ… Θα μπορούσα να κοιμηθώ για χιλιάδες χρόνια… 

Θα ακουμπούσα ήρεμα στην άμμο και θα κοιμόμουν βαθειά… Θα φώλιαζα στη μήτρα της ησυχίας. Και θα περίμενα να έρθει ο χειμώνας για να ξυπνήσω από τη θερινή μου νάρκη και να πετάξω στον χειμώνα ξανά. Ή θα επέλεγα να ξεπαγιάσω εκεί. Όπως το χελιδόνι που ξέμεινε και κουρνιάζει πάνω στο συναγερμό στην είσοδο του σπιτιού. Δεν κουνήθηκε δυο μέρες τώρα. Μάλλον την έχει άσχημα. Έχει μείνει μόνο του. Τι ζει κι αυτό έ; Λες να τα καταφέρει ως την άνοιξη; Λένε θα είναι βαρύς αυτός ο χειμώνας. Άστεγο χελιδονάκι χωρίς θέρμανση. Αν είχε ταίρι, θα μπορούσε να περάσει ένα ηδονικό κρύο κωλαστήριο όλον αυτόν τον καιρό. 

Αλλά είναι μόνο του. Και άστεγο.

Δε θα στεναχωρηθώ όμως. Το πιο πιθανό είναι να έχει κουτσουλήσει κι αυτό κάποιο τραπεζομάντηλο που μόλις θα ‘χα στρώσει στο μαγαζί. 

Χθες είδα μια γάτα με ένα σπουργίτι στο στόμα της… Χεχε… μάλλον το χελληδονάκι μας είναι πιο δύσκολα απ’ ότι νόμιζα…

…

Δε νιώθω πολύ καλά. Μάλλον θα αντισταθώ να πιώ άλλο για εφτά με οχτώ λεπτά.

Ένα λεπτό… Δύο λεπτά.. Τρεις γουλιές.

Το βρήκα! Θα προσπαθήσω να κάνω και τα δύο ταυτόχρονα! Να συνειδητοποιήσω τη μετάβαση από τον ξύπνιο στον ύπνο και από την προσούρα, στη σούρα! Και τη στιγμή που θα καταρρεύσω από τη δεύτερη συνειδητοποίηση θα βυθιστώ στον ύπνο!

Μεγαλειώδης σκέψη!!!

Χαλάρωσα και υπολόγισα τις μεταβλητές και τις σταθερές. Έστησα την εξίσωση. Είχε μέσα βότκα, χρόνο, πάγο, γάλα, κούραση από τα πάντα, μία δόση καλούα και κάποιες αρρυθμίες. Είχε και την πίσω όψη μιας κοπέλας με μακριά λυτά μαλλιά.

Βολεύτηκα στον καναπέ. Όλα θα πήγαιναν ρολόι… 

.

O Jonas K. γεννήθηκε το 1988 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Δομικά Έργα στο Τ.Ε.Ι. Σερρών.  Δε συμπαθεί την Κοπεγχάγη και τους ποδηλατρόδρομους.

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω