Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ "ΚΟΧΥΛΙΑ"
Κάποια ξωτικὰ κοχύλια,
Στ' ἀκρογιάλι σκορπιστά,
Μοιάζουν νεκρωμένα χείλια,
Μοιάζουν μάτια σφαλιστά.
Λείψανα πού ριξε ἡ μοῖρα
Ἀπ' ἀγνώριστο νεκρό,
Τὰ ξεδιάλεξα τὰ πῆρα
Μὲ χαμόγελο πικρό.
Κι' ὅταν ἦρθε ἡ μαγεμένη
Ὥρα τοῦ μεσονυχτιοῦ,
Ποὺ ξυπνοῦν οἱ πεθαμένοι
Μὲ τὸν πόθο τοῦ σπιτιοῦ,
Τὰ σβυσμένα μάτια ἀρχίσαν
Νὰ σκορποῦν φεγγοβολιὰ
Καὶ τὰ χείλια ἀντιλαλῆσαν
Κάποια γνώριμη λαλιά.
Κάποια ξωτικὰ κοχύλια,Στ' ἀκρογιάλι σκορπιστά,
Μοιάζουν νεκρωμένα χείλια,
Μοιάζουν μάτια σφαλιστά.
Λείψανα πού ριξε ἡ μοῖρα
Ἀπ' ἀγνώριστο νεκρό,
Τὰ ξεδιάλεξα τὰ πῆρα
Μὲ χαμόγελο πικρό.
Κι' ὅταν ἦρθε ἡ μαγεμένη
Ὥρα τοῦ μεσονυχτιοῦ,
Ποὺ ξυπνοῦν οἱ πεθαμένοι
Μὲ τὸν πόθο τοῦ σπιτιοῦ,
Τὰ σβυσμένα μάτια ἀρχίσαν
Νὰ σκορποῦν φεγγοβολιὰ
Καὶ τὰ χείλια ἀντιλαλῆσαν
Κάποια γνώριμη λαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου