Ο
κόσμος είναι το Μοναστήρι μας, ο αληθινός καλόγερος αυτός που ζει με
τους ανθρώπους και συνεργάζεται με το Θεό απάνω στο χώμα. Ο Θεός δεν
κάθεται απάνω από τα σύννεφα σε θρόνο. Παλεύει στη γης μαζί μας. Η
μοναξιά δεν είναι πια ο δρόμος του αγωνιστή, κι η αληθινή προσευχή που
πάει ίσια γραμμή και μπαίνει στο σπίτι του Θεού είναι η γενναία πράξη.
Έτσι προσεύχεται σήμερα ο αληθινός πολεμιστής.
Ένας Κρητικός μου ’λεγε: «Όταν παρουσιαστείς ομπρὸς στην πόρτα της Παράδεισος και δεν ανοίξει, μην πιάσεις το κρικέλι της πόρτας να χτυπήσεις· ξεκρέμασε από τον ώμο σου το τουφέκι, ρίξε μια τουφεκιά. — Θαρρείς, είπα εγώ, θα φοβηθεί ο Θεός και θ’ ανοίξει; — ‘Όχι, βρε παιδί, δε θα φοβηθεί, μα θ’ ανοίξει γιατί θα καταλάβει πως γυρίζεις από πόλεμο.»
Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ, Εκδόσεις Καζαντζάκη, σελ. 302
Ένας Κρητικός μου ’λεγε: «Όταν παρουσιαστείς ομπρὸς στην πόρτα της Παράδεισος και δεν ανοίξει, μην πιάσεις το κρικέλι της πόρτας να χτυπήσεις· ξεκρέμασε από τον ώμο σου το τουφέκι, ρίξε μια τουφεκιά. — Θαρρείς, είπα εγώ, θα φοβηθεί ο Θεός και θ’ ανοίξει; — ‘Όχι, βρε παιδί, δε θα φοβηθεί, μα θ’ ανοίξει γιατί θα καταλάβει πως γυρίζεις από πόλεμο.»
Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ, Εκδόσεις Καζαντζάκη, σελ. 302
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου