Tsakiri Eyaggelia
Αλλά αφού πέταξε στα γόνατα του Δία τη λευκή χαίτη του, ο ποικιλόμορφος Αιών, κρατώντας τα κλειδιά της ανθρώπινης γενιάς, απλώνοντας την ικετευτική του γενειάδα παρακαλούσε. Στο δάπεδο σέρνοντας την κεφαλήτου μακριά, έκανε τη ράχη του να πονά κάμπτοντας τον αυχένα ου και με λυγισμένα γόνατα, απλώνοντας τα μακριά του χέρια είπε ο βοσκός γέροντας της αιώνιας ζωής:Δία βασιλιά, κοίτα και συ τα πάθη του σκοτεινιασμένου κόσμου. Δε βλέπεις, ότι η Ενυώ χτύπησε όλη τη γη, κόβοντας τον ανθό της νιότης, που καταστρέφεται γρήγορα; Δε χάθηκαν ακόμα τα απομεινάρια εκείνα, από τότε που όλα τα έθνη των ανθρώπων κατέκλυσες και το ρεύμα της ουράνιας βροχής, σηκώνοντας κύματα στον αέρα, πάφλασε στη γειτονική Σελήνη. Η ζωή χαιρέτησε ους ανθρώπους που πεθαίνουν γρήγορα, γι΄αυτή τη μοίρα που τους χτύπησε αρνούμαι το τιμόνι του ουρανού, δε θα κυβενήσω πια το παλαμάρι του κόσμου. Κάποιος άλλος από τυς μακάριους θεούς πιο δυνατός, ας δεχθεί το πηδάλιο της ζωής που αναγεννιέται. Άλλος ας πάρει το δρόμο μου των τόσων χρόνων. Κουράστηκα να θρηνώ το κακότυχο γένος των πολυβασανισμένων ανθρώπων. Δεν είναι αρκετά για αυτούς τα γηρατειά, που μαραίνουν τη νεότητα και κάνουν τον άντρα αργό και με σκυμμένο κεφάλι, καμπούρης πια, με βαριά πόδια στηρίζεται στο γνωστό μπαστούνι που τον γηροκομει και έχει τρία πόδια στη δύσκολη πορεία του. Δεν του είναι αρκετός ο θάνατος, ο οποίος κρύβει στη Λήθη πολλές φορές γαμπρό νίπαντρο, σύντροφο με συνομήλικη κόρη, που λύνει α ζωοφόρα δεσμά του άλυτου συζυγικού βίου. Γνωρίζω καλά, πόσο γλυκός είναι ο γάμος, όταν παίζει ο αυλός της Αθηνάς στον ίδιο τόνο με τη φλογέρα του Πάνα. Ωστόσο πιο το ώφελος, όταν η όρθια ηχώ της εφτάτονης κιθάρας ακούγεται κοντά στη στη συζυγική κλίνη; Τα όργανα δε σταματούν τα βάσανα. Αλλά και ο Έρωτας χωρίς χορό πετά μακριά τη γαμήλια λαμπάδα, γιατί κατανοεί ότι οι γάμοι ζητούν την τέρψη. Αλλά για τους πολυβασανισμένους ανθρώπους, της στεναχώριας λησμονιά, ένα φάρμακο σωτήριο ρίζωσε. Μακάρι η Πανδώρα το γλυκό κακό για τους ανθρώπους, ποτέ να μην είχε ανοίξει εκείνο το ουράνιο σκέπασμα του πιθαριού. Αλλά και ο ίδιος ο Προμηθέας, που φροντίζει για τους βασανισμένους ανθρώπους, είναι υπαίτιος της ανθρώπινης δυστυχίας. Περισσότερο θα χρησίμευε αντί για τη φωτιά -που στάθηκε η αρχή του κακού- το γλυκό νέκταρ να κλέψει το οποίο ευφραίνει την ψυχή των θεών και να το χαρίσει στους ανθρώπους, για να διασκεδάσει με το ποτό σου τα βάσανα του κόσμου. Αλλά εγκαταλείποντας τις έγνοιες της πολυκύμαντης ζωής, εξέτασε τις κακόκεφες τελετές σου. Στ΄αλήθεια σε ευχαριστεί να ανεβαίνει ο αγύρτης αέρας άδειος από άσπονδες θυσίες; Έτσι αφού μίλησε ο γέροντας μέσα σε μακρόχρονη βαθιά σιωπή κινούσε την αιώνια σκέψη του ο πάνσοφος Δίας. Έλυσε τα ηνία του μυαλού του. Οι έγνοιες κινούνταν σε δίνη, ενώ το μυαλό γεννούσε τη μια σκέψη μετά την άλλη. Ο Κρονίδης έβγαλε τη θεϊκή φωνή του στον Αιώνα, φανερώνοντας τις από κρυφες μαντείες του προφητικού άξονα.:
"Πατέρα ποιμένα αυτοδημιούργητε των ασταμάτητων χρόνων, μην αγανακτείς. Γιατί η ανθρώπινη φύση δε σταματά ποτέ αυξανόμενη και σβήνεται σαν την Σελήνη. Άφησε το νέκταρ στους θεούς και θα δώσω άλλη προστασία από τη στεναχώρια στους ανθρώπους γλυκό κρασί, που να μοιάζει με νέκταρ που χύνεται μόνο του. Ένα άλλο ποτό που αρμόζει στους ανθρώπους. Από τις αρχες της ανθρώπινης γενιάς ο κόσμος ακόμη θλίβεται, μέχρι να γεννήσω ένα γιό. Εγώ θα του δώσω τη ζωή και θα το γεννησω, και θα υποφέρω τις θηλυκές ωδίνες του τοκετού στον αρσενικό μηρό μου, για να σώσω τη γέννα. Χθές κάτω από τα νεύματα της Διώς της κυράς των αλωνιών η γη χαρασσόμενη από τους μνηστήρες του σιδήρου γεννούσε ξερό καρπό
που παρήγαγε στάχυα. Ήδη ο γιος μου λαμπρό δώρο θα μπήξει στην γη τον υγρό καταπραυντικό, ευωδιαστό καρπό ενός φυτού, ο Διόνυσος που δεν πενθεί ποτέ,
παυσίλιπο σταφύλι φέρνοντας ο αντίπαλος της Δήμητρας. Και θα θα υμνήσεις
βλέποντας την άμπελο, τη μάνα του κρασιού να κοκκινίζει ολόδροση, κήρυκας της
χαράς και τους αγρότες κοντά στο πατητήρι να συνθλίβουν με τα βαριά τους πόδια το
υτό και την παρέα των Βασσαρίδων με βακχικέςφωνές να σείει ψηλα στους ώμους
την ξέπλεκη χαίτη που ανεμίζει σαν τρελή. Και με μεθυσμένα τα μυαλά με αμοιβαία
κύπελλλα όλοι θα κάνουν πρόποση στα πολύβουα τραπέζια για το Διόνυσο, το
σωτήρα της ανθρώπινης γενιάς. Αυτόν που αφού έκανε άθλος στη γη, θα τον κάνω συνοδοιπόρο των άστρων, μετά τη μάχη με τους Γίγαντες, μετά τον πόλεμο εναντίον των Ινδών δίπλα στο Δία ο διάφανος αστέρας θα το δεχθεί, για να αστράφτει. Και ο θεός, αού πλέξει στις πλεξούδες του γιρλάντα από τσαμπιά ανάκατα με σκοτεινόχρωμο κισσό αντί για στεφάνι....έχοντας τη φιδίσια ζώνη ως σήμα της νέας θεότητας. Και θα έχει τις ίδιες τιμές με τους θεούς και γνωστός στους ανθρώπους ο Διόνυσος ο αφέντης των αμπελιών, όπως ο χρυσόραβδος Ερμής, ο χάλκινος Άρης, ο πετυχημένος τοξευτής Απόλλωνας." Νόννος Διονυσιακα.
· Τροποποιήθηκε ·
Αλλά αφού πέταξε στα γόνατα του Δία τη λευκή χαίτη του, ο ποικιλόμορφος Αιών, κρατώντας τα κλειδιά της ανθρώπινης γενιάς, απλώνοντας την ικετευτική του γενειάδα παρακαλούσε. Στο δάπεδο σέρνοντας την κεφαλήτου μακριά, έκανε τη ράχη του να πονά κάμπτοντας τον αυχένα ου και με λυγισμένα γόνατα, απλώνοντας τα μακριά του χέρια είπε ο βοσκός γέροντας της αιώνιας ζωής:Δία βασιλιά, κοίτα και συ τα πάθη του σκοτεινιασμένου κόσμου. Δε βλέπεις, ότι η Ενυώ χτύπησε όλη τη γη, κόβοντας τον ανθό της νιότης, που καταστρέφεται γρήγορα; Δε χάθηκαν ακόμα τα απομεινάρια εκείνα, από τότε που όλα τα έθνη των ανθρώπων κατέκλυσες και το ρεύμα της ουράνιας βροχής, σηκώνοντας κύματα στον αέρα, πάφλασε στη γειτονική Σελήνη. Η ζωή χαιρέτησε ους ανθρώπους που πεθαίνουν γρήγορα, γι΄αυτή τη μοίρα που τους χτύπησε αρνούμαι το τιμόνι του ουρανού, δε θα κυβενήσω πια το παλαμάρι του κόσμου. Κάποιος άλλος από τυς μακάριους θεούς πιο δυνατός, ας δεχθεί το πηδάλιο της ζωής που αναγεννιέται. Άλλος ας πάρει το δρόμο μου των τόσων χρόνων. Κουράστηκα να θρηνώ το κακότυχο γένος των πολυβασανισμένων ανθρώπων. Δεν είναι αρκετά για αυτούς τα γηρατειά, που μαραίνουν τη νεότητα και κάνουν τον άντρα αργό και με σκυμμένο κεφάλι, καμπούρης πια, με βαριά πόδια στηρίζεται στο γνωστό μπαστούνι που τον γηροκομει και έχει τρία πόδια στη δύσκολη πορεία του. Δεν του είναι αρκετός ο θάνατος, ο οποίος κρύβει στη Λήθη πολλές φορές γαμπρό νίπαντρο, σύντροφο με συνομήλικη κόρη, που λύνει α ζωοφόρα δεσμά του άλυτου συζυγικού βίου. Γνωρίζω καλά, πόσο γλυκός είναι ο γάμος, όταν παίζει ο αυλός της Αθηνάς στον ίδιο τόνο με τη φλογέρα του Πάνα. Ωστόσο πιο το ώφελος, όταν η όρθια ηχώ της εφτάτονης κιθάρας ακούγεται κοντά στη στη συζυγική κλίνη; Τα όργανα δε σταματούν τα βάσανα. Αλλά και ο Έρωτας χωρίς χορό πετά μακριά τη γαμήλια λαμπάδα, γιατί κατανοεί ότι οι γάμοι ζητούν την τέρψη. Αλλά για τους πολυβασανισμένους ανθρώπους, της στεναχώριας λησμονιά, ένα φάρμακο σωτήριο ρίζωσε. Μακάρι η Πανδώρα το γλυκό κακό για τους ανθρώπους, ποτέ να μην είχε ανοίξει εκείνο το ουράνιο σκέπασμα του πιθαριού. Αλλά και ο ίδιος ο Προμηθέας, που φροντίζει για τους βασανισμένους ανθρώπους, είναι υπαίτιος της ανθρώπινης δυστυχίας. Περισσότερο θα χρησίμευε αντί για τη φωτιά -που στάθηκε η αρχή του κακού- το γλυκό νέκταρ να κλέψει το οποίο ευφραίνει την ψυχή των θεών και να το χαρίσει στους ανθρώπους, για να διασκεδάσει με το ποτό σου τα βάσανα του κόσμου. Αλλά εγκαταλείποντας τις έγνοιες της πολυκύμαντης ζωής, εξέτασε τις κακόκεφες τελετές σου. Στ΄αλήθεια σε ευχαριστεί να ανεβαίνει ο αγύρτης αέρας άδειος από άσπονδες θυσίες; Έτσι αφού μίλησε ο γέροντας μέσα σε μακρόχρονη βαθιά σιωπή κινούσε την αιώνια σκέψη του ο πάνσοφος Δίας. Έλυσε τα ηνία του μυαλού του. Οι έγνοιες κινούνταν σε δίνη, ενώ το μυαλό γεννούσε τη μια σκέψη μετά την άλλη. Ο Κρονίδης έβγαλε τη θεϊκή φωνή του στον Αιώνα, φανερώνοντας τις από κρυφες μαντείες του προφητικού άξονα.:
"Πατέρα ποιμένα αυτοδημιούργητε των ασταμάτητων χρόνων, μην αγανακτείς. Γιατί η ανθρώπινη φύση δε σταματά ποτέ αυξανόμενη και σβήνεται σαν την Σελήνη. Άφησε το νέκταρ στους θεούς και θα δώσω άλλη προστασία από τη στεναχώρια στους ανθρώπους γλυκό κρασί, που να μοιάζει με νέκταρ που χύνεται μόνο του. Ένα άλλο ποτό που αρμόζει στους ανθρώπους. Από τις αρχες της ανθρώπινης γενιάς ο κόσμος ακόμη θλίβεται, μέχρι να γεννήσω ένα γιό. Εγώ θα του δώσω τη ζωή και θα το γεννησω, και θα υποφέρω τις θηλυκές ωδίνες του τοκετού στον αρσενικό μηρό μου, για να σώσω τη γέννα. Χθές κάτω από τα νεύματα της Διώς της κυράς των αλωνιών η γη χαρασσόμενη από τους μνηστήρες του σιδήρου γεννούσε ξερό καρπό
που παρήγαγε στάχυα. Ήδη ο γιος μου λαμπρό δώρο θα μπήξει στην γη τον υγρό καταπραυντικό, ευωδιαστό καρπό ενός φυτού, ο Διόνυσος που δεν πενθεί ποτέ,
παυσίλιπο σταφύλι φέρνοντας ο αντίπαλος της Δήμητρας. Και θα θα υμνήσεις
βλέποντας την άμπελο, τη μάνα του κρασιού να κοκκινίζει ολόδροση, κήρυκας της
χαράς και τους αγρότες κοντά στο πατητήρι να συνθλίβουν με τα βαριά τους πόδια το
υτό και την παρέα των Βασσαρίδων με βακχικέςφωνές να σείει ψηλα στους ώμους
την ξέπλεκη χαίτη που ανεμίζει σαν τρελή. Και με μεθυσμένα τα μυαλά με αμοιβαία
κύπελλλα όλοι θα κάνουν πρόποση στα πολύβουα τραπέζια για το Διόνυσο, το
σωτήρα της ανθρώπινης γενιάς. Αυτόν που αφού έκανε άθλος στη γη, θα τον κάνω συνοδοιπόρο των άστρων, μετά τη μάχη με τους Γίγαντες, μετά τον πόλεμο εναντίον των Ινδών δίπλα στο Δία ο διάφανος αστέρας θα το δεχθεί, για να αστράφτει. Και ο θεός, αού πλέξει στις πλεξούδες του γιρλάντα από τσαμπιά ανάκατα με σκοτεινόχρωμο κισσό αντί για στεφάνι....έχοντας τη φιδίσια ζώνη ως σήμα της νέας θεότητας. Και θα έχει τις ίδιες τιμές με τους θεούς και γνωστός στους ανθρώπους ο Διόνυσος ο αφέντης των αμπελιών, όπως ο χρυσόραβδος Ερμής, ο χάλκινος Άρης, ο πετυχημένος τοξευτής Απόλλωνας." Νόννος Διονυσιακα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου