Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ~ POLITEIA BOOKSTORE
Ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο
Ο χρήστης ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ~ POLITEIA BOOKSTORE πρόσθεσε μια νέα φωτογραφία στο άλμπουμ: παρουσιάσεις προτάσεις δημοσιεύσεις.
ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ
το σαγηνευτικό ντεμπούτο της νεαρής συγγραφέως Μπριτ Μπένετ «Οι
Mητέρες», ένα μυθιστόρημα για τον νεανικό έρωτα και για ένα μεγάλο
μυστικό σε μια μικρή κοινότητα.
Πρόκειται για την ιστορία δέκα ετών από τη ζωή τριών νεαρών Αφροαμερικανών —της Νάντιας, του Λουκ και της Όμπρεϊ— αλλά κυρίως της Νάντιας. Στον πυρήνα του μυθιστορήματος βρίσκεται το αιώνιο ζήτημα των επιλογών — πώς οι επιλογές μας, αλλά συχνά και οι επιλογές των άλλων (η μητέρα της Νάντιας π.χ. αυτοκτονεί) καθορίζουν τη ζωή μας. Πώς αυτά που επιλέγουμε να κρατήσουμε μυστικά και πώς τα ψέματα που επιλέγουμε να πούμε καταφέρνουν —αν το επιτρέψουμε— να μας διαμορφώσουν.
«Η Νάντια είχε επινοήσει διάφορες παραλλαγές για τη ζωή της μητέρας της, που δεν τελείωναν με μια σφαίρα να της διαλύει το κρανίο. Φανταζόταν τη μητέρα της να μη σφίγγει στην αγκαλιά της ένα μικροσκοπικό, ζαρωμένο κορμί, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του μαιευτηρίου, μ’ ένα χαμόγελο εξάντλησης στο πρόσωπό της, αλλά, δεκαεφτά χρονών και τρομοκρατημένη, να περιμένει ν’ ακούσει τ’ όνομά της στην αίθουσα αναμονής μιας κλινικής αμβλώσεων. Έβλεπε τη μητέρα της, που δεν ήταν πια μητέρα της, να τελειώνει το λύκειο κι ύστερα το πανεπιστήμιο, να κάνει και μεταπτυχιακό ακόμα. Την μητέρα της να παρακολουθεί ή να δίνει η ίδια μια διάλεξη, να στέκεται πάνω στο βάθρο ξύνοντας διακριτικά τη γάμπα της με τ’ άλλο πόδι. [...] Ήταν πάντα η μητέρα της, παρόλο που, σ’ αυτή την εκδοχή της πραγματικότητας, η Νάντια δεν υπήρχε. Εκεί που τελείωνε η δική της ζωή, άρχιζε η ζωή της μητέρας της.»
Το φλέγον αμερικάνικο θέμα της άμβλωσης προσεγγίζεται με μεγάλη προσοχή απ’ όλες τις πλευρές και αυτό είναι ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο κατόρθωμα.
Φυσικά η μητρότητα είναι οπωσδήποτε ένα άλλο μεγάλο θέμα του βιβλίου,
«Αγκάλιασε την κοιλιά της. Μέσα της υπήρχε ένας καινούργιος άνθρωπος, που τη μάγευε αλλά και τη φόβιζε. Ποιος θα γινόσουν, όταν έπαυες να είσαι αυτός που ήσουν;»
ωστόσο οι Μητέρες του τίτλου, είναι οι μητέρες της ενορίας — ηλικιωμένες γυναίκες που ξημεροβραδιάζονται στην εκκλησία και παρακολουθούν το δράμα που ξετυλίγεται ανάμεσα στον γιο του πάστορα (Λουκ) και το δεκαεπτάχρονο κορίτσι που αφήνει έγκυο (Νάντια), σχολιάζουν και παρεμβαίνουν στην αφήγηση σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, με μονίμως επικριτική διάθεση. Πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίαση αυτών των ευσεβών γυναικών του εκκλησιάσματος, που δεν εμφανίζονται ως άγγελοι ή δαίμονες, αλλά ως πολύπλοκοι, τρισδιάστατοι απλοί άνθρωποι, που χρησιμεύουν και ως έκφραση των αναπόδραστων δεσμών που προκύπτουν από τη ζωή σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, και βοηθούν στην παρουσίαση της πίεσης και της κριτικής που ασκεί ο πανταχού παρών περίγυρος.
«Προσευχόμαστε. Όχι αδιάκοπα όπως συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος, αλλά συχνά. Κάθε Κυριακή και Τετάρτη συγκεντρωνόμαστε στην αίθουσα της προσευχής. [...] Μία από εμάς πάει στο ξύλινο κουτί που περιέχει τις κάρτες προσευχής. Κι ύστερα προσευχόμαστε: για τον Ερλ Βέρνον, που περιμένει να γυρίσει στο σπίτι η εθισμένη στο κρακ κόρη του• για τον σύζυγο της Σίντι Χάρις που θέλει να τη χωρίσει επειδή την έπιασε να στέλνει αθσχρές φωτογραφίες στ’ αφεντικό της• για την Τρέισι Ρόμπινσον που άρχισε πάλι να πίνει... [...] Δεν είμαστε σαν κι εκείνους τους “πολεμιστές της προσευχής”. Αυτή την έκφραση θα την επινόησε σίγουρα κάποιος άντρας — οι άντρες νομίζουν πως κάθε δύσκολο πράγμα είναι πόλεμος. Η προσευχή όμως είναι μια υπόθεση πολύ πιο λεπτή απ’ τη μάχη, ιδίως η διαμεσολαβητική προσευχή. Δεν είναι αφηρημένη ιδέα• παίρνεις πάνω σου το φορτίο κάποιου άλλου. Κλείνεις τα μάτια σου και ακούς το αίτημά του.»
Διαβάστε το βιβλίο της Brit Bennett, «Οι Mητέρες», σε μετάφραση Άννας Μαραγκάκη, από τις Εκδόσεις Πόλις στην Πολιτεία: https://www.politeianet.gr/…/9789604356010-bennett-brit-pol…
Πρόκειται για την ιστορία δέκα ετών από τη ζωή τριών νεαρών Αφροαμερικανών —της Νάντιας, του Λουκ και της Όμπρεϊ— αλλά κυρίως της Νάντιας. Στον πυρήνα του μυθιστορήματος βρίσκεται το αιώνιο ζήτημα των επιλογών — πώς οι επιλογές μας, αλλά συχνά και οι επιλογές των άλλων (η μητέρα της Νάντιας π.χ. αυτοκτονεί) καθορίζουν τη ζωή μας. Πώς αυτά που επιλέγουμε να κρατήσουμε μυστικά και πώς τα ψέματα που επιλέγουμε να πούμε καταφέρνουν —αν το επιτρέψουμε— να μας διαμορφώσουν.
«Η Νάντια είχε επινοήσει διάφορες παραλλαγές για τη ζωή της μητέρας της, που δεν τελείωναν με μια σφαίρα να της διαλύει το κρανίο. Φανταζόταν τη μητέρα της να μη σφίγγει στην αγκαλιά της ένα μικροσκοπικό, ζαρωμένο κορμί, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του μαιευτηρίου, μ’ ένα χαμόγελο εξάντλησης στο πρόσωπό της, αλλά, δεκαεφτά χρονών και τρομοκρατημένη, να περιμένει ν’ ακούσει τ’ όνομά της στην αίθουσα αναμονής μιας κλινικής αμβλώσεων. Έβλεπε τη μητέρα της, που δεν ήταν πια μητέρα της, να τελειώνει το λύκειο κι ύστερα το πανεπιστήμιο, να κάνει και μεταπτυχιακό ακόμα. Την μητέρα της να παρακολουθεί ή να δίνει η ίδια μια διάλεξη, να στέκεται πάνω στο βάθρο ξύνοντας διακριτικά τη γάμπα της με τ’ άλλο πόδι. [...] Ήταν πάντα η μητέρα της, παρόλο που, σ’ αυτή την εκδοχή της πραγματικότητας, η Νάντια δεν υπήρχε. Εκεί που τελείωνε η δική της ζωή, άρχιζε η ζωή της μητέρας της.»
Το φλέγον αμερικάνικο θέμα της άμβλωσης προσεγγίζεται με μεγάλη προσοχή απ’ όλες τις πλευρές και αυτό είναι ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο κατόρθωμα.
Φυσικά η μητρότητα είναι οπωσδήποτε ένα άλλο μεγάλο θέμα του βιβλίου,
«Αγκάλιασε την κοιλιά της. Μέσα της υπήρχε ένας καινούργιος άνθρωπος, που τη μάγευε αλλά και τη φόβιζε. Ποιος θα γινόσουν, όταν έπαυες να είσαι αυτός που ήσουν;»
ωστόσο οι Μητέρες του τίτλου, είναι οι μητέρες της ενορίας — ηλικιωμένες γυναίκες που ξημεροβραδιάζονται στην εκκλησία και παρακολουθούν το δράμα που ξετυλίγεται ανάμεσα στον γιο του πάστορα (Λουκ) και το δεκαεπτάχρονο κορίτσι που αφήνει έγκυο (Νάντια), σχολιάζουν και παρεμβαίνουν στην αφήγηση σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, με μονίμως επικριτική διάθεση. Πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίαση αυτών των ευσεβών γυναικών του εκκλησιάσματος, που δεν εμφανίζονται ως άγγελοι ή δαίμονες, αλλά ως πολύπλοκοι, τρισδιάστατοι απλοί άνθρωποι, που χρησιμεύουν και ως έκφραση των αναπόδραστων δεσμών που προκύπτουν από τη ζωή σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, και βοηθούν στην παρουσίαση της πίεσης και της κριτικής που ασκεί ο πανταχού παρών περίγυρος.
«Προσευχόμαστε. Όχι αδιάκοπα όπως συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος, αλλά συχνά. Κάθε Κυριακή και Τετάρτη συγκεντρωνόμαστε στην αίθουσα της προσευχής. [...] Μία από εμάς πάει στο ξύλινο κουτί που περιέχει τις κάρτες προσευχής. Κι ύστερα προσευχόμαστε: για τον Ερλ Βέρνον, που περιμένει να γυρίσει στο σπίτι η εθισμένη στο κρακ κόρη του• για τον σύζυγο της Σίντι Χάρις που θέλει να τη χωρίσει επειδή την έπιασε να στέλνει αθσχρές φωτογραφίες στ’ αφεντικό της• για την Τρέισι Ρόμπινσον που άρχισε πάλι να πίνει... [...] Δεν είμαστε σαν κι εκείνους τους “πολεμιστές της προσευχής”. Αυτή την έκφραση θα την επινόησε σίγουρα κάποιος άντρας — οι άντρες νομίζουν πως κάθε δύσκολο πράγμα είναι πόλεμος. Η προσευχή όμως είναι μια υπόθεση πολύ πιο λεπτή απ’ τη μάχη, ιδίως η διαμεσολαβητική προσευχή. Δεν είναι αφηρημένη ιδέα• παίρνεις πάνω σου το φορτίο κάποιου άλλου. Κλείνεις τα μάτια σου και ακούς το αίτημά του.»
Διαβάστε το βιβλίο της Brit Bennett, «Οι Mητέρες», σε μετάφραση Άννας Μαραγκάκη, από τις Εκδόσεις Πόλις στην Πολιτεία: https://www.politeianet.gr/…/9789604356010-bennett-brit-pol…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου