Το Πρόσωπο της Αντιγόνης Τσίγκου *

http://www.onestory.gr/post/19254396909

_ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

της Αντιγόνης Τσίγκου *

.

Ήταν από εκείνες τις μέρες που δεν το είχε πεθυμήσει να βγει αλλά έπρεπε να πάει από το σπίτι του Βασίλη για να τον δει. Έμενε στο νέο διαμέρισμά του στο τέλος της Κωλέτη στα Εξάρχεια. Αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα πήγαινε και το είχε υποσχεθεί στον εαυτό της, ότι θα φαίνεται άνετη και αποφασισμένη, ότι όλα θα τελείωναν. Ακόμα και όταν της ζήτησε να βρεθούν με βραχνιασμένη φωνή και άφησε ένα βήχα να του ξεφύγει, δήθεν ότι είναι μη αναστρέψιμη η γρίπη που τον ταλαιπωρούσε σήμερα, δεν ένιωσε καμία τύψη. Δεν θα του άφηνε περιθώρια να ξαναμπεί στη ζωή της. Δύο φορές ήταν αρκετές.

Από τη Μάρνης είχε κλείσει τις ασφάλειες του αυτοκινήτου της και είχε περάσει και το ένα χερούλι της τσάντας στο λεβιέ των ταχυτήτων. Αν της έσπαγαν το τζάμι;

Το άσπρο πια κτίριο στην πλατεία το ζήλευε πάντα. Έχει τέλεια παράθυρα. Και πριν την αναστήλωση το ζήλευε. Ποιος θα έμενε εκεί;

Στο φανάρι με τη Λιοσίων έστριψε για να πάρει τη Χαλκοκονδύλη. Είχε και άλλο φανάρι. Απέναντι στη γωνία ήταν το μαγαζί με τα εποχικά. Κανονικά τώρα έπρεπε να είχε βάλει τα χριστουγεννιάτικα αλλά παρέμενε αφώτιστο. Ξανακοίταξε το λαμπάκι για τις πόρτες. Φώτιζε κόκκινο. Στο πράσινο συνέχισε αλλά την έπιασε το επόμενο στη Τρίτη Σεπτεμβρίου. Θα την έπιανε και το άλλο τώρα στη Πατησίων. Θα πέρναγε όμως μπροστά από το μαγαζί με τα μέλια και τους βασιλικού πολτούς. Το χάζευε κάθε φορά. Τώρα αναρωτιόταν πως και μένει ανοιχτό τόσο αργά ή και γενικά.

Με το που μπήκε στην Ακαδημίας σκεφτόταν που θα πάρκαρε. Μακάρι στη Μαυρομιχάλη να έβρισκε, αν όχι θα το ‘χωνε στο γνωστό υπαίθριο πάρκινγκ.

Καλός άνθρωπος ο διαχειριστής του πάρκινγκ. Ήταν κέντρο απόκεντρο και με καλή τιμή. Δεν ήταν μέρες για κλίσεις αυτές. Άντε τώρα να βρει που ήταν η Κωλέτη. Ρώτησε το παρκαδόρο. Κατάλαβε περίπου και ξεκίνησε κατεβαίνοντας τη Σόλωνος. Της άρεσε αυτή η περιοχή. Είχε μετακομίσει και το Food Company εδώ. Είχαν έρθει με το Βασίλη όταν έψαχνε για σπίτι αλλά ήταν μεσημέρι και καλοκαίρι. Τώρα στις έντεκα το βράδυ, μήνα Νοέμβρη, είχε κρύο. Ανέβασε τα πέτα από το παλτό της και έδεσε σφιχτά τη ζώνη. Κράτησε τα χερούλια της τσάντας της γερά.

Στη Χαριλάου Τρικούπη έστριψε. Το κρύο ήταν δροσερό δεν την ενοχλούσε αλλά τα πλακάκια για τους τυφλούς την ενοχλούσαν με τα τακούνια. Δεν μπορούσε να πατήσει σταθερά. Να ήταν και τα πεζοδρόμια κανονικά να το καταλάβαινε το πλακάκι των τεραστίων διαστάσεων στη μέση, αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση; Θυμήθηκε την Έλενα που της είχε πει ότι το Λονδίνο το περπατάς άνετα ακόμα και με τακούνια δωδεκάποντα ενώ την Αθήνα ούτε με σπορτέξ. Δεν γέλασε όπως τότε.

Με το που έστριψε στη Ναυαρίνου είδε κίνηση αθρώπων μπροστά της και στο πάρκο είδε ακόμα περισσότερους. Ένιωσε η μόνη ξενέρωτα ντυμένη από όλους αυτούς που ήταν μαζεμένοι και κάθονταν στα παγκάκια και στις κούνιες του πάρκου, με φωτιές αναμμένες σε βαρέλια. Δεν είχαν χρώματα στα ρούχα και το ζαχαρί παλτό ήταν σαν την άσπρη μύγα μέσ’ στο μαύρο γάλα. Τι τους ένωνε; Γιατί ήταν εκεί; Βρήκε την απάντηση στη ταμπέλα της Ζωοδόχου Πηγής. Απλά βρίσκονταν και συζητούσαν και κάθονταν και άκουγαν μουσική από το ανοιχτό μπαρ στη γωνία. Κατά κάποιο τρόπο δεν την ενόχλησε τίποτα και για κάποιον ανεξήγητο λόγο έβγαλε το χέρι από το χερούλι της τσάντας και το έβαλε στη τσέπη του παλτού. Έστριψε στη Μάνης και μετά πάλι αριστερά στη Μεσολογγίου και τώρα πια δεν ήξερε που πήγαινε. Κάπου εδώ ήταν η Κωλέτη και δεν ήθελε να τον πάρει τηλέφωνο. Θα νόμιζε ότι θα ήθελε να ακούσει τη φωνή του και δεν ήθελε να νομίζει.  Έστριψε στο πρώτο πεζόδρομο που βρήκε μπροστά της και εκεί ήταν τόσοι μαζεμένοι. Αυτή η μυρωδιά όμως ήταν ο άλλος λόγος που ίσως μαζεύονταν εδώ. Άλλη φορά θα την ενοχλούσε, θα ήθελε να ξεράσει αλλά μετά και το κόψιμο του τσιγάρου όλα είχαν αλλάξει. Το στομάχι της της έλεγε τελείως διαφορετικά πράγματα. Η όσφρηση όμως. Ξεκάθαρη όπως πάντα. Κανείς τους δεν ενοχλήθηκε από την εισβολή του ζαχαρί παλτό. Και τώρα περνούσε την Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου. Σαν να γινόταν ένα μόνιμο μνημόσυνο με όλα αυτά τα λιβάνια τριγύρω αλλά και σαν όλοι αυτοί οι νέοι από το πάρκο μέχρι εδώ να προσπαθούσαν αν προφυλάξουν αυτόν εδώ το πεζόδρομο.

Συνέχισε λίγο ακόμα και βρήκε τη Κωλέτη. Θα την κατέβαινε. Της είχε πει στο τέλος, στο πεζόδρομο.

Να και το Food Company. Δεν βρήκε μακριά σπίτι. Τώρα τον ζήλευε πάλι για την κολοφαρδία του. Αμάν αυτός ο άνθρωπος. Στο κέντρο των γεγονότων. Λίγο πιο πάνω από την πλατεία.

Στη Θεμιστοκλέους βρήκε μια διχάλα πεζόδρομους και δεν ήξερε ποιον από τους δύο έπρεπε να ακολουθήσει. Δεν έγραφε πουθενά. Δεν το σκέφτηκε όμως. Η αριστερή ήταν λιγότερο φασαριόζα. Εκεί ήταν που το είδε. Το πρόσωπο. Το μόνο πρόσωπο. Δεν είχε φρύδια, ούτε βλέφαρα αλλά ούτε και κάποια έκφραση. Αποφάσισε ότι ήταν θλιμμένο. Αλλά το βρήκε βεβηλωμένο από άσχετα γκράφιτι γύρω του. Όχι ότι και αυτό δεν είχε υπερισχύσει πάνω σε άλλα, αλλά ήταν τόσο παράταιρα και αυτό ξεχώριζε από μέσα τους. Έμεινε εκεί να το κοιτάζει.

Η πόρτα ήταν παλιάς πολυκατοικίας, αυτής δίπλα στο πρόσωπο. Έψαξε τα κουδούνια. Ανάθεμα αν δεν είχε βάλει το όνομά του στο κουδούνι. Δεν θα πήγαινε σε καμιά άλλη πόρτα αν δεν ήταν εδώ. Είδε το όνομά του γραμμένο με κεφαλαία γράμματα στο ταμπελάκι φωτισμένο όπως και τα άλλα ονόματα. Θα ανέβαινε, θα έπαιρνε τα πράγματά της και δεν θα του άφηνε περιθώρια. Χτύπησε το κουδούνι. Η φωνή του ακούστηκε καθαρή να τη ρωτά.

- Ποιος είναι;

- Αίμιλυ.

- Ανέβα.

- Όχι.

- Μα, έκανες τόσο δρόμο …

- Αν έχω αφήσει κάτι, στείλ’ το μου ή και πάλι καλύτερα, πέτα το. Να προσέχεις.

Γύρισε και κατέβηκε το πλατύσκαλο της εξώπορτας. Ο Βασίλης δεν έλεγε τίποτα αλλά άκουγε ένα βουητό στο ηχείο του θυροτηλέφωνου. Γύρισε και κοίταξε το πρόσωπο. Του έκλεισε το μάτι και πήρε το δρόμο για το πάρκινγκ. Είχε αποφασίσει ότι θα ακολουθούσε την ίδια πορεία. Της φάνηκε πιο οικία αυτή τη φορά.

Το κουμπάκι για τις πόρτες του αυτοκινήτου όμως θα το πάταγε.

.

Η Αντιγόνη Τσίγκου γεννήθηκε στην Αθήνα και ζει στον Ασπρόπυργο όπου και εργάζεται. Δεν είχε γράψει λέξη ποτέ μέχρι που ένας καλός φίλος, την παρότρυνε να κάνει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Από τότε όμως, έχει γράψει μόνο για τους τίτλους θεμάτων που έδιναν στα σεμινάρια, και ψάχνει να βρει τον δικό της τίτλο.

[ facebook ] [ twitter ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ της Σμαραγδής Μητροπούλου *

http://www.onestory.gr/post/19364714448

_ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

της Σμαραγδής Μητροπούλου *
.
«Θάλασσα στο ποτήρι να σε πιω
στα γαλάζια νερά σου να χαθώ
το κορμί σου…την ψυχή σου ζητώ»
Αυτό ήταν το τραγούδι μας, το τραγούδι μιας αγάπης που σημάδεψε τη ζωή μου πέρα από το χώρο και το χρόνο.  Εγώ της το είχα γράψει, τότε που ήμουν ακόμη παιδί.
«Ε, Στέλιο, γιε μου», η φωνή του καπετάν-Γιώργη με αποσπά από τις σκέψεις μου.
Στρέφομαι προς το μέρος του.
 «Θα πάω με το καΐκι τους ξένους απέναντι, στη Σαπιέντζα, στη χρυσαφένια παραλία!  Θέλεις να έρθεις;»
Κοντοστέκομαι και μετά βίας συγκρατώ ένα δάκρυ που πάει να κυλήσει στο μάγουλό μου.
«΄Έλα, αγόρι μου», επιμένει ο καπετάνιος. «Έλα να θυμηθούμε τα παλιά…όταν ήσουν μικρός και σ’ έπαιρνα μαζί μου να ρίξουμε τα δίχτυα…»
Είμαι έτοιμος να του πω ότι δε θέλω ν’ αφήσω τον πόνο να φωλιάσει στην ψυχή μου ούτε να θυμηθώ όλα εκείνα που μ’ έκαναν να κλάψω τόσο πολύ. Ωστόσο…
 «Έρχομαι», ακούω τον εαυτό μου να λέει.
Και τώρα, καθώς είμαι καθισμένος στην πλώρη του καϊκιού, το σώμα μου είναι εδώ, το μυαλό μου όμως ταξιδεύει στο τότε, σ’ εκείνη.
Πόσες αναμνήσεις, Θεέ μου, πόσες αναμνήσεις.!!
Δεν υπήρχε πιο γλυκό πλάσμα σε όλη τη Μεθώνη από τη μοναχοκόρη του καπετάν-Γιώργη, τη Ρουμπίνη. Μελαχρινή, με μακριά κυματιστά μαλλιά, αμυγδαλωτά μάτια κι ένα μόνιμο χαμόγελο στο στόμα, ήταν για μένα το πιο όμορφο όνειρο…η αγάπη της ζωής  μου.  Γι’ αυτήν ήμουν το μωρό της, ο μικρός της αδερφούλης, όπως με αποκαλούσε χαρακτηριστικά.
Είχαμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά, στη Γερανόπολη, ακριβώς δίπλα στο κύμα και δεν ήταν λίγες οι φορές που πηγαίναμε μαζί για μπάνιο στη θάλασσα ή ακολουθούσαμε τον πατέρα της στο ψάρεμα.  Στο νησί της Σαπιέντζας, στο «δικό μας νησί», όπως το λέγαμε, πλάσαμε τα πρώτα μας όνειρα, τραγουδήσαμε τα πρώτα μας τραγούδια, παίξαμε με το νερό, καθίσαμε κάτω από τα δέντρα του δάσους κι εκείνη μ’ έπαιρνε αγκαλιά, με νανούριζε και μου έλεγε ιστορίες για δράκους, για πριγκιπόπουλα και βασιλοπούλες και  για χώρες μακρινές.
«Θα σ’ άρεσε να γνωρίσεις κι άλλους τόπους, Ρουμπίνη;» τη ρωτούσα με αγωνία.
«Πάνω απ’ όλα αγαπώ το δικό μας τόπο, αδερφούλη», μου απαντούσε.
«Φοβάμαι».
«Τι φοβάσαι, καρδιά μου;»
«Μπορεί να φύγεις μια μέρα. Θα’ ρθει ένας όμορφος πρίγκιπας και θα σε πάρει μακριά από μένα! Θα με ξεχάσεις!».
«Όχι…όχι! Δε θα σ’ εγκαταλείψω, αγγελούδι μου», έλεγε και με φιλούσε στα μάτια για να με καθησυχάσει.
Αχ, εκείνο το φιλί ήταν γλυκύτερο κι απ’ το μέλι και παρακαλούσα να μην τελειώσει ποτέ!
Η ζωή, όμως, είχε άλλα σχέδια!
Όταν εγώ τέλειωνα την πρώτη τάξη του Γυμνασίου, η Ρουμπίνη έφευγε για σπουδές στην Αθήνα. Ο ίδιος ο καπετάνιος ήρθε να μας αναγγείλει το ευχάριστο νέο.
«Η Ρουμπίνη πέρασε πρώτη στην Παιδαγωγική Ακαδημία», είπε με καμάρι.
Η μάνα μου έβγαλε γλυκό βύσσινο για να κεράσει και να ευχηθούμε.
«Πάντα άξια η κόρη σου, καπετάν-Γιώργη», είπε χαμογελώντας.
«Θα’χουμε την πιο όμορφη δασκάλα!», συμπλήρωσε ο πατέρας μου.
Εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω! Ένιωθα σαν να μου είχε πάρει μια μάγισσα τη μιλιά. Ήμουν πολύ χαρούμενος για τη Ρουμπίνη, αλλά αυτός ο χωρισμός με φόβιζε.
«Μπράβο στη Ρουμπίνη, καπετάνιε», κατάφερα να ψελλίσω.
«Στενοχωριέσαι που φεύγει η παιδική σου φίλη, γιε μου;» με ρώτησε στοργικά εκείνος.
Έγνεψα «ναι» με το κεφάλι.
«Πήγαινε να τη βρεις! Σε περιμένει κάτω στο μουράγιο!»
Έβαλα φτερά στα πόδια κι έτρεξα κοντά της. Καθόταν σ’ ένα βραχάκι κι αγνάντευε το πέλαγος, σαν να περίμενε το καράβι που θα ερχόταν και θα την έπαιρνε. Το θαλασσινό αεράκι ανέμιζε τα μαλλιά της.
Την πλησίασα κι έπεσα στην αγκαλιά της βουρκωμένος.
«Σ’ αγαπώ», της είπα σιγανά στ’ αυτί. «Σ’ αγαπώ…»
«Κι εγώ σ’ αγαπώ, μικρούλι», μου απάντησε και μου χάιδεψε το κεφάλι όπως θα έκανε με ένα μωρό.
Την κοίταξα σχεδόν απελπισμένος! Την αγαπούσα τόσο πολύ. Νύχτες ολόκληρες την ονειρευόμουν, ήθελα να την αγγίξω, να τη φιλήσω, να την κάνω δική μου, μόνο δική μου, μα εκείνη τώρα ήταν έτοιμη ν’ ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει. Τίποτα και κανείς δεν επρόκειτο να τη σταματήσει, γι’ αυτό κι εγώ έκλεισα την αγάπη μου στα βάθη της καρδιάς μου και σώπασα.
Έτσι έφυγε η Ρουμπίνη, αφήνοντας μου δώρο αποχαιρετισμού ένα ασημένιο σταυρουδάκι που το’χε από μικρούλα και δεν το είχε αποχωριστεί ποτέ ως τη στιγμή που μου το έδωσε.
«Για να με σκέφτεσαι όσο καιρό θα λείπω, μικρούλι, και να με νιώθεις κοντά σου», μου είπε κρεμώντας το στο λαιμό μου.
Τις ώρες που έμενα μόνος μου το έφερνα στα χείλη μου και το φιλούσα με λατρεία.
«Αγάπη μου, εσύ, θάλασσά μου, μη με ξεχνάς», ψιθύριζα.
Τα δυο χρόνια των σπουδών της πέρασαν γοργά σαν νερό. Στις διακοπές ερχόταν πάντα στη Μεθώνη, κοντά μας, όμως είχε αρχίσει να αλλάζει. Ήταν πιο όμορφη τώρα, γεμάτη χάρη και αυτοπεποίθηση κι εγώ δίπλα της ένιωθα τόσο αδέξιος και τόσο «λίγος».
Ένας τρόπος υπήρχε για να της αποδείξω ότι άξιζα την αγάπη της.
«Θα διαβάσω πολύ, θα γίνω ο καλύτερος μαθητής κι όταν τελειώσω το σχολείο θα την παντρευτώ!» είπα με πείσμα και ρίχτηκα στη μελέτη.
«Θα ανοίξω το καλύτερο μαγαζί εδώ στη Μεθώνη και θα την έχω βασίλισσα!! Τα απογεύματα του καλοκαιριού θα πηγαίνουμε στο νησί μας και…», έκλεινα τα μάτια μου και φανταζόμουν να κολυμπάμε ολόγυμνοι…οι δυο μας… «και μετά στο δάσος, κάτω από τα δέντρα…τα χέρια μου ν’ αγγίζουν τα στήθη της…να τη φιλώ αχόρταγα και λαίμαργα» …έφερνα στο νου μου ξανά και ξανά το φιλί της λίγο προτού αποχωριστούμε. Ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο…για μένα ήταν σαν να είχα γευτεί το μέλι όλου του κόσμου.
Όνειρα που τα μοιραζόμουν μόνο με τον εαυτό μου, τις κρύες νύχτες του χειμώνα, καθώς περίμενα να’ρθει το καλοκαίρι.
Πόσο άραγε διαρκεί ένα όνειρο;
Η ζωή είχε άλλα σχέδια!
Λίγο καιρό μετά την αποφοίτησή της η Ρουμπίνη διορίστηκε δασκάλα, όχι όμως στον τόπο μας, αλλά μακριά, κάπου σ’ ένα χωριό της Κρήτης.
Ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Μελαγχόλησα, δεν ήθελα ούτε να φάω ούτε να πιω, δεν μιλούσα σε κανέναν.
«Της εφηβείας είναι, θα περάσει!» έλεγαν οι δικοί μου, ανίδεοι για τη φουρτούνα που περνούσα.
Το σταυρουδάκι που μου’χε χαρίσει το έβγαλα από το λαιμό μου και το πέταξα σ’ ένα συρτάρι. Δεν ήθελα τίποτα που να μου τη θυμίζει…
Με αρνήθηκε, με ξέχασε, σκεφτόμουν.
Τέλειωσα το Λύκειο κι ακόμα δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Η Ρουμπίνη ζούσε πάντα στην Κρήτη. Φαίνεται πως ήταν ευτυχισμένη εκεί. Μάθαινα τα νέα της, βέβαια, από τον καπετάν-Γιώργη, αν και τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο.
Εξακολούθησα να έχω κάποιες κρυφές ελπίδες για μας, όμως…
«Η Ρουμπίνη μου παντρεύεται», μας είπε ο πατέρας της μια Κυριακή μετά την εκκλησία.
«Πώς; Πότε;» τον ρώτησα έκπληκτος.
Ο καπετάν-Γιώργης γέλασε.
«Ο καιρός περνά γρήγορα, γιε μου», είπε. «Να…ένας συνάδελφός της την αγάπησε και μου τη ζήτησε!»
«Κι εσύ…συμφώνησες, καπετάνιε;»
«Και βέβαια! Είναι καλός άνθρωπος και την αγαπάει πολύ. Θα περάσουν καλά μαζί».
Άραγε να την αγαπάει τόσο όσο κι εγώ; Κι εκείνη; αναρωτήθηκα μέσα μου.
«Εύχομαι…εύχομαι να’ναι καλορίζικη…»
Το ίδιο βράδυ τα έβαλα με τον εαυτό μου.
«Βλάκα!!!» επανέλαβα ξανά και ξανά, καθώς στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη. «Πώς μπόρεσες να πιστέψεις ότι η Ρουμπίνη θα ενδιαφερόταν ποτέ για σένα; Ξύπνα, επιτέλους, ξύπνα! Τώρα που πρόκειται να αρχίσει μια καινούργια ζωή νομίζει ότι θα’χει το χρόνο ή τη διάθεση να σε σκεφτεί;»
Αφού πέρασα πολλά βράδια ξάγρυπνος, σκέφτηκα πολύ κι αποφάσισα τελικά -μήπως είχα κι άλλη επιλογή;- να αφήσω πίσω μου τον κόσμο της σκιάς και των ονείρων και να κοιτάξω να βρω το δρόμο μου.
Ο τόπος μου με έπνιγε, δε με χωρούσε πια. Ήθελα να φύγω μακριά, να κάνω μια καινούργια αρχή. Πήγα στο Λονδίνο, όπου σπούδασα Δημόσιες Σχέσεις και στη συνέχεια εγκαταστάθηκα εκεί μόνιμα. Ουσιαστικά ήταν σαν μην υπήρχε τίποτα που να με τραβά στην πατρίδα μου.
Κι ο καιρός περνούσε. Έκανα διάφορες σχέσεις στη ζωή μου, καμιά όμως δεν αγάπησα όσο τη Ρουμπίνη.  Εξακολούθησα να την κουβαλώ μέσα μου, κρατώντας την ασφαλισμένη σε μια γωνιά της καρδιάς μου σαν το πιο πολύτιμο πετράδι. Αν και το είχα πάρει απόφαση ότι ίσως να μην την ξανάβλεπα πια, μερικές φορές, κάτω απ’ τον μόνιμα συννεφιασμένο ουρανό του Λονδίνου, έρχονταν στο μυαλό μου εικόνες απ’ τη χρυσαφένια παραλία και το δάσος του δικού μας νησιού και η πραγματικότητα μπερδευόταν και πάλι με το όνειρο.
Μέχρι που ένα γράμμα μ’ έφερε πίσω ύστερα από 15 ολόκληρα χρόνια απουσίας.
«Φτάσαμε!»  η φωνή του καπετάν-Γιώργη με επανέφερε στο σήμερα…
«Τίποτα δεν έχει αλλάξει», μονολόγησα καθώς πάτησα το πόδι μου στο χώμα του νησιού. «Όλα είναι όπως τότε: η παραλία, το δάσος…όλα είναι εδώ!»
«Όλα, εκτός από εκείνη!» ψιθυρίζει ο καπετάνιος.
«Πες μου, καπετάνιε, τι ακριβώς συνέβη;» τον ρωτώ.
«Η κόρη της, το καμάρι της! Μονάκριβη την είχε την πριγκηπέσα της και την έχασε! Ράγισε η καρδιά της, Στέλιο μου! Πόσο ν’ αντέξει κι αυτή; Έφυγε, πέταξε ψηλά η Ρουμπίνη μου! Μόνο που…»
«Τι, καπετάνιε;»
«Λίγο πριν ξεψυχήσει…σε ζήτησε…»
«Με ζήτησε; Εμένα;»
«Είπε…είπε… “Σ’ αγαπώ, μικρούλι, Στέλιο μου, αδερφούλη μου”… ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια του καπετάν-Γιώργη.
Έσκυψα το κεφάλι. Ένας λυγμός ξέφυγε απ’ το στήθος μου, ύστερα κι άλλος κι άλλος, μέχρι που άρχισα να κλαίω με αναφιλητά.
«Αχ, Ρουμπίνη, ψυχή μου! Γιατί; Γιατί;»
Το στιβαρό χέρι του καπετάνιου άγγιξε τον ώμο μου.
«Θάρρος, αγόρι μου, προσπάθησε να φανείς δυνατός!»
«Δεν  μπορώ! Δεν μπορώ!»
«Κοίταξε εμένα, γιε μου!!», φώναξε τραντάζοντας με δυνατά. «Η Ρουμπίνη ήταν η μοναχοκόρη μου, ό,τι είχα και δεν είχα! Κι όμως, δε λύγισα. Συνέχισα να ζω, συνέχισα…συνέχισα!!!…»
«Μόνο…μόνο ο Θεός ξέρει πόσο πολύ υποφέρω μέσα μου…», χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του.
Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα με βλέμμα θολό από το κλάμα.
«Κι ο…ο άλλος;» ψέλλισα με δυσκολία. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δεν μπορούσα να πω ο άντρας της.
«Δεν ξέρω! Εξαφανίστηκε…δεν έδωσε ποτέ σημεία ζωής!»
«Να τη θυμάται ακόμα, άραγε;»
«Μπορεί!»
Έκανα μια κίνηση με το χέρι μου.
«Θέλω να μείνω λίγο μόνος. Να θυμηθώ…να ξαναζήσω….»
Προχώρησα με τρεμάμενα βήματα στο εσωτερικό του δάσους, εκεί που άλλοτε καθόμασταν η Ρουμπίνη κι εγώ και μου έλεγε παραμύθια, με αγκάλιαζε, με φιλούσε στα μάτια, με νανούριζε…
«Που να’σαι άραγε τώρα, καρδιά μου;» αναρωτήθηκα. «Αχ, ας ήσουν εδώ να μ’ αγκαλιάσεις και πάλι όπως τότε…να με γεμίσεις φιλιά…να με νανουρίσεις…το χρειάζομαι τόσο πολύ…!!!»
Εκρυψα το πρόσωπό μου στα χέρια μου, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν άφθονα.
Ξαφνικά ένιωσα ένα ζεστό χάδι στο κεφάλι μου και μια απαλή φωνή να μου ψιθυρίζει…
«Μην κλαις, καλό μου!»
Πετάχτηκα επάνω, τρέμοντας. Και τότε την είδα μπροστά μου: γλυκιά, χαριτωμένη, ντυμένη στα λευκά, να με κοιτάζει με τρυφερότητα.
«Ρουμπίνη…» κατάφερα να ψελλίσω. «Είσαι…είσαι εδώ, λοιπόν;»
«Ζω στην ψυχή σου, στην καρδιά σου, στον αέρα π’ αναπνέεις», μου αποκρίθηκε. «Σύχασε, μάτια μου, μικρούλι μου! Σε περίμενα…ήρθες!»
Άπλωσα τα χέρια μου προς το μέρος της.
«Σ’ αγαπώ…μη φύγεις…μείνε κοντά μου», την ικέτεψα.
«Μα είμαι κοντά σου. Όσο με κουβαλάς μέσα σου, δε θα πεθάνω ποτέ»
«Σε χρειάζομαι…δίπλα μου…»
«Όσο με κουβαλάς μέσα σου δε θα πεθάνω ποτέ».
«Μη σταματήσεις ποτέ να μ’ αγαπάς…να με προστατεύεις…Ρουμπίνη».
Έπεσα κάτω λιπόθυμος. Συνήλθα πολύ αργότερα, επάνω στο καΐκι που είχε, στο μεταξύ, πάρει το δρόμο της επιστροφής.
«Είσαι καλά, παιδί μου;» με ρώτησε ο καπετάν-Γιώργης με αγωνία.
«Ναι, καπετάνιε, μην ανησυχείς».
Άφησα τη ματιά μου να πλανηθεί πέρα μακριά. Το νησί είχε γίνει μια μικρή κουκίδα στον ορίζοντα και χανόταν σιγά-σιγά. Θα ήταν όμως πάντα εκεί και θα με περίμενε…θα ήταν πάντα το δικό μου νησί.
Κοίταξα τον ήλιο που έδυε και είχε γεμίσει με πορφυρά χρώματα τον ουρανό κι ένιωσα πως είδα και πάλι τη μορφή της να μου χαμογελά και να μου κουνά το χέρι.
Αυθόρμητα, το παλιό, αγαπημένο τραγούδι ανέβηκε στα χείλη μου:
“Θάλασσα στο ποτήρι να σε πιω
στα γαλάζια νερά σου να χαθώ
το κορμί σου…την ψυχή σου ζητώ”
Στο καλό, αγάπη μου, μοναδική μου και υπέροχη αγάπη, σκέφτηκα σφίγγοντας στη χούφτα μου το ασημένιο σταυρουδάκι, ελαφρά μαυρισμένο απ’ το χρόνο, που είχα βρει στο συρτάρι του παλιού μου δωματίου στο πατρικό μου σπίτι.
Η καρδιά μου ήταν ήρεμη, γαλήνια και προπαντός γεμάτη από εκείνη.
.

Η Σμαραγδή Μητροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στην Ελλάδα και στη Μεγάλη Βρετανία. Διδάσκει στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Συμμετείχε στην ανθολογία «Τα πρώτα δώδεκα βήματα» (εκδόσεις Ελευθερουδάκη) με το διήγημα «Ο χορός της Αϊσέ». Έχει βραβευθεί από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για τα θεατρικά έργα: «Η γη της επαγγελίας» και «Πριν ο ήλιος δύσει». Το e-book της «Μια στιγμή, μια αιωνιότητα μονάχα» διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο. Επιβεβαιώνει ότι το blog http://smaragdenia.blogspot.com της ανήκει.

[ facebook ] [ email ]

To No 16

Η Κρήτη στους ομορφότερους παγκόσμιους προορισμούς!

Σύμφωνα με το αμερικάνικο travel.usnews που οργανώνει την ψηφοφορία και που τη χαρακτηρίζει ως το νησί που συνδυάζει τα πάντα, η Κρήτη συγκαταλέγεται μεταξύ των 20 ωραιότερων τουριστικών προορισμών του κόσμου. Για την ακρίβεια, φιγουράρει στη 16η θέση, μία θέση κάτω από την 15η Πράγα και μία θέση πάνω από το 17ο Μαϊάμι.

Μάλιστα, το ταξιδιωτικό site την προτείνει για την σχετική ψηφοφορία ανάδειξης του καλύτερου προορισμού. Η Κρήτη χαρακτηρίζεται ως το νησί που έχει τα πάντα: από κοσμοπολίτικη ζωή μέχρι καταπληκτικές παραλίες, υψηλά βουνά και φαράγγια. Μια περιοχή που δεν πρόκειται κανένας να πλήξει παρότι είναι νησί!

«Αν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα νησί για να επισκεφθείτε στην Ελλάδα, είναι εύκολο να σκεφθείτε την Κρήτη. Η ποικιλία στο τοπίο του περιλαμβάνει τα πάντα, από αρχαία μνημεία μέχρι πανέμορφες παραλίες. Επίσης, μπορείτε να περάσετε τη μέρα κάνοντας τα πάντα, από ψώνια στον Άγιο Νικόλαο μέχρι πεζοπορία στο Φαράγγι της Σαμαριάς», αναφέρει στην εισαγωγική του παράγραφο για το νησί.

Σημειώνεται πως ο καθένας μπορεί να μπει και να ψηφίσει την Κρήτη, ενώ προτείνονται και άλλα μέρη όπως το...Παρίσι, η Μπαρτσελόνα, η Νέα Υόρκη, το Μόντρεαλ, η Ζυρίχη, το Βανκούβερ, η Ουάσιγκτον, οι Μπαχάμες, Οι Παρθένοι Νήσοι και άλλοι κολοσσοί του παγκόσμιου τουρισμού!

Zougla.gr

«Ψυχές της Φύσης»

Ποίημα: "Η Αλληγορία του Ήλιου", της Ιωάννας Μουτσοπούλου

Από την ποιητική συλλογή «Ψυχές της Φύσης» Ακούστε το ποίημα σε μορφή mp3 πατώντας εδώ.Ερμηνεία: Νικήτας Τσακίρογλου Μουσική: Νίκος Θεοδωράκης Κάποτε, σ’ εκείνη την εποχήπου η ψυχή μας χαρούμενη αναδευόταν στην ανεμελιά του ηλιόφωτου της ζωής, που μαζί του έφερνε καταμεσής της φαντασίας ξωτικά και ήρωες, παλάτια μαγικά μέσα σε δάση άγνωστα και βασιλιάδες μιας ξεχασμένης εποχής, ο ήλιος έλαμπε χαρούμενα, φίλος των παιδικών ματιών στις σκοτεινές γωνιές, στα μακρινά ταξίδια και τα όνειρα που τρόμαζαν στα σκοτάδια. ----------------- Μα τα χρόνια της ωριμότητας, αντί το φως ν’ αυξήσουνε στης γνώσης τα φτερά, παρασυρμένα σε βάθη ζοφερά με βία ποτισμένα, λίγο από φως γυρέψανε το σκότος να διαλύσει από έναν ήλιο-βασιλιά γι’ ανθρώπους καμωμένο.-----------------    Ποιο σκήπτρο όμως έφτανε στο πύρινο αυτό χέρι και ποια κορώνα βασιλιά     σ’ αυτή τη θάλασσα φωτιάς αλώβητη στεκόταν; ----------------- Και η ώρα ήρθε που τα βάθρα και  τα σύμβολα γκρεμίστηκαν, μονάχα οι άνθρωποι ανάγκη τα ‘χαν, και οι κορώνες και τα σκήπτρα χάθηκαν στη σκόνη της γης αφανισμένα.Αλλά άφθαρτο κι αόρατο το νόημα στέκει πίσω απ’ την πύρινη μορφή. Θάλασσες άπειρων νοημάτων σαρώνουν τους κόσμους, μακριά από της επιστήμης το άρπαγμα. ----------------- Η χλόη και τα λουλούδια καλύτερα ξέρουνε τις χάρες που απλόχερα σκορπίζονται στα φωτεινά μονοπάτια,στης απλής επαφής την ανάσα,στης αδελφοσύνης την ιαχή, από αγάπη, ενότητα  και άρρητο σκοπό. Πιο ταπεινός απ’ των αδύναμων τη μεγαλοσύνη, πιο ελεύθερος απ’ της εξουσίας τα σύμβολα, πιο χαρούμενος απ’ της κατάθλιψης τη συντριβή, πιο ταξιδευτής απ’ του ανθρώπου τις κατασκευές, πιο ζεστός απ’ της απληστίας την παγωμάρα. ----------------- Αλλά ποιος ξέρει το τίμημα ποιο είναι για την αγάπη αυτή, την αδιάλειπτη στο χρόνο, την τυφλή στην αμαρτία; Τι άραγε θωπεύει στοργικά: τ’ ανόητα γέλια της ζωής ή της ψυχής μας τη σκιερή πορεία στους βάλτους της γης; Τα σύμβολα της ανοησίας απροστάτευτα στέκουν στης ακτίνας την πύρινη λάμψη. Καινούριο το νόημα της αγάπης, άπιαστο φανερώθηκε απ’ της απληστίας τα πλοκάμια και ίσως να κρυφτούμε δεν προλάβουμε απ’ της αδελφοσύνης την έμμονη ακτίνα.

Μυστικό Σχέδιο για την Κρήτη

http://www.aniwthoi.net/2012/02/blog-post_20.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook

Δείτε το Μυστικό Σχέδιο για την Κρήτη..δε θα το πιστεύετε !

Share446

Να Διευκρινήσουμε ενα πράγμα:
O Κρητικός Θεωρεί τον εαυτό του Ελληνα και ποτέ απο τα βάθη της αρχαίας Ιστορίας του Κρητικού Λαού δεν αμφισβητηθηκε αυτό. Αλλωστε οι Θυσιες του Κρητικού Λαού εναντίον των κατακτητων το απέδειξαν αυτο με τον πιό περιτρανο τρόπο. Ωστόσο μια μικρή ομαδα Κρητικών με υποπτη δραστηριότητα ζητούν την ανεξαρτησία της Κρητης.


ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ;
Η Κρήτη λόγο της θέσης της εχει τεράστια Στρατηγική σημασία. Ελέγχει την Ευρωπη, την Αφρική, την μέση Ανατολή και την Ασία καθως και τις Θαλλάσιες οδούς εμπορίου και τα πετρελαια της διορυγας του Σουέζ.

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Το όλο θέμα έχει σαν αφετηρία την ημερομηνία 1912-13 κατά την οποία υπογράφεται η Συνθήκη του Λονδίνου. Μέχρι τότε η Κρήτη κι από το 1898 (τυπικά από το 1896, βάσει της συνθήκης του Βερολίνου), αποτελούσε αυτόνομο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (με ταυτόχρονο έλεγχο των Μεγάλων Δυνάμεων), με όνομα «Κρητική Πολιτεία» και πρωτεύουσα τα Χανιά, ενώ είχε και δική της σημαία, βουλή, χωροφυλακή (υπό ξένη διοίκηση), σύνταγμα, ύμνο, νομίσματα, παράσημα κ.α., τα οποία ήταν, κατά βάση, παραλλαγές των αντίστοιχων του ελληνικού κράτους.

Ουσιαστικά η «διακυβέρνηση» της Κρητικής Πολιτείας, ασκούνταν από ένα μεικτό συμβούλιο το οποίο απαρτίζονταν απ' τα επιμέρους συμβούλια των Κρητών και των Μεγάλων Δυνάμεων. Το συμβούλιο όμως των Μεγάλων Δυνάμεων είχε ουσιαστικά την πρωτοκαθεδρία, καθώς είχε το δικαίωμα, ανά πάσα στιγμή, να αναστείλει την λειτουργία του συμβουλίου των Κρητών και να ζητήσει την ανασύστασή του, αν θεωρούσε ότι παραβαίνει κάποια όρια ή αυθαιρετεί.

Η εξωτερική πολιτική του νησιού παρέμεινε δέσμια των «προστατών» του. Η Κρητική Πολιτεία π.χ. δεν είχε δικαίωμα πολέμου κι οι σχέσεις της με άλλα κράτη περνούσαν, ουσιαστικά, από την έγκριση των Μεγάλων Δυνάμεων. Λόγω επίσης της υψηλής επικυριαρχίας του Σουλτάνου στο νησί, δεν ήταν επιτρεπτή η συγκρότηση κρητικού στρατιωτικού σώματος (αντ' αυτού δημιουργήθηκε η λεγόμενη «Πολιτοφυλακή», η οποία βεβαίως δεν είχε στρατιωτικό ρόλο και ισχύ).

ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ: Το αστερι με κοκκινο φοντο ειναι Τουρκικο, οχι Κρητικο!

Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
Η σημαία της «Κρητικής Πολιτείας» βασίζονταν σε μια παραλλαγή της ελληνικής σημαίας του 1822. Τα τρία γαλάζια τεταρτημόρια, συμβόλιζαν την χριστιανική-ελληνική πλειοψηφία της Κρήτης. Το πρώτο όμως από τα τεταρτημόρια (χρώματος ερυθρού, το οποίο αποδίδεται στην μουσουλμανική-τουρκική μειονότητα) το οποίο απεικόνιζε το λευκό αστέρι, συμβόλιζε και δήλωνε την υψηλή επικυριαρχία του Σουλτάνου στο νησί (και όχι έτσι απλά την μουσουλμανική-τουρκική μειονότητα ή «το κρητικό αίμα που χύθηκε στους αγώνες», όπως, είτε σκοπίμως είτε από άγνοια υποστηρίζουν με παρρησία αρκετοί).

Η ΚΡΗΤΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ 'ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ'
Ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος της Κρήτης, αλλά μια (ημι)αυτόνομη και πλήρως ελεγχόμενη περιοχή από τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ 'ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ' ΗΤΑΝ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Ως εκ τούτου, η σημαία δεν συμβόλιζε την ανεξάρτητη Κρήτη (όπως δυστυχώς, λανθασμένα πιστεύουν πολλοί και την αναρτούν με «υπερηφάνεια»), αλλά την υποταγή στην Οθωμανική Πύλη, καθώς το νησί εξακολουθούσε να αποτελεί εδαφικό τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, η συγκεκριμένη σημαία, ουδέποτε αποτέλεσε αγωνιστικό λάβαρο ή επαναστατικό σύμβολο που καθιερώθηκε από τους Κρήτες, αλλά ήταν μια επινόηση των Μεγάλων Δυνάμεων και του Σουλτάνου (το αστέρι μπήκε μετά από δική του απαίτηση).

Η σημαία λοιπόν της Κρητικής Πολιτείας, πέραν της όποιας ιστορικής σημασίας και παρουσίας της στην νεότερη ιστορία, δεν αποτελεί ένα σύμβολο το οποίο θα πρέπει να δημιουργεί «ρίγη» συγκίνησης και συναισθήματα «υπερηφάνιας», σε κανέναν Έλληνα και πολύ περισσότερο σε κανέναν Κρητικό.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ 'ΥΠΟΠΤΑ' ΑΤΟΜΑ ΠΕΡΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
Η «Ανεξάρτητη Κρήτη» δεν φαίνεται να αποτελεί στόχο μόνο μιας χώρας, ή τουλάχιστον, οι διασπαστικές κινήσεις δεν υποκινούνται μόνο από μία, αλλά περισσότερες (κατά κύριον λόγο, Τουρκία, Ισραήλ, Γερμανία, Αγγλία, Η.Π.Α).

Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΑΝΤΟΥΒΑΣ
Μια πρώτη αναφορά, μαρτυρείται απ' τον οπλαρχηγό της κρητικής αντίστασης κατά των Γερμανών, Καπετάν Μανώλη Μπαντουβά.
Όπως αφηγήθηκε ο ίδιος, στον συγγραφέα Αντώνη Σανουδάκη, του προτάθηκε από τον Βρετανό πράκτορα των Βρετανικών Ειδικών Δυνάμεων (Special Operations Executive), Μόντι Γουντχάουζ (Monty Woodhouse), που βρίσκονταν τότε στο νησί και συνεργάζονταν με τις ντόπιες δυνάμεις, να ηγηθεί (ο Μπαντουβάς) αυτονομιστικής κίνησης με την οικονομική στήριξη της Αγγλίας. Σε αντάλλαγμα, ο Μπαντουβάς θα χριζόταν πρώτος πρόεδρος της αυτόνομης Κρήτης.
Ο Μανώλης Μπαντουβάς, αντέδρασε σαν γνήσιος Έλληνας και δη Κρητικός: Αρνήθηκε, κι όπως λέγεται, συνέλαβε επί τόπου τον Γουντχάουζ και τον διέταξε να εγκαταλείψει την Κρήτη άμεσα.

Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΙΣΡΑΗΛIΝΩΝ
Το θέμα άρχισε να ανακινείται πάλι στα τέλη της δεκαετίας του 70 και γνώρισε μια έξαρση στην δεκαετία του 80.
Το 1975 η αθηναϊκή εφημερίδα «Αθηναϊκή» (26-6-1975) απεκάλυπτε σε δημοσίευμα της ότι από το 1963 οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες επιδίδονταν στη δημιουργία σεναρίων, τα οποία στόχευαν στη συγκρότηση αυτονομιστικών κινήσεων στη Κρήτη.

Εδώ αξίζει να γίνει μνεία και στην αυτονομιστική δραστηριότητα που ανέπτυξε μεταπολιτευτικά ομάδα 6 Εβραίων στα Χανιά, λόγος ο οποίος έγινε και η αιτία απελάσεώς τους, ενώ άπλετο φως στις ισραηλινές ραδιουργίες ρίχθηκε το 1976, όταν ο καταδικασθείς από δικαστήριο του Ηρακλείου αυτονομιστής Ε. Ράμελ, αποφυλακίστηκε κατά τρόπο ανεξιχνίαστο, για να γίνει αργότερα γνωστό ότι επρόκειτο για αξιωματικό της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας ΜΟΣΑΝΤ.

Το 1977, πράκτορες της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας Μοσάντ, «μεταμφιεσμένοι» σε επιχειρηματίες-επενδυτές, περιέτρεχαν τη Μεγαλόνησο και προσπαθούσαν να πείσουν τους εύπορους κυρίως Κρήτες, ότι η Κρήτη είναι αυτάρκης και θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητη. Προς τιμήν τους, η συντριπτική πλειοψηφία των Κρητικών που άκουσαν αυτή την θεωρία, κυνήγησαν τους Ισραηλινούς πράκτορες με πέτρες και μπαλωθιές.

Το ενδιαφέρον που επεδείκνυαν ανέκαθεν οι Ισραηλινοί για την παρουσία της Κρήτης ως κέντρο του «ιουδαϊκού πολιτισμού» είναι πασίγνωστο. Για την ενίσχυση αυτών των ανυπόστατων θεωριών τους, οι Εβραίοι μετέρχονται διάφορα μέσα, ανάμεσα στα οποία εντάσσεται και η ρίψη προκηρύξεων με εμπρηστικό περιεχόμενο σε κάθε γωνιά του νησιού (Αύγουστος 1977).

Εβραίος καθηγητής και στελέχος της ΜΟΣΑΝΤ
Η επιδίωξή τους για να πείσουν ότι η Κρήτη αποτελεί πανάρχαια ιουδαϊκή εστία εστιάζεται σε μια προπαγανδιστική διαδικασία ψευδεπίγραφων επιστημονικών ερευνών, στα πλαίσια των οποίων εντάχθηκε και η κυκλοφορία του βιβλίου «Ιουδαϊκή Κρήτη». Η συγγραφή του ήταν έργο του Εβραίου καθηγητή και στελέχους της ΜΟΣΑΝΤ, Άνκορι, η δε έκδοσή του εξυπηρετούσε προφανείς σκοπιμότητες.

Παράλληλα με το εβραϊκό αυτό σύγγραμμα που πλαστογραφούσε βάναυσα τις ιστορικές καταβολές του κρητικού πολιτισμού, προκειμένου να εδραιώσει τα ψευδώς υποστηριζόμενα από τους Εβραίους, πραγματοποιήθηκαν αλλεπάλληλες μυστικές επισκέψεις εβραϊκών πλοίων στο θαλάσσιο χώρο της Κρήτης. Οι επισκέψεις αυτές είχαν το χαρακτήρα ερευνητικών ταξιδιών και αποσκοπούσαν στη δήθεν πραγματοποίηση υποθαλάσσιων ερευνών, με σκοπό την ανακάλυψη...αρχαιολογικών ευρημάτων τα οποία θα καταδείκνυαν την... εβραϊκή ιστορία της Κρήτης. Στην πραγματικότητα, αυτά τα «ευρήματα» που αναζητούσαν, τα είχαν ρίξει εκ των προτέρων στη θάλασσα οι ίδιοι οι Ισραηλινοί και δεν ήταν τίποτε άλλο από... τεχνητά οξειδωμένες μαρμάρινες πλάκες και υδρίες, έτσι ώστε να δείχνουν «αρχαιοφανείς», τις οποίες στην συνέχεια ανέσυραν ως... ευρήματα.

Ο Τζβη Άνκορι, προκειμένου να ενισχύσει την ανυπόστατη αυτή θεωρία του, συμμετείχε σε όλα τα κρητολογικά συνέδρια, στα πλαίσια των οποίων πραγματοποιούσε... επιστημονικές ανακοινώσεις.

Αρχικά επιδίωξή του ήταν να καταστήσει αποδεκτό το ιστορικό ψεύδος ότι ο Μινωικός Πολιτισμός προήλθε... από Εβραίους. Στη πορεία της ιστορικής παραχαράξεως και πλαστογραφίας όμως, καθώς διαπίστωνε ότι οι επιστημονικοφανείς ανακοινώσεις του ετύγχαναν μιας γενικής ανοχής, διεύρυνε το αρχικό σχέδιο εβραιοποίησης των νησιών του Αιγαίου πελάγους και της Κρήτης, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό και τη Σπάρτη. Η ασέβεια μάλιστα και το θράσος του Άνκορι δεν είχαν όρια, αφού δε δίστασε να καταφύγει στην επίκληση κίβδηλων επιχειρημάτων, ανάμεσα στα οποία ήταν το εξωφρενικό ότι ο Γεώργιος Πλήθων... ήταν Εβραίος.
Ασφαλώς και το διαστρεβλωτικό έργο του Άνκορι δε διεξαγόταν σε άγονο έδαφος. Οι ευνοϊκές συνθήκες για τη παρουσίαση αυτής της ανυπόστατης θεωρίας, είχαν διαμορφωθεί ήδη από το 1965 με μια σειρά άρθρων του Εβραίου...αρχαιολόγου Σάιρους Γκόρντον, ο οποίος υποστήριζε αντιεπιστημονικά την... σημιτική προέλευση του Μινωικού Πολιτισμού.

Η ανάμειξη του Άνκορι στο «ερευνητικό» αυτό θέμα κατά κάποιο τρόπο διαστρεβλωτικό, γίνεται κατανοητό ότι δεν ήταν πρόσκαιρη. Αποτελούσε αναπόσπαστη πτυχή ενός ευρύτερου ανθελληνικού σχεδίου το οποίο υφίσταται και προβλέπει, μεταξύ άλλων, την απόσπαση της Κρήτης, μόλις οι συγκυρίες το επιτρέψουν, από τον ελλαδικό κορμό.

Ο 'ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ'
Ήδη έχουν εκδηλωθεί και άλλες συναφείς κινήσεις. Ειδικότερα έχει παρατηρηθεί από τον βρετανικό τύπο, η παρουσίαση της Κρήτης ως ανεξάρτητης από την Ελλάδα. Χαρακτηριστική επ' αυτού είναι η περίπτωση της εβραϊκής ιδιοκτησίας αγγλικής εφημερίδας «Sunday Times», η οποία σε αγαστή σύμπνοια με το ευρωπαϊκό κανάλι EYRONEWS, σε πίνακα που δημοσιεύει καθημερινά παρουσιάζοντας τις θερμοκρασίες που επικρατούν στις πρωτεύουσες των μεσογειακών κρατών, παρουσιάζει τη Κρήτη ως ανεξάρτητη χώρα.

Στις αρχές του 1990 οι Αρχές της Κρήτης άρχισαν να επικεντρώνουν τις έρευνές τους γύρω από κάποιες ανώνυμες ευχετήριες επιστολές που αποστέλλονταν σε τοπικές εφημερίδες παραμονές Πρωτοχρονιάς και Πάσχα. Στις επιστολές αυτές υπήρχαν σκίτσα που παρουσίαζαν την Ελλάδα ως ένα τέρας, που άπλωνε το χέρι του και στραγγάλιζε την Κρήτη. Το κρίσιμο ερώτημα το οποίο καλούνταν να απαντήσουν ήταν ποιοι υποκινούσαν όλες αυτές τις ενέργειες.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Αρχές αντελήφθησαν μία προσπάθεια να πέσουν οι τόνοι. Οι μυστικές έρευνες, που έφτασαν μέχρι το εξωτερικό, είχαν οδηγήσει σε ένα σημείο που υποχρέωνε τους υποκινητές να... αναστείλουν το σχέδιό τους. Προσωρινά, όπως αποδείχθηκε...

Τα ανησυχητικά μηνύματα τόσο για την ΕΥΠ όσο και τις υπηρεσίες ασφαλείας άρχισαν να επανεμφανίζονται τα δύο τελευταία χρόνια.
Στη διετία αυτή έχει παρατηρηθεί μία εκστρατεία διάδοσης της Κρητικής Πολιτείας και τα αποτελέσματα είναι άκρως ανησυχητικά για τις Αρχές. Ολοένα και περισσότερες σημαίες «φιγουράρουν» σε σπίτια, ενώ δεκάδες είναι πλέον τα αυτοκίνητα (ακόμη και επιφανών Κρητικών) στα οποία είναι τοποθετημένο το σύμβολο της Κρητικής Πολιτείας στις πινακίδες. Επίσης κατά εκατοντάδες φτάνουν τα SMS και τα MMS σε κινητά τηλέφωνα. Το φαινόμενο είναι εντονότερο στο Ηράκλειο, όπου οι Αρχές έχουν καταγράψει εκατοντάδες περιπτώσεις ανθρώπων (τόσο στην πόλη όσο και σε χωριά) που έχουν κάνει κεντρικό τους σύνθημα την «Κρητική Πολιτεία» και το όραμα της «αυτόνομης Κρήτης».

Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Οι Αρχές ασφαλείας έχουν έγκυρες πληροφορίες ότι η κινητικότητα αυτή... υποκινείται κυρίως από επιχειρηματικούς κύκλους που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό, με αιχμή του δόρατος τη Γερμανία. Πολλοί Κρητικοί λαμβάνουν e-mail με ανάλογο περιεχόμενο που τους προτρέπει να συσπειρωθούν για το μεγάλο όραμα της ανεξαρτησίας της Κρήτης. Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι όλη η δραστηριότητα υποκινείται και χρηματοδοτείται από μία οργάνωση που εδρεύει στη Γερμανία.

ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
Είχαν μάλιστα καταλήξει και στον επικεφαλής. Επρόκειτο για άτομο κρητικής καταγωγής, με ισχυρή θέση και ρόλο στο εξωτερικό, που όμως ως όνομα δεν είναι γνωστό στη μεγαλόνησο. Επιπλέον οι διάφορες έρευνες κατέληξαν και σε μερικά άτομα που εξυπηρετούν τούρκικα συμφέροντα.

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΕΥΝΟΕΙ ΤΗΝ 'ΔΙΑΛΥΣΗ' ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΡΑΤΗ
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Γερμανία είναι η χώρα η οποία φιλοξενεί και χρηματοδοτεί την FUEN (Federal Union of European Nationalities). Στη Γερμανία, η εύνοια της «εθνικής μειονότητας» είναι καθοριστική για τη συγκρότηση της εξωτερικής και ευρωπαϊκής πολιτικής της. Για τη Γερμανία η «οργανωτική αναδιάρθρωση» της Ευρώπης αποτελεί μια μακροχρόνια στρατηγική και οι εθνικές οντότητες/ μειονότητες συστατικό στοιχείο της. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία ενός τέτοιου σχεδίου είναι η αποδιάρθρωση/ υποβιβασμός του εθνικού κράτους και η ανάδειξη των εθνικών ομάδων. Οι όποιες άλλες μειονότητες (π.χ. θρησκευτικές, γλωσσικές κ.λπ.) δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, γιατί αντιστοιχούνται στο δίπολο πλειοψηφία/ μειοψηφία του εθνικού κράτους. Όσο για το κενό ισχύος, αυτό μπορεί να καλυφθεί από υπερεθνικούς θεσμούς - και στην προκειμένη περίπτωση την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, μπορεί να ενισχύσει αυτήν την ερμηνεία - διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με μικρά κράτη που μπορούν να επιβιώσουν μέσα στην ΕΕ.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως και σε σχέση με το γεωπολιτικό βάρος της Κρήτης η Γερμανία δεν μπορεί παρά να είναι μόνο το βαγόνι μιας αμαξοστοιχίας της οποίας η ατμομηχανή βρίσκεται πέραν του Ατλαντικού, ενώ η Αγγλία και το Ισραήλ έχουν τις δικές τους βλέψεις. Στο γεωπολιτικό «βάρος» της Ελλάδας, το μεγαλύτερο μέρος ανήκει στην Κρήτη κατά κύριο λόγο και μετά στο Αιγαίο.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΩΣ ... ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ !
Την αρχή έβαλε το υπουργείο Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο στη σχετική ιστοσελίδα περιγράφει τη διαδικασία που μπορούν να ακολουθούν επιχειρηματίες προκειμένου να απλοποιούν τον τελωνειακό έλεγχο, χάρη στη χρήση μιας προσωρινής δήλωσης, γνωστής ως ΑΤΑ (Temporary Admission). Στο ενημερωτικό σημείωμα που περιλαμβάνει τις πιο συχνές ερωτήσεις των πολιτών, γνωστό ως FAQ (Frequently Asked Questions), οι Αμερικανοί συμπεριλαμβάνουν και τη λίστα των χωρών που κάνουν δεκτές αυτές τις προσωρινές δηλώσεις εκτελωνισμού προϊόντων. Εκεί κάπου ανάμεσα σε 90 αναγραφόμενες χώρες υπάρχει και η αναφορά στην... Κρήτη ως ανεξάρτητο κράτος, ανάμεσα σε άλλα όπως η Κύπρος, η... Ελλάδα, η Ιταλία, αλλά και σχετικά άγνωστες στο ευρύ κοινό χώρες!

Σε δεκάδες αμερικανικά πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών η Κρήτη καταγράφεται ως ανεξάρτητο κράτος, γεγονός που προκαλεί εύλογο προβληματισμό, καθώς, αν ένα τέτοιο λάθος συγχωρείται από γραφειοκράτες, όπως οι άνθρωποι των υπουργείων, είναι ασυγχώρητο για ανθρώπους του πνεύματος. Η λίστα είναι μεγάλη και αξιοσημείωτη. Η Κρήτη δε γλιτώνει όμως την... ανεξαρτησία της ούτε από τα καναδικά ταχυδρομεία, τα οποία γνωστοποιούν ότι αν θέλουν να επικοινωνήσουν ταχυδρομικά με το νησί μας μπορούν να στείλουν κι αυτοί ό,τι θέλουν ταχυδρομικά στη... χώρα Κρήτη ή στη νήσο Κέρκυρα, που επίσης καταγράφεται ως... κράτος, ενώ η Νότια Αφρική δε θα νοιαστεί πολύ για το τι γίνεται στην Κρήτη αφού σύμφωνα με την κυβέρνηση τους και τα επίσημα έγγραφα της, το 2003 τους πήγαν μόλις 2 Κρητικοί ενώ οι Έλληνες ήταν 7,732.

H UNESCO μας πληροφορεί οτι και η Κρήτη είναι μέσα στις χώρες που συμμετέχουν στο Global Ocean Observing System (το 2003). Οι μηχανικοί απο την Κρήτη έχουν την τιμητική τους στο Institute of Electrical and Electronics Engineers.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΑ 'ΛΑΘΗ' ΔΙΟΡΘΩΘΗΚΑΝ
Η ομογένεια και το Υπουργείο Εξωτερικών αντέδρασαν άμεσα στη συντονισμένη αυτή πρόκληση, αποστέλλοντας επιστολές διαμαρτυρίας, πετυχαίνοντας να διορθωθούν οι περισσότερες από τις «λανθασμένες» αναφορές περί κράτους Κρήτης.

Στο γνωστό πρόγραμμα εγγραφής σε DVD Avi2dvd, μαθαίνουμε ότι το συγκεκριμένο λογισμικό υποστηρίζει και την...κρητική διάλεκτο! Αν και οι προγραμματιστές δηλώνουν πως δεν έχουν σχέση με αποσχιστικά κινήματα και τα συναφή, είναι απορίας άξιον πως τελικά η σημαία της Κρητικής Πολιτείας δεσπόζει δίπλα στις υπόλοιπες επίσημες εθνικές σημαίες (και πρώτη πρώτη μάλιστα!).

ΝΕΟΤΕΡA ΣΥΜΒΑΝTA
Ένα άλλο συμβάν έλαβε χώρα στην Κορσική στα πλαίσια των «Παιχνιδιών των Νήσων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η αποστολή της Κρήτης καταφθάνοντας στο αεροδρόμιο της Κορσικής ήρθε αντιμέτωπη με μια δυσάρεστη έκπληξη. Οι διοργανωτές στα επίσημα έντυπα που μοίραζαν εμφάνιζαν την Κρήτη με τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας σε αντίθεση με την αποστολή της Κέρκυρας που συμβολίζονταν με την ελληνική σημαία.
Οπως ήταν αναμενόμενο, η διαπίστωση αυτή αιφνιδίασε τους νομάρχες της Κρήτης και τους υπόλοιπους φορείς που συμμετείχαν στην αποστολή, οι οποίοι εξοργισμένοι ενημέρωσαν τον περιφερειάρχη Κρήτης, Σεραφείμ Τσόκα ο οποίος ήρθε σε επικοινωνία με τα Υπουργεία Εξωτερικών και Εσωτερικών.

Από την περιφέρεια Κρήτης εστάλη διάβημα διαμαρτυρίας προς τη διοργανώτρια Αρχή των Αγώνων, στο οποίο μεταξύ άλλων τονίζονταν: «Θα θέλαμε να σας πληροφορήσουμε ότι η Κρήτη αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας και κατ' επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκπροσωπείται από το επίσημο σύμβολο του ελληνικού κράτους, την ελληνική σημαία».
Η κρητική αντιπροσωπεία απαίτησε να αποσυρθούν τα επίσημα έντυπα που θέτουν ζήτημα αυτονομίας της Κρήτης και ζήτησαν να κυκλοφορήσουν νέα. Στα νέα φυλλάδια πρέπει να ζητείται συγνώμη γι αυτό το σοβαρό θέμα που άπτεται των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας.
Η χλιαρή έρευνα σταμάτησε και πάλι -όπως και το 1990- στη διαπίστωση ότι κάποιοι Κρητικοί, μόνιμοι κάτοικοι Γερμανίας, χρηματοδοτούν και υποκινούν την αυτονομιστική προπαγάνδα.

ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

Μια από τις πρώτες «κουμπουριές» δώθηκε από την τοπική αεροπορική εταιρία Sky Express (ιδρύθηκε το 2005), η οποία εδρεύει στο Ηράκλειο κι ανήκει σε έναν πρώην πιλότο της Ολυμπιακής, τον Μιλτιάδη Τσαγκαράκη.
Η εν λόγω αεροπορική εταιρία επέλεξε ως έμβλημά της, την σημαία της Κρητικής Πολιτείας. Το νέο λογότυπο της Sky ExpressΜετά από διαμαρτυρίες αναγκάστηκε να το αποσύρει και να το αντικαταστήσει (όχι όμως κι απ' τα οχήματά της, ή την σελίδα των online κρατήσεων), με «βαριά καρδιά» όμως καθώς φαίνεται κι από την ανακοίνωση που κοσμεί την ιστοσελίδα της, μέσα από την οποία παραδίδονται και κάποια «μαθήματα ιστορίας».

ΠΑΓΚΡΗΤΙΟ ΣΤΑΔΙΟ - ΝΕΑΡΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΙΑ
Το επόμενο επεισόδιο έλαβε χώρα στο Παγκρήτιο Στάδιο. Μία τεράστια σημαία της Κρητικής Πολιτείας που ανάρτησαν στην κερκίδα νεαροί από τα Μάλια στην έναρξη της διεξαγωγής του τελικού Κυπέλλου ΕΠΣΗ στο Παγκρήτιο Στάδιο (ο οποίος μεταδιδόταν απευθείας από την «ΚΡΗΤΗ ΤV»), κινητοποίησε τις αστυνομικές Αρχές, που ζήτησαν να αποσυρθεί και να διπλωθεί τάχιστα.
Οι νεαροί δεν προέβαλαν αντίρρηση, ωστόσο πριν κατεβάσουν το πανό (στο οποίο αναγραφόταν «Ανεξαρτησία 2012») έσπευσαν να τραβήξουν αναμνηστικές φωτογραφίες, καμαρώνοντας μπροστά από τη σημαία.
Στην Ασφάλεια Ηρακλείου οι δύο νεαροί υποστήριξαν ότι ανύψωσαν τη σημαία επειδή αγαπούν την Κρήτη. Σε ερωτήσεις για το ζήτημα της «Κρητικής Πολιτείας», δήλωσαν άγνοια.
Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως εδώ, ότι η σημαία της «Κρητικής Πολιτείας», δεν έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της σε γήπεδο, στο παραπάνω περιστατικό. Από Κρήτες χρήστες του διαδικτύου, έχει αναφερθεί ότι η εν λόγω σημαία αποτέλεσε «λάβαρο» των «φανατικών» οπαδών της «Θύρας 4» του Ο.Φ.Η και των οπαδών της ομάδας της Χερσονήσου.

ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ !
Την επόμενη μέρα, ο βουλευτής Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ Βασίλης Κεγκέρογλου υποδέχτηκε στη Βουλή τούς μαθητές ενός σχολείου του Ηρακλείου και τότε αντιλήφθηκε ότι στην πλάτη της μπλούζας είχαν «σταμπάρει» τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας. Ευλόγως ο άνθρωπος παραξενεύτηκε και έσπευσε να διευκρινίσει στους μαθητές ότι η συγκεκριμένη σημαία δε συμβολίζει την επανάσταση, αλλά είχε επιβληθεί από τις μεγάλες δυνάμεις στην Κρητική Πολιτεία. Είναι πάντως απορίας άξιο πώς οι μαθητές αυτοί έφτασαν στο σημείο να «φιγουράρουν» με τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας στις μπλούζες τους. Ποιος και γιατί τους... ενέπνευσε άραγε;
Κληθείς να σχολιάσει τόσο το περιστατικό του Παγκρητίου όσο και αυτό με το σχολείο, ο κ. Κεγκέρογλου υποστήριξε ότι κανένα θέμα δεν είναι δύσκολο, αρκεί κάποιος να το αντιμετωπίζει με νηφαλιότητα και με ενημέρωση.

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΜΙΛΟΥΝ : Η ΚΡΗΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ !
Τις απόψεις τους για το θέμα κατέθεσαν και άλλοι βουλευτές του νομού Ηρακλείου.
Επαναστατικός εμφανίστηκε ο βουλευτής της Ν.Δ. Κώστας Μπαντουβάς, ο οποίος διεμήνυσε ότι αν υπάρξει τέτοια κίνηση (που σαφέστατα κατά τον ίδιο υποκινείται από άτομα εκτός μεγαλονήσου) «θα μας βρουν απέναντι τους και θα τους κόψουμε τα κεφάλια».
Ο κ. Μπαντουβάς, αναφερόμενος στα «πολλά κιλά αίμα» που έδωσαν οι Κρήτες για να αποτινάξουν τουρκικό και βενετσιάνικο ζυγό, τόνισε ότι, αν υπάρχει μία μειοψηφία που επιχειρεί ένα τέτοιο ατόπημα, τότε σίγουρα «πρόκειται για ηλίθιους» που επιδιώκουν να δημιουργήσουν πρόβλημα αυτονομίας. «Κάλλιο να σε βαστά η μάνα σου και ας είναι να σε βαστά από τους αστραγάλους με το κεφάλι ίσια κάτω», δήλωσε με νόημα ο Ηρακλειώτης βουλευτής.

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ
Στον Άγιο Νικόλαο φαίνεται πως η «κατοχή» της Κρήτης από την Ελλάδα έληξε και η ανεξαρτησία έχει ήδη πραγματοποιηθεί, καθώς η σημαία της «Κρητικής Πολιτείας» ανερτήθη σε ιστό και σε εμφανές σημείο της πόλης.
Η φωτογραφία που βλέπετε τραβήχτηκε το απόγευμα της Πέμπτης 29 Νοεμβρίου του 2007 στον χώρο όπου βρίσκεται το γλυπτό των αδελφών Σωτηριάδη στον Άγιο Νικόλαο.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σε κάθε περίπτωση πάντως η ιδέα της «Ανεξάρτητης Κρήτης», εντός του νησιού, δεν φαίνεται ικανή προς το παρόν να πάρει μια οργανωμένη μορφή. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται και τον εφησυχασμό. Το Σκοπιανό κάπως έτσι ξεκίνησε και λίγοι έδωσαν σημασία...
himaira 
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Οδοιπορικό: Με το Μουσείο Καζαντζάκη στην Κίνα.

http://vivliodeiktis.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html

• Οδοιπορικό: Με το Μουσείο Καζαντζάκη στην Κίνα.

  | γράφει η Βαρβάρα Τσάκα* | «…Έζησα τέσσερις μήνες στην Ελλάδα, την είδα με τα μάτια μου, την άκουσα και της μίλησα… Γνώρισα καλύτερα τ...

Οδοιπορικό: Με το Μουσείο Καζαντζάκη στην Κίνα.

Posted by Δημήτρης Νίκου On 12:12 π.μ. 3 comments

| γράφει η Βαρβάρα Τσάκα* |

«…Έζησα τέσσερις μήνες στην Ελλάδα, την είδα με τα μάτια μου, την άκουσα και της μίλησα… Γνώρισα καλύτερα τη χώρα, την ιστορία της, τη φύση της, το λαό της και την καθημερινή ζωή του. Χάρη στην ελληνική γλώσσα, που τώρα πια μπορώ να χρησιμοποιώ όλο και περισσότερο και με όλο και μεγαλύτερη ευχέρεια, ανακάλυψα τη σημερινή Ελλάδα, ακόμα πιο υπέροχη από εκείνη της μυθολογίας και ακόμα πιο ζωντανή από τα αρχαία μαρμάρινα αγάλματά της…»

Αυτή είναι η Ελλάδα μέσα από τα μάτια της Κινέζας Ου Γιουέ, η οποία τα τελευταία πέντε χρόνια πια ζει στην Αθήνα, εκπονώντας τη διδακτορική της διατριβή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

«…Μαρτύρησα τα όμορφα και τα άσχημα της χώρας αυτής μέσα από τις ευτυχισμένες και μη στιγμές του λαού της. Χαίρομαι, στενοχωριέμαι, ενθουσιάζομαι, οργίζομαι για την …Ελλάδα, για το λαό της, για το παρελθόν της, το παρόν και το μέλλον της. Όλο και περισσότερο αγαπάω τη χώρα αυτή. Μακάρι μια μέρα να μπορούσα να της προσφέρω κάτι! Ακόμα και κάτι πολύ λίγο και μικρό! Να της προσφέρω κάτι με τη γνώση μου, αυτή που μου έδωσε η ίδια η Ελλάδα».

Για τους Έλληνες είναι η Κατερίνα. Και δεν είναι μόνο η Κατερίνα στην Αθήνα. Είναι η Ζωή στη Θεσσαλονίκη, ο Ενδυμίων στην Κρήτη, ο Ελύτης και η Νεφέλη στο Πεκίνο, η Σοφία στη Σαγκάη, η Ήρα, ο Ηλίας, η Γιάννα, η Εύα, ο Γιώργος, η Χαρά… Διαλέγουν εκείνοι το ελληνικό τους όνομα, εκείνο που θα τους κάνει να νιώθουν πιο όμορφα ή θα έχει κάποια σημασιολογική ομοιότητα με το κινέζικό τους. Επέλεξαν να μάθουν τα ελληνικά για τη δύναμη της γλώσσας, τη μουσικότητά της, τη λογική δομή της, την παραγωγική ικανότητά της, αλλά και για το παράθυρο που θα τους άνοιγε στην κατανόηση του μύθου, της φιλοσοφίας και της ομορφιάς αυτής της χώρας.

Όλα ξεκινούν στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2000, με πρωτοβουλία του κ. Γιαγκ Γκουαγκσέγκ, πρώην Πρέσβη της Κίνας στην Ελλάδα, και χορηγό τον αείμνηστο καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο. Όσα από αυτά τα παιδιά στάθηκαν τυχερά, ήρθαν με υποτροφία στην Ελλάδα για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Σήμερα, έχει εκλείψει αυτή η δυνατότητα. Η μόνη συμβολή του Υπουργείου Παιδείας είναι η διάθεση μιας αποσπασμένης καθηγήτριας για τις ανάγκες του Κέντρου. Το Κέντρο, ευτυχώς, στηρίζει τη συνέχειά του στους Κινέζους ελληνιστές και στις ατομικές προσπάθειες των τέως και νυν Πρέσβεων της Ελλάδας στην Κίνα. Την ψυχή του Κέντρου αποτελεί, σήμερα, η κα Έλενα Αβραμίδου, Μορφωτική Ακόλουθος της Ελληνικής Πρεσβείας. Είναι πάντα εκεί, εθελοντικά, να τονώνει το ενδιαφέρον των νεαρών Κινέζων για την Ελλάδα τού χθες και του σήμερα, να τους φέρνει όλο και πιο κοντά στην ελληνική γλώσσα.

Είναι εκείνη που φρόντισε και για το ταξίδι του Μουσείου Καζαντζάκη στην αχανή χώρα.

Στις 7 Μαΐου 2012, στην αίθουσα «ΟΜΗΡΟΣ» της Ελληνικής Πρεσβείας στο Πεκίνο, με τη συνδρομή του πολιτιστικού τμήματος της Πρεσβείας, του Μουσείου Καζαντζάκη και της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, παρουσιάσθηκε σε πολυπληθές ακροατήριο η σχέση του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα με την Κίνα, αλλά και οι συλλογές και οι δράσεις του Μουσείου. Μια προσέγγιση στο έργο του δημοφιλέστερου στην Κίνα Έλληνα συγγραφέα έγινε από τον Πρόεδρο της ΔΕΦΝΚ, κ. Γιώργο Στασινάκη, στον οποίο το Μουσείο οφείλει πολλά για τη διεθνή του παρουσία και δράση. Βρέθηκε, ακόμη, εκεί ο Λι Τσενγκούι, μελετητής και μεταφραστής του Καζαντζάκη στα κινεζικά αλλά και από χρόνια φίλος του Μουσείου, στον οποίο ο Πρέσβης της Ελλάδος κ. Θεόδωρος Γεωργακέλος απένειμε το βραβείο «Προσφορά στα ελληνικά Γράμματα στην Κίνα».

Στην εκδήλωση συμμετείχαν και οι Κινέζοι φοιτητές του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, εκφράζοντας, σε σπαστά ακόμη ελληνικά, την επιθυμία τους να κατορθώσουν κάποτε να διαβάσουν από το πρωτότυπο τον Καζαντζάκη (την πιο «ενδιαφέρουσα ανακάλυψή» τους, όπως λένε), αλλά και να αξιωθούν να γνωρίσουν από κοντά τον θησαυρό που κρύβει το Μουσείο. Δεν ήταν όμως ευτυχείς μόνο γιατί άκουσαν καινούργια πράγματα για τον αγαπημένο τους Έλληνα συγγραφέα. Σε λίγες μέρες θα απεδείκνυαν και τις χορευτικές τους ικανότητες στη βραδιά ελληνικών παραδοσιακών χορών που θα διοργάνωνε το Κέντρο, αλλά θα συμμετείχαν και στην επικείμενη εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου.

Αφήσαμε το Πεκίνο με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Το ταξίδι μας συνεχίστηκε στα νοτιοανατολικά της χώρας. Ο Πρόξενος της Ελλάδας στη Σαγκάη κ. Ευγένιος Καλπύρης και ο Σύμβουλος Τύπου κ. Ευθύμιος Αθανασιάδης μάς συνόδευσαν στην πόλη Σαοσίνγκ (Shaoxing) της επαρχίας Τσιοτσιάνγκ (Zhejiang), στα περίχωρα της Σαγκάης. Πρόκειται για τη γενέτειρα του Λου Σιούν (Lu Xun), όπου εδρεύει και δραστηριοποιείται ένα από τα έξι (6) μουσεία στην Κίνα που είναι αφιερωμένα στον πατέρα της σύγχρονης κινεζικής λογοτεχνίας∙ σύμφωνα με τις πληροφορίες, το μεγαλύτερο και σημαντικότερο. Με πρωτοβουλία του Γιώργου Στασινάκη, στις 10 Μαΐου 2012 είχε προγραμματιστεί η αδελφοποίηση του Μουσείου Lu Xun με το Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη.

Στο πλαίσιο των σχέσεων που αναπτύσσει το Μουσείο Καζαντζάκη με άλλους παρόμοιους πολιτιστικούς φορείς, έχει αδελφοποιηθεί στο παρελθόν με μουσεία προσωπικοτήτων που συνδέθηκαν με κάποιον τρόπο με τον Καζαντζάκη. Τον Lu Xun ο Καζαντζάκης δεν τον γνώρισε ποτέ, αφού έζησαν και δημιούργησαν σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Οι μελετητές, ωστόσο, διακρίνουν κοινά στοιχεία και ομοιότητες στο πολυδιάστατο έργο τους, με κύριο χαρακτηριστικό που διαπνέει το έργο και των δύο τον βαθύ ανθρωπισμό∙ στοιχείο αρκετό για να τους δοθεί η ευκαιρία να «συναντηθούν» μετά θάνατον.

Φτάνοντας στην επαρχιακή πόλη του Σαοσίνγκ (που όμως αριθμεί 6 εκ. κατοίκους), μας περίμενε ένα εορταστικό κλίμα. Στη γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Lu Xun, εκεί όπου βρίσκεται το σπίτι του, αλλά και το νεότερης κατασκευής προσωπικό του μουσείο, υπήρχαν παντού αναρτημένα μεγαλοπανώ με φωτογραφίες του Καζαντζάκη και μηνύματα αδελφοσύνης και φιλίας. Η υποδοχή από τους ανθρώπους του Μουσείου, αλλά και τους απλούς πολίτες ήταν παραπάνω από θερμή. Η ιδέα ότι εκπροσωπούσαμε τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό μάς γέμιζε περηφάνια. Η τελετή της αδελφοποίησης είχε μια λαμπρότητα, αλλά και μια δωρικότητα ταυτόχρονα.

Υποκλίνονται στον Καζαντζάκη∙ αυτό είναι βέβαιο. Περισσότερο γιατί «είδε» την Κίνα χωρίς προκαταλήψεις, με καθαρότητα ματιάς και ψυχής. Και γιατί μέσα από τη σοφία της σκέψης του, προέβλεψε τη «μεταμόρφωσή της από κάμπια σε πεταλούδα».

Ένα σημαντικό βήμα πνευματικής προσέγγισης έγινε ανάμεσα στις δύο χώρες, και αυτό που συνόδευσε τις απαραίτητες υπογραφές κάτω από την ελληνική και κινεζική σημαία ήταν η αμοιβαία δεσμευτική υπόσχεση για την απαρχή μιας συνεχούς συνεργασίας και ανταλλαγής, που θα δώσει την ευκαιρία να διαδοθούν εκατέρωθεν οι αξίες των πατρίδων μας.

*Η κυρία Βαρβάρα Τσάκα είναι διευθύντρια του Μουσείου Καζαντζάκη.

Categories: ΝΕΑ-ΕΛΛΑΔΑ , ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΛΑΜΨΗ του Στράτου Κ. (Abuno) *

http://www.onestory.gr/post/24769262037

_Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΛΑΜΨΗ

του Στράτου Κ. (Abuno) *

.

Τα φύλλα της τράπουλας είναι μετρημένα, οι κανόνες του παιχνιδιού είναι συγκεκριμένοι, το μοίρασμα είναι κανονισμένο, όλα είναι έτοιμα..όλα εκτός του κοψίματος. Αυτό το χέρι που θα κόψει θα αλλάξει τα πάντα, αυτό το χέρι είναι πάνω από κανόνες, πάνω από αριθμούς, αυτό το χέρι, είναι το χέρι της μοίρας. Ο δημιουργός έφτιαξε την τράπουλα, ο παίκτης έβαλε τους κανόνες και η μοίρα κόβει..

Τα τραπουλόχαρτα σκόρπισαν στο πάτωμα όταν ένας απότομος θόρυβος έσκισε τη σκέψη του, ήταν ένα πουλί που καρφώθηκε στο τζάμι του, λαβωμένο θανάσιμα. Ένα χελιδόνι. Άνοιξε το παράθυρο και το πήρε στα ζεστά του χέρια, πρόλαβε να δει τη τελευταία ζωντανή λάμψη των ματιών του και το πουλί μίλησε.. ¨εσύ είμαι¨ του είπε.. και σώπασε για πάντα. Κατέβηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην έξοδο του σπιτιού του και χάθηκε στη νύχτα…

Μετά από χρόνια βρέθηκε να περνά κάτω από ένα μοτέλ στα προάστια μιας πόλης που είχε χάσει τον εαυτό της και άκουσε μουσικές και φωνές χαρμόσυνες να ξεπηδούν από τις χαραμάδες. Βρήκε ανοικτή την πόρτα και προχώρησε διασχίζοντας τον βουβό διάδρομο για να φτάσει έξω σε μια μεγάλη αυλή.

Εκεί αντίκρισε κόσμο πολύ να χορεύει και να τραγουδά ανέμελα, μεθυσμένα, μα προπάντων άσκοπα, τραγούδια που δεν είχαν τίποτα να πουν, τίποτα πέρα από το να προκαλούν αισθήματα που θα κρατήσουν μέχρι το επόμενο πρωί. Τα ήξερε καλά όλα αυτά, όπως ήξερε και ότι η γυναίκα που στεκόταν απέναντί του δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ακόμα ένα ψέμα. Παρ’ όλ’ αυτά πίστευε τόσο πολύ στη μοίρα που αδυνατούσε να υπακούσει στην εμπειρία του, γιατί ήξερε επίσης ότι μία από της ιδιότητες της μοίρας ήταν η τύχη, και η τύχη δεν προσκυνάει ούτε λόγους, ούτε στατιστικά, αλλά αντιθέτως αυθαιρετεί και ασελγεί πάνω τους.

Είχε καταφέρει να μείνει παιδί, γι’ αυτό και έγινε ποιητής. Ήθελε να αγαπηθεί, δεν έβαζε τίποτα πάνω από αυτό, έλεγε ότι αυτή είναι η ανώτερη ευλογία, και ήταν σίγουρος ότι την άξιζε, σίγουρος όσο και ο θάνατος. Η γυναίκα το ένιωσε αυτό, και υποσχέθηκε να τον αγαπήσει για πάντα, μα η γυναίκα αγαπά με το σώμα, και το σώμα το περιφρονούν οι ποιητές, γιατί ξέρουν ότι πονά, και η αγάπη δεν γίνεται να πονά, μόνο να χαίρεται και να μεθάει. Έτσι μετά από κάποιο καιρό η γυναίκα άρχισε να πονάει γιατί κατάλαβε ότι η αγάπη της ήταν ψεύτικη και από ντροπή έφυγε από κοντά του. Αυτός τα είχε καταλάβει όλα, και την άφησε ελεύθερη γιατί την αγαπούσε… με την ελπίδα ότι κάποτε θα γυρίσει, έτοιμη, ώριμη, ελεύθερη για την πραγματική αγάπη, για την αιώνια αγάπη..

Τα χρόνια περνούσαν, ο κόσμος είχε χωριστεί στα δύο. Υπήρχαν δύο κόσμοι πια, ο δικός του και ο δικός της, καμία γέφυρα δεν μπορούσε να τους ενώσει, μόνο αυτή των ονείρων… έτσι λοιπόν μια πανσέληνη νύχτα συναντήθηκαν σε ένα όνειρο.

Αυτός είχε γίνει πουλί και όταν έμαθε που ζει η αγαπημένη του, ξεκίνησε πετώντας για να τη βρει. Ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος μα ήταν αποφασισμένος να φτάσει μέχρι το τέλος..

Αυτή είχε ξυπνήσει και τον περίμενε κρατώντας μια τράπουλα στα χέρια της, κοιτώντας με αγωνία τον ορίζοντα..και ξαφνικά ένα πουλί καρφώθηκε στο τζάμι της, λαβωμένο θανάσιμα. Ένα χελιδόνι. Άνοιξε το παράθυρο και το πήρε στα ζεστά της χέρια, πρόλαβε να δει τη τελευταία ζωντανή λάμψη των ματιών του και το πουλί μίλησε.. ¨εσύ είμαι¨ της είπε.. και σώπασε για πάντα. Κατέβηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην έξοδο του σπιτιού της και χάθηκε στη νύχτα… 

.

Ο Στράτος Κ. (Abuno) γεννήθηκε στον πλανήτη Γη. Ζει και ονειρεύεται όμως, σε έναν φανταστικό κόσμο. Σε κάποια από τις διαστάσεις, μπορεί να τον συναντήσετε να περιπλανιέται στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

[ ιστολόγιο ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά...!

Σας Ευχαριστούμε που ανεβάσατε την Ελλάδα και τη διάθεσή μας !

Με συγκίνηση είδαμε χθές την αξιοπρεπή εμφάνιση της Εθνικής μας ομάδας, και στη συνέχεια με χαρά διαπιστώσαμε τον χείμαρο του ψυχικού δυναμικού των Ελλήνων που πάντα έχουν μέσα τους, που περιμένει μια σπίθα αφορμής για να βγεί από τον λήθαργο και βγάζει φτερά και ορμά στις λεωφόρους ζητωκραυγάζοντας για την Ελλάδα! 

Την ίδια στιγμή , οι εε μας κουνούν το δάχτυλο εξαπολύοντας ηθικούς εκβιασμούς και απειλές για ενδεχόμενη έξοδό μας από την ομάδα τους. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι δείχνουν μεγάλη ανησυχία  τόσο μεγάλη που μάλλον τη δική τους τύχη αφορά και όχι της Ελλάδας. Πιστεύω πως φοβούνται μή χάσουν το εξιλαστήριο θύμα στις πλάτες του οποίου παίζουν τα εκάστοτε παιχνίδια τους και εις βάρος του αισχροκερδούν.  

Ωστόσο όπως λέει και ο λαός μας "Απρίλης Γρίλης κοντά το θέρος" και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται σύντομα η Ελλάδα θα ξαναλάμψει  είναι το πεπρωμένο της αυτό ... ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ...

Έλληνες σκεφτείτε θετικά και στείλτε την ενέργειά σας στην ομάδα μας να κάνει πάλι το θαύμα και να το ξανασηκώσει το τιμημένο και  ολόκληρη την Ελλάδα!