"Λωξάντρα"

Bigbook.gr

Η "Λωξάντρα" δεν είναι απλώς βιογραφία, ούτε απλώς μυθιστόρημα. Στο συναρπαστικό αυτό κείμενο, που έγινε ανάρπαστο από την ώρα που πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της "Εστίας", οι πραγματικοί και οι φανταστικοί χαρακτήρες συγχωνεύονται για να αναπλάσουν την εικόνα της Πόλης πριν άπό τόν Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μαρία Ιορδανίδου έγραφε το βιβλίο το 1963, όταν ήταν ήδη εξήντα έξι χρόνων, επειδή -έλεγε- δεν ήθελε αυτά τα λίγα πράγματα πού ήξερε να τα πάρει μαζί της. Η "Λωξάντρα" είναι ή ιστορία της γιαγιάς της: μέσα από αυτήν, η Μαρία Ιορδανίδου ξαναζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή, ακόμα και "τώρα, που όλα αυτά πέρασαν και το χορτάρι της λησμονιάς αρχίζει κιόλας να φυτρώνει".

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=81850

Ρενέ Γκοσινί (René Goscinny)

Bigbook.gr

Ο Ρενέ Γκοσινί (René Goscinny) γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1926 στο Παρίσι και πέθανε στις 5 Νοεμβρίου του 1977 στο ίδιο μέρος. Ήταν Γάλλος συγγραφέας και συντάκτης πολωνικής καταγωγής, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για τα κόμικς Αστερίξ και Λούκυ Λουκ, στα οποία και έγραφε τα σενάρια.

Ο Γκοσινί γεννήθηκε στο Παρίσι το 1926 σε μια οικογένεια Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία. Ο πατέρας ήταν από την Βαρσοβία (χημικός μηχανικός στο επάγγελμα) και η μητέρα του από το Χοντόρκοβ - μια κωμόπολη στην Ουκρανία. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ρενέ, ο Κλοντ, είχε γεννηθεί 6 χρόνια νωρίτερα, στις 10 Δεκεμβρίου του 1920. Οι γονείς του Ρενέ είχαν γνωριστεί στο Παρίσι και παντρεύτηκαν το 1919. Η οικογένεια μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής 2 χρόνια μετά τη γέννηση του Ρενέ, εξαιτίας μιας θέσης χημικού μηχανικού, την οποία απέκτησε εκεί ο πατέρας του. Πέρασε χαρούμενη παιδική ηλικία στο Μπουένος Άιρες, και φοίτησε στα γαλλικά σχολεία που βρίσκονταν εκεί. Είχε το ταλέντο να κάνει τους πάντες να γελούν μέσα στην τάξη, πιθανότατα για να αντισταθμίσει τη ντροπαλότητα που είχε απ' τη φύση του. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει πολύ νωρίς, εμπνευσμένος από τις εικονογραφημένες ιστορίες τις οποίες αρεσκόταν να διαβάζει.

Το Δεκέμβρη του 1943, αφού τελείωσε το σχολείο, ο 17χρονος τότε Ρενέ Γκοσινί έχασε τον πατέρα του, γεγονός που τον ανάγκασε να ψάξει για δουλειά. Τον επόμενο χρόνο έπιασε την πρώτη του δουλειά ως βοηθός λογιστή σε εργοστάσιο περισυλλογής ελαστικών και, όταν έφυγε τον επόμενο χρόνο, έγινε κατώτερος εικονογράφος σε διαφημιστικό πρακτορείο.

Ο Ρενέ, μαζί με τη μητέρα του, έφυγαν από την Αργεντινή και πήγαν στη Νέα Υόρκη το 1945, για να ζήσουν, με τον θείο του Μπόρις, εκεί. Για να αποφύγει τη θητεία στον αμερικανικό στρατό, ο Ρενέ ταξίδεψε στη Γαλλία για να καταταχθεί στο γαλλικό στρατό το 1946. Υπηρέτησε στο πεζικό, και όταν πήρε προαγωγή, ο Ρενέ διορίστηκε ως ο επίσημος εικονογράφος του συντάγματος του στρατού και έφτιαχνε εικονογραφήσεις και αφίσες για τον στρατό.

Τον επόμενο χρόνο εικονογράφησε το βιβλίο "Το Kορίτσι με τα Mάτια από Xρυσάφι" (The Girl with the Eyes of Gold) κι επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Με την άφιξή του, ο Ρενέ πέρασε την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής του. Για λίγο καιρό ήταν άνεργος, μόνος και εντελώς απένταρος. Είχε συνέλθει, όμως, μέχρι το 1948, και άρχισε να δουλεύει σ' ένα μικρό στούντιο όπου γνώρισε και έγινε φίλος με τους Γουίλ Έλντερ (Will Elder), Τζακ Ντέιβις (Jack Davis) και Harvey Kurtzman. Ο Ρενέ έγινε έπειτα καλλιτεχνικός διευθυντής (art director) στα Kunen Publishers, όπου έγραψε τέσσερα παιδικά βιβλία. Γνώρισε γύρω στο 1949 τον Μορίς ντε Μπεβέρ, γνωστότερο ως Μόρις (Morris), τον καρτουνίστα και πρώτο συγγραφέα της σειράς κόμικ Λούκυ Λουκ (Ο Ρενέ θα έγραφε τα σενάρια της σειράς από το 1955 έως τον θάνατό του το 1977), καθώς επίσης και τον Joseph Gillain, πιο γνωστό ως Jijé.

Γνώρισε επίσης τον Ζωρζ Τρουαφοντέν (Georges Troisfontaines), διευθυντή της World Press agency, ο οποίος έπεισε τον Ρενέ να επιστρέψει στο Παρίσι και να δουλέψει για την εταιρία του ως διευθυντής του γραφείου στο Παρίσι το 1951. Εκεί, γνώρισε τον Αλμπέρ Υντερζό (Albert Uderzo), με τον οποίο ξεκίνησε μια μακράς διαρκείας συνεργασία. Ξεκίνησαν μαζί κάποιες δουλειές για το γυναικείο περιοδικό Bonnes Soirées, για το οποίο ο Γκοσινί έγραψε την "Sylvie" . O Γκοσινί και ο Υντερζό έφτιαξαν επίσης τις σειρές 'Jehan Pistolet' και 'Luc Junior' για το La Libre Junior.

Το 1955, ο Γκοσινί συνοδευόμενος από τους Ζαν Μισέλ Σαρλιέ (Jean-Michel Charlier), Αλμπέρ Υντερζό και Ζαν Εμπράντ (Jean Hébrad), ίδρυσαν τον εκδοτικό οίκο (Edipress/Edifrance). Ο εκδοτικός οίκος αυτός εξέδωσε έργα όπως το (Clairon) για την εργοστασιακή ενότητα και το (Pistolin) για μια εταιρία σοκολάτας. Ο Γκοσινί και ο Υντερζό συνεργάστηκαν στις σειρές Bill Blanchart στο Jeannot, Pistolet στο Pistolin και Benjamin et Benjamine στο περιοδικό του ίδιου ονόματος. Με το ψευδώνυμο Αγκοστίνι (Agostini), ο Γκοσινί έγραψε τον Μικρό Νικόλα (Le Petit Nicolas) για τον Ζαν Ζακ Σεμπέ (Jean-Jacques Sempé) στο Le Moustique και αργότερα Sud-Ouest και Pilote. Πρόσφατα, η κόρη του ανακάλυψε στα χειρόγραφα του πατέρα της μια σειρά ανέκδοτων διηγημάτων με θέμα το μικρό Νικόλα, τα οποία και εξέδωσε. Η σειρά του μικρού Νικόλα μεταφέρθηκε, πρόσφατα, με μεγάλη επιτυχία και στον κινηματογράφο.

Το 1959, ο εκδοτικός οίκος Édifrance/Édipresse ξεκίνησε το περιοδικό Pilote. Ο Γκοσινί έγινε ένας από τους πιο παραγωγικούς συγγραφείς του περιοδικού. Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού, ξεκίνησε την πιο διάσημη δημιουργία του, τον Αστερίξ (Astérix), μαζί με τον Αλμπέρ Υντερζό. Η σειρά έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία και πλέον είναι γνωστή παγκοσμίως. Ο Γκοσινί ξεκίνησε επίσης τις σειρές "Ο Μικρός Νικόλας" και Jehan Pistolet, το οποίο ονομάζεται σήμερα Jehan Soupolet. Ο Γκοσινί ξεκίνησε επίσης τα Jacquot le Mousse και Tromblon et Bottaclou μαζί με τον Godard.

To περιοδικό αγοράστηκε από τον Ζορζ Νταργκό (Georges Dargaud) το 1960, και ο Γκοσινί έγινε αρχισυντάκτης. Ξεκίνησε επίσης νέες σειρές όπως τις Les Divagations de Monsieur Sait-Tout, La Potachologie Illustrée (με τον Cabu), Les Dingodossiers (με τον Gotlib) και La Forêt de Chênebeau (με τον Mic Delinx). Με τον Ζαν Ταμπαρί (Jean Tabary), ξεκίνησε το Calife Haroun El Poussah στο Record, μια σειρά που αργότερα συνεχίστηκε στο Pilote ως Ιζνογκούντ (Iznogoud).

Παντρεύτηκε την Gilberte Pollaro-Millo το 1967. Το 1968 γεννήθηκε η κόρη του Άννα. Πέθανε ξαφνικά στο Παρίσι από καρδιακή προσβολή στις 5 Νοεμβρίου 1977, σε ηλικία 51 ετών.

5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1605 – Η ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΤΗΣ ΠΥΡΙΤΙΔΑΣ - Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΓΚΑΙ ΦΩΚΣ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1605 – Η ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΤΗΣ ΠΥΡΙΤΙΔΑΣ

- Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΓΚΑΙ ΦΩΚΣ

Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας του 1605 είχε οργανωθεί από μια ομάδα Καθολικών, με σκοπό τη δολοφονία του βασιλιά Ιακώβου Α' της Αγγλίας, της οικογένειάς του και πολλών μελών της αριστοκρατίας, με την ανατίναξη των κτιρίων του Βρετανικού Κοινοβουλίου στο Λονδίνο κατά την έναρξη της Βουλής στις 5 Νοεμβρίου 1605. Ανάμεσα στους συνωμότες πιο γνωστός είναι ο Γκάι Φωκς, Άγγλος στρατιώτης από το Γιόρκ.

Η Συνωμοσία οργανώθηκε σαν αντίδραση στην τυραννική βασιλεία του Ιακώβου Α' και στα σκληρά μέτρα του προτεστάντη βασιλιά απέναντι στους Καθολικούς. Οι συνωμότες βρήκαν ένα κελάρι κάτω από το κτίριο της Βουλής των Λόρδων και συγκέντρωσαν 36 βαρέλια πυρίτιδας, τα οποία θα ανατίναζαν για να δολοφονήσουν τα μέλη του Κοινοβουλίου. Κάποιοι συνωμότες, ωστόσο, ανησυχούσαν από το γεγονός ότι στο κτίριο της Βουλής θα βρίσκονταν κι άλλοι Καθολικοί, σαν κι αυτούς, των οποίων η ζωή μπορεί να κινδύνευε. Έτσι στάλθηκε μια προειδοποιητική επιστολή στο Λόρδο Monteagle, τον οποίον προειδοποιούσαν να μην παρουσιαστεί στη συνέλευση. Του δημιουργήθηκαν όμως υποψίες κι έτσι ξεκίνησαν οι έρευνες στις υπόγειες σήραγγες κάτω από τη Βουλή των Λόρδων. Ο Γκάι Φωκς ανακαλύφθηκε και συνελήφθη το πρωινό της 5ης Νοεμβρίου. Μετά από βασανιστήρια, αποκάλυψε τα ονόματα των υπόλοιπων συνωμοτών, που είτε ήταν ήδη γνωστοί είτε νεκροί. Οi συνωμότες καταδικάστηκαν και στις 31 Ιανουαρίου εκτελέστηκαν με αγχόνη και διαμελισμό.

ΓΚΑΙ ΦΩΚΣ
Ο Γκάι Φωκς (αγγλ. Guy Fawkes, 13 Απριλίου 1570-31 Ιανουαρίου 1606), γνωστός επίσης κι ως Γκίντο Φωκς, γεννήθηκε στην Υόρκη (York) κι ήταν Άγγλος στρατιώτης και μέλος μιας ομάδας Kαθολικών συνωμοτών, οι οποίοι οργάνωσαν τη Συνωμοσία της Πυρίτιδας στις 5 Νοεμβρίου 1605. Η συνωμοσία, όμως, ξεσκεπάστηκε πριν την ολοκλήρωση του σχεδίου: ο Γκάι Φωκς κι οι συνεργάτες του πέρασαν από ανακρίσεις με βασανιστήρια, κι έπειτα από δίκη καταδικάστηκαν κι εκτελέστηκαν για προδοσία κι απόπειρα δολοφονίας. Σε ορισμένες χώρες η επέτειος αυτής της αποτυχημένης απόπειρας γιορτάζεται στις 5 Νοεμβρίου σαν Νύχτα του Γκάι Φωκς (Guy Fawkes Night ή Bonfire Night).
Εις ανάμνηση της αποτυχημένης απόπειρας του Γκάι Φωκς να ανατινάξει το Κοινοβούλιο, στην Αγγλία και άλλες χώρες η 5η Νοεμβρίου εορτάζεται σαν Νύχτα του Γκάι Φωκς (Guy Fawkes Night ή Bonfire Night). Πυροτεχνήματα λάμπουν στον αέρα, ενώ επικρατεί το έθιμο να καίγεται στη φωτιά ένα ομοίωμα του Γκάι Φωκς. Επίσης, σε ανάμνηση της Συνωμοσίας της Πυρίτιδας, λέγονται οι παρακάτω στίχοι:
Remember, remember, the 5th of November
The Gunpowder Treason and plot;
I know of no reason why Gunpowder Treason
Should ever be forgot.
Guy Fawkes, Guy Fawkes,
'Twas his intent.
To blow up the King and the Parliament.
Three score barrels of powder below.
Poor old England to overthrow.
By God's providence he was catch'd,
With a dark lantern and burning match
Holloa boys, Holloa boys, let the bells ring
Holloa boys, Holloa boys, God save the King!
Hip hip Hoorah !
Hip hip Hoorah !
A penny loaf to feed ol'Pope,
A farthing cheese to choke him.
A pint of beer to rinse it down,
A faggot of sticks to burn him.
Burn him in a tub of tar,'
Burn him like a blazing star.
Burn his body from his head,
Then we'll say: ol'Pope is dead.

ΑΠΟ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ - Γκραβούρα του 17ου αιώνα: τα μέλη της Συνωμοσίας της Πυρίτιδας

Βιταμίνη Β: Η βιταμίνη της Ευτυχίας

Απλές λύσεις

 Βιταμίνη Β: Η βιταμίνη της Ευτυχίας

Όλες οι βιταμίνες που ανήκουν στη Βιταμίνη Β και το φολικό οξύ μπορεί να επηρεάσουν τη λειτουργία του εγκεφάλου, την οξυδέρκεια, τη διάθεση μας, αλλά και τα επίπεδα της ψυχολογικής ευτυχίας που μπορεί να νιώθουμε. Έρευνες έχουν δείξει ότι η βιταμίνες Β6 και Β12 είναι απαραίτητης για την ενεργητικότητα μας αλλά και την ισορροπία του νευρικού συστήματος! Κάποι ες άλλες έρευνες έχουν συνδέσει την εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ με τα χαμηλά επίπεδα βιταμίνης Β12 στους ασθενείς. Η έλλειψη βιταμίνης Β στον οργανισμό έχει επίσης συνδεθεί με ψυχιατρικές παθήσεις και κατάθλιψη.

Καλές πηγές βιταμίνες Β: λαχανικά, μπανάνα, πατάτες, κοτόπουλο, κρόκος αυγού, καρύδια, σαρδέλα

Όπως εξηγεί και η Dr Shari Lieberman στο βιβλίο της "Real Vitamin and Mineral Book" η κατάλληλη ποσότητα βιταμίνες Β είναι 25mg μέχρι 300mg την ημέρα. Όπως σημειώνει όμως άνθρωποι που εργάζονται σε στρεσογόνα περιβάλλοντα μπορεί να είναι ωφέλιμο να προσλαμβάνουν μέχρι και 1000mg την ημέρα (ακόμα και σε μορφή δισκίου από τα φαρμακεία).

Shape Tip: Οι βιταμίνες Β είναι ζωτικές για νιώθεις ευεξία, ισορροπία και ευτυχία. Μην ξεχνάς να προσλαμβάνεις βιταμίνη Β από τις αντίστοιχες τροφές ή λαμβάνοντας τη βιταμίνη σε μορφή δισκίου από τα φαρμακεία!

shape.gr

Λίγο ακόμα

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει λίγο ακόμα,

να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. 

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Καττημέρια Λήμνου Παραδοσιακά με Τυρί

Bαθμολογία:

4 ψήφοι

Προστέθηκε από ansou, 07.05.10

Περιγραφή

Εξαιρετικός και νοστιμότατος μεζές για κρασάκι αλλά και για σνακ στην παραλία! Τα παιδιά το λατρεύουν!!

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 κιλό αλεύρι -καλύτερα μισό μαλακό και μισό σκληρό
• Γάλα όσο πάρει (αντί για νερό) για να γίνει ένα ζυμαρι μαλακό και εύπλαστο
• 6 αυγά
• 1 φλυτζάνακι του καφέ ελαιόλαδο για επάλειψη
• Ελάχιστο αλάτι
• Τυρί τριμμένο-κατά προτίμηση τυρί σκληρό Λήμνου, αλλά και οποιοδήποτε σκληρό κίτρινο τυράκι.
• Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Αλμυρές λιχουδιές

Μέθοδος

Τηγανιού

Διατροφή

Χορτοφαγική

Κουζίνα

Νησιά Αιγαίου

Δυσκολία

Εύκολο

Γρήγορο

Περιέχει

Τυριά

Αβγά

Γάλα

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Καττημέρια Λήμνου Παραδοσιακά με Τυρί http://www.sintagespareas.gr/sintages/kattimeria-limnou-paradosiaka-me-tiri.html#ixzz2BOP3dy00

ΟΥΤΡΙΛΟ ΜΟΡΙΣ (Maurice Utrillo,1883 – 5/11/1955).

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΟΥΤΡΙΛΟ ΜΟΡΙΣ (Maurice Utrillo,1883 – 5/11/1955).

Ουτριλό, Μορίς Γάλλος ζωγράφος. Ήταν γιος της ζωγράφου Μαρί Κλεμεντίν Βαλαντόν (βλ. λ.) και μυήθηκε στη ζωγραφική από τη μητέρα του (γνωστή επίσης ως Σουζάν), η οποία θέλησε έτσι να τον απομακρύνει από το πάθος του αλκοολισμού στο οποίο είχε ενδώσει από πολύ νέος. Τα πρώτα έργα του εμπνέονται όχι τόσο από τα συγγενικά προς τους πίνακες του Πολ Γκογκέν έργα της μητέρας του όσο από τον ιμπρεσιονισμό,ιδιαίτερα του Αλφρέ Σισλέ και του Καμίγ Πισαρό. Ο Ο. άρχισε την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία ως τοπιογράφος, με απόψεις της Μονμάρτρης και του Μονμανί στην περιφέρεια του Παρισιού, όπου κατοικούσε με τη μητέρα του, εκδηλώνοντας έναν εκπληκτικό αυθορμητισμό και μια αμεσότητα που παραπέμπει στους ναΐφ ζωγράφους. Η ιδιοφυΐα του αποκαλύφθηκε το 1912, όταν ταξίδεψε στην Κορσική με τη μητέρα του και τον σύζυγό της Αντρέ Ιτέρ, επίσης ζωγράφο, και άρχισε να αναγνωρίζεται το έργο του, πρώτα από τον Φρανσί Καρκό. Από τότε έζησε στο Παρίσι ζωγραφίζοντας αδιάκοπα, εκτός από τις περιόδους ανάρρωσης από τις κρίσεις του αλκοολισμού. Από το 1910 έως το 1914 άρχισε η λεγόμενη λευκή περίοδος, κατά την οποία χρησιμοποιούσε μια πολύ περιορισμένη γκάμα χρωμάτων, στην οποία κυριαρχούσαν εκτεταμένες λευκές πινελιές (Η εκκλησία του Τορσί-αν-Βαλουά, Η οδός Ναρβό, Η αποβάθρα του Ανζού κ.ά.) Από το 1919, τα χρώματά του έγιναν εντονότερα, επηρεασμένα από τους φοβιστές, η παλέτα του πιο πλούσια και χαρούμενη, ενώ αργότερα η τεχνοτροπία του έγινε περισσότερο περιγραφική και επίπεδη (Τρεις ανεμόμυλοι στη Μονμάρτρη, Οι κήποι κ.ά.). Από το 1924 περνούσε όλα τα καλοκαίρια στον πύργο του Σεν Μπερνάρ στο Εν, πάντοτε ζωγραφίζοντας ακατάπαυστα. Όπως και ο Αμεντέο Μοντιλιάνι, ο Χαΐμ Σουτίν κ.ά., ο Ο. αποτελεί ένα μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία της σύγχρονης ζωγραφικής, που δεν μπορεί να καταταχθεί σε κανένα από τα μεγάλα καλλιτεχνικά κινήματα της εποχής του.

ΑΠΟ http://www.ygeiaonline.gr/

Μην απλώνετε την μπουγάδα στο σαλόνι

Απλές λύσεις

 Μην απλώνετε την μπουγάδα στο σαλόνι

Επιστήμονες προειδοποιούν για τον κίνδυνο αλλεργιών και άσθματος

Καθώς ο χειμώνας πλησιάζει, πολλοί βάζουν τις απλώστρες με τα ρούχα στο εσωτερικό του σπιτιού, για να στεγνώσουν πιο γρήγορα.

Μία νέα μελέτη, όμως, αποκαλύπτει ότι αυτό δεν είναι διόλου καλή ιδέα – ιδίως όταν στο σπίτι κατοικούν πάσχοντες από άσθμα, αλλεργική ρινίτιδα ή άλλες αλλεργίες.

Όπως έδειξε η μελέτη, που πραγματοποιήθηκε στην Σχολή Αρχιτεκτονικής Mackintosh, στη Γλασκόβη, και την οποία δημοσιεύουν τα Νέα, σε πολλά σπίτια είναι ιδιαιτέρως αυξημένη η υγρασία – και σε ποσοστό έως 30% αυτό οφείλεται στις μπουγάδες που στεγνώνουν στο σαλόνι.

Οι ερευνητές λένε πως τα τρία τέταρτα των σπιτιών που εξέτασαν είχαν επίπεδα υγρασίας αρκετά υψηλά ώστε να αναπτυχθεί μούχλα στο εσωτερικό τους και να αυξηθούν οι συγκεντρώσεις σπορίων μούχλας στον αέρα. Αυτή η ελάττωση στην ποιότητα του αέρα, όμως, έχει σχετισθεί με το άσθμα και άλλες αλλεργίες.

Οι επιστήμονες του Mackintosh εξέτασαν 100 σπίτια στη διάρκεια του περυσινού χειμώνα, διαπιστώνοντας ότι στο 87% οι ένοικοι στέγνωναν τα ρούχα τους εντός του σπιτιού, με τα δύο τρίτα εξ αυτών να βάζουν τις απλώστρες δίπλα στα μέσα θερμάνσεως, όπως τα καλοριφέρ.

Η συνήθεια αυτή αύξανε έως 30% την εσωτερική υγρασία τις ημέρες που άπλωναν τα ρούχα και έως 15% την μέση υγρασία τις υπόλοιπες μέρες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αφορούσε τα μικρά σπίτια, με ανεπαρκή δυνατότητα διαφυγής των υδρατμών.

Η μούχλα ουσιαστικά είναι μύκητες, που μπορούν να αναπτυχθούν οπουδήποτε υπάρχει παγιδευμένη υγρασία στον αέρα (συνήθως στο μπάνιο, στα πλυντήρια πιάτων και ρούχων, στα υπόγεια, στις σοφίτες και στην κουζίνα), αν και συχνά συσσωρεύεται και στο υγρό χώμα των φυτών μέσα στο σπίτι.

Αν οι μύκητες της μούχλας αναπτύσσονται γρήγορα, μπορεί να γίνει εμφανής μέσα σε λίγους μήνες, αλλά μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να την παρατηρήσουμε.

Τα σπόρια της μούχλας αιωρούνται στον αέρα και η εισπνοή τους μπορεί είτε να προκαλέσει μόλυνση στους ανθρώπους με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα, είτε αλλεργικές αντιδράσεις (κυρίως άσθμα) καθώς το ανοσοποιητικό υπεραντιδρά στα σπόρια μόλις αυτά μπουν στο ανώτερο αναπνευστικό σύστημα και στα ιγμόρεια.

Οι πιθανές ενδείξεις πως υπάρχει πρόβλημα με μούχλα στο σπίτι συμπεριλαμβάνουν βήχα, συνεχή κόπωση, ερεθισμό των ματιών και του λαιμού, πονοκεφάλους, δερματικούς ερεθισμούς και ναυτία.

Για να προστατεύσετε το σπίτι σας από την μούχλα, πρέπει να το αερίζετε καλά κάθε ημέρα και να διορθώνετε αμέσως οποιαδήποτε ένδειξη υγρασίας ή διαρροής.

Εάν δείτε κάπου στο σπίτι σας μούχλα, ο καλύτερος τρόπος για να απαλλαγείτε από αυτήν είναι με χλωρίνη. Υπάρχουν επίσης ειδικά καθαριστικά για μύκητες τα οποία είναι αποτελεσματικά.

Και τα δύο προϊόντα όμως απαιτούν προσεκτικό χειρισμό, ακριβώς όπως αναγράφουν στις συσκευασίες τους (να τις διαβάσετε όλες, πριν τα χρησιμοποιήσετε).

newsbeast.gr

Μνήμη και πεπρωμένο

Η Σχολή των Θεών-Νέα έκδοση-Σεμινάρια

Για όσο καιρό θα πιστεύεις στις αναμνήσεις σου, και θα συνεχίζεις να αφηγείσαι από μέσα σου τη φανταστική ιστορία της ζωής σου, θα εξακολουθείς να την προβάλλεις μπροστά σου και θα πείθεσαι ότι έχεις ένα μέλλον που όμως στην πραγματικότητα είναι το παρελθόν που επαναλαμβάνεται. 

Μνήμη και πεπρωμένο, παρελθόν και μέλλον, δεν είναι παρά αυταπάτες. Αναγνώρισε ότι δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά ταυτόχρονες προβολές αυτής της στιγμής, του Τώρα, και θα απελευθερωθείς. Στο Τώρα δεν υπάρχουν ήττες, παρά μόνον θρίαμβος".
Elio D’ Anna ‘’Η Σχολή των Θεών’’

Tζορτζ Μπέρναρντ Σω

Bigbook.gr

Ο Tζορτζ Μπέρναρντ Σω (Αγγλικά: George Bernard Shaw) (1856-2-11-1950) ήταν Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1925.

«Δεν ξέρω αν γεννήθηκα τρελός ή ελαφρόμυαλος, η αλήθεια είναι ότι η βασιλεία μου, δεν ήταν του κόσμου τούτου. Ένοιωθα απόλυτα κύριος και αυτεξούσιος μόνο στο βασίλειο της φαντασίας μου και μόνο κοντά στους μεγάλους νεκρούς γνώρισα αληθινή φιλική ατμόσφαιρα». Έτσι είπε κάποτε αυτοχαρακτηριζόμενος ο μεγάλος Ιρλανδός που η γενιά του κρατούσε από τον Μακντώφ, όπως πίστευε, το γνωστό Σαιξπηρικό ήρωα του Μάκβεθ.[1]

Ο κορυφαίος Ιρλανδός δραματουργός γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1856, στην κρεβατοκάμαρα του πατρικού του σπιτιού στην οδό Synge 33, στο Δουβλίνο και πέθανε το 1950 στο Έυγιοτ Σαιντ Λώρενς του Χέρντφορντσαιρ (Ayot St Lawrence in Hertfordshire), στην Αγγλία. Από μικροαστική οικογένεια προτεσταντών: τον Τζορτζ Καρρ Σω (George Carr Shaw), (1814-1885), αποτυχημένο έμπορο και αλκοολικό, και τη Ελισσάβετ Γκέρλυ (Lucinda Elizabeth Gurly) (1830-1913), επαγγελματία τραγουδίστρια, μαθήτρια του Βάνταλερ Λη (George John Vandeleur Lee) και δασκάλα φωνητικής. Ο Τζορτζ Καρρ Σω κατήγετο από μία οικογένεια που εγκαταστάθηκε ίσως στην Ιρλανδία στο τέλος του 17ου αιώνα. Η οικογένεια των Σω αρκετά αξιοσέβαστη, έχει να επιδείξει τραπεζίτες, κληρικούς, δημόσιους υπαλλήλους και Βαρωνέτους ακόμα, για να μην αναφέρουμε και πολλά άλλα αξιώματα, που οι διάφοροι Σω κατά καιρούς απέκτησαν.

Από μικρός κατάλαβε τη δύναμη που έχει η μοναξιά που βοηθάει στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα. Τον ευχαριστούσε ο τακτικός απογευματινός περίπατος με την υπηρέτρια του σπιτιού και οι επισκέψεις που έκαναν μαζί σε σπίτια φίλων της. Θλιβερά ανήλια σπίτια ανθρώπων, που τους μάστιζε η φτώχεια. Από τότε όπως είπε και ο ίδιος «Μεγάλωνε μέσα μου η απόφαση ν' αγωνιστώ με όλα μου τα μέσα για την καταπολέμηση της δυστυχίας, για την ανακούφιση της τάξεως των φτωχών και πασχόντων»[1]. Η περιορισμένη ζωή, οι οικογενειακές στενοχώριες και η έλλειψη κάθε ψυχαγωγίας και τέρψης χαλύβδωναν τον Σω. Το παράδειγμα του πατέρα του ήταν για αυτόν οδηγός, είχε μάθει πως ήταν αρκετό να μπορείς να βρίσκεις ακόμα και σε ένα θλιβερό γεγονός την κωμική του πλευρά για να μην κυριέψει την ψυχή σου ποτέ η απογοήτευση. Πίστεψε ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μεγάλες ανθρώπινες τραγωδίες αλλά καταστάσεις τραγικοποιημένες από την ανθρώπινη υπερβολή. Κάτω από αυτό το πρίσμα θα δει αργότερα και τους ήρωες των Ελλήνων τραγικών, όπως και τους Σεξπιρικούς ήρωες. Αυτός ήταν και ο λόγος που απέφυγε να δώσει τραγικό βάρος στα έργα του, ήταν βέβαιος πως η τραγικότητα, αν υπάρχει, μπορεί να φανεί και στο απλούστερο καθημερινό γεγονός χωρίς να έχει ανάγκη από υπερβολικές, απίθανες και εξωανθρώπινες καταστάσεις.

Στα 5 του χρόνια, διάβασε την πρώτη του εφημερίδα και ήρθε σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό συνέβη το 1861, όταν οι εφημερίδες ανήγγειλαν το θάνατο του πρίγκιπα Αλβέρτου. Αργότερα ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος και άλλα γεγονότα της ίδιας εποχής τράβηξαν το ενδιαφέρον του. Σε πολύ μικρή ηλικία ο Σω πήγαινε τακτικά στην εκκλησία και παρακολουθούσε τα μαθήματα του Κυριακάτικου σχολείου. Όμως γρήγορα έδωσε τέλος σε αυτή την συνήθεια, την υποχρεωτική και επί το πλείστον άχρηστη θητεία, όπως ο ίδιος έλεγε και τη θέση της πήραν περίπατοι και ξέγνοιαστες ημέρες κάτω από τον πρωινό Κυριακάτικο ήλιο. Αργότερα έγραψε κάτι πολύ τολμηρό «Αν οι εκκλησίες ήθελαν να εκτελούν το προορισμό τους, έπρεπε χωρίς άλλο να μετατραπούν αυτόματα σε κέντρα ψυχαγωγίας των εργαζομένων, που θα προσέφεραν σε κατάλληλες ώρες μουσική, κλασσική ή χορευτική, θα οργάνωναν ακόμα και θεατρικές παραστάσεις και θα είχαν και ευχάριστα παιχνίδια από αυτά που αγαπούν οι νέοι τις ώρες της σχόλης τους. Τώρα, ίσως ο επίσκοπος του Λονδίνου με αφορίσει, είμαι όμως βέβαιος πως αν εφαρμοζόταν το σύστημα που προτείνω, ο μισθός του θα ήταν πάλι ο ίδιος, όπως και τώρα. Δεν θα είχε λοιπόν να πάθει καμία ζημιά»[1]

Στα 16 του, η μητέρα εγκατέλειψε τον άντρα της, μετακόμισε στο Λονδίνο κι έζησε μαζί με το Λη και τις δυο κόρες της, τη Lucinda Frances (1853-1920), τραγουδίστρια μουσικής κωμωδίας κι οπερέτας, και την Elinor Agnes (1854-1876). Ο ίδιος παρέμεινε στο Δουβλίνο με τον πατέρα του για να τελειώσει το σχολείο, όπου υπήρξε απρόθυμος μαθητής, κι αργότερα εργάστηκε ως υπάλληλος σ' ένα κτηματομεσιτικό γραφείο. Από τον αλκοολισμό του πατέρα, ο γιος κληρονόμησε ακριβώς την αντίθετη στάση, για όλη του τη ζωή. Έμεινε για να σπουδάσει για μικρό χρονικό διάστημα στο Wesleyan Connexional School, σχολείο που ανήκε στη Methodist New Connexion, μετά πήγε σ' ένα ιδιωτικό κοντά στο Dalkey, για να μεταφερθεί κατόπιν στο Dublin's Central Model School και να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Dublin English Scientific & Commercial Day School. Ως παιδί-μαθητής, αλλά κι άντρας, είχε πικραθεί πολλάκις από διδασκάλους και διδαχές κι ισχυρίστηκε, σε μια σύνοψη αυτών των εμπειριών του, στο "Cashel Byron's Profession", πως τα σχολεία δεν είναι οίκοι μόρφωσης τόσον, όσο φυλακές, με κλειδοκράτορες τους δασκάλους αλλά και τους ίδιους τους γονείς, με σκοπό να φυλάξουν εκεί τα βλαστάρια τους.

Συγγραφική και πολιτική δραστηριότητα

Το 1876 έφυγε από το Δουβλίνο και μετακόμισε στην Αγγλία, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της μακράς ζωής του, στο σπίτι της μητέρας του στο Λονδίνο, προσπαθώντας να σταδιοδρομήσει στη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Αρχικά ασχολήθηκε με τις μεταφράσεις και τις επιμέλειες έργων, γνωστών συγγραφέων, αργότερα έγινε γνωστός ο ίδιος πλέον ως κριτικός μουσικής και θεατρικών έργων, με το ψευδώνυμο Corno di Bassetto.

Το πρώτο είδος με το οποίο ασχολήθηκε ήταν το πεζογράφημα, με πρώτο του βιβλίο το Ιmmaturity (Ανωριμότητα). Παράλληλα, διάβαζε μανιωδώς σε δημόσιες βιβλιοθήκες και στο αναγνωστήριο του Βρετανικού Μουσείου. Ακολούθησαν (Ο παράλογος κόμπος) The irrational Knot, (Η αγάπη μεταξύ των καλλιτεχνών) Love among artist, (Το επάγγελμα του Κάσελ Μπάιρον) Cashel Byron's Profession. Με τα έργα του αυτά δείχνει πως αρχίζει να προσηλυτίζεται στις αρχές του σοσιαλισμού, χωρίς ίσως ο ίδιος να το καταλαβαίνει. Είναι γεγονός πως είχε ξεπεράσει πια το στάδιο του φιλελεύθερου υλιστή και το πέμπτο του έργο (Ένας ακοινώνητος σοσιαλιστής) An Unsocial Socialist, δείχνει ολοφάνερα τη νέα δημιουργική μέθοδο που ακολουθεί ο συγγραφέας.

Από το 1876 έως το 1885 ακολουθεί μία περίοδος πολύ σκληρή για τον Σω. Ο αληθινός καλλιτέχνης,θα πει αργότερα ο Τζακ Τάννερ (Jack Tanner) στον Άνθρωπο και Υπεράνθρωπο Man and Superman, προτιμά ν´αφήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του νηστικούς παρά ν' ασχοληθεί με άλλη δουλειά από την τέχνη του. Έτσι λοιπόν και ο Σω, δεν κέρδιζε ούτε μία πένα από τις εργασίες του και αντιμετώπιζε με θάρρος, αλλά και αρκετή θλίψη τη φτώχεια. «Προσπάθησα τότε να ζήσω σύμφωνα με τις οδηγίες ενός βιβλίου-φυλλαδίου, που είχε τον τίτλο (Πως να ζήτε με έξι πένες την ημέρα). Ακολούθησα τις υποδείξεις του και ομολογώ πως κατάφερα με το στρογγυλό αυτό ποσό να ζήσω μία μόνο ημέρα, αλλά μόνο μία». Δεν παραμελούσε τη κοσμική ζωή, ακολουθούσε όμως μία εκκεντρική γραμμή σε όλες του τις εκδηλώσεις, γι' αυτό στα διάφορα σαλόνια τον χαρακτήριζαν παράξενο ή τρελό. Προνομιούχο τρελό όμως, που η κοινωνία ανεχόταν και θαύμαζε τις παραδοξολογίες του.[1]

Το 1881 έγινε χορτοφάγος, αρχικά για να καταπολεμήσει τις ημικρανίες του,αλλά στη συνέχεια ασπάστηκε πλέον με φανατισμό τις αρχές της χορτοφαγίας, για τρεις λόγους. Ο πρώτος ήταν η αγάπη προς τα ζώα, που και αυτά είναι πλάσματα της φύσης και έχουν το δικαίωμα να ζουν ελεύθερα και εξασφαλισμένα. Ο δεύτερος κοινωνικός, ο Σω πίστευε ότι οι ανάγκες της κρεατοφαγίας υποδουλώνουν τον άνθρωπο, απασχολούνται έτσι τόσοι ζωέμπορες, κτηνοτρόφοι, κρεοπώλες, βοσκοί... οι οποίοι θα ήταν πιο χρήσιμοι στην κυκλοφορία άλλων αγαθών εξίσου απαραίτητων για τη ζωή και ο τρίτος ήταν λόγος προληπτικός για την υγεία. Έγραψε «Σώστε τη ζωή σας και πάψτε να τρώτε κρέας.Σκεφτείτε πως ο Ταύρος,που είναι το δυνατότερο ζώο,είναι χορτοφάγος,νομίζω πως αυτό είναι ακαταμάχητο επιχείρημα για τους χορτοφάγους». Πίστευαν τότε ότι η προσωπικότητά του επηρεαζόταν από τη χορτοφαγία και ότι του έδινε υγεία, διαύγεια πνεύματος και ακμαιότητα. Πολύ είπαν, ότι εάν ακολουθούσε άλλη διατροφική συνήθεια οι γνώμες του συγγραφέα και η κοσμοθεωρία του θα ήταν τελείως διαφορετικές. Όμως ο Σω τους αποστόμωσε λέγοντας κάποτε «Πως στον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια χορτοφάγοι, αλλά ένας Μπέρναρντ Σω».

Το 1882, γίνεται φίλος με τον Γουίλλιαμ Μόρρης William Morris και ξεκινάει την ενασχόλησή του με την προοδευτική πολιτική. Σύχναζε σε διάφορα μέρη, όπου μαζεύονταν και μιλούσαν διάφοροι σοσιαλιστές κι έτσι έμαθε να ξεπερνά το τρακ που του προκαλούσε η σκηνή αλλά και το τραύλισμα του. Ανέπτυξε ένα επιθετικό κι ενεργητικό στυλ ομιλίας, που είναι φανερό και στα γραπτά του. Ήρθε σ' επαφή με το Das Kapital (Το Κεφάλαιο) του Καρλ Μαρξ, που τον επηρέασε αρκετά. Ωστόσο, το αντιμετώπιζε κριτικά, πιστεύοντας ότι το προλεταριάτο εκφράζεται κυρίως μέσα από τη συντηρητική πολιτική, σ' αντίθεση με τη μεσαία κι ανώτερη τάξη, που σηκώνει τη σημαία της επανάστασης και στην οποία ανήκε όχι μόνο ο ίδιος, αλλά κι ο Μαρξ κι οι περισσότεροι ομοϊδεάτες τους. Μαζί με την Μπεατρίς και τον Σίντνεϊ Γουέμπ ίδρυσε το 1884 τη Φαβιανή Εταιρεία. Ήταν μια κίνηση διανοούμενων για την έρευνα, συζήτηση κι έκδοση σοσιαλιστικών ιδεών. Το όνομά της το πήρε από το Ρωμαίο στρατηγό Κουίντο Φάβιο Μάξιμο, που έμεινε στην ιστορία ως ο «Αναβάλλων» (Cunctator), επιλέγοντας μια τακτική φθοράς από μια στάση αντιπαράθεσης εναντίον του Αννίβα.

Αφιερώθηκε στον αγώνα της μεταμόρφωσης της Βρετανίας σε σοσιαλιστικό κράτος, όχι μέσω επανάστασης, αλλά μέσα από συστηματική πρόοδο και νομοθεσία, που εγκαθιδρύεται με την πειθώ και τη συστηματική εκπαίδευση. Αξίωμά τους ήταν η «αναπόφευκτη βαθμιαία επίλυση». Ενστερνίστηκε τις ιδέες της Συντροφιάς Νέας Ζωής, που αφορούσαν στη διαμόρφωση ενός τέλειου χαρακτήρα στο άτομο και στο σύνολο, πιστεύοντας ότι η ατομική διαμόρφωση κι ανάπτυξη είναι ο μόνος τρόπος απελευθέρωσης από την καταπίεση κι επιτυγχάνεται με την εκπαίδευση και την ανάπτυξη της ελεύθερης διάκρισης και σκέψης. Η κοινωνική αναμόρφωση στόχευε στην ύπαρξη μιας κοινωνίας όπου οι δυνατότεροι βοηθούν τους πιο αδύνατους. Ηγετικά στελέχη αυτής της ομάδας, εκτός από τον Σω και τους Γουέμπ, ήταν η Άννι Μπέζαντ, ο Τζώρτζ Ουάλας, ο Σίντνεϊ Ολιβιέ, κ.ά. Η Φαβιανή Εταιρεία θα παίξει αργότερα καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση της Οικονομικής Σχολής του Λονδίνου και του Εργατικού Κόμματος.

Έγραψε πολλά άρθρα και κείμενα για τις προοδευτικές τέχνες, όπως τα: "Quintessence Οf Ibsenism", "The Perfect Wangerite", κλπ. Παράλληλα, ως δημοσιογράφος, δούλευε ως κριτικός τέχνης και μουσικής, γράφοντας με το ψευδώνυμο Corno Di Bassetto. Δε σπούδασε μουσική, αλλά είχε αρκετή εμπειρία και καλό μουσικό αφτί χάρη στη μουσικό μητέρα του. Έγινε καλός κριτικός μουσικής, μ' εφευρετικό, έξυπνο νου και σκληρή κριτική στην ανθρώπινη ανοησία. Τελικά, κατά το διάστημα 1895-1898, δούλεψε ως κριτικός θεάτρου στο Saturday Review, που έγραφε με τα διάσημα πλέον αρχικά GBS.

Το 1891, μετά από πρόσκληση του Τζ.Τ. Γκρέιν, ενός εμπόρου, κριτικού θεάτρου και σκηνοθέτη μιας προοδευτικής θεατρικής ομάδας που είχε το όνομα Ανεξάρτητο Θέατρο, έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο, με τίτλο "Widower's Houses". Τα επόμενα δώδεκα χρόνια έγραψε δώδεκα θεατρικά έργα, παρόλο που δεν έπεισε θεατρικούς επιχειρηματίες του Λονδίνου να τ' ανεβάσουν. Λίγα απ' αυτά παίχτηκαν στο εξωτερικό. Το 1898, μετά από σοβαρή αρρώστια, παραιτήθηκε από κριτικός θεάτρου και μετακόμισε από το σπίτι της μητέρας του, που ζούσε ακόμα, για να παντρευτεί τη Σαρλότ Πέην-Τάουνσεντ (Charlotte Payne-Townshend), μιαν Ιρλανδή με ανεξάρτητο χαρακτήρα. Εγκατασταθήκανε σ' ένα σπίτι στην Ayot St Lawrence Street, που πλέον ονομάζεται Γωνία Σώ (Shaw's Corner), σ' ένα μικρό χωριό του Χέρτφορντσαϊρ. Ο γάμος τους κράτησε μέχρι το θάνατο της το 1943.
Η επιτυχία πριν και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο
Άγαλμα του Σω στο Niagara-on-the-Lake

Το 1904, ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Χάρλεϊ Γκράνβιλ Μπάρκερ ανέλαβε τη διεύθυνση του Court Theatre και ίδρυσε και μια νέα πειραματική σκηνή ειδικευμένη στο νέο και προοδευτικό δράμα. Στις επόμενες τρεις σεζόν παίχτηκαν δέκα έργα του, με σκηνοθεσία του ίδιου του Σω, αν κι επίσημα σκηνοθέτης φαινόταν ο Μπάρκερ. Άρχισε να γράφει νέα έργα κάτω από τη διαχείριση του Μπάρκερ. Στα επόμενα δέκα χρόνια όλα τα έργα του Σω (εκτός από τον "Πυγμαλίωνα") είχανε παιχτεί από κάποιο θέατρο σε όλη την Αγγλία. Με τα δικαιώματα απ' αυτά έγινε αρκετά πλούσιος. Παράλληλα, παρέμενε ενεργός στη Φαβιανή Εταιρεία, σα δημοτικός επίτροπος στο Λονδίνο και σε διάφορες επιτροπές που κάνανε προσπάθειες να σταματήσει η θεατρική λογοκρισία.

Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος το 1914 άλλαξε τη ζωή του. Για αυτόν, ο πόλεμος αντιπροσώπευε τη χρεωκοπία του καπιταλιστικού συστήματος, τις τελευταίες προσπάθειες επιβίωσης των αυτοκρατοριών του 19ου αιώνα και την τραγική απώλεια νέων ανθρώπων στ' όνομα του πατριωτισμού. Οι απόψεις του εκφράζονταν σε σειρά άρθρων κάτω από το γενικό τίτλο "Κοινή Λογική Γύρω Από Τον Πόλεμο". Αυτά τα άρθρα ήταν καταστροφικά για τη δημόσια εικόνα του και τον μετατρέψανε σε απόβλητο της κοινωνίας. Συζητήθηκε ακόμα και το ενδεχόμενο να δικαστεί για προδοσία. Όλη αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η παραγωγικότητά του ως συγγραφέα, αφού στο διάστημα αυτό κατάφερε να γράψει μόνο ένα έργο, το "Heartbreak House", που δείχνει τη πίκρα και την απόγνωσή του για τους πολιτικούς και τη κοινωνία.

Μετά τον πόλεμο, αποκατέστησε την εικόνα του κι επανήλθε η δημιουργικότητά του, με νέα έργα όπως: "Δημιουργική Εξέλιξη", "Μαθουσάλας", "Αγία Ιωάννα", που θεωρείται το κορυφαίο αριστούργημά του. Το 1920 ξεκίνησε φεστιβάλ για έργα του στην Αγγλία. Το 1925 κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μην έχοντας ανάγκη τα χρήματα, τα δώρισε για μιαν αγγλική έκδοση του έργου του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Το 1938, πήρε το Όσκαρ για τη συμμετοχή του στη ταινία "Πυγμαλίων" κι είναι η μοναδική καλλιτεχνική φιγούρα παγκοσμίως που έχει κερδίσει το συνδυασμό αυτών των δυο μεγάλων βραβείων.

Έζησε το υπόλοιπο της ζωής του ως διεθνής διασημότητα, ταξιδεύοντας στον κόσμο κι ασχολούμενος με τα τοπικά και διεθνή προβλήματα. Επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση, με πρόσκληση του Στάλιν και τις ΗΠΑ, με πρόσκληση του Γουίλλιαμ Ράντολφ Χερστ. Συνέχισε να γράφει χιλιάδες γράμματα και πάνω από 12 θεατρικά έργα. Ήτανε χορτοφάγος για 66 ολόκληρα χρόνια, ενώ μέχρι το τέλος της ζωής του συνέχιζε να είναι όχι μόνο παραγωγικός νοητικά, αλλά και καλοστεκούμενος σωματικά. Στα τέλη του Οκτώβρη του 1950, έπεσε από μια σκάλα που είχε ανέβει για να κλαδέψει ένα δέντρο στον κήπο του. Πέθανε λίγες μέρες αργότερα στις 2 Νοεμβρίου, σε ηλικία 94 ετών, αφήνοντας ένα μισοτελειωμένο θεατρικό έργο. Η τέφρα του με της συζύγου σκορπίστηκε στα μονοπατάκια γύρω από το άγαλμα του Αγίου Ιωάννη που υπήρχε στον κήπο του.

Οι ιδέες του

Μες στα κείμενά του, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τις απόψεις του για τη ζωή, τον κόσμο, την εκπαίδευση, τις σχέσεις των δύο φύλων, που πάντα είναι ριζοσπαστικές για την εποχή του, κι ακόμη, βαθιά φιλοσοφικές, αν και ποτέ δε μορφώθηκε αρκετά. Πίστευε ότι τα σχολικά βιβλία δεν αξίζουν να διαβάζονται, γιατί στις σελίδες τους περιλαμβάνονται απόψεις που τα παιδιά πρέπει να παπαγαλίσουν κι όχι να κρίνουν, ακόμα κι αν είναι παράλογες ή παρωχημένες. Προέτρεπε τους νέους να επαναστατήσουν ενάντια στο κατεστημένο πριν καταντήσουν απολιθώματα. Σύστηνε ν' ακούνε τις απόψεις των δασκάλων τους με κριτικό πνεύμα κι αμφισβήτηση, να βλέπουνε και την αντίθετη άποψη απ' αυτή που τους επιβάλλεται να μάθουν, να προσπαθούν ν' ανακαλύψουν την αλήθεια πέρα από αυτό το δυϊσμό, μέσα τους. ("Ομιλία Για Την Εκπαίδευση", 1933)

Πίστευε πως τα οικιακά δεν είναι πιο φυσική καριέρα για τις γυναίκες απ' ό,τι είναι η στρατιωτική καριέρα για τους άντρες. Όταν χρειάζεται, μια γυναίκα κάνει παιδιά και τα μεγαλώνει, όπως ένας άνδρας πάει στον πόλεμο. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτή η επιλογή είναι η μοναδική που έχει μια γυναίκα ή ένας άντρας στη ζωή του. Να σκεφτόμαστε ότι τα οικιακά είναι η φυσική επιλογή για μια γυναίκα ισοδυναμεί με το να σκέφτεται ένα παιδί ότι το κλουβί είναι το φυσικό περιβάλλον για ένα παπαγάλο, επειδή ποτέ δεν έτυχε να δει έναν έξω απ' αυτό. Σίγουρα θα υπάρχουνε παπαγάλοι που προτιμάνε το κλουβί, είτε από φόβο στην επιβίωση, είτε από συμπάθεια στους ιδιοκτήτες τους, είτε επειδή πιστεύουν ότι είναι η φυσική θέση που τους έδωσε ο Θεός. Ωστόσο, ο μόνος παπαγάλος που θα μπορούσε να συμπαθήσει ο ελεύθερος άνθρωπος θα 'ταν αυτός που επιμένει να μείνει έξω από το κλουβί, ως μια πρωταρχική συνθήκη για να 'χει ευχάριστη ζωή. (Πεμπτουσία Του Ιψενισμού, 1922).

Πίστευε κι έγραφε πως στις φυλακές έπρεπε να βρίσκονται κείνοι που μπορούν ν' αναμορφωθούν. Εκείνοι που δε μπορούνε θα πρέπει να σκοτώνονται, όπως ένα επικίνδυνο σκυλί ή ένα δηλητηριώδες φίδι, για να μη γεμίζουν οι φυλακές, για να μη δεσμεύονται φύλακες, που σε τελική ανάλυση διαφθείρονται κι αυτοί από τους εγκληματίες αυτού του είδους. Ήταν άνθρωπος με πάθος. Αλλά το πάθος δεν έβλαψε το χιούμορ του, την ευρύτητα των απόψεών του και τη συνεχή εξεταστική ματιά του απέναντι στη ζωή. Η ευθύτητα κι η ετοιμότητα του νου, το καλωσόρισμα νέων ιδεών, η αγάπη του για τα όμορφα πράγματα, η ικανότητα να εκτιμήσει και να συμπαθήσει ακόμα κι αυτές τις δυνάμεις που είναι ενάντια του, είναι χαρακτηριστικά όχι απλού δραματουργού, αλλά φιλόσοφου του καιρού του, που ακόμα και σήμερα έχει πολλά πράγματα να μας πει και να μας μάθει. Έγραψε πάνω από 60 θεατρικά έργα και γενικά η θητεία του μυθιστοριογράφου, κριτικού λογοτεχνίας, δοκιμιογράφου και δημοσιογράφου, ήταν πραγματικά αξιόλογη.