O ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΤΡOΣ (1980)

O ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΤΡOΣ (1980)
Ελλάδα-Ιταλία. Έγχρωμη. Διάρκεια: 210'.

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος. Συνεργασία στο σενάριο: Πέτρος Μάρκαρης. Φωτογραφία: Γιώργος Αρβανίτης. Σκηνικά: Μικές Καραπιπέρης. Κοστούμια: Γιώργος Ζιάκας. Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης. Μοντάζ: Γιώργος Τριανταφύλλου. Βοηθός σκηνοθέτης: Λευτέρης Χαρωνίτης. Βοηθοί σκηνοθέτες: Σταύρος Καπλανίδης, Στέφανος Δανιηλίδης. Ήχος: Αργύρης Λαζαρίδης. Μιξάζ: Θανάσης Γεωργιάδης. Β’ βoηθός οπερατέρ: Αντρέας Σινάνος. Ερμηνευτές: Omero Antonutti (Μεγαλέξαντρος), Εύα Κοταμανίδου (κόρη του Μεγαλέξαντρου), Μιχάλης Γιαννάτος (Δραγουμάνος), Γρηγόρης Ευαγγελάτος (Δάσκαλος), Χριστόφορος Κ. Νέζερ (Τσελέπης, γαιοκτήμονας), Μιράντα Κουνελάκη (κυρία Τσελέπη), Θάνος Γραμμένος, Τούλα Σταθοπούλου, Φώτης Παπαλάμπρου, Ηλίας Ζαφειρόπουλος, Ε. Γκότσης, Χ. Πισιμίσης, Γ. Κωβαίος, Χ. Τιμοθέου, Χ. Σταματέλος, Francesco Carnelutti, Brizio Montinaro, Laura de Marchi, Claudio Betan, Norman Mozzato. Παραγωγή: RAI, ZDF, Θόδωρος Αγγελόπουλος, ΕΚΚ. Διεύθυνση παραγωγής: Στέφανος Βλάχος. Executive producer: Φοίβη Σταυροπούλου. Εκπρόσωπος παραγωγός της RAI: Lorenzo Ostuni.

Βραβεία: 1980. Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας· Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Fipresci)· Βραβείο Cinema Nuovo Φεστιβάλ Βενετίας· Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1980. Παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1900, δραπετεύει από τη φυλακή, καβάλα σ’ ένα άσπρο άλογο, ένας επικίνδυνος ληστής: ο Μεγαλέξαντρος, όπως τον αποκαλεί ο λαός, αφού βλέπει σ’ αυτόν το μυθικό ανάλογο των λαϊκών εξεγέρσεων. Με τη βοήθεια των παλικαριών του, απάγει μια ομάδα άγγλων διπλωματών και τους κρατάει όμηρους στο χωριό του, ζητώντας από την κυβέρνηση αμνηστία και την επιστροφή της γης στους χωρικούς. Oι χωρικοί, που έχουν δημιουργήσει μια κοινότητα κάτω από την καθοδήγηση ενός δασκάλου σοσιαλιστή, υποδέχονται τον Αλέξανδρο και τους δικούς του, και τον χαιρετίζουν ως λυτρωτή. Η αρμονία ανάμεσα στους ληστές και τους χωρικούς δεν διαρκεί πολύ. O Αλέξανδρος δε συμμετέχει στη ζωή της κοινότητας. Μένει μόνος με τους συντρόφους του και τις επιληπτικές του κρίσεις. Δεν ανέχεται κανενός είδους αντίδραση ή διαφωνία, και πολύ γρήγορα θα εκτελέσει το δάσκαλο και τη θετή του κόρη. Αποδυναμωμένοι από τις εσωτερικές διαμάχες, οι χωρικοί χτυπιούνται απ' το στρατό, που επιδιώκει την απελευθέρωση των ομήρων και τη σύλληψη του Αλέξανδρου. Αυτός, πληγωμένος γίνεται βορά του πλήθους, και το σώμα του εξαφανίζεται. Ό,τι απέμεινε απ' τον μυθικό ήρωα, είναι ένα μαρμάρινο κεφάλι και λίγο αίμα γύρω του. Στην έρημη πλατεία του χωριού, μετά την αντιπαράθεση με το στρατό, ο μικρός Αλέξανδρος, καβάλα σ’ ένα μουλάρι, θα απομακρυνθεί με προορισμό την πόλη.

Φεντερίκο Φελίνι

Ο Φεντερίκο Φελίνι (ιταλ. Federico Fellini, 20 Ιανουαρίου 1920 - 31 Οκτωβρίου 1993) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1920 στο Ρίμινι. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ένα στοιχείο που μαζί με πολλά άλλα, εξηγεί την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του. Στα 17 του εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1943, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα, πλάι στην οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του. Το 1946 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας: το 1956 για το Ο δρόμος, το 1957 για το Οι νύχτες της Καμπίρια, το 1963 για το 8 ½ και το 1974 για το Θυμάμαι και προτάθηκε τέσσερις φορές για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες: Γλυκιά ζωή το 1961, 8 ½ το 1963, Σατυρικόν το 1970 και Θυμάμαι το 1975. Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη στις 31 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.

Ως Σκηνοθέτης

La voce della luna - Η φωνή του φεγγαριού
Intervista - Η Συνέντευξη (1987)
Ginger e Fred - Τζίντζερ και Φρεντ
E la Nave Va - Και το Πλοίο Φεύγει - ΑΚΑ : And the Ship Sails On (1983)
La Citta delle Donne - Η Πόλη των Γυναικών (1980)
Prova d`orchestra - Πρόβα Ορχήστρας (1978)
Il Casanova di Federico Fellini - Καζανόβα (1976)
Amarcord - Θυμάμαι / Αμαρκόρντ(1973)
Roma - Ρόμα (1972)
Satyricon - Σατυρικόν (1969)
Histoires extraordinaires - Στον ίλιγγο της ακολασίας / Ιστορίες μυστηρίου (1968)
Giulietta degli spiriti - Η Ιουλιέτα των πνευμάτων
8 1/2 (1963)
Boccaccio '70 - Βοκκάκιος '70
La Dolce Vita - Γλυκιά Ζωή (1960)
Le Notti di Cabiria - Νύχτες της Καμπίρια (1957)
Il Bidone - Σκιές του υποκόσμου (1955)
La Strada - Ο Δρόμος (1954)
I Vitelloni - Οι Βιτελόνι (1953)
Lo sceicco bianco - Ο λευκός σεΐχης (1952)
Luci del varietà - Φώτα του Βαριετέ (1950)

ΛΙΔΑΚΗΣ ΒΟΣΣΟΥ - ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ

ένας αγρότης κι ένας γκουρού

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Το πρόγραμμα του σταθμού Νάσιοναλ Πάμπλικ συνεχίστηκε με τις απόψεις μιας καθηγήτριας Πανεπιστημίου, που αφηγήθηκε ένα μύθο της Ινδικής παράδοσης: ένας αγρότης κι ένας γκουρού περπατούν δίπλα σε μια λίμνη. 

Ο αγρότης ρωτά τον γκουρού πώς μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα τι είναι πραγματικό. Ο γκουρού του λέει πως η πραγματικότητα δεν μπορεί να περιγραφεί, μόνο να βιωθεί. Ο αγρότης τον ρωτά πώς μπορεί να γίνει αυτό. Ο γκουρού τού λέει να πηδήσει μέσα στη λίμνη κι ο αγρότης το κάνει. Το επόμενο πράγμα που αισθάνεται είναι ότι βρίσκεται ξαπλωμένος στο χορτάρι και ένας νεαρός του κρατάει το κεφάλι στην αγκαλιά του. Ο νεαρός κλαίει με λυγμούς, το σώμα του πηγαίνει πέρα-δώθε. Τον φωνάζει με τ' όνομα Λάιλα, τον φιλάει στο πρόσωπο και το στόμα και τον ικετεύει να ξυπνήσει. Καθώς ο αγρότης ξαναβρίσκει σιγά-σιγά τις αισθήσεις του συνειδητοποιεί ότι φοράει ένα γυναικείο φουστάνι, ότι έχει γίνει γυναίκα.

Μέσα από τη συζήτηση, η Λάιλα μαθαίνει ότι ο νεαρός είναι ο αρραβωνιαστικός της. Της λέει ότι έτρεχαν ανάμεσα στα δέντρα του δάσους και αυτή γλίστρησε και χτύπησε το κεφάλι της σε μια πέτρα. Την πηγαίνει γρήγορα σ' ένα ιατρείο πρώτων βοηθειών. Εκεί, η Λάιλα λέει στο γιατρό ότι δε θυμάται τίποτα από τη ζωή της εκτός από ένα αμυδρό όνειρο στο οποίο ήταν αγρότης σ' έναν άλλο χρόνο και τόπο. Οι γιατροί αποφασίζουν ότι έχει πάθει αμνησία από το χτύπημα στο κεφάλι. Της λένε ότι μπορεί να μην ξαναβρεί τη μνήμη της κι έτσι το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να ζήσει τη ζωή της αρχίζοντας από τώρα.

Ο αρραβωνιαστικός της την πάει στο σπίτι της και τη συστήνει σε μια παρέα από αγνώστους που λένε ότι είναι φίλοι και συγγενείς της. Μετά από ένα χρόνο περίπου και αφού έχει προσαρμοστεί στον νέο τρόπο ζωής της, η Λάιλα παντρεύεται και μετά από άλλον ένα χρόνο γεννά μια κόρη, η οποία με τη σειρά της μετά από αρκετά χρόνια παντρεύεται και κάνει ένα γιό. Όταν ο εγγονός της κλείνει τα τρία του χρόνια, η χώρα τους εμπλέκεται σε πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου σκοτώνεται όλη η οικογένεια της Λάιλα εκτός από την ίδια και τον εγγονό της, τον Σεμπ. Μετά από μερικές σπαρακτικές εμπειρίες, οι δυο τους καταφεύγουν σε μια ουδέτερη χώρα όπου η Λάιλα μεγαλώνει τον Σεμπ και τον στέλνει σε μια ιατρική σχολή. Πολλά χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 102 χρόνων, η Λάιλα παθαίνει εγκεφαλικό και καλεί τον εγγονό της στο προσκεφάλι της για να τον αποχαιρετήσει. Κρατώντας το χέρι του, κλείνει τα μάτια της και αφήνει την τελευταία της πνοή.

Έπειτα, ξανανοίγει τα μάτια της και ανακαλύπτει ότι είναι ξαπλωμένη στο χορτάρι με ένα δυνατό πονοκέφαλο και ένα καρούμπαλο στον αριστερό κρόταφο της. Ο Σεμπ συνεχίζει να τής κρατάει το χέρι, αλλά ο ίδιος δεν ξέρει ποια είναι, και ο λόγος είναι ότι αυτή είναι πάλι άνδρας, ο ίδιος αγρότης που περπατούσε με τον γκουρού. Ο Σεμπ του λέει ότι όταν πήδηξε μέσα στη λίμνη χτύπησε το κεφάλι του σ' ένα βράχο και λιποθύμησε. «Ήσουν τυχερός που περνούσα από 'δω. Ο φίλος σου κι εγώ σε τραβήξαμε έξω. Το κεφάλι σου θα πονάει για μια δυο μέρες αλλά κατά τ' άλλα νομίζω πως θα είσαι εντάξει».

Ο αγρότης λέει του Σεμπ ότι το πρόσωπο του τού είναι γνωστό και τον ρωτάει αν είχε μια γιαγιά που λεγόταν Λάιλα. «Φυσικά», τού απαντά ο Σεμπ, «αυτή με μεγάλωσε όταν οι γονείς μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Την ξέρεις»; Ο αγρότης γνέφει καταφατικά και ο γκουρού χαμογελάσει.
Τόσο ο αγρότης όσο κι ο Σεμπ είχαν προσωπική εμπειρία από τη Λάιλα. Την κάνει αυτό πραγματική; Ας υποθέσουμε ότι ο Σεμπ είχε σκοτωθεί στον πόλεμο. Θα συνέχιζε η Λάιλα να είναι πραγματική;
Για να απαντήσουμε σ' αυτή την ερώτηση, πρέπει να αποφασίσουμε τι - κατά τη γνώμη μας - είναι αυτό που κάνει κάτι πραγματικό. Πολλοί άνθρωποι λένε "πραγματικό είναι κάτι που αγγίζω, κάτι το χειροπιαστό". Αν εφαρμόσουμε αυτό το κριτήριο πρέπει να πούμε ότι το ρολόι και τα μάτια της κουζίνας που μας περιέγραψε ο δημοσιογράφος ήταν ψευδαισθήσεις. Αν ανοίγαμε τη βρύση αυτής της εικονικής κουζίνας, το νερό θα φαινόταν και θα ηχούσε αληθινό αλλά δε θα έβρεχε το χέρι μας. Θα μπορούσαμε να δούμε και ν' ακούσουμε δυο αβγά μάτια να τηγανίζονται, αλλά θα λέγαμε ότι αυτή η κουζίνα είναι ανύπαρκτη, ανεξαρτήτως του πόσοι άνθρωποι τη βλέπουν ταυτόχρονα.

Τι θα λέγατε για τα ουράνια τόξα; Σχεδόν όλοι μας έχουμε κάποτε δει ένα - ή τουλάχιστον μια φωτογραφία του, όμως δεν μπορούμε να τ' αγγίξουμε, να το ακούσουμε ή να το μυρίσουμε - μόνο την όρασή μας διεγείρει. Αυτό σημαίνει ότι είναι ψευδαίσθηση; Και το φως; Είναι το φως πραγματικό;

Θα μας άρεσε ίσως, να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο ότι η πραγματικότητα καθορίζεται από τις προσωπικές μας επιλογές. Μέχρις ενός σημείου, οι άνθρωποι επιλέγουν τι θα πιστέψουν ως πραγματικό. Αν το ζήτημα είναι έτσι, τότε φαίνεται απόλυτα λογικό να επιλέξουν μια πραγματικότητα που θα κάνει τη ζωή τους καλύτερη.

Μια μέρα, η φίλη μου η Σάρα έπρεπε να πάει στο Σαν Φρανσίσκο. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να διασχίσει οδηγώντας τη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ, κάτι που είχε ορκιστεί να μην κάνει ποτέ. Η σκέψη ότι θα έχανε τον έλεγχο και θα έπεφτε από τη γέφυρα την έκανε να τρέμει από φόβο. Παρ' ότι ο φόβος της δεν είχε λογική βάση, γι' αυτήν ήταν τόσο αληθινός όσο και η γέφυρα. Δε μπορούσε να επιλέξει να αλλάξει ούτε τον φόβο ούτε τη γέφυρα. Αυτό που μπορούσε να αλλάξει ήταν η αντίληψή της. Μικρή, η Σάρα είχε πείσει τον εαυτό της ότι όταν έκανε με δύναμη πετάλι στο τρίκυκλο ποδηλατάκι της, δεν κινούνταν η ίδια αλλά το έδαφος κάτω από τις ρόδες της. Έτσι, της φάνηκε ότι θα μπορούσε και τώρα να πείσει τον εαυτό της ότι αν πατούσε τέρμα το γκάζι θα γινόταν το ίδιο και με τον δρόμο της γέφυρας. Όσο χαζό κι αν φαινόταν, αποφάσισε να το δοκιμάσει. Φυσικά κορόιδευε τον εαυτό της χρησιμοποιώντας μια παιδιάστικη φαντασίωση, για να λύσει το πρόβλημά της ως ενήλικος στον πραγματικό κόσμο. Το θέμα είναι ότι αυτή η ιδέα λειτούργησε. Μ' αυτήν την εικόνα στο μυαλό κατάφερε να οδηγήσει και να επιστρέψει χωρίς φόβο ή πανικό.

Άλλο ένα γεγονός, σύμφωνα με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, είναι το ότι η απόλυτη κίνηση δεν είναι δυνατόν να καθοριστεί, δηλαδή δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε ποιο απ' όλα κινείται: το αυτοκίνητο, η γέφυρα ή και τα δύο; Αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει με τη θεωρία της σχετικότητας.

Όταν ήμασταν παιδιά και κοιτούσαμε τον ουρανό, μπορούσαμε να δούμε διάφορα πράγματα να κινούνται: τον ήλιο, τα άστρα, το φεγγάρι, τα σύννεφα. Μετά, μας έστειλαν στο σχολείο και μας είπαν να μην πιστεύουμε τα μάτια μας. Μας δίδαξαν ότι το θέαμα του ήλιου που ανατέλλει, ταξιδεύει και δύει στον ουρανό είναι μια ψευδαίσθηση - ότι δηλαδή στην πραγματικότητα είναι ακίνητος, ενώ εμείς τον παρακολουθούμε από την επιφάνεια αυτής της γήινης σφαίρας που περιστρέφεται στο διάστημα. Από την άλλη μεριά, μας είπαν ότι τα σύννεφα και το φεγγάρι φαίνονται να κινούνται γιατί πράγματι κινούνται. Αν ο Αϊνστάιν έχει δίκιο, τότε κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι πραγματικά γίνεται εκεί έξω.
«Το Μαγικό Θέατρο» εκδ. Έσοπτρον

ΜΗΝ ΠΕΤΑΤΕ ΤΙΣ ΦΛΟΥΔΕΣ ΛΕΜΟΝΙΟΥ

http://proionta-tis-fisis.blogspot.com/2012/12/blog-post_760.html

ΜΗΝ ΠΕΤΑΤΕ ΤΙΣ ΦΛΟΥΔΕΣ ΛΕΜΟΝΙΟΥ

Πολλοί επαγγελματίες σε εστιατόρια και χώρους μαζικής εστίασης καταναλώνουν ΟΛΟΚΛΗΡΟ το λεμόνι δίχως να πετούν τίποτε. Πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ολόκληρο το λεμόνι χωρίς να πετάξουμε τίποτε? Απλά. ....
Τοποθετήστε το λεμόνι στην κατάψυξη. Όταν το λεμόνι παγώσει , πάρτε τον τρίφτη σας, και τρίψτε ολόκληρο το λεμόνι (δεν χρειάζεται να το ξεφλουδίσετε! Όπως τρίβουμε το λεμόνι στα γλυκά) και ρίξτε το πάνω σε όλα ΟΛΑ σας τα φαγητά. 
Τοποθετήστε το μέσα στο ουίσκυ σας, το κρασί σας, την σαλάτα, τα γλυκά, τον καφέ τα φαγητά, στο παγωτό γενικά ΠΑΝΤΟΥ!
Το λεμόνι θα δώσει σε όλα μια ανέλπιστα καλή γεύση. Κυρίως κάτι που σίγουρα δεν έχετε δοκιμάσει ποτε.
Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν μόνο την πορτοκαλάδα σαν πηγή βιταμίνης c. ΟΧΙ ΠΙΑ! Τώρα που μάθατα αυτό το μυστικό του λεμονιού μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε παντού.
Ποιο είναι το κύριο πλεονέκτημα της χρήσης ολόκληρου του λεμονιού? (εκτός του ότι πετάτε λιγότερα σκουπίδια κι ότι βελτιώνει την γεύση σε όλα σας τα ροφήματα και φαγητά):
ΥΓΕΙΑ = Οι φλούδες λεμονιού περιέχουν 5 έως 10 φορές περισσότερες βιταμίνες από ότι ο χυμός του λεμονιού και δυστυχώς εμείς αυτό το τμήμα το πετάμε….. Οι φλούδες του λεμονιού έχουν την δυνατότητα να ανανεώνουν τα κύτταρα του σώματος μας με το να εκτοπίζουν τα τοξικά στοιχεία που εισέρχονται στον οργανισμό μας από τις τροφές και το περιβάλλον.
ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ= Το κίτρο που περιέχει είναι ένα μαγικό συστατικό καθώς σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα!!!! ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΟΤΙ ΕΊΝΑΙ 10.000 ΦΟΡΕΣ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ????? Γιατί δεν το γνωρίζουμε αυτό? Γιατί οι φαρμακευτικές έχουν τεράστια κέρδη με το να κατασκευάζουν φάρμακα καταπολέμησης του καρκίνου αλλά και να κατασκευάζουν προιόντα από την φλούδα του λεμονιού (κοσμετολογία) με αποτέλεσμα να επωφελούνται οικονομικά.

Βοηθήστε τους φίλους κι αγαπημένους σας ανθρώπους μεταδίδοντας τους αυτή την πληροφορία εξηγώντας τους πόσο ευεργετική είναι η φλούδα του λεμονιού για την υγεία τους!
Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από καρκίνο καθημερινά στον πλανήτη αλλά ταυτόχρονα και τι τεράστιο κέρδος βγάζουν οι φαρμακευτικές παράγοντες ψεύτικες ελπίδες ίασης.
Τα δέντρα του κίτρου έχουν μια τεράστια γκάμα κατηγοριών. Από λεμονια, πορτοκάλια, γκρέιπφρουτ, lime κλπ.
Μπορείτε όλα να τα καταναλώνετε με διαφορετικούς τρόπους. Μπορείτε να τα τρώτε ωμά, σε χυμό, σε σορμπέ, σε γλυκά κλπ
ΟΜΩΣ ο ευεργετικότερος τρόπος είναι να τρίβετε την φλούδα τους στο φαγητό σας ωμή!!!! ΜΟΝΟ αυτή η μέθοδος καταπολεμά όλους τους όγκους αλλά και τις κύστες στο ανθρώπινο σώμα. Η λεμονιά σαν δέντρο έχει αποδειχτεί σωτήρια για όλους τους τύπους καρκίνου! Έχει ταυτόχρονα και μια τεράστια αντιμικροβιακή δράση κυρίως ως προς τους μύκητες, βακτήρια, μικρόβια, παράσιτα, σκουλήκια.
Το λεμόνι ρυθμίζει άψογα την αρτηριακή πίεση και είναι φυσικό αντικαταθλιπτικό!!!! Ταυτόχρονα καταπολεμά το στρες και τις νευρικές διαταραχές.
Η πηγή αυτής της πληροφορίας έρχεται από μια τεραστια φαρμακευτικη εταιρία που αναφέρει πως έχουν γίνει πάνω από 20 μακροπρόθεσμα εργαστηριακά τεστ από το 1970 μέχρι και σήμερα που απέδειξαν την συντριπτική δράση κι επιτυχία του λεμονιού στην καταπολέμηση των καρκινικών κυττάρων κυρίως στο δέρμα, σε 12 τύπους καρκίνου όπως : παχέως εντέρου, στήθους, προστάτη, πνευμόνων και παγκρέατος.
Τα στοιχεία του λεμονιού έχουν 10.000 φορές ισχυρότερη δράση από την ουσία Adriamycin που χρησιμοποιείται ευρέως σε όλα τα φάρμακα χημειοθεραπείας παγκοσμίως.
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΜΟΝΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΝΩ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΑ ΥΓΙΗ ΚΥΤΤΑΡΑ!!!!! Κάτι που η χημειοθεραπεία έχει παταγωδώς αποτύχει…..
Οι ασθένειες που βγάζει το σώμα μας δεν είναι απαραίτητα κληρονομικές από τα γονίδια μας αλλά μάλλον είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε στο περιβάλλον μας: (Bruce Lipton Phd)
Πηγή: www.i-diadromi.gr
Δείτε και για τις φλούδες πορτοκαλιού

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (1970)

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (1970)

 
Ελλάδα. Ασπρόμαυρη ταινία μεγάλου μήκους. Διάρκεια: 110'.

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος. Συνεργασία στο σενάριο: Στρατής Καρράς, Θανάσης Βαλτινός. Φωτογραφία: Γιώργος Αρβανίτης. Μουσική: Δημοτική μουσική και τραγούδια. Μοντάζ: Τάκης Δαυλόπουλος. Ήχος: Θανάσης Αρβανίτης. Ερμηνευτές: Τούλα Σταθοπούλου (Ελένη), Γιάννης Τότσικας (αγροφύλακας), Θάνος Γραμμένος (αδελφός της Ελένης), Πέτρος Χοϊδάς (εισαγγελέας), Μιχάλης Φωτόπουλος (άντρας της Ελένης), Αλέξανδρος Αλεξίου (αστυνόμος), Γιάννης Μπαλάσκας (αξιωματικός της χωροφυλακής), Μερσούλα Καψάλη (κουνιάδα της Ελένης), Νίκος Αλευράς (βοηθός εισαγγελέας), Χρήστος Παληγιαννόπουλος, Τέλης Σαμαντάς, Πάνος Παπαδόπουλος, Τώνης Λυκουρέσης, Θόδωρος Αγγελόπουλος (δημοσιογράφοι). Παραγωγή: Γιώργος Σαμιώτης. Διεύθυνση παραγωγής: Χρήστος Παληγιαννόπουλος.

Βραβεία: 1970. Βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, Α’ γυναικείου ρόλου (Τούλα Σταθοπούλου) και βραβείο κριτικών στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. 1971. Βραβείο Georges Sadoul (καλύτερη ταινία της χρονιάς στη Γαλλία)· Βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας στο Φεστιβάλ της Ιέρ· «Ειδική μνεία» της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Fipresci) στο Φόρουμ του Βερολίνου.

Μετά από χρόνια δουλειά στη Γερμανία, ένας άντρας επιστρέφει στο χωριό του, Τυμφαία της Ηπείρου: μια χούφτα πέτρινα σπίτια σε μια έρημη, τραχιά και αποδεκατισμένη περιοχή από τα τόσα χρόνια μετανάστευσης, όπου μετράνε τις μέρες τους οι λιγοστοί εναπομείναντες κάτοικοι – γέροι, γυναίκες και μικρά παιδιά. Κανένας δεν τον περιμένει, ενώ η κόρη του, στο κατώφλι του σπιτιού, δεν τον αναγνωρίζει. Λίγες μέρες αργότερα, η σύζυγος, με τη βοήθεια του εραστή της, τον σκοτώνει και τον θάβει στον κήπο, φυτεύοντας κρεμμυδάκια πάνω στον τάφο του. Καίει τα ρούχα και τα λιγοστά υπάρχοντά του, και διαδίδει στο χωριό ότι ο άντρας της ξανάφυγε για τη Γερμανία. Για να κάνει ακόμα πιο πιστευτή την αναχώρησή του και για να δημιουργήσει ένα άλλοθι, φεύγει με τον εραστή της για τα Γιάννενα. Στο ξενοδοχείο, δίνουν το όνομα του συζύγου και μιας άλλης γυναίκας. Στο χωριό, όμως, η ξαφνική αναχώρηση του μετανάστη δημιουργεί υποψίες, και γρήγορα θα φτάσει η αστυνομία. Αυτός είναι ο πυρήνας του θέματος που θα αναπτυχθεί μέσα από διαφορετικές έρευνες: τη γραφειοκρατική (της ανάκρισης) που αναζητά έναν ένοχο για να κλείσει την υπόθεση, κι εκείνην μιας ομάδας δημοσιογράφων, η οποία, καταγράφοντας τις μαρτυρίες των κατοίκων, αναδεικνύει το κοινωνιολογικό πλαίσιο που υπέθαλψε αυτή την ιστορία. Το χρονικό του φόνου ολοκληρώνεται με τη σύλληψη της γυναίκας, αλλά η δραματική κοινωνική πραγματικότητα του χωριού παραμένει ανοιχτή πληγή. Η ταινία τελειώνει με την επανάληψη της σκηνής του φόνου. Η αμετάβλητη πραγματικότητα πάνω στην οποία ωρίμασε ο φόνος, παραμένει εκεί. «Η Αναπαράσταση είναι μια ταινία που χαρακτηρίζεται από αυθεντικότητα, με τη μαρξιστική έννοια του όρου. Αντικατοπτρίζει με συνθετική πληρότητα το ιστορικό στάδιο με το οποίο είναι σύγχρονη. Ενσαρκώνει την αμφισβήτηση και τη σύγχυσή μας, και μας ανοίγει διαλεκτικά δρόμους προσωπικής κρίσης, βυθίζοντας τις ρίζες της μέσα στη συνείδηση της Ελλάδας στην εποχή μας. Μ’ άλλα λόγια, εντάσσεται δυναμικά στο ιστορικό γίγνεσθαι, εκφράζοντας την οξύτατη κρίση του μεταβατικού κόσμου μας. Για τη φτωχή ελληνική κινηματογραφική παράδοση είναι πια ένα έργο θεμελιακό, σημείο κάθε μελλοντικής αναφοράς». Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, «Φιλμ», τεύχος 21, 1980 «Εισάγοντας τα στοιχεία (του μύθου) στην ιστορία»

Παύλος Μάτεσις

Πέθανε το πρωί της Κυριακής,20 Ιανουαρίου2013 σε ηλικία 80 ετών, ο θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος Παύλος Μάτεσις. Ο Παύλος Μάτεσις νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 22 Ιανουαρίου, στις 4 το απόγευμα, από το κοιμητήριο Παπάγου.

Ο Παύλος Μάτεσις γεννήθηκε το 1933 στο χωριό Δίβρη, στην Πελοπόννησο. Μέχρι τα 19 του έζησε σε πολλές επαρχιακές πόλεις. Σπούδασε θέατρο (πτυχίο ηθοποιού), μουσική (πτυχίο βιολιού), ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά). Δίδαξε υποκριτική (1963-64) στη σχολή Σταυράκου. Διετέλεσε βοηθός - δραματουργός στο Εθνικό Θέατρο (1971-1973). Έμεινε στο Λονδίνο καθ' όλη τη διάρκεια του 1969.

Η πρώτη παρουσία του στα ελληνικά γράμματα ήταν το 1967 με το θεατρικό έργο «Η τελετή» (θέατρο Ν. Ιωνίας 1967 και Εθνικό Θέατρο 1969) Τα 11 από τα 13 θεατρικά έργα του ανέβηκαν από το Εθνικό Θέατρο.

Είχε βραβευτεί πολλές φορές: με Κρατικό Βραβείο Θεάτρου 1966 για το έργο «Η τελετή», με το έπαθλο «Κάρολος Κουν» (1989) για το καλύτερο ελληνικό έργο της χρονιάς («Περιποιητής φυτών»), με το Βραβείο Ελληνόφωνων Κάτω Ιταλίας (1998) για το μυθιστόρημα του «Η μητέρα του σκύλου», με το Μέγα Βραβείο Κριτικών θεάτρου έτους 2000. Με το Βραβείο Acerbi (2002) για το μυθιστόρημα «Η μητέρα του σκύλου».

Είχε μεταφράσει στα ελληνικά Μρόζεκ, Τζόνσον, Αρτό, Ίψεν, Σαίξπηρ κ.ά και στα νέα ελληνικά τα έργα του Αριστοφάνη «Ειρήνη», «Πλούτος», «Βάτραχοι», «Νεφέλαι», «Όρνιθες», «Αχαρνής», «Θεσμοφοριάζουσαι», «Λυσιστράτη».

Το τελευταίο του βιβλίο ήταν το «Graffito». Άλλα έργα του: «Η μητέρα του σκύλου», «Αλδεβαράν», «Έκθεσις Ιδεών», «Μύρτος», «Ενοικιάζεται φύλακας άγγελος», «Πάντα καλά», «Σκοτεινός οδηγός», «Ύλη δάσους», «Αφροδίτη», «Βιοχημεία», «Η βουή», «Η τελετή», «Περιποιητής φυτών», «Το φάντασμα του κυρίου Ραμόν Ναβάρο», «Προς Ελευσίνα»,»Λύκε- λύκε», «Εξορία», «Η καθαίρεση».

Tα μυθιστορήματά του «Η μητέρα του σκύλου» (50ή έκδοση), «O Παλαιός των Ημερών» (13η έκδοση) και «Πάντα καλά» (27η έκδοση) κυκλοφορούν σε δεκατέσσερις χώρες, ενώ θεατρικά του έργα έχουν εκδοθεί στη Μεγάλη Βρετανία, την Ιταλία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, τη Φινλανδία και το Iσραήλ.

«Έφυγε σήμερα ο Παύλος Μάτεσις, μια μεγάλη μορφή των ελληνικών γραμμάτων και ένας κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του τόσο στην ελληνική λογοτεχνία όσο και στο ελληνικό θέατρο ενώ οι μεταφράσεις σημαντικών έργων θεωρούνται μεγάλο σχολείο για τους νεώτερους. Επί σαράντα και πλέον χρόνια υπήρξε ένας ακούραστος εργάτης της τέχνης, ένας λαμπρός διανοητής, ένας πολυβραβευμένος συγγραφέας και μεταφραστής. Η κυβέρνηση εκφράζει τη θλίψη και τα θερμά συλλυπητήρια της στους οικείους του» επισημαίνει σε ανακοίνωσή του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ.Κεδίκογλου.

«Έφυγε από τη ζωή ένας μεγάλος Έλληνας συγγραφέας. Ο Παύλος Μάτεσις στην πολύχρονη δημιουργική πορεία του ανανέωσε τον θεατρικό λόγο, καλλιέργησε με τον ξεχωριστό δικό του τρόπο τη λογοτεχνία και μετέφρασε υποδειγματικά θεατρικά και λογοτεχνικά έργα. Η αξία της γραφής του πέρασε τα ελληνικά σύνορα και κέρδισε διεθνή αναγνώριση, σεβασμό και διακρίσεις. Του χρωστάμε ευγνωμοσύνη για τη μοναδική συμβολή του στην καλλιέργεια της τέχνης του λόγου και για την πολύτιμη προσφορά του στον πολιτισμό. Η μνήμη του θα είναι αιώνια. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του» δήλωσε ο αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού Κώστας Τζαβάρας.

«Μια εξαίρετη μορφή των γραμμάτων και των τεχνών της χώρας μας με μεγάλη διαδρομή και αναγνώριση πέραν των συνόρων έφυγε από κοντά μας. Το πλούσιο έργο του και η συμβολή του στην τέχνη θα μείνει ζωντανό στο πέρασμα των χρόνων. Εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας στους οικείους του» ανακοίνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Έφυγε σήμερα ένας σπουδαίος Έλληνας. Πολυβραβευμένος, πολυδιαβασμένος και πολυταξιδεμένος, ο Παύλος Μάτεσις υπήρξε ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στη συγγραφή. Εκτός από τα μυθιστορήματά του που ταξίδεψαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα υπέγραψε και την ίδια την ανανέωση του ελληνικού θεατρικού έργου. Καλό του ταξίδι» τονίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος.

Τη θλίψη της για το θάνατο του Παύλου Μάτεσι και τα συλλυπητήρια στους οικείους του εκφράζει με ανακοίνωσή της η ΔΗΜΑΡ. «Ο Παύλος Μάτεσις, σημαντική μορφή των ελληνικών γραμμάτων επί 40 και πλέον χρόνια, είναι συγγραφέας του οποίου το "ανατρεπτικό έργο" θα επιβιώσει στο χρόνο» αναφέρει.

Newsroom ΔΟΛ

Ο Πυρηνικός Αστέρας

Αναδρομές σε προηγούμενες ζωές

Ο Πυρηνικός Αστέρας: η Αιώνια Πηγή της Ουσίας σας.

O πυρηνικός αστέρας μέσα στο σώμα: Βρίσκεται κυριολεκτικά στο κέντρο του σώματος. Κατανοώ ότι η ουσία του είναι παντού, αλλά η εστίαση σε αυτήν την κεντρική περιοχή του σώματος μάς βοηθά να έρθουμε σε επαφή μαζί του. Ο πυρηνικός αστέρας βρίσκεται περίπου τέσσερα εκατοστά πάνω από τον ομφαλό, επάνω στη διαμήκη κεντρική γραμμή του σώματος. Δείχνει σαν ένα λαμπερό πολύχρωμο φως (βλ. Σχήμα ). Το φως αυτό μπορεί να διευρύνεται ατελείωτα και δίνει το οικείο συναίσθημα του εσωτερικού μας ανεμπόδιστου εαυτού. Είναι το «εσύ» που υπήρξατε σε όλη τη ζωή σας, το «εσύ» που υπήρξατε πριν από αυτή τη συγκεκριμένη ζωή σας και το «εσύ» που θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από αυτή τη συγκεκριμένη ζωή σας. Είναι το «εσύ» που υπάρχει πέρα από χρόνο και χώρο. Η ουσία του εαυτού διαφέρει από άτομο σε άτομο. Είναι η μοναδική σας ουσία, το εξατομικευμένο θεϊκό στοιχείο μέσα σας.

Αυτό που πιθανώς προκαλεί σύγχυση σχετικά με την ουσία του πυρηνικού αστέρα είναι το ότι υπάρχει επίσης και στη θεία ενωτική αρχή, ή Θεό, γεγονός που σημαίνει ότι είναι ταυτόχρονα και ο εντός μας ατομικοποιημένος θεός και ο συμπαντικός θεός. Αυτό ακριβώς το παράδοξο είναι που συχνά δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε. Πώς είναι δυνατόν να είμαι ταυτόχρονα εγώ και ο θεός; Ο θεός είναι τόσο αχανής, τόσο πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση. Πώς γίνεται να αποκαλώ τον εαυτό μου Θεό, όταν ξέρω ότι ο θεός είναι κάτι πολύ περισσότερο από εμένα; Ο μόνος τρόπος να απαντηθεί αυτή η ερώτηση είναι με το βίωμα του πυρηνικού αστέρα. Το ανθρώπινο αυτό παράδοξο επιλύεται μόνο αν φέρουμε τη συνειδητή μας επίγνωση στον πυρηνικό αστέρα, τον αισθανθούμε και μετά διαπιστώσουμε ότι η ουσία αυτή είναι η ίδια με το εγώ, με τον εαυτό.

'Όταν πλέον θα έχετε κατορθώσει να βιώσετε την πυρηνική ουσία σας, θα μπορείτε να τη βρίσκετε παντού, θα τη βρίσκετε σε κάθε σημείο του σώματός σας, σε κάθε περιοχή του αυρικού σας πεδίου, σε κάθε σημείο του αυρικού σας επιπέδου, σε κάθε τομέα της ζωής σας. θα τη βρίσκετε να εκτείνεται στα απώτατα όρια του σύμπαντος. Όπου και αν ψάξετε, θα τη βρίσκετε.

Η πυρηνική σας ουσία εκδηλώνεται παντού, μέχρι κάποιου βαθμού. Οι θέσεις εστίασης της πρόθεσής σας, τα ενεργειακά πεδία της ζωής σας, στο υλικό σας σώμα και στη ζωή σας, εκεί όπου η ουσία εκδηλώνεται ολοκληρωτικά, αυτά είναι τα σημεία όπου είστε υγιής και ευτυχής. Τα σημεία στα οποία ελάχιστα εκδηλώνεται είναι εκείνα όπου νιώθετε τη λιγότερη ευτυχία, όπου δεν νιώθετε άνετα ή έχετε προβλήματα. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και έτσι, η ασθένεια περιγράφεται ως μία ένδειξη ότι έχουμε, με κάποιον τρόπο, αποσυνδεθεί από την πυρηνική μας ουσία, από την εντός μας θεϊκότητα. Έχουμε λησμονήσει ποιοι είμαστε. Ενεργειακά αυτό μπορούμε να το «δούμε» ως αποσύνδεση από τον πυρήνα μας.

O ΘΙΑΣOΣ (1974-’75)

O ΘΙΑΣOΣ (1974-’75)
Ελλάδα. Έγχρωμη. Διάρκεια: 230'.

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος. Φωτογραφία: Γιώργος Αρβανίτης. Βοηθός διευθυντή φωτογραφίας: Βασίλης Χριστομόγλου. Σκηνικά: Μικές Καραπιπέρης. Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας. Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης. (Ακορντεόν: Αντρέας Τσεκούρας. Τραγούδι: Ιωάννα Κιουρκτσόγλου, Νένα Μεντή, Δημήτρης Καμπερίδης, Κώστας Μεσσάρης. Επιλογή στα τραγούδια και στα κείμενα: Φώτος Λαμπρινός.) Μοντάζ: Τάκης Δαυλόπουλος, Γιώργος Τριανταφύλλου. Ήχος: Θανάσης Αρβανίτης. Βοηθός σκηνοθέτης: Τάκης Κατσέλης. Ερμηνευτές: Εύα Κοταμανίδου (Ηλέκτρα), Αλίκη Γεωργούλη (Μητέρα), Στράτος Παχής (Πατέρας), Μαρία Βασιλείου (Χρυσόθεμη), Βαγγέλης Καζάν (Αίγισθος), Πέτρος Ζαρκάδης (Oρέστης), Κυριάκος Κατριβάνος (Πυλάδης), Γρηγόρης Ευαγγελάτος (Ποιητής), Γιάννης Φύριος (ακορντεονίστας), Νίνα Παπαζαφειροπούλου (γριά), Αλέξης Μπούμπης (γέρος), Θάνος Γραμμένος, Κώστας Στυλιάρης, Γιώργος Βερλής, Κώστας Μανδήλας, Γιώργος Τσιφός, Ιάκωβος Παϊρίδης, Τάκης Δουκάκος, Μαίρη Ανδροπούλου. Παραγωγή: Γιώργος Παπαλιός. Διεύθυνση Παραγωγής: Στέφανος Βλάχος. Συνεργασία στην οργάνωση: Γιώργος Σαμιώτης, Χρήστος Παληγιαννόπουλος, Λευτέρης Χαρωνίτης.
Βραβεία: 1975. Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Fipresci) στο Φεστιβάλ των Καννών· Βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α' ανδρικού ρόλου (Βαγγέλης Καζάν), Α' γυναικείου ρόλου (Εύα Κοταμανίδου), Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης· «Ειδικό βραβείο» στο Φεστιβάλ της Ταορμίνα· Βραβείο Interfilm στο Φόρουμ του Βερολίνου· Βραβείο εge d'Or (καλύτερη ταινία της χρονιάς), Βρυξέλλες.
1976. Βραβείο Figueira das Foss, Πορτογαλία.
1979. Βραβείο Β.F.I. καλύτερης ταινίας της χρονιάς, Λονδίνο· Μέγα Βραβείο των Τεχνών, Ιαπωνία· Βραβείο καλύτερης ταινίας της χρονιάς, Ιαπωνία.
«Καλύτερη ταινία της δεκαετίας 1971-1980», από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Ιταλίας.
«44η καλύτερη ταινία στην Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου», από τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.

Η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952, ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση του βουκολικού δράματος του Περεσιάδη Γκόλφω, η βοσκοπούλα. Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας και η ιδιωτική των μελών του θιάσου (που είναι ταυτόχρονα και μέλη της ίδιας οικογένειας) πλέκονται αξεδιάλυτα. Από τη μια παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας του Μεταξά, την έναρξη του πολέμου, την ιταλική εισβολή, τη γερμανική κατοχή, την Απελευθέρωση, την άφιξη των συμμάχων (Άγγλων αρχικά και Αμερικανών στη συνέχεια), την καταπίεση των «αριστερών» αγωνιστών και τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, μέχρι τις εκλογές του 1952 όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις της Δεξιάς. Από την άλλη, οι περιπέτειες της οικογένειας του Oρέστη, της αδελφής του, του πατέρα του, της μητέρας του και του εραστή της, παραπέμπουν στον κεντρικό πυρήνα του μύθου των Ατρειδών. O πατέρας εκτελείται από τους Γερμανούς, μετά την προδοτική καταγγελία του εραστή της μητέρας, κι ο Oρέστης, αντάρτης της Αριστεράς, με τη συνεργασία της αδελφής, θα σκοτώσει επί σκηνής τη μητέρα του και τον εραστή της, για να έρθει και η δική του εκτέλεση κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων που ακολούθησαν τη γενική καταστολή του αντάρτικου κατά τον Εμφύλιο. Το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι η μεγάλη αδελφή (εκείνη που, κατά το σχήμα του μύθου, θα ήταν η Ηλέκτρα), η μόνη της οικογένειας που, μετά τα δεκατρία χρόνια Ιστορίας τα οποία πραγματεύεται η ταινία, μένει ώς το τέλος και φροντίζει τον μικρό Oρέστη, το γιο της μικρής αδελφής που έχει παντρευτεί έναν αμερικανό αξιωματικό. Η χρονολογική κατασκευή της ταινίας, περίπλοκη και πολύπλοκη, κτίζεται με διαρκείς χρονικούς ελιγμούς και συνεχείς εναλλαγές εποχών. Η ταινία αρχίζει το 1952 και τελειώνει το 1939 μ' ένα πανομοιότυπο πλάνο.