το πρώτο Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας (Αβασιλεύτου)

Bigbook.gr.

10 Σεπτεμβρίου

10 Σεπτεμβρίου 1925: Υπογράφεται και δημοσιεύεται το πρώτο Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας (Αβασιλεύτου), που τίθεται αμέσως σε ισχύ...
Σύνταγμα είναι ο θεμελιώδης νόμος επάνω στον οποίο βασίζεται η διαμόρφωση ολόκληρης της νομοθεσίας μιας χώρας όσον αφορά τα δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολίτη, την οργάνωση και βασικούς κανόνες λειτουργίας του κράτους και των θεσμών.

Το σύνταγμα μπορεί να εκπονηθεί και εγκριθεί από συντακτική συνέλευση (αντιπροσωπεία του λαού) ή να είναι άθροισμα νόμων ή άλλων διατάξεων που με την πάροδο του χρόνου έχουν καταστεί θεμελιώδεις.

Ιστορία[Επεξεργασία]

Τα παλαιότερα παραδείγματα μορφών συντάγματος είναι οι νόμοι του Σόλωνα και του Κλεισθένη στην αρχαία Αθήνα, οι οποίοι έβαλαν τις βάσεις και οργάνωσαν το πολιτικό της σύστημα σε ένα είδος δημοκρατίας.

Ο Αριστοτέλης αργότερα μελέτησε τα διάφορα πολιτεύματα των Κρατών-πόλεων στα έργα του Πολιτικά, Ηθικά Νικομάχεια και Αθηναίων Πολιτεία και διέκρινε την διαφορά των απλών νόμων από τους νόμους που ορίζουν το πολίτευμα και την λειτουργία του κράτους. Ταξινομώντας μάλιστα τα πολιτεύματα σε καλά και κακά, πρότεινε ένα είδος πολιτείας με μοναρχικά, αριστοκρατικά και δημοκρατικά στοιχεία στο οποίο έκανε και διάκριση μεταξύ των πολιτών που μπορούσαν να συμμετάσχουν στην πολιτική και τους μη-πολίτες και τους δούλους που δεν μπορούσαν.

Από τον Μεσαίωνα ένα πολύ διάσημο συμβόλαιο που όριζε τις σχέσεις μεταξύ μοναρχών, ευγενών και πολιτών, είναι η Μάγκνα Κάρτα (Μεγάλη Χάρτα) με το οποίο ο βασιλιάς της Αγγλίας Ιωάννης παραχώρησε δικαιώματα στους φεουδάρχες ευγενείς το 1215.

Το 1620 οι Άγγλοι «προσκυνητές» κατευθυνόμενοι με το πλοίο Μαίυφλάουερ προς την Αμερική υπέγραψαν συμφωνία με την οποία δεσμεύονταν να υπακούν στους νόμους που θα εκδίδονταν για το καλό της αποικίας. Και οι υπόλοιπες αποικίες της Αμερικής ιδρύθηκαν πάνω σε παρόμοιους καταστατικούς χάρτες και μετά την Αμερικανική Επανάσταση αποτέλεσαν πολιτειακά συντάγματα επάνω στα οποία βασίστηκε η δημιουργία του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το 1791 η Γαλλική Εθνοσυνέλευση θέσπισε μια σειρά μέτρων που αποτέλεσαν το πρώτο σύνταγμα της Γαλλίας με νέα συντάγματα να δημιουργούνται το 1793, 1795 και 1799 και μετά την ανατροπή του Ναπολέοντα ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ παραχώρησε σύνταγμα. Ο επαναστατικός στρατός της Γαλλίας μεταξύ 1797-1799 ανέτρεψε διάφορα καθεστώτα στην Ιταλία όπου δημιουργήθηκαν δημοκρατίες που οργανώθηκαν βάση συνταγμάτων. Στην Λατινική Αμερική οι διάφορες εκρήξεις επαναστάσεων απέβλεπαν ταυτόχρονα στην ανεξαρτησία αλλά και στην διακυβέρνηση μέσω συνταγματικών θεσμών.

Διάκριση και αναθεώρηση των συνταγμάτων[Επεξεργασία]

Τα συντάγματα μπορεί να είναι γραπτά ή άγραφα αλλά και να ερμηνεύονται διαφορετικά σε διάφορες χώρες π.χ. στις Ηνωμένες Πολιτείες το σύνταγμα είναι γραπτό αλλά συνηθίζεται να ερμηνεύεται κατά το πνεύμα και όχι κατά το γράμμα του. Αντίθετα στο Ηνωμένο Βασίλειο το σύνταγμα θεωρείται άγραφο ενώ βασίζεται στο εθιμικό δίκαιο και διάφορα νομοθετήματα όπως η Πράξη Διαδοχής του 1701, ο Επταετής νόμος του 1716 και άλλους νόμους για την λειτουργία του κοινοβούλιου.

Η διαδικασία αναθεώρησης ενός συντάγματος ποικίλει από χώρα σε χώρα με διάφορους βαθμούς ασφαλιστικών δικλείδων ή δυσκολίας. Σε κάποιες χώρες όπως η Αμερική απαιτείται η έγκριση πολλών νομοθετικών σωμάτων, ενώ σε άλλες χώρες απαιτείται απλή πλειοψηφία του κοινοβουλίου (π.χ. Αγγλία) ή δημοψήφισμα (π.χ. Γαλλία).
http://el.wikipedia.org/wiki/Σύνταγμα

9 Σεπτεμβρίου 1926

Bigbook.gr.

9 Σεπτεμβρίου

9 Σεπτεμβρίου 1926: Ο Γεώργιος Κονδύλης καταστέλλει με αιματηρό τρόπο κίνημα των «παγκαλικών» αξιωματικών Ναπολέοντα Ζέρβα και Βασιλείου Ντερτιλή, οι οποίοι τον είχαν βοηθήσει στην ανατροπή του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου. 300 νεκροί και τραυματίες.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/almanac/0909#ixzz2eMuPQwIe

Σαν σήμερα, 9 Σεπτεμβρίου 1922

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

Σαν σήμερα, 9 Σεπτεμβρίου 1922

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η Σμύρνη παραδίδεται στους Τούρκους.
http://www.youtube.com/watch?v=P71mH-sOy3E

Σήμερα...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ 300 ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ

http://olympia.gr

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ 300 ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ- Η ΑΕΝΑΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΘΗΡΙΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Σεπτεμβρίου 9, 2013

ΒΙΝΤΕΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

ΑΥΤΕΓΕΡΣΙΑ, ΕΚΣΤΑΣΗ, ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

Η Μάχη των Θερμοπυλών, που περιγράφεται αναλυτικά από τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο, πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 480 π.Χ.Η μάχη έγινε στο Στενό των Θερμοπυλών, στην Φθιώτιδα. Ο ελληνικός στρατός που σε αριθμούς ήταν ένα μικρό κλάσμα σε σχέση με τον υπέρογκο περσικό, κατόρθωσε να αναχαιτίσει την προέλαση του περσικού εκστρατευτικού σώματος για έξι ημέρες, πριν σκοτωθεί μέχρι και ο τελευταίος αμυνόμενος.

Ο Ξέρξης όντας μπροστά σε έναν συνασπισμό Ελλήνων στις Θερμοπύλες, φαντάστηκε ότι με μια απλή επίδειξη του στρατού του και με τις γνωστές έχθρες μεταξύ των Ελλήνων, ο συμμαχικός στρατός θα διαλυόταν σε λίγες μέρες από μόνος του.

Έτσι περίμενε μπροστά στις Θερμοπύλες για τέσσερις μέρες. Ακόμα έστειλε ιππέα ανιχνευτή να ελέγξει πόσες δυνάμεις φρουρούν το πέρασμα. Το τείχος όμως τον εμπόδιζε να δει τους Έλληνες. Μόνο τους Σπαρτιάτες διέκρινε που είχανε στρατοπεδεύσει μπροστά από το τείχος. Αφού παρήλθαν οι τέσσερις ημέρες και ενώ ο στόλος του στο Αρτεμίσιο δεχότανε συνεχόμενες ήττες αποφάσισε να στείλει κήρυκες να ζητήσουν τη παράδοση των όπλων των Ελλήνων. Τη πρώτη φορά ο Τραχίνιος που συνόδευε τον Πέρση κήρυκα είπε ότι τα βέλη των Μήδων είναι τόσα που θα καλύψουν τον ήλιο. Τότε ένας γνωστός Σπαρτιάτης ονόματι Διηνέκης είπε λακωνικά: «Ωραία, τότε θα πολεμήσουμε υπό σκιά». Γυρνώντας άπρακτοι λοιπόν τους ξανά έστειλε ο Ξέρξης με τη διαταγή να υποσχεθούν πολύ πλούσια ανταλλάγματα στον Λεωνίδα για να παραδώσει τα όπλα του. Ο Σπαρτιάτης βασιλιάς έδωσε την ηρωικότερη των φράσεων: «μολών λαβέ» (=«αφού / εφόσον έρθεις, πάρ’τα» ή κατά την πιο γνωστή μετάφραση «έλα να τα πάρεις»).

Ύστερα από αναμονή πέντε ημερών και δεχόμενος αυτήν την απάντηση ο Ξέρξης έχασε την υπομονή του. Διέταξε να επιτεθούν πρώτα οι Μήδοι, γνωστοί για την ανδρειοσύνη τους, μαζί με τους Κίσσιους ενώ να τους υποστηρίξουν οι στρατιώτες που ήταν συγγενείς των νεκρών της μάχης του Μαραθώνα. Με αυτό τον τρόπο ήθελε να πολεμήσουν οι Πέρσες με πάθος για εκδίκηση. Λόγω της στενότητας του περάσματος, οι Πέρσες διοικητές κάθε τμήματος, δεν μπορούσανε να στείλουν όλο τον στρατό που διοικούσαν για να δώσει μάχη με τους Έλληνες αλλά στέλνανε κύματα μαχητών κάθε φορά. Οι Έλληνες παρατάχθηκαν στο πρώτο στενό να δώσουν τη μάχη και συγκεκριμένα στη πρώτη γραμμή παρατάχθηκαν οι Οπούντιοι Λοκροί.

Ο τρόπος μάχης δόθηκε ως εξής: Οι Πέρσες στέλνανε συνεχόμενα τμήματα στρατού ώστε να καταπονήσουν τους λιγότερους Έλληνες. Αντίστοιχα οι Έλληνες είχανε χωριστεί κατά τμήματα, κατά πόλεις, ενώ πήρανε θέσεις το ένα τμήμα πίσω από το άλλο. Έτσι όταν το τμήμα που πολεμούσε είχε πολλές απώλειες ή είχε κουραστεί αποσυρόταν πίσω και τη θέση του έπαιρνε το επόμενο τμήμα. Οι Έλληνες συνηθισμένοι να πολεμούν σε διάταξη φάλαγγας είχανε εκπαιδευτεί στους γρήγορους και συντονισμένους ελιγμούς ολόκληρων στρατών και η εναλλαγή αυτή, των τμημάτων, ήταν ένας από τους ευκολότερους ελιγμούς στον οποίο εκπαιδευόντουσαν.

Ο οπλισμός ήταν επίσης ένα πλεονέκτημα των Ελλήνων. Οι Πέρσες είχαν πάρα πολύ ελαφρύ οπλισμό, σχεδόν ανύπαρκτη πανοπλία και η ασπίδα τους ήταν σχεδόν ολόκληρη ψάθινη. Αντίθετα ο Έλληνας φαλαγγίτης είχε πολύ βαρύ οπλισμό με μόνα τα μάτια τους φαινόντουσαν κάτω από τις σχισμές της περικεφαλαίας και το υπόλοιπο σώμα καλυπτόταν από θώρακα, κνημίδες, περιβραχιόνια και μια μεγάλη στρογγυλή ορειχάλκινη ασπίδα. Ακόμα το δόρυ τους ήταν μακρύτερο από των αντιπάλων τους και όταν έπεφτε πάνω σε περσική ασπίδα, την διαπερνούσε και χτύπαγε τον άνθρωπο που βρισκόταν από πίσω.

Όσο περνούσε η ώρα, η ορμή των αλαζονικών Μήδων ανακόπηκε, δημιουργώντας ένα κύμα υποχωρούντων ανατολιτών. Βλέποντας αυτά ο Ξέρξης στην τελευταία μάχη της πρώτης ημέρας αποφάσισε να στείλει στην μάχη την προσωπική του φρουρά, τους «Αθάνατους» με τον ίδιο τον Υδάρνη επικεφαλή. Ο Λεωνίδας έθεσε τους Σπαρτιάτες ως πρώτο τμήμα που θα αντιμετώπιζε τους «Αθάνατους» και εφάρμοσε τον αμυντικό-επιθετικό σχηματισμό φάλαγγας. Το σχέδιο προέβλεπε κίνηση των 300 προς τα εμπρός στη πρώτη φάση δηλαδή στο πρώτο στενό, φάση επίθεσης, την κίνηση προς τα πίσω ύστερα δηλαδή στο δεύτερο στενό μπροστά από το τείχος, φάση τακτικής υποχώρησης, ενώ τέλος αιφνιδιαστική κίνηση προς τα εμπρός, φάση αντεπίθεσης. Με αυτό τον τρόπο οι Σπαρτιάτες προσποιούνταν ότι υποχωρούσαν τραβώντας, παρασύροντας πολλούς Πέρσες στη θανατηφόρα παγίδα, ενώ ύστερα ανέστρεφαν το μέτωπο δίνοντας άλλη μια σφοδρή σύγκρουση με της ασπίδες τους πάνω στο μέτωπο των ελαφροντυμένων Περσών. Ο ελιγμός εκτελέστηκε άριστα και πολλοί από τους επίλεκτους Πέρσες βρέθηκαν νεκροί. Αποτέλεσμα ήταν να τους τρέψουν σε άτακτη φυγή ενώ πολλοί από αυτούς έπεφταν από τον γκρεμό στη θάλασσα, λόγο του της στενότητας του εδάφους και της πίεσης που ασκούσαν οι πάνοπλοι Σπαρτιάτες. Ο Ηρόδοτος παραδίδει ότι ο Ξέρξης αντικρίζοντας το επίλεκτο σώμα να υποχωρεί αναπήδησε τρεις φορές στο θρόνο του, από όπου παρακολουθούσε τον όλο αγώνα.

Η επόμενη μέρα στα στενά, έκτη μέρα από όταν έφτασαν οι Πέρσες και δεύτερη μέρα συγκρούσεων, βρήκε τους Έλληνες με ηθικό ακμαίο. Ο Ξέρξης έστειλε κατά κύματα τους στρατιώτες του χωρίς διακοπή μέχρι να πέσει ο ήλιος. Ήθελε να κουράσει τους Έλληνες. Μέχρι και το μεσημέρι, τα τμήματα των Ελλήνων εναλλάσσανε τη πρώτη θέση για να ξεκουραστούν οι μαχητές που πολεμούσαν. Όμως από το μεσημέρι και έπειτα, όπως μας παραδίδει ο Διόδωρος, τα τμήματα της πρώτης γραμμής αρνήθηκαν να αλλάξουν με τα ξεκούραστα γιατί είχανε σκοτώσει ήδη πολλούς βάρβαρους και η δίψα τους για να πραγματοποιήσουν και άλλες πράξεις ανδρείας δεν είχε σβήσει. Ο περσικός στρατός υποχώρησε για άλλη μια φορά άπραγος και νικημένος. Μετά το τέλος της δεύτερης μάχης δόθηκαν αριστεία. Οι ηρωϊκότερoι όλων ήταν οι Σπαρτιάτες Διηνέκης, που έδωσε και τη περίφημη απάντηση περί σκιάς, οι Αλφεός και Μάρων, γιοι του Ορσίφαντου και ο Θεσπιέας Διθύραμβος του Αρματίδη.

Αγανακτισμένος ο Ξέρξης συγκάλεσε συμβούλιο. Τότε ένας Έλληνας που γνώριζε τη περιοχή, ο Εφιάλτης του Ευρυδήμου, παρουσιάστηκε μπροστά στο Ξέρξη. Του δήλωσε ότι γνώριζε ένα κρυφό πέρασμα πίσω από τις γραμμές των Ελλήνων και ότι μπορούσε ο ίδιος να οδηγήσει εκεί το στρατό του έναντι αδράς χρηματικής αμοιβής. Ο Ξέρξης συμφώνησε και ζήτησε από τον Υδάρνη να πάρει τους «Αθάνατους» και όσους άνδρες κρίνει απαραίτητο και να ακολουθήσει τον Εφιάλτη. Με 20.000 άνδρες ο Υδάρνης και ο Εφιάλτης ξεκινήσανε βράδυ. Όλη τη νύχτα διασχίζανε την Ανοπαία Ατραπό, καλυμμένοι από βελανιδιές. Λίγο πριν χαράξει έφτασαν στην έξοδο, εκεί που βρισκόντουσαν οι Φωκείς. Αυτοί μόλις που είχανε αντιληφθεί τους Πέρσες και δεν είχανε λάβει τις κατάλληλες θέσεις. Οι Πέρσες με τα τόξα τους κρατούσανε τους Φωκείς μακριά τους, λόγο του ανώμαλου εδάφους. Ο διοικητής της ελληνικής φρουράς, διέταξε να υποχωρήσουν σε υψηλότερο σημείο ώστε να μην τους φτάνουν τα εχθρικά βέλη αλλά και αναγκάζοντας τους Πέρσες να τους ακολουθήσουν. Ο Υδάρνης όμως άφησε μια φρουρά να κυκλώσει τους Φωκείς στο ύψωμα και οι υπόλοιποι Πέρσες κατηφόρισαν για να βρεθούν στα νώτα των Ελλήνων.

Όταν το πρωινό εκείνο ο μάντης Μεγιστίας, στο στρατόπεδο των Ελλήνων, έκανε τις συνηθισμένες θυσίες, είδε δυσοίωνα μηνύματα. Ο θάνατος, είπε, θα ερχότανε σήμερα να βρει τους υπερασπιστές των Θερμοπυλών. Ύστερα από λίγο ένας Έλληνας αποστάτησε από το στρατόπεδο του Ξέρξη και πήγε στον Λεωνίδα να τον προειδοποιήσει για τη κίνηση του Υδάρνη, ο Έλληνας αυτός ήτανε ο Τυρραστιάδης από την Κύμη. Οι «ημεροσκόποι» του Έλληνα βασιλιά, επιβεβαίωσαν την είδηση. Ένα απόσπασμα εχθρών έκανε κυκλωτική κίνηση. Αμέσως ο Λεωνίδας συγκάλεσε συμβούλιο. Εκεί αποφασίστηκαν τα εξής:

Κάθε ελληνική πόλη θα απέσυρε τις δυνάμεις τις διότι θα ήταν ανούσιο να χαθούνε τόσοι μαχητές την ώρα που, αφού ήταν προδιαγεγραμμένη η ήττα τους, μπορούσανε να δώσουνε μάχη σε άλλο σημείο εναντίον των Περσών.

Όσο οι σύμμαχοι Έλληνες θα αποσύρανε τις δυνάμεις τους, το στενό θα το κρατούσανε οι 300 Σπαρτιάτες.

Οι 700 Θεσπιείς κάνοντας αναφορά στον κοινό πρόγονο των Λακεδαιμονίων και των ίδιων, τον ημίθεο Ηρακλή, δήλωσαν ότι δεν εγκαταλείπουν τις θέσεις τους. Ο Λεωνίδας καθώς πολλοί από αυτούς είχανε διακριθεί, για τη γενναιότητα τους, στη μάχη δέχθηκε τη προσφορά τους να μείνουν στο πλευρό των 300.

Ο Λεωνίδας δεν άφησε από τα στενά, να αποχωρήσουν, οι 400 Θηβαίοι. Γνωρίζοντας ότι η Θήβα είχε φιλοπερσικά αισθήματα φοβήθηκε μήπως προξενούσανε προβλήματα στην υποχώρηση των υπολοίπων Ελλήνων και τους κράτησε μαζί του για ασφάλεια των υποχωρούντων αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά το μεγαλείο της ευφυΐας του και συμπόνιας προς τους συμμάχους του.

Ταυτόχρονα δόθηκε εντολή στον σύνδεσμο, του ελληνικού στρατού με τον στόλο στο Αρτεμίσιο, τον Αμβρώνιχο του Λυσικλέους από την Αθήνα, σε περίπτωση που δεν έμενε ζωντανός κανένας στο στενό των Θερμοπυλών να διατάξει υποχώρηση του στόλου στη Σαλαμίνα.

Μάταια ο Κορίνθιος διοικητής προσπαθούσε να μεταπείσει, τον Λεωνίδα, να υποχωρήσει και αυτός μαζί τους. Ο Σπαρτιάτης βασιλιάς είχε πάρει την απόφαση του. Εκτός αυτού ένας χρησμός της Πυθίας είχε πει ότι η Σπάρτη για να σωθεί πρέπει να θυσιάσει έναν βασιλιά της. Ο Λεωνίδας θεωρούσε ότι έπρεπε να θυσιαστεί για να σωθεί η πατρίδα του.Πέραν αυτού όμως κοιτάζωντας πιό ψύχραιμα την κατάσταση θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι λειτούργησε σαν οπισθοφυλακή ,κερδίζοντας χρόνο για τους υποχωρούντες συντρόφους του. Κάποιος όμως έπρεπε να μεταφέρει τα νέα και στη Γερουσία στη Σπάρτη. Ο Λεωνίδας επέλεξε τους Σπαρτιάτες Εύρυτο και Αριστόδημο.

Όταν υποχώρησαν τα στρατεύματα των Ελλήνων, ο Εύρυτος δεν άντεξε να εγκαταλείψει τους συντρόφους του και γύρισε πίσω και πέθανε μαζί τους. Ο Αριστόδημος είτε επειδή είχε να μεταφέρει το μήνυμα είτε επειδή φοβότανε το τέλος του πήγε στη Σπάρτη. Εκεί αντιμετώπισε τη περιφρόνηση των συμπατριωτών του επειδή εγκατέλειψε το βασιλιά τους. Όμως στη μάχη των Πλαταιών αυτός ο Σπαρτιάτης επέδειξε ιδιαίτερη γενναιότητα και στο τέλος βρήκε και το θάνατο εκεί τιμημένος και απελευθερωμένος από τις κατηγορίες που του προσέδιδαν. Ο μάντης Μεγιστίας έδιωξε το μοναδικό του γιο και ο ίδιος στάθηκε στο πλευρό του Λεωνίδα μέχρι τέλους. Έτσι ο Σπαρτιάτης βασιλιάς με 1.400 άνδρες, ο αριθμός κανονικά πρέπει να είναι ελαφρώς μειωμένος άμα υπολογιστούν και οι απώλειες των δυο προηγούμενων μαχών τις οποίες όμως δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια, έμεινε στα στενά.

Ο Ξέρξης έδωσε εντολή για επίθεση λίγο μετά τις δέκα το πρωί στις 4 του Αυγούστου του 480 π.Χ. Οι Έλληνες δεν στάθηκαν να πολεμήσουν στο στενό χώρο αλλά βγήκανε σε σχηματισμό φάλαγγα στον ανοιχτό χώρο. Οι περσικές δυνάμεις τους κύκλωσαν και άρχισε μια άγρια μάχη. Ο ηρωισμός των Ελλήνων έφτασε στα όρια του, σκοτώνοντας μάλιστα και πολλούς Πέρσες ευγενείς όπως τα ξαδέρφια του Ξέρξη, Αβροκόμα και Υπεράνθη, ώσπου σε μια στιγμή ο βασιλιάς Λεωνίδας έπεσε νεκρός.

Τέσσερις φορές προσπάθησαν οι Πέρσες να πάρουν το σώμα του, αλλά και τις τέσσερις προστατεύτηκε από τους Σπαρτιάτες οι οποίοι κατόρθωσαν και πήραν πίσω το σώμα του βασιλιά τους. Τότε φάνηκε ο Υδάρνης από τα νώτα των Ελλήνων και ξεκίνησε μια πιο άγρια σφαγή με τους Έλληνες να υποχωρούν γύρω από το λόφο του Κολωνού όπου οι Έλληνες συνέχισαν να μάχονται με νύχια και με δόντια, αφού όλα τα όπλα τους είχαν σπάσει, όπως παραδίδει ο Ηρόδοτος στο κείμενο του. Ο Ξέρξης φοβούμενος κι άλλες απώλειες διέταξε τους τοξότες του να σκοτώσουν τους Έλληνες οι οποίοι εξαντλημένοι σκοτώθηκαν μέχρι και τον τελευταίο πίσω από το λόφο Κολωνό. Οι μόνοι που παραδόθηκαν είναι οι Θηβαίοι που δήλωσαν πως «μηδίζουν» και υπακούουν στη θέληση του μέγα βασιλιά της Περσίας. Αλλά αυτοί αντιμετώπισαν το σκληρό πρόσωπο του Ξέρξη, αφού όλοι σφραγίστηκαν στο μέτωπο με τα βασιλικά στίγματα, που δήλωναν τους δειλούς στο πεδίο της μάχης.

Γ.Χουλιάρα

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2013/08/480.html#ixzz2bSk77WtM

Βάλτε το μούστο στην κουζίνα σας

http://www.agrotikabook.gr/

Βάλτε το μούστο στην κουζίνα σας

Δευ, 2012-09-10 19:30

Εξίσου παλαιός όσο και το κρασί, ο άζυμος χυμός του σταφυλιού βρήκε τη θέση του στα γαστρονομικά ιστορικά χρονικά από αρχαιοτάτων χρόνων. Κι όπως διαπιστώνει κανείς από τις δεκάδες συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής που υπάρχουν ακόμη σε ολόκληρη την Ελλάδα, διατηρεί την αίγλη του. Σε εποχές που η λευκή ζάχαρη ήταν ένα εξωτικό,πανάκριβο είδος, οι γυναίκες της υπαίθρου αξιοποιούσαν τη δυνατότητα που τους έδιναν τα εποχικά προϊόντα της ελληνικής γης. Ανακάλυψαν, λοιπόν , τρόπους διατήρησης και μεθόδους δημιουργίας γευστικών συνθέσεων εμπλουτίζοντας την ποικιλία των κερασμάτων τους, αλλά κυρίως λύνοντας τις διατροφικές ελλείψεις που αντιμετώπιζε η οικογένειά τους. Eτσι οι σταφίδες με τα καρύδια και τα αμύγδαλα ήταν το πρώτο φίλεμα, η μουσταλευριά, φρέσκια ή λιαστή, το καλύτερο γλύκισμα για μικρούς και μεγάλους, ενώ μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα το πετιμέζι -κύριο παράγωγο του μούστου- μαζί με το μέλι εξακολουθούσε να είναι, όπως και στην αρχαιότητα, η κύρια γλυκαντική ουσία για την ελληνική λαϊκή ζαχαροπλαστική. Ενα γλυκό καρύκευμα με ιστορία Ο Αθήναιος σε ένα μακρύ κατάλογο αρωματικών καρυκευμάτων αναφέρει -εκτός από τον κόλιανδρο, το αμπελόπρασο, το θυμάρι, τη φασκομηλιά- και το πετιμέζι, κάνοντας προφανές ότι στον αρχαίο κόσμο αυτή η μορφή του παχύρρευστου μούστου -όπως προκύπτει μετά από βράσιμο- είχε ευρεία χρήση. Ο ίδιος συγγραφέας κάνει λόγο για τον «γλυκίνα των Κρητών», ένα είδος άρτου, ο οποίος παρασκευαζόταν με γλυκό μούστο και λάδι ελιάς. Ο Απίκιος καταγράφει πολύ συχνά την παρασκευή σάλτσας με την προσθήκη σταφίδων και βρασμένου χυμού σταφυλιών, όπως και μια ενδιαφέρουσα συνταγή για πάπια μαγειρεμένη με δαμάσκηνα και παχύρρευστο μούστο. ΣΥΝΤΑΓΕΣ Τραγανά μουστοκούλουρα  Υλικά (για 40 - 50 κομμάτια) 3 φλιτζ. τσαγ. ελαιόλαδο 1 φλιτζ. τσαγ. πετιμέζι 1 φλιτζ. τσαγ. ζάχαρη 1/2 φλιτζ. τσαγ. χυμό φρέσκου πορτοκαλιού 1 κουτ. γλυκ. κανέλα 1 κουτ. γλυκ. σόδα, 3 μπέικιν πάουντερ 1 κιλό αλεύρι σκληρό (και 3 - 4 κουτ. σουπ. επιπλέον) Εκτέλεση Ρίχνετε στο μπολ του μίξερ το ελαιόλαδο, το πετιμέζι, τη ζάχαρη και την κανέλα. Γυρίζετε το κουμπί στη μεσαία ταχύτητα και δουλεύετε για 2 - 3 λεπτά. Σ' ένα μπολ ρίχνετε το χυμό πορτοκαλιού και τη σόδα και την ανακατεύετε μ' ένα κουταλάκι, να διαλυθεί και να αφρίσει. Αδειάζετε το μείγμα μέσα στο μπολ του μίξερ. Αναμειγνύετε σ' ένα σκεύος το αλεύρι με το μπέικιν πάουντερ, τα ρίχνετε σιγά σιγά στο μπολ του μίξερ για να αρχίσει να "δένει" το μείγμα και να πάρετε μια ζύμη ομοιογενή αλλά μαλακιά. Αδειάζετε τη ζύμη σε μια λεία και ελαφρά αλευρωμένη επιφάνεια και ζυμώνετε με τα χέρια σας για 5 - 6 λεπτά. Πλάθετε κορδόνια πάχους περίπου 2 εκ., τα κόβετε και σχηματίζετε μικρά κουλουράκια. Απλώνετε στις λαμαρίνες λαδόκολλα και αραδιάζετε τα κουλουράκια. Τα ψήνετε στους 180ο C για 20 - 30 λεπτά. Μουσταλευριά  Υλικά (για 10 μικρά μπολ)  5 κιλά άβραστος μούστος 2 κουτ. σουπ. μαρμαρόσκονη ή στάχτη αλεύρι σταρένιο σπυρωτό αμυγδαλόψιχα ή καρυδόψιχα χοντροκομμένη, σουσάμι καβουρντισμένο, κανέλα Εκτέλεση Ρίχνετε τον μούστο σε μια φαρδιά κατσαρόλα και τον βράζετε για 5 λεπτά. Χαμηλώνετε τη θερμοκρασία και ρίχνετε το ασπρόχωμα ή τη μαρμαρόσκονη ή τη στάχτη ή τη ζάχαρη δεμένα σ' ένα πολύ λεπτό ύφασμα. Στην επιφάνεια θα σχηματιστεί σταδιακά ένας παχύρρευστος αφρός, ο οποίος πρέπει να αφαιρεθεί εντελώς με μια τρυπητή κουτάλα μέχρι ο μούστος να καθαρίσει πολύ καλά και να γίνει σχεδόν διαφανής. Αφήνετε τον μούστο για 3 - 4 ώρες, για να κατακαθήσει το ίζημα, κατόπιν τον περνάτε από ένα ψιλό τρυπητό ή από ένα πολύ λεπτό ύφασμα (τούλι). Για να φτιάξετε τη μουσταλευριά, αφήνετε τον μούστο να βράσει μόλις για δέκα λεπτά, χαμηλώνετε τη θερμοκρασία και υπολογίζετε για κάθε πέντε φλιτζάνια μούστο ένα φλιτζάνι αλεύρι. Διαλύετε το αλεύρι σε λίγο κρύο μούστο και το προσθέτετε σιγά σιγά στο μείγμα, ανακατεύοντας συνεχώς με ξύλινη κουτάλα, γιατί κολλάει πολύ εύκολα. Αν θέλετε, μπορείτε να αντικαταστήσετε το αλεύρι με ψιλό σιμιγδάλι. Οταν αρχίσει να πήζει η κρέμα και σχηματιστούν στην επιφάνειά της φουσκάλες την τοποθετείτε σε μικρά μπολ, τα οποία έχετε πασπαλίσει με καρύδια και σουσάμι. Αφού κρυώσει, προσθέτετε και στην επιφάνεια της κρέμας λίγη κανέλα και λίγα καρύδια.  Αρνάκι με πετιμέζι, ρύζι, ρεβίθια και σταφίδες Υλικά (για 6 άτομα)  1 σπάλα αρνιού ολόκληρη 3 φλιτζ. τσαγ. Ρύζι 1 φλιτζ. τσαγ. ρεβίθια μικρά (τα βάζετε προηγουμένως για 6 - 8 ώρες στο νερό) 1 κουτ. σουπ. Σταφίδες 1/2 φλιτζ. τσαγ. Ελαιόλαδο 1/2 φλιτζ. τσαγ. βούτυρο γάλακτος 1 φλιτζ. τσαγ. πετιμέζι, 1 κουτ. γλυκ. Αλάτι 1 κουτ. γλυκ. κύμινο, 1 κουτ. γλυκ. Πιπέρι Εκτέλεση Πλένετε το αρνάκι και το τοποθετείτε σε φαρδύ σκεύος φούρνου με καπάκι. Το αλατοπιπερώνετε, το περιχύνετε με το ελαιόλαδο, με το μισό πετιμέζι και με δύο φλιτζάνια νερό. Σκεπάζετε το σκεύος και το βάζετε στο φούρνο. Ψήνετε αρχικά στους 200ο C για 20 λεπτά. Χαμηλώνετε τη θερμοκρασία στους 180ο C και συνεχίζετε το ψήσιμο για 35 - 40 λεπτά. Στο μεταξύ, καθαρίζετε το ρύζι και βράζετε τα ρεβίθια σε άφθονο αλατισμένο νερό για 20 λεπτά. Τα βγάζετε, τα σουρώνετε και τα ξεπλένετε με κρύο νερό. Τα αφήνετε να κρυώσουν εντελώς και τα ξεφλουδίζετε. Οταν το κρέας είναι σχεδόν ψημένο, ξεσκεπάζετε το σκεύος, περιχύνετε με το υπόλοιπο πετιμέζι και προσθέτετε εννέα φλιτζάνια νερό. Το αφήνετε να βράσει ξανά.  Σ' ένα μπολ αναμειγνύετε το άψητο ρύζι με τις σταφίδες, το κύμινο και τα ξεφλουδισμένα ρεβίθια. Τα ρίχνετε γύρω από το αρνί, ανακατεύετε με μια κουτάλα, σκεπάζετε και σιγοψήνετε για 15 ακόμα λεπτά. Ανοίγετε ξανά το σκεύος, περιχύνετε αυτή τη φορά με το καυτό βούτυρο και κλείνετε. Ψήνετε για 10 λεπτά, πάντα με κλειστό το καπάκι της κατσαρόλας. Αφήνετε το φαγητό να "ξεκουραστεί" για 10 λεπτά πριν το σερβίρετε πολύ ζεστό. Στο ρωμαϊκό γαστρονομικό λεξικό εξάλλου αναφέρεται, σύμφωνα με τον Παλλάδιο, ως «caroenum» ο μούστος που μετά το βράσιμό του έχει μειωθεί κατά 1/3 της αρχικής του ποσότητας. Εάν δεν έχει μειωθεί τόσο όσο να έχει μεταβληθεί σε παχύρρευστο πετιμέζι, αναφέρεται ως defervitum mustum, μια σάλτσα την οποία χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά και για την άρτυση των κυνηγιών. Κόκκινος χαλβάς και μουστοσάλαμο Γνωρίζουμε ότι στο βυζαντινό κόσμο «οινούντα ή μουστόπιταν» αποκαλούσαν τη μουσταλευριά, ένα «γλύκισμα αποτελούμενον εξ αλεύρου μετά γλεύκους βρασθέντος». Η μικρασιάτικη κουζίνα χρησιμοποίησε πάρα πολύ τον ψημένο μούστο για να παρασκευάσει γλυκίσματα όπως ο κόκκινος χαλβάς, τα κυδώνια ή η γλυκοκολοκύθα βρασμένα με πετιμέζι (ρετσέλια), η κρέμα με φρέσκο γάλα και πετιμέζι και πολλά άλλα. Απ' όλα τούτα τα καλούδια δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα σουτζούκια ή κιοφτέρια ή κρεμανταλίνες ή μουστοσάλαμο, όπως λέγεται στη Δυτική Μακεδονία, όπου ξηροί καρποί, συνήθως καρύδια και αμύγδαλα, «εμβαπτίζονται» στο μούστο και αποξηραίνονται φτιαγμένα σαν μικρά μπαστουνάκια στον ήλιο. Εγώ πάντως σας ενθαρρύνω να πειραματιστείτε φτιάχνοντας στο σπίτι σας μουσταλευριά, αυτή την απλή και συνάμα πλούσια κρέμα, που συμπυκνώνει μέσα της όλες τις μυρουδιές από τα ολόγλυκα φρεσκοκομμένα σταφύλια του φθινοπώρου. Προμηθευτείτε από τα πολλά σημεία πώλησης που υπάρχουν στην Αττική, ειδικά στα Μεσόγεια, φρεσκοστυμμένο μούστο. Αρτύστε τη μουσταλευριά με μπόλικα μπαχαρικά! Της ταιριάζει πολύ η γλυκιά ένταση της κανέλας, αλλά και η δυναμική γεύση του μοσχοκάρυδου. Στην Τήνο «σπάνε» τη γλυκύτητα του μούστου πασπαλίζοντας την επιφάνεια της μουσταλευριάς με λίγο φρέσκο βασιλικό και στη Ρούμελη με ελάχιστο δενδρολίβανο. Σε πολλά μέρη της Ελλάδος συναντάμε μια πληθώρα παρόμοιων γλυκισμάτων με βάση το μούστο και το πετιμέζι: μουστόπιτες, σταφυλόπιτες, πετιμεζόπιτες. Στη Νάουσα, από το μαύρο μούστο του ξινόμαυρου σταφυλιού, παρασκευάζουν τις «Κόρες στο μέλι». Πρόκειται για ένα γλυκό από κομμάτια γλυκοκολοκύθας βρασμένα στο πετιμέζι το οποίο συνήθως σερβίρουν πάνω σε μια κατακίτρινη καλαμποκίσια μπομπότα. Το πετιμέζι στη μαγειρική Οσο ασυνήθιστο κι αν ακούγεται, το πετιμέζι στη χώρα μας από την αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα, εκτός από γλυκαντική ουσία, ως καρύκευμα και κυρίως συστατικό σε σάλτσες, σε συνδυασμό πάντα με μυρωδικά όπως η ρίγανη, το κόλιανδρο και ο δυόσμος. Σήμερα η χρήση αυτού του σκουρόχρωμου σιροπιού στη μαγειρική έχει κατά πολύ περιοριστεί και εστιάζεται κυρίως στις χώρες της Μέσης Ανατολής -την Περσία, την Τουρκία, τη Συρία, την Αίγυπτο και το Λίβανο-, όπου συνηθίζουν να ψήνουν κρεατικά με σάλτσα από πετιμέζι. Είναι γεγονός ότι το πετιμέζι, αν χρησιμοποιηθεί με μέτρο, δίνει μια εξαιρετική γλυκιά και ελαφρά πικάντικη γεύση στα κρεατικά και φυσικά μια θαυμάσια πυκνόρρευστη καραμελωμένη σάλτσα. Ταιριάζει πολύ με το αρνί, τα πουλερικά και το χοιρινό και λιγότερο με το μοσχάρι. Παρ' όλα αυτά στην Ελλάδα τουλάχιστον σε δύο περιοχές, τις Κυκλάδες και τα νησιά του Ιονίου, συναντάμε και το γνωστό σε όλους τηγανητό ψάρι, το «σαβόρο», να γίνεται με σάλτσα από πετιμέζι. Πώς θα φτιάξετε το δικό σας πετιμέζι Προμηθευτείτε μούστο. Για 2 λίτρα πετιμέζι θα χρειαστείτε πέντε λίτρα. (Διατηρείται στο ψυγείο για 3 - 4 μέρες και στον καταψύκτη για ένα χρόνο.) Ο μούστος «κόβεται», δηλαδή καθαρίζει, με τον εξής τρόπο: τον βάζετε στη φωτιά σε καθαρή κατσαρόλα με αντικολλητικό πάτο και ενώ βράζει ρίχνετε μέσα δύο κουταλιές ενός από τα παρακάτω πέντε υλικά - όποιο σας είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιήσετε: καθαρή στάχτη, ψωμί, άσπρουγα (ένα είδος λευκού χώματος), ζάχαρη ή μαρμαρόσκονη. Με τρυπητή κουτάλα αφαιρείτε τον αφρό που σχηματίζεται μέχρι ο μούστος να μείνει καθαρός. Καθώς το βράσιμο συνεχίζεται θα δείτε ότι το χρώμα του θα αρχίσει να αλλάζει και να γίνεται όλο και πιο σκούρο. Oταν το μείγμα αρχίσει να δένει ρίχνετε μια κουταλιά απ' αυτό σ' ένα πιάτο και με το δάχτυλό σας ελέγχετε την πυκνότητά του για να δείτε αν έχει γίνει το πετιμέζι. Η πυκνότητά του πρέπει να μοιάζει με παχύρρευστο φρέσκο ελαιόλαδο. Το πετιμέζι, εφόσον είναι καλά βρασμένο και έχει εξατμισθεί σωστά το νερό του, μπορεί να διατηρηθεί σε δροσερό μέρος μέχρι και 3 χρόνια. Εάν, πάντως, η παρασκευή του σας φαίνεται εξαιρετικά δύσκολη μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα ράφια των σούπερ μάρκετ που διαθέτουν τμήμα υγιεινής διατροφής και με λίγη φαντασία να κατασκευάσετε θαυμάσια κέικ ή ακόμα και να το προσθέσετε στο γιαούρτι σας αντί για μέλι.

kathimerini.gr/

Παραδεισσένιο

Lady Anne's Charming Cottage.

7 Σεπτεμβρίου

Κεντείστε λουλούδια!

Μώμος

Μυθικη Αναζητηση.

7 Σεπτεμβρίου

Μώμος:Ο Θεός της χλεύης και του σαρκασμού
<..Ο θεός αυτός κατέκρινε επίσης τον Ήφαιστο, επειδή, όταν έφτιαξε τον άνθρωπο, δεν κατασκεύασε παράθυρα στο στήθος του, ώστε να βλέπει ο κόσμος τι σκέπτεται και αν λέει ψέματα ή αλήθεια.Λέγεται ότι πέθανε από τη λύπη του, επειδή δεν κατόρθωσε να βρεί καμία ατέλεια στην Αφροδίτη...http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6176.html

H Κλοπή της Μόνα Λίζας...

Bigbook.gr. 

7 Σεπτεμβρίου

H Κλοπή της Μόνα Λίζας... 

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μία ακόμη έκπληξη περίμενε τους παριζιάνους...
Η Μόνα Λίζα ή Τζοκόντα είναι αναμφισβήτητα το δημοφιλέστερο έργο ζωγραφικής. Το φιλοτέχνησε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι από το 1503 έως το 1507 στη Φλωρεντία, αλλά γρήγορα πέρασε σε γαλλικά χέρια. Αγοράσθηκε από τον γάλλο ηγεμόνα Φραγκίσκο Α' για τον πύργο του στο Φοντενεμπλό, φιλοξενήθηκε στο ανάκτορο των Βερσαλιών από τον Λουδοβίκο τον 14ο, κόσμησε την κρεβατοκάμαρα του Μεγάλου Ναπολέοντα και από το 1804 εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου.

Το μεσημέρι της 22ας Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο μοναδικός αυτός πίνακας είχε κλαπεί. Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Το περιστατικό αποκαλύφθηκε στις 11 το πρωί της 22ας Αυγούστου, όταν ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του. Το ανέφερε στον αρμόδιο φύλακα, ο οποίος εντελώς βαριεστημένα του απάντησε ότι ίσως να βρισκόταν για συντήρηση. Ήταν Τρίτη και την προηγούμενη ημέρα (21 Αυγούστου) το Λούβρο ήταν κλειστό, λόγω της καθιερωμένης αργίας της Δευτέρας.

Όταν διαπιστώθηκε ότι η Μόνα Λίζα δεν βρισκόταν στο συντηρητήριο σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν, τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν και την υπόθεση ανέλαβε η αστυνομία, με επικεφαλής τον επιθεωρητή Λουί Λεπέν. Μία από τις πρώτες ενέργειες της γαλλικής κυβέρνησης ήταν να θέσει σε διαθεσιμότητα τον διευθυντή του Λούβρου Τεοφίλ Ομόλ, ο οποίος πριν από λίγους μήνες κόμπαζε ότι κανείς δεν μπορεί να κλέψει τη Μόνα Λίζα από το Μουσείο του.

Σχεδόν αμέσως, ο επιθεωρητής Λεπέν διαπίστωσε την κλοπή, καθώς ανακάλυψε την κορνίζα του πίνακα κάτω από μια σκάλα, πολύ κοντά στο σημείο που εκτίθετο η Τζοκόντα. Τώρα έπρεπε να ανακαλύψει τον δράστη ή τους δράστες του ανοσιουργήματος. Οι έρευνές του στράφηκαν στους κατώτερους υπαλλήλους του Μουσείου με τους γλίσχρους μισθούς, στους εμπόρους τέχνης του Παρισιού και στους νεαρούς καλλιτέχνες της αβάν-γκαρντ, που διάκειτο εχθρικά στην παραδοσιακή τέχνη. Οι παριζιάνοι από την πλευρά τους πίστευαν ότι πίσω από τη θρασύτατη κλοπή μπορεί να βρισκόταν κάποιος αμερικανός μεγιστάνας ή ήταν έργο της Γερμανίας, που ήθελε να δυσφημήσει τη μεγάλη της αντίπαλο. Όταν το Λούβρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του στις 29 Αυγούστου, χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Τζοκόντα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.

Βιτσέντζο Περούτζια
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μία ακόμη έκπληξη περίμενε τους παριζιάνους. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολινέρ και του ανερχόμενου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, ως υπόπτων για την κλοπή. Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολινέρ πέντε μέρες αργότερα. Ο Τύπος, όμως, είχε φροντίσει να τους χρίσει ενόχους: «Ο Απολινέρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας» έγραφε η «Paris Journal» στις 13 Σεπτεμβρίου. Τρομοκρατημένος ο ποιητής πρόλαβε να γράψει στίχους στο κελί του, προτού πέσει σε βαθιά μελαγχολία. Η σύντομη κράτησή του και οι ανυπόστατες εις βάρος του κατηγορίες αμαύρωσαν σοβαρά τη φήμη και την αξιοπιστία του.

Για τα επόμενα δύο χρόνια οι έρευνες περιέπεσαν σε τέλμα, παρότι οι κλέφτες επικυρήχθηκαν με μεγάλα ποσά από το κράτος και ιδιώτες. Η Τζοκόντα είχε κάνει φτερά και πολύς κόσμος πίστευε ότι είχε καταστραφεί. Η κατάσταση άλλαξε άρδην στις 29 Νοεμβρίου 1913, όταν ο ιταλός γκαλερίστας Αλφρέντο Τζέρι έλαβε ένα γράμμα ταχυδρομημένο από το Παρίσι. Ο αποστολέας του, κάποιος Λεονάρντο Βιτσέντσο, του έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία, αφού λάμβανε μια εύλογη αμοιβή.

Ο Τζέρι έκλεισε ραντεβού στον Βιτσέντζο στις 10 Δεκεμβρίου στην γκαλερί του στη Φλωρεντία. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο Τζιοβάνι Πότζι, διευθυντής της διάσημης πινακοθήκης της πόλης «Ουφίτσι», που δεν πολυπίστεψε αυτή την ιστορία. Την επομένη ο Βιτσέντζο οδήγησε τους δύο άνδρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του «Τρίπολι-Ιτάλια». Με αποφασιστικές κινήσεις άνοιξε ένα μπαούλο και από ένα κρυφό πάτο τους φανέρωσε τον διάσημο πίνακα. Οι δύο άνδρες έδειξαν συγκρατημένη έκπληξη, καθώς γνώριζαν ότι κυκλοφορούν δεκάδες πλαστές Τζοκόντες. Για καλό και για κακό είχαν ειδοποιήσει τους Καραμπινιέρους, οι οποίοι συνέλαβαν τον Βιτσέντσο.

Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό όνομα του Λεονάρντο Βιτσέντζο ήταν Βιτσέντζο Περούτζια. Ήταν τριάντα ετών με καταγωγή από το Κόμο και για ένα διάστημα είχε δουλέψει ως ξυλουργός στο Λούβρο. Όταν έγινε γνωστό ότι ο πίνακας ήταν ο αυθεντικός, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα στην κοιτίδα της. Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο Περούτζια αποκάλυψε ότι αφαίρεσε τη Μόνα Λίζα από τη θέση της μεταμφιεσμένος σε συντηρητή του Μουσείου. Την έκρυψε κάτω από τη φόρμα του (ο πίνακας έχει μέγεθος 0,53 x 0,77 μ.) και βγήκε σαν κύριος από το Μουσείο. Το κρησφύγετό του ήταν μόλις ένα χιλιόμετρο από το Λούβρο.

Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία. Εκτέθηκε στο «Ουφίτσι» και στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβρίου 1913, 60.000 άνθρωποι την κατευόδωσαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου. Ταξίδεψε σε ειδικά φυλασσόμενο βαγόνι της ταχείας Μιλάνου - Παρισίων και από τις 4 Ιανουαρίου 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/305#ixzz2eBejhSFa

Μωυσής

https://www.facebook.com/notes/mahagas-utopia/%CE%BC%CF%89%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82/649296938427233

Μωυσής

7 Σεπτεμβρίου 2013 στις 3:28 μ.μ.

Ο λόγος για τον οποίο πολλοί ιστορικοί αμφισβητούν ότι ο Μωησής ήταν ιστορική μορφή, είναι ότι μια τέτοια βασιλική προσωπικότητα θα έπρεπε να υπάρχει καταγεγραμμένη κάπου στα αιγυπτιακά αρχεία. 
Είναι μεν αλήθεια ότι οι καθημερινές καταγραφές χάθηκαν επειδή γράφονταν σε παπύρους, αλλά διασώζονται χιλιάδες επιγραφές από μνημεία και τάφους σε όλη τη μακρά ιστορία της αρχαίας Αιγύπτου, αποκαλύπτοντας ονόματα Αιγύπτιων βασιλέων και πριγκίπων. Ανάμεσα τους δεν υπάρχει καμιά καταγραφή κανενός Μωυσή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αμένωθι ή έστω κάποιου άλλου Αιγύπτιου φαραώ, οποιασθήποτε περιόδου.
Ωστόσο το όνομα Μωυσής ίσως είναι παραπλανητικό. Μπορεί να μην ήταν το πραγματικό όνομα του ανθρώπου αυτού. Οι σύγχρονες μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης πήραν το όνομα Μωυσής από την ελληνική μετάφραση της Βίβλου. Αυτό με τη σειρά του προήλθε από τα βιβλία της εβραϊκής Τανάκ όπου εμφανίζεται στην αυθεντική μορφή του ως Μοζέ. Στην Έξοδο Β΄: 10 διαβάζουμε ότι η κόρη του Φαραώ αποφάσισε να ον ονομάσει έσι επειδή "εκ του ύδατος αυτόν ανειλόμην". Υποτίθεται ότι ο συγγραφέας της Εξόδου αναφέρεται στην ομοιότητα ανάμεσα στο όνομα Μοζέ και στην εβραϊκή λέξη "μάζα" που σημαίνει "ανασύρω".
Το 1906 ο Γερμανός ιστορικός Έντουαρντ Μέγιεςρ συμπέρανε ότι αυτό το απόσπασμα εισήγαγε κάποιος μεταγενέστερος αντιγραφέας της Παλαιάς Διαθήκης αντικαθιστώντας ένα αρχαίο Αιγυπτιακό όνομα. Ισχυρίστηκε ότι το περιστατικό δεν έχει κανένα νόημα υπό το πρίσμα του περιεχομένου της αφήγησης όπως αυτή διασώζεται σήμερα. 
Εάν η πριγκίπισσα ήθελε να κρατήσει την εθνικότητα του Μωυσή , πράγμα που πρέπει να έκανε επειδή ο Μωυσής γλίτωσε από τη σφαγή των μωρών των Εβραίων μετά από διαταγή του Φαραώ, τότε δεν θα έπρεπε να δώσει στον υιοθετημέενο γιό της εβραϊκό όνομα. 
Ο σύγχρονος του Μέγιερ, περίφημος Βρετανός αιγυπτιολόγος Φλίντερς Πέτρι υπέδειξε ότι το Μοζέ είναι αιγυπτιακή λέξη που σημαίνει "γιός".
Αποτελεί κοινό πρόθεμα σε πολλά αιγυπτιακά ονόματα. Συναντάται για παράδειγμα στο όνομα του Αιγυπτίου Φαραώ Αχμοζέ, το οποίο σημαίνει "γιος της Σελήνης".
Το 1995 ο Ισραηλίτης ιστορικός Ντέηβιντ Ούλλιαν, είκασε ότι το Μοζέ μπορεί να ήταν τίτλος μάλλον παρά προσωπικό όνομα, όπως ο όρος Χριστός -χρισμένος- έγινε αργότερα το επίθετο του Ιησού.
Πρότεινε ότι μπορεί να επρόκειτο για τη βράχυνση του τίτλου "γιος του Θεού". Μεταγενέστερα οι βασιλιάδες και προφήτες της Ιούδας περιγράφονταν συχνά ως "γιοι του Θεού".
Συνεπώς είναι πιθανό ότι εάν ένα τέτοιο άτομο οδήγησε τους Ισραηλίτες στην ελευθερία, θα εμφανίζεται με άλλο όνομα στις αιγυπτιακές καταγραφές.
Υπάρχει άραγε λοιπόν κάποιος με άλλο όνομα στην αυλή του Αμένωθι Γ΄, ο οποίος να ταιριάζει στο προφίλ του Μωυσή;
Κατ΄αρχάς είναι αμφίβολο εάν ψάχνουμε στην πραγματικότητα για κάποιο υιοθετημένο Ισραηλίτη. Η όλη ιστορία περί εβραϊκής καταγωγής του Μωυσή φαίνεται να ήταν μεταγενέστερη παρεμβολή στην αφήγηση της Εξόδου για δύο κρίσιμους λόγους.

Πρώτον, η ισορία με την ψάθινη βάρκα μοιάζειε να έχει προέλθει από ένα βαβυλωνιακό θρύλο. 
Στην Έξοδο Β΄:3 διαβάζουμε πως τον έκρυψε η μητέρα του Μωυσή.
"Επεί δε ου ηδύναντο αυτό έτι κρύπτειν, έλαβεν αυτώ η μήτηρ αυτού θίβιν και κατέχρισεν αυτήν ασφαλτοπίσση και ενέβαλε το παιδίον εις αυτήν και έθηκεν αυτήν εις το έλος παρά τον ποταμόν".
Ο Ισλανδός συγγραφέας και φιλολογικός ιστορικός Μάγκνους Μάγκνουσσον, στο βιβλίο του "Π.Χ.: Η Αρχαιολογία των Βιβλικών Χωρών", επισύρει την προσοχή σε ένα μεσοποταμιακό μύθο που σχείζεται με τον βασιλιά Σαργών Α΄του Ακκάδ, ο οποίος χρονολογείται γύρω στο 2350 π.χ.
Εδώ ο βασιλιάς πλέει σε ποτάμι πάνω σε ψάθινο καλάθι, όταν η μητέρα του προσπαθεί να τον κρύψει. Σαν τον Μωυσή, ανευρίσκεται και υιοθετείται από κάποιον άλλον.
"Η θετή μητέρα μου με συνέλαβε, μυστικά με γέννησε.
Με έβαλε σε ένα ψάθινο καλάθι, με ασφαλτόπισσα σφράγισε το καπάκι μου. Με έριξε στο ποτάμι που δεν με σκέπασε με τα νερά του".

Δεύτερον και σημαντικότερο, η ιστορία περί υιοθεσίας του Μωυσή δεν στέκει υπό εξονυχιστική ιστορική εξέταση. Η αφήγηση της Εξόδου λέι ότι η κόρη του Φαραώ υιοθέτησε τον Μωυσή και ότι αυτός ανατράφηκε ως πρίγκηπας.
Στην αρχαία Αίγυπτο η γενιά της βασιλικής οικογένειας ήταν αυστηρώς ελεγχόμενη και χειραγωγούμενη. Οι Φαραώ θεωρούνταν θεοί και οι κόρες τους μπορούσαν να κάνουν παιδιά μόνο με κάποιον της επιλογής του βασιλιά, συχνότατα με τον ίδιο το βασιλιά.
Η υιοθεσία ήταν εντελώς εκτός θέματος. Είναι ασύλληπτο ότι θα είχε επιτραπεί στην κόρη ενός Φαραώ να υιοθετήσει γιο.
Εάν ο Μωυσής ήταν όντως πρίγκιπας στην αιγυπτιακή αυλή, όπως λέει η Βίβλος, τότε είναι πολύ πιθανότερο να ήταν ντόπιος Αιγύπτιος.
Κατά ενδιαφέροντα τρόπο υπάρχει ένας Αιγύπτιος πρίγκιπας στην εποχή της ηγεμονίας του Αμένωθι, ο οποίος έχει πολλά κοινά με τον Μωυσή. Ονομάζεται πρίγκιπας Τουθμοζέ.
Δεν είναι γνωστά πολλά για τον Τουθμοζέ, αλλά διασώθηκαν αρκετές αιγυπτιακές επιγραφές, οι οποίες σκιαγραφούν αδρά τη ζωή του. Ήταν πρεσβύτερος γιος του Αμένωθι και κληρονόμος του θρόνου.
Ως νεαρός ορίστηκε κυβερνήτης της Μέμφιδος στη βόρεια Αίγυπτο, προτού διοριστεί διοικητής της βασιλικής στρατιάς των αρμάτων και εκστρατεύσει εναντίων των Αιθιόπων. Μετά από μια επιτυχημένη εκστρατεία, στράφηκε στη θρησκευτική ζωή, και εγκαταστάθηκε ως αρχιερέας στο Ναό του θεού Ρα στην Ηλιούπολη, επισης στη βάρεια Αίγυπτο.
Τον 23ο χρόνο της βασιλίας του Αμένωθι, αιφνιδιαστικά και για κανένα προφανή λόγο, ο Τουθμοζέ παραιτήθηκε από το αξίωμά του ως αρχιερέας και εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Δύο χρόνια αργότερα, όταν τελείωσε η βασιλεία του Αμένωθι, ανέβηκε στο θρόνο ο νεότερος αδελφός του Αχενατών.
Ο πρίγκηπας Τουθμοζέ ταιριάζει στο προφίλ του Μωυσή με ποκίλους τρόπους.
Πρώτον, διοικούσε τον στρατό κατά τη διάρκεια της αιθιοπικής εκστρατείας. Όπως φαίνεται το ίδιο έκανε και ο Μωυσής. Παρότι η Βίβλος εν μας λέει σχεδόν τίποτα για τη θητεία του Μωυσή ως Αιγυπτίου πρίγκηπα, ο Εβραίος ιστορικός του 1ου αιώνα Ιώσηπος αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην Ιουδαική Αρχαιολογία.
Στο κείμενο, που αποτελεί μια αποδεκτή εκδοχή των συμβάντων περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πρίν, διαβάζουμε ότι ο Φαραώ διόρισε τον Μωυσή διοικητή του στρατού που έστειλε να πολεμήσει τους Αιθίοπες και η επιτυχημένη εκστρατεία του εξασφάλισε την εξορία.
Φθονώντας τη δημοτικότητα του Μωυσή στις τάξεις των στρατιωτών, ο Φαραώ διέταξε τη σύλληψη του, αλλά ο Μωυσής προειδοποιήθηκε και διέφυγε από τη χώρα. Η αφήγηση του Ιώσηπου φαίνεται να έχει μεγαλύτερη ιστορική εγκυρότητα από τη βιβλική αφήγηση όσον αφορά το λόγο γιατην εξορία του Μωυσή.
Στην Έξοδο διαβάζουμε απλώς ότι ο Μωυσής αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Αίγυπτο, αφότου σώζει τη ζωή ενός Ισραηλίτη σκοτώνοντας έναν άθλιο επιστάτη σκλάβων. 
Στην πραγματικότητα ένας αιγύπτιος πρίγκηπας μπορούσε κάλλλιστα να διατάξει την άμση εκτέλεση ενός κοινού επιστάτη, εάν το επιθυμούσε. Επρόκειτο μάλλον για ακόμα ένα επεισόδιο που προστέθηκε για να κάνει τον Μωυσή Ισραηλίτη.

Η δεύτερη ομοιότητα μεταξύ Μωυσή και πρίγκιπα Τουθμοζέ είναι η εξής. Για κάποιο διάστημα ο Τουθμοζέ ήταν αρχιερέας στο ναό του Ρα στην Ηλιούπολη. Το ίδιο φαίνεται πως ήταν και ο Μωυσής. Σύμφωνα με την αφήγηση την οποία ο Ιώσηπος βρήκε στο έργο του Αιγυπτίου ιστορικού Μανέθωνα, ο οποίος έγραφε τον 4ο αιώνα π.χ. ξέσπασε επανάσταση στις τάξεις των Σημιτών σκλάβων κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αμένωθι Γ΄ . Κατά ενδιαφέροντα τρόπο η επανάσταση λέγεται ότι έλαβε χώρα στην Άβαρι, το μέρος όπου φαίνεται να ήταν σκλαβωμένοι οι Ισραηλίτες. Σύμφωνα με τον Μανέθωνα, ένα αξιωματικός συμβούλεψε τον Αμένωθι να εκκαθαρίσει τη χώρα από τους "ανεπιθύμητους" κι έτσι έστειλε τους Ισραηλίτες να δδουλέψουν στα λατομεία της Αβάρεως. Για πολλά χρόνια αναγκάζονταν να μοχθούν σαν σκλάβοι, ώσπου τους ένωσε ένας ιερέας του ναού του Ρα στην Ηλιούπολη. Προφανώς ο ιερέας είχε αποκηρύξει τους θεούς της Αιγύπτου και καταδικαστεί σε δουλεία. Όπως λέει ο Μανέθων, ο ιερέας είχε υπάρξει στρατιωτικός και κατά τη διάρκεια της ποινής του εκπαίδευσε στρατιωτικά τους "ανεπιθύμητους". Όταν τελικά τους οδήγησε σε αντασρία, χιλιάδες κατόρθωσαν να ραπετεύσουν και να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Οι "ανεπιθύμητοι" δεν κατονομάζονται, ούτε και η πατρίδα τους, και ο ιερέας αναφέρεται απλώς ως Οσαρσέφ, που σημαίνει "ηγέτης".
Ωστόσο ο Ιώσηπος δεν είχε αμφιβολία ότι οι ανεπιθύμητοι ήταν οι Ισραηλίτες και ότι ο Οσαρσέφ ήταν ο Μωυσής.