Σαν σήμερα, 26 Οκτωβρίου 1912

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

Σαν σήμερα, 26 Οκτωβρίου 1912

Ο Ελληνικός Στρατός εισέρχεται απελευθερωτής στη Θεσσαλονίκη. Στις 23:00 υπογράφεται στη Θεσσαλονίκη πρωτόκολλο παραδόσεως «άνευ όρων» της πόλεως από τους Οθωμανούς. Η Οθωμανική φρουρά από 25.000 οπλίτες 1.000 αξιωματικούς, 1.200 ίππους και 70 πυροβόλα, υπό το Χασάν Ταξίν Πασά, παραδίνεται στον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος εισέρχεται την επομένη νικηφόρος στη Θεσσαλονίκη, γενόμενος ενθουσιωδώς δεκτός από τους Έλληνες κατοίκους της.

Πάμπλο Πικάσο

Bigbook.gr.

25 Οκτωβρίου

Ο Πάμπλο Ντιέγο Χοσέ Φρανθίσκο ντε Πάουλα Χουάν Νεμοπουθένο Μαρία ντε λος Ρεμέδιος Θιπριάνο ντε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Ρουίθ υ Πικάσο ή απλά Πάμπλο Πικάσο (25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973) ήταν Ισπανός ζωγράφος. 
Είναι ένας από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ου αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.

http://el.wikipedia.org/wiki/Πάμπλο_Πικάσο

Π.ΠΙΚΑΣΟ ( (25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973) ΠΙΝΑΚΑΣ - Οι δεσποινίδες της Αβινιόν

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

25 Οκτωβρίου

Π.ΠΙΚΑΣΟ ( (25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973)

ΠΙΝΑΚΑΣ - Οι δεσποινίδες της Αβινιόν

Οι κυριότερες περίοδοι του έργου του :
Λόγω της ποικιλομορφίας αλλά και της χρονικής έκτασης που παρουσιάζει το έργο του Πικάσο, χωρίζεται συνήθως σε διαφορετικές περιόδους. Ο κυριότερες από αυτές είναι:
Μπλε ή Γαλάζια περίοδος (1901-1904): οι πίνακες του Πικάσο, αυτής της περιόδου, χαρακτηρίζονται από το μπλε χρώμα ή αποχρώσεις του και συμβολίζουν μία συναισθηματικά φορτισμένη περίοδο της ζωής του. Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του ανήκουν σε αυτή, απεικονίζοντας ακροβάτες, αρλεκίνους, πόρνες, επαίτες και καλλιτέχνες. Η μπλε περίοδος περιλαμβάνει πίνακες που ολοκληρώθηκαν κυρίως στο Παρίσι αλλά είναι περισσότερο επηρεασμένοι από την ισπανική ζωγραφική.
Ροζ ή Ρόδινη περίοδος (1905-1907): Στους πίνακες αυτής της περιόδου, κυριαρχούν τα κεραμικά χρώματα και οι γήινοι τόνοι, ενώ συχνά χαρακτηρίζονται ως περισσότερο λυρικοί και εύθυμοι. Θεωρείται η περίοδος κατά την οποία ο Πικάσο επηρεάστηκε περισσότερο από την γαλλική ζωγραφική.
Αναλυτικός κυβισμός (1907-1912): είναι η τεχνοτροπία που ανέπτυξε ο ίδιος ο Πικάσο μαζί με τον Μπρακ και ένας από τους δύο βασικούς τομείς του ρεύματος του κυβισμού.
Συνθετικός κυβισμός (1912-1915): η περίοδος κατά την οποία ο Πικάσο και ο Μπρακ εξέλιξαν την κυβιστική οπτική, χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολάζ.
Οι επόμενες περίοδοι στο έργο του Πικάσο περιλαμβάνουν μια στροφή του σε περισσότερο κλασικές μορφές και ένα μεσογειακό πνεύμα (1916-1924), την αλληλεπίδρασή του με το υπερρεαλιστικό κίνημα στα μέσα της δεκαετίας του 1920, την ενασχόλησή του με την γλυπτική (από τα τέλη της δεκαετίας του '20) καθώς και το έργο που πραγματοποίησε μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο.
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ... ΤΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/10/blog-post_19.html?spref=fb

Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 2013

ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ... ΤΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

Κρητικοί φοίνικες σε ένα τοπίο που μοιάζει κλεμμένο από αφρικανικές οάσεις, τείχη από αμμοθίνες που υψώνονται σε κρυστάλλινα νερά κι ερημικές παραλίες όπου νομίζεις ότι ο αέρας σού μιλάει. Δεν είναι καλοκαιρινές παραισθήσεις, είναι μερικές μόνο από τις στιγμές που θα ζήσεις στον νότο του Ρεθύμνου.

Αφήνοντας πίσω την ενετική και τόσο γλυκιά ατμόσφαιρα της πόλης του Ρεθύμνου, ο νομός αποκαλύπτει την άλλη του όψη, πιο άγρια και επιβλητική, καθώς ξεδιπλώνεται προς τα κάτω. Στα νότια παράλια, η φύση είναι ο απόλυτος κυρίαρχος και ο επισκέπτης δεν έχει κάτι παραπάνω να ζητήσει. Βαθιά φαράγγια και τρεχούμενα νερά οργώνουν τις άγριες παραφυάδες του Ψηλορείτη, ατέλειωτες αμμουδιές στα κρύα νερά του Λιβυκού σε ενεργοποιούν και ο αέρας, αν τον πετύχεις στις «καλές» του είναι ικανός να παρασύρει από τη μνήμη σου όλα αυτά που σε βαραίνουν.

Οι εναλλακτικοί θα σου μιλήσουν για τη μοναδική ενέργεια του τόπου, κι ακόμη κι αν δεν σε πείσουν, υπάρχουν άλλοι λόγοι να ξανανιώσεις πανάλαφρος. Σε αυτό το κομμάτι της νότιας ακτογραμμής, αν δεν διαλέξεις να είσαι ολομόναχος, εσύ και η πετσέτα σου σε... πριβέ αμμουδιά, θα βρεις έως και δωρεάν ξαπλώστρες, φρέσκο ψάρι που αντέχεις να πληρώσεις, αξιοπρεπή δωμάτια και σύγχρονα προσιτά ξενοδοχεία. Αλλά κυρίως μια πλευρά της Κρήτης που πρέπει να γνωρίσεις προσωπικά, και όχι μέσα από διηγήσεις.

Στον τροπικό του Πρέβελη

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να φτάσει κανείς στην παραλία του Πρέβελη. Ο πρώτος είναι με καραβάκι που ξεκινάει από τον Πλακιά και νομίζεις ότι σε βγάζει κατευθείαν στη Βόρεια Αφρική. Ο άλλος είναι από το Πίσω Μοναστήρι όπου θα αφήσετε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και από τα σκαλάκια θα πάρετε το απόκρημνο μονοπάτι για τον Φοίνικα (ούτε εικοσάλεπτο). Ο τρίτος είναι εμπειρία για πολύ λιγότερους, και σίγουρα όχι για εκείνες τις μέρες που το θερμόμετρο δείχνει πολύ πιο πάνω από 30 βαθμούς. Γίνεται εξάλλου συνήθως οργανωμένα και διαρκεί γύρω στις τέσσερις με πέντε ώρες. Ακολουθώντας τον δρόμο για τη Μονή Πρέβελη από το χωριό Ασώματος και λίγο μετά την ερειπωμένη Μονή Αγ. Ιωάννου Προδρόμου (Κάτω Πρέβελη), συναντάτε το πέτρινο γεφύρι του 1870, το ένα από τα δύο που ένωναν τη μονή με τον κόσμο τον χειμώνα που φούσκωνε ο Κουρταλιώτης, και ένα από τα λιγοστά πέτρινα ολόκληρης της Κρήτης.

Από εδώ ακολουθείτε τα νερά του ποταμού, πότε κολυμπώντας ή βουτώντας ως τη μέση, πότε ισορροπώντας στα βράχια ή από τις καταπράσινες όχθες, σε μια εξωτική διαδρομή που περνάει από μικρές λίμνες, ρυάκια και καταρράκτες ώσπου να φτάσετε στο τελευταίο τμήμα του Κουρταλιώτη, τον Μεγάλο Ποταμό, που διασχίζει την αμμουδιά κάτω από τα θεόρατα βράχια και χάνεται στο Λιβυκό.

Μπορείτε βέβαια από το πέτρινο γεφύρι να ακολουθήσετε με το αυτοκίνητο τον χωματόδρομο ως το Δρυμισκιανό Αμμούδι κι από εκεί να φτάσετε στον Φοίνικα πολύ πιο εύκολα και σύντομα με τα πόδια (όχι πάνω από δεκάλεπτο). Σ' αυτό το τελευταίο, εξωτικό τμήμα του Κουρταλιώτη θα βρείτε και ενοικιαζόμενα θαλάσσια ποδήλατα, αν θέλετε μια ακόμα πιο χαλαρή διαδρομή μέσα στο φαράγγι που σχηματίζουν οι άγριες πλαγιές της Κουρούπας και του Ξηρού Ορους.

Με την ευκαιρία, ποταμός και φαράγγι πήραν το όνομά τους από τα κρόταλα που νομίζεις πως ακούς να χτυπάνε όταν ο μανιασμένος άνεμος σφυρίζει μέσα από τα ανοίγματα των βράχων, οπότε εδώ πολλά εξαρτιόνται από τον αέρα. Οπως εκείνον τον λυσσαλέο που τρία χρόνια πριν βοήθησε τη φωτιά να κατακάψει το χαρακτηρισμένο ως τοπίο Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους που επίσης προστατεύεται από το δίκτυο Natura 2000 αλλά όχι από την ανθρώπινη βλακεία.

Ενας από τους κυριότερους λόγους της σημαντικότητάς του, οι φοίνικες φυσικά. Μια ποικιλία υπό εξαφάνιση, ο φοίνικας του Θεόφραστου οφείλει το όνομά του στον πατέρα της Βοτανικής, ο οποίος τον κατέγραψε πρώτος στο έργο του Περί Φυτών Ιστορία, ως Κρητικό φοίνικα. Ο Phoenix theophrastii με τα χαρακτηριστικά παρακλάδια (βλέπεις και τρεις και τέσσερις και παραπάνω να ξεπετάγονται σαν γιγάντιο μπουκέτο από την άμμο), φύτρωσε μόνος του εδώ δημιουργώντας ένα παραποτάμιο δάσος μόλις 30 στρεμμάτων με φήμη όμως και εικόνες που κάνουν τον γύρο του πλανήτη. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρώπη (μετά το Βάι στη Σητεία) και σήμερα θαυμάζεις πλέον την ικανότητά του να ξαναγεννιέται κυριολεκτικά από τις στάχτες.

Τα της παραλίας αυτής καθαυτής, λίγο - πολύ γνωστά: νερά αλλού γλυκά, αλλού αλμυρά αλλά πάντα δροσερά έως κρύα, με βοτσαλωτό βυθό και χρώματα από το καλειδοσκόπιο της τέλειας απόδρασης. Θα βρείτε να τσιμπήσετε κάτι και να δροσιστείτε, όπως και μερικές ομπρέλες και ξαπλώστρες αν δεν προλάβετε να πιάσετε θέση στα αρμυρίκια. Από τη μία χαίρεσαι που αυτή τη γωνιά της γης δεν την απολαμβάνουν πλέον μόνο hippies και κατασκηνωτές από άλλες δεκαετίες, από την άλλη, αν βρεθείς Αύγουστο εδώ, σκέφτεσαι πως «παράδεισος» και πολυκοσμία δεν ταίριαζαν ποτέ στην ίδια πρόταση. Ας είναι. Ετσι κι αλλιώς δεν σε φέρνει κάθε μέρα η τύχη σου στον Πρέβελη.

Ο Αγιος του φαραγγιού

                                         Ο χαρακτηριστικός Τρυπητός πάνω από                                                      τα Σχοινάρια.

Φωτογραφία: Γιώργος Πατρουδάκη

Στον δρόμο προς την παραλία του Πρέβελη θα συναντήσετε το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του Κουρταλιώτη. Βρίσκεται περίπου στη μέση του φαραγγιού και από τον δρόμο υπάρχουν πέτρινα σκαλιά που θα σας οδηγήσουν. Ο μικρός ναός είναι αφιερωμένος στον θαυματουργό κρητικό Οσιο που η παράδοση θέλει να «κοιμήθηκε» εδώ γύρω στο 1670 (ο τάφος δεν έχει ανακαλυφθεί). Εζησε τη ζωή του σαν ασκητής στα νότια και τα κεντρικά του νησιού, ενώ από τα αμέτρητα θαύματα που διασώζει η προφορική παράδοση, ένα μπορείτε να το δείτε με τα μάτια σας: ο Μεσσαρίτης που λέγεται πως συνόδευσε στο φαράγγι τον Οσιο για να πεθάνει, κάποια στιγμή δίψασε. Ανοίγοντας ο Οσιος την παλάμη του προς το χώμα άρχισαν να αναβλύζουν πέντε πηγές, όσα και τα δάχτυλα του χεριού του, που δροσίζουν τον περιπατητή ως σήμερα.

Οι αρχαιότεροι ναυσιπλόοι της Μεσογείου

Ξύστρες, ακίδες, μικρόλιθοι, οδοντωτά εργαλεία ή εργαλεία με εγκοπές, τσεκούρια, είναι μερικά από τα συγκλονιστικά ευρήματα που αποδεικνύουν πως στην Παλαιολιθική εποχή, η ευρύτερη περιοχή του Πρέβελη μαζί με τον Πλακιά χρησίμευσε ως βάση των ανθρωποειδών που ξεκινούσαν από την Αφρική με προορισμό την Ευρώπη, και έστησαν τα σπιτικά τους σε σπήλαια και πέτρινα καταφύγια. Στην ουσία, πρόκειται για ένα ταξίδι που πραγματοποιήθηκε 130 χιλιάδες ίσως και περισσότερα χρόνια πριν, και αποτελεί μια από τις παλαιότερες περιπτώσεις ναυσιπλοΐας στον κόσμο και μάλλον την αρχαιότερη της Μεσογείου. Οι έρευνες πραγματοποιήθηκαν από Ελληνες και Αμερικανούς αρχαιολόγους (επικεφαλής οι Ελένη Παναγοπούλου και Τόμας Στράσερ) οι οποίοι παρότι μέχρι τώρα δεν έχουν εντοπίσει σκελετούς από τον άνθρωπο εκείνης της εποχής για να καθορίσουν το είδος (μάλλον Homo haidelbergensis ή Homo erectus), έφεραν στο φως ίχνη κατοίκησης σε 9 τοποθεσίες του νότιου Ρεθύμνου. Καθόλου τυχαία εδάφη.

Εξωτική και ιστορική

Η Πρέβελη είναι μία από τις σημαντικότερες μονές της Κρήτης που αναφέρεται για πρώτη φορά σε γραπτή μαρτυρία του 1577 και περιλαμβάνει δύο μοναστήρια που απέχουν γύρω στα 3χλμ. μεταξύ τους. Η Κάτω Μονή είναι εγκαταλειμμένη αλλά σε γαληνεύει με την απόκοσμη ερημιά της - ακόμη και οι καμινάδες σαν σπιτάκια πάνω στα πέτρινα κτίσματα έχουν μια χάρη. Η Πίσω Μονή αντίθετα, λειτουργεί και συγκεντρώνει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. Είναι αφιερωμένη στον Αγιο Ιωάννη Θεολόγο αλλά εκτός από τον δίκλιτο ναό του αγίου (1836) με τον «θαυματουργό» Τίμιο Σταυρό, υπάρχει κι εκείνος του Ευαγγελισμού στην κεντρική περίβολο. Τα κελιά των μοναχών και τα υπόλοιπα κτίρια της μονής επεκτείνονται γύρω από τους ναούς και αξίζει να περπατήσετε ως την κρήνη με τη χρονολογία 1701 σκαλισμένη πάνω της. Η αλήθεια όμως είναι πως τα περισσότερα από όσα θαυμάζετε ξαναχτίστηκαν το 1897, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή από τους Τούρκους. Αναμνήσεις από τις εποχές που η Πρέβελη συνέβαλλε στον Μεγάλο Αγώνα αλλά και στην απελευθέρωση από τη Γερμανική Κατοχή, θα βρείτε στο πλούσιο Μουσείο της Μονής. Οσο για το όνομά της, που βάφτισε και ολόκληρη την περιοχή, το οφείλει σε έναν εγκληματία από τα Πρεβελιανά Ηρακλείου που λέγεται ότι βρήκε καταφύγιο εδώ ή σε κάποιον μεγάλο ευεργέτη που χρηματοδότησε την ανακαίνισή της. (Πληροφορίες: 28320 41444)

Στις αμμοθίνες του Αγίου Παύλου

Από τη Μικρή Τριόπετρα ο παραλιακός δρόμος θα σας βγάλει εύκολα στον Αγιο Παύλο. Εχετε δει σίγουρα φωτογραφίες του, ακόμη κι αν δεν έχετε ιδέα κατά πού πέφτει. Είναι αυτά τα σχεδόν κατακόρυφα βουνά από ξανθιά άμμο που υψώνονται πάνω από το Λιβυκό, σχηματίζοντας την ομορφότερη παραλία του Ρεθύμνου σε μια τοποθεσία που φακός, μάτια και μνήμη καταγράφουν ηλιοβασιλέματα που δεν συγκρίνονται με άλλα.

Οι διάσημες αμμοθίνες του Αγίου Παύλου, ο Αλατσόκαμπος για τους ντόπιους, αποκαλύπτουν μια παραλία πραγματικό καταφύγιο για φυσιολάτρες και ζαλισμένους από τις μεγαλουπόλεις επισκέπτες. Είναι τόσο ανεκμετάλλευτη που μοιάζει παρθένα και τόσο μεγάλη που δεν θα τη δεις ποτέ γεμάτη. Κι επειδή δεν είναι εντελώς παιχνιδάκι ούτε να κατηφορίσεις, ούτε να σκαρφαλώσεις στην καυτή άμμο για να φύγεις, ο κόσμος που θα συναντήσεις είναι συνήθως δραστήριοι άνθρωποι (ο βυθός είναι ιδανικός για σνόρκελινγκ) και σίγουρα εναλλακτικοί που έρχονται εδώ για διαλογισμό.

Τα βράχια που βλέπεις γύρω σου και κάπου στη μέση της αμμουδιάς σχηματίζουν και μερικές σπηλιές που γίνονται ανάρπαστες για τη σκιά τους, είναι ένα υπαίθριο γεωλογικό μουσείο. Πολύχρωμα πετρώματα με ζώνες από διάφορα χρώματα της γης, από πλακώδεις ασβεστόλιθους που συναντάει κανείς στην Πίνδο, υπενθυμίζουν το αρχικό σχήμα της χώρας, πριν από τους κοσμογονικούς σεισμούς που δημιούργησαν ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα.

Δίπλα από την απέραντη παραλία, ο μικρούλης οικισμός του Αγίου Παύλου είναι ό,τι πρέπει για ήσυχες και οικογενειακές διακοπές, με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ταβερνάκια πάνω σε μια μικρή οργανωμένη παραλία με πρασινογάλαζα, πεντακάθαρα νερά. Κι αν αναρωτιέστε για τον Αγιο που βάφτισε τη θαλάσσια γειτονιά, αυτός επιβλέπει από το ολόλευκο εκκλησάκι του, σμιλεμένο σε μια σπηλιά ψηλά, πάνω από τον οικισμό.

Σαν ερημίτης θα νιώσετε κι εσείς αν κινηθείτε ανατολικά για να ανακαλύψετε τα Φοινικίδια. Μια υδάτινη γωνιά που μοιάζει ανέγγιχτη από τον άνθρωπο, με βράχια, πράσινα διάφανα νερά και βυθό τόσο πλούσιο που είναι κρίμα να έρθετε χωρίς μάσκα. Εδώ καταλήγει ένα ρυάκι και στις όχθες του στέκουν αιώνες τώρα οι φοίνικες που έδωσαν και το όνομα στο τοπίο. Δεν συγκρίνεται με το μεγαλείο του Πρέβελη, αλλά ας πούμε πως είναι μια μικρογραφία του που πιθανότατα θα απολαύσετε ολομόναχοι, κι αυτό ίσως αξίζει περισσότερο.

συνέχεια στην πηγή

Φυσικό έλαιο επανόρθωσης

Απλές λύσεις.

► Φυσικό έλαιο επανόρθωσης που κάνει τα μαλλιά να μακραίνουν γρηγορότερα

Τα μαλλιά μας ταλαιπωρούνται καθημερινά από το πιστολάκι και τα διάφορα προϊόντα styling και ως αποτέλεσμα δημιουργείται ψαλίδα και ατονία στην τρίχα. Μπορείτε ωστόσο να τους δώσετε την λάμψη που τους λείπει και να τα βοηθήσετε να μακρύνουν γρηγορότερα με ένα απλό, αλλά αποτελεσματικό φυσικό έλαιο, ιδανικό για λιπαρά μαλλιά, το οποίο προλαμβάνει την τριχόπτωση και τιθασεύει τα κατσαρά μαλλιά, χωρίς να τα λαδώνει.

Ο λόγος για το έλαιο jojoba, το οποίο θα βρείτε στα φαρμακεία και στα καταστήματα με φυτικά προϊόντα.

Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να το απλώσετε στα μαλλιά σας, από τη μέση προς την άκρη τους, εφιστώντας την προσοχή σας στο τελείωμα της τρίχας, όπου και δημιουργείται πιο πολύ η ψαλίδα. Το ιδανικότερο για να έχετε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα είναι να βάλετε το λάδι πριν κοιμηθείτε, να τυλίξετε το κεφάλι σας με μια πετσέτα ή καλύτερα να την απλώσετε στο μαξιλάρι σας και να κοιμηθείτε. Το πρωί που θα ξυπνήσετε λουστείτε και το αποτέλεσμα θα σας ενθουσιάσει.

Πηγή: beautetinkyriaki.gr

Ένα απαραίτητο εργαλείο

Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications.

Ένα απαραίτητο εργαλείο για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.
Ξεφυλλίστε το στο: http://www.dioptra.gr/Vivlio/320/718/Se-gnorizo-apo-tin-kopsi-tou-misthou-tin-tromeri/

Tο μυστικό της μακροζωίας

http://www.briefingnews.gr/perierga/item/67935-o-mutiko-tis

Tο μυστικό της μακροζωίας από έναν "νεαρό" 97χρονο Κρητικό!

Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου 2013 

Είναι «μιας ηλικίας με τον Παττακό» το δικτάτορα και περνά στα χρόνια και τον… Μητσοτάκη!

O λόγος τον 97 Μαΐων Μανώλη Δαμβακεράκη, που ζει στο χωριό του τα Ακούμια Αγίου Βασιλείου. 'Η αλλιώς Φουρνάρης όπως είναι το παρατσούκλι τουι, ο οποίος περπατάει χιλιόμετρα κάθε μέρα, φυτεύει όλο το χρόνο το περιβόλι του, το περιποιείται και «περβολαρεύει τα κηπευτικά», πίνει την τσικουδιά του και το κρασάκι απαραιτήτως, «χτυπά» στα… αυτιά τους αντιπάλους του στο τάβλι στο καφενείο, και μπαίνει μόνος του στο λεωφορείο της γραμμής για να φτάσει στην πόλη του Ρεθύμνου.

Είναι ο γηραιότερος ευρύτερα στην περιοχή, είναι ένα φαινόμενο στους καιρούς που η θνησιμότητα θεριεύει, δεν έχει τα… ιδιαίτερα στη διατροφή του αλλά «ότι βρει» στο τραπέζι γιατί «είναι καλόφαγος», είναι πειθαρχημένος και στέλνει μήνυμα στους νέους για να ζήσουν πολλά χρόνια:«Να μην κάνουν καταχρήσεις, να δουλεύουν, να μην καπνίζουν και να πηγαίνουν με τσι γυναίκες κανονικά!»

Στη γειτονιά του τα «Γουμενιανά» των Ακουμίων, ο λεβεντόκορμος  γέροντας, ο γενναίος της ζωής που ανακάτεψε τα επαγγέλματα σαν τα… πουκάμισα, κατάφερε και αυτό είναι το μεγάλο του κέρδος, εξομολογείται, που «διάθεσε τη ζωή του στη μόρφωση των πέντε του παιδιών» και δεν τα «άφησε να γίνουν γεωργοί», αλλά να φύγουν και να προκόψουν.

Τώρα, έχοντας κάνει το χρέος του ως γονιός, μένει στο σπίτι παρέα με τις αναμνήσεις του και ακολουθεί κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο, στον κήπο, στο σπίτι και στο τέλος στο καφενείο ως εξπέρ παίκτης στην… ταβλομαχία! Έτσι φεύγουν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια για το «βράχο» με την καρδιά αεικίνητου δουλευτή…

ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ…

Τα φάρμακα για θεραπεία δεν τα γνώρισε, παρά τώρα λαμβάνοντας ένα χάπι, εξ ανάγκης, και αυτό το καταπίνει με το στανιό! Ίσως, εκείνο που τον βάζει κάτω πιο πολύ, είναι η μειωμένη ακοή και τα ακουστικά βαρηκοΐας δεν τα δέχεται «γιατί βουίζουν». Ήταν αγρότης, ήταν κυνηγός «με 61 άδειες κυνηγιού», ήταν φούρναρης στο χωριό του, ήταν τσαγκάρης, ήταν καφετζής, ήταν και έμπορος και ζωέμπορος. «Είμαι βίος και πολιτεία, ούλα τα επαγγέλματα τα ‘χω κάμει στο χωριό», θα πει χαριτολογώντας!

«Εγώ εγεννήθηκα το ‘16», αρχίζει να ξετυλίγει τη βιογραφία του. «Μια φορά εγλεντίζαμε και πριν το φούρνο σε αυτό το σπίτι είχα καφενείο. Οι Γερμανοί είχανε φυλάκιο στο χωριό, ήρχουνταν τη νύχτα με ξυπνούσανε, μου λέγανε «βίνο-βίνο» και χωρίς να ντυθώ των έπαιζα τη λύρα. Στσι αγγαρείες στο Τυμπάκι εγώ δεν επήγαινα παρά μια φορά και ούλες τσι άλλες πλέρωνα χωριανούς και κάνανε τα μεροκάματά μου…»

Μαγαλοκρασοπαραγωγός και νοικοκύρης, παρήγαγε το χρόνο στις εποχές της νιότης του οκτακόσια κιλά κρασί, και ως έμπορος αγροτικών προϊόντων για δέκα χρόνια συγκέντρωνε ετησίως από 300 έως 400 τόνους χαρούπι. Ως φούρναρης «πήγαινε δεκαπέντε χρόνια το ψωμί στον Άρδαχτο», ως τσαγκάρης κατασκεύαζε «κρητικά υποδήματα» και ως ζωέμπορος έφτανε «με τα πόδια στο Τυμπάκι», διανύοντας ποδαρόδρομο εβδομήντα χιλιόμετρα, οδηγώντας εκεί ένα κοπάδι με γουρούνια για να τα πουλήσει! Κι όλα αυτά, για να μη «ληφθεί πράμα το σπίτι και τα κοπέλια μου», λέει, ριζωμένος στην αρχή ότι «η δουλειά χορταίνει τον άνθρωπο».

ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΖΩΙΑΣ

Κάθε μέρα δεν του λείπουν τα χιλιόμετρα και «κόβει ίσαμε είκοσι» στο δρόμο! Απαραιτήτως, όταν γυρίσει το απόγευμα από τη δουλειά, όπως συνέβαινε και με όλους τους παλιούς δουλευτάδες,… ξεκουράζεται καταπίνοντας ένα ποτηράκι τσικουδιά. Ο ίδιος περιγράφει στο MadeinCreta την καθημερινότητά του:

«Σηκώνομαι το πρωί στις 7.30-8.00, τρώγω μέλι με ψωμί, πίνω πορτοκαλάδα και καφέ και φεύγω για το περβόλι που το φυτεύω όλο το χρόνο, για να το ποτίσω και να το περιποιηθώ.  Έρχομαι στις 12 το μεσημέρι και τρώγω ότι βρω, πατάτες, ψάρι, κρέας, ότι υπάρχει στο τραπέζι! Είμαι καλόφαγος και δεν θέλω ιδιαίτερα.

Κοιμούμαι μια-δυο ώρες το μεσημέρι, και ύστερα θα σηκωθώ και θα πάω πάλι στο περβόλι για να περβολαρέψω! Θα γυρίσω στο σπίτι και θα κατεβώ στο καφενείο για να παίξω τάβλι. Δεν με πιάνει κανείς στο τάβλι και είμαι ο καλύτερος ταβλαδόρος! Θα γυρίσω στο σπίτι στις 7.30-8.00 το βράδυ και θα φάω πάλι. Κάθε μέρα θα πιω ένα μικρό μπουκαλάκι ρακή και τέσσερα ποτηράκια κρασί, δυο το μεσημέρι και δυο το βράδυ, στο φαγητό. Μου δίνει δύναμη…»

Δεν αλλάζει πόντο από το καθημερινό του πρόγραμμα ο ήρωας των 97 χρόνων. Οι πνεύμονές του έβαλαν για σαράντα ολόκληρα χρόνια στις κυψέλες τους νικοτίνη, όμως μια μέρα έκοψε το κάπνισμα μαχαίρι! Εξομολογείται σήμερα ότι «αν συνέχιζε να καπνίζει θα είχενε από χρόνια ποθάνει».

Ήπιε για το καλωσόρισμα σαν… νερό μαζί μας ένα ποτηράκι από το κρητικό νέκταρ, βρήκε δυο τσουβάλια και έφυγε για το περιβόλι. Δυο  ώρες μετά γύρισε, φορτωμένος με τα ζαρζαβατικά που μάζεψε και πήρε τον ανήφορο για τα «Γουμενιανά», ακουμπώντας στη μπαστούνα του.

Όταν γύρισε, πήρε θέση στο τραπεζάκι του καφενείου και βρέθηκε αντίπαλος στο τάβλι με τον συγχωριανό του Λευτέρη Κουμαντάκη.

Στη «μάχη» νικητής εξελίσσονταν ο σχεδόν αιωνόβιος Δαμβακεράκης γιατί «ο τυχερός έφερνε συνέχεια πεντάρες και εξάρες!» Φαίνονταν, πως και αυτό το απόγευμα θα ήταν νικηφόρο!

Νικητής στους αγώνες με το ζάρι αλλά και νικητής στη ζωή και στην καθημερινότητα. Αντέχει και πολεμά «αντρίκια» τον χρόνο και πιστεύει στον εαυτό του.

ΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ   περισσότερες ειδήσεις  >

Κυδώνια ψητά(με ή χωρίς γιαούρτι)

Αρχαίων Γεύσεις.

Δοκιμάστε να φτιάξετε ένα αφροδισιακό γλυκό από την Αρχαία Ελλάδα, που έχει την πρωτοτυπία της ιδανικής εξισορρόπησης των γεύσεων!

Κυδώνια ψητά(με ή χωρίς γιαούρτι)

Υλικά

2 μεγάλα κυδώνια

1 κουταλιά μέλι

1 κουταλιά ξανθές σταφίδες
1/2 ποτήρι κόκκινο κρασί
Λίγη κανέλα

Εκτέλεση
Πλένουμε, καθαρίζουμε, κόβουμε τα κυδώνια στη μέση και σκάβουμε το εσωτερικό τους. Ανακατεύουμε το μέλι, με την κανέλα, τις σταφίδες και το κόκκινο κρασί και τα ρίχνουμε στην κοιλότητα των κυδωνιών. Τέλος πασπαλίζουμε με κανέλα. Τα βάζουμε με λίγο νερό σε αντικολλητικό σκεύος και τα σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο. Τα ψήνουμε στο φούρνο επί 1 ώρα περίπου, στους 200ο μέχρι να μαλακώσουν. Τα σερβίρουμε ζεστά με ή χωρίς γιαούρτι.

υπέροχο ψωμάκι

Η Απόλαυση Της Βρώσης.

Είμαι ψωμού τι να κάνουμε! χαχαχαχα Τα έλεγα εγώ τις προάλλες.... 
Ε! χθες βράδυ θυμήθηκα το υπέροχο ψωμάκι που έφτιαχνα πέρσι χωρίς ζύμωμα και το άφηνα 18 ώρες να φουσκώσει και να ζυμωθεί μόνο του και είπα να το ξανακάνω! 
Πριν λίγο το έβγαλα από το φούρνο.... Να σας πω ότι δεν έφαγα τη μιά γωνία με φρέσκο βούτυρο;;; Ψέματα θα πω! Περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί: http://as-mageirepsoume.blogspot.gr/2013/10/blog-post_18.html

ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ

http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=2886&catid=22

 

ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ  

Περιηγηθείτε εικονικά 

στην θρυλική Αγία Σοφία στην Πόλη   

Τετάρτη, 26 Ιουνίου, 2013 | 10:24

Κείμενο Φελούκα Δέσποινα

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ

• Μετά από την άλωση της πόλης από τους Τούρκους ο ναός της Αγίας Σοφίας μετετράπη σε τζαμί, και εξωτερικά προστέθηκαν στις τέσσερις γωνίες του μιναρέδες.
• Στο εσωτερικό τοποθετήθηκαν πίνακες που περιείχαν ρητά από το Κοράνι.
• Εργασίες συντήρησης έγιναν από τους διάσημους αρχιτέκτονες, αδελφούς Fossati, το 1847.
• Από το 1934 έως και σήμερα, όμως, ο ναός της Αγίας Σοφίας αποτελεί ιστορικό και αρχαιολογικό μουσείο.

Ο Ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, ή σύμφωνα με τις άλλες ονομασίες που του αποδίδονται « Βυζαντινός Ναός της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού, Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας, Μεγάλη Εκκλησία », αποτελεί αναμφίβολα το γνωστότερο και δημοφιλέστερο μουσειακό χώρο της Κωνσταντινούπολης και πόλο έλξης για κάθε επισκέπτη, αφού όλοι έχουμε ακούσει και διαβάσει δοξασίες και θρύλους γι’ αυτήν, που φανερώνουν τη λαμπρότητα και τη μεγαλοπρέπεια που τη διέπουν

συνέχεια στην πηγή