ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ του Δημήτρη Γιατρέλλη *

http://www.onestory.gr/post/26857386095

_ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

του Δημήτρη Γιατρέλλη *

.

Ο Αϊνστάιν είπε πως ο χρόνος είναι σχετικός. Ιδίως όταν πέσεις στη μαύρη τρύπα του έρωτα, λέω και το λέω δυνατά. Κοιτάζω γύρω μου, ευτυχώς κανείς δεν με προσέχει. Τι έγινε, βαδίζω και παραμιλώ; Όχι ακριβώς, περπατάω και σκέφτομαι. Φτάνω στον σταθμό, ακυρώνω το εισιτήριο και σωριάζομαι σε ένα παγκάκι. Δεν την παλεύω την αναμονή και προσφεύγω στη βοήθεια της μουσικής. Φοράω τα ακουστικά και η φωνή του Βασίλη, νεανική και χωρίς φκιασίδια, γεμίζει το χρόνο μου.

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο

ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι…

Ο συρμός εισβάλει στο σταθμό και με επαναφέρει. Μπαίνω στο βαγόνι, είναι από τις σπάνιες στιγμές που δεν έχει κόσμο. Αράζω σε ένα κάθισμα και χαλαρώνω. Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω το τραγούδι που τελειώνει:

…κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,

φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου…

Στον επόμενο σταθμό περιμένουν πολλοί. Οι πόρτες ανοίγουν και επιτέλους το βαγόνι ζωντανεύει. Δίπλα μου κάθεται μια μεσόκοπη κυρία, ντυμένη με τέτοιο τρόπο που κάνει τον στίχο του Εμπειρίκου “η δράσι της γυναίκας είναι στίλβουσα” να φαντάζει απελπιστικά ρεαλιστικός. Απέναντί μου κάθεται ένας καλοντυμένος κύριος, με μαύρο χαρτοφύλακα. Δίπλα του μια αιθέρια ύπαρξη που με κάνει να ψάχνω αλαφιασμένος, σε στίχους μεγάλων ποιητών, τον κατάλληλο που θα αποδίδει την ομορφιά της. Στο στόμα μου τον έχω, έτοιμος είμαι να τον ξεφουρνίσω, όταν ο καλοντυμένος κύριος τραβάει βιβλίο.

Η ύπαρξη, όσο αιθέρια και να είναι, μπορεί να περιμένει. Προέχει η μανία μου για τα βιβλία. Προσπαθώ να ανακαλύψω τον τίτλο του βιβλίου. Δυσκολεύομαι, το κρατάει σταθερά προς τα κάτω. Στριφογυρίζω στη θέση μου, φυσάω και ξεφυσάω, τίποτα. Κάποια στιγμή ο τύπος κοιτάζει έξω από το τζάμι και αφηρημένα σηκώνει το βιβλίο προς τα πάνω. Δεν χάνω την ευκαιρία και καρφώνω το βλέμμα του στον τίτλο: Αϊνστάιν – Πικάσο: Ο χώρος ο χρόνος και η ομορφιά. Του Άρθουρ Μίλλερ. Μένω άφωνος. Είναι δυνατόν να διαβάζει το βιβλίο που διαβάζω κι εγώ αυτές τις μέρες; Αυτό που έχω στη τσάντα μου; Τι γίνεται εδώ;

Αν και το βιβλίο αρχίζει με τη ρήση του Αντρέ Σαλμόν, «όλα είναι δυνατά, όλα είναι πραγματοποιήσιμα, σε όλα και παντού», αδυνατώ να πιστέψω σε μια τέτοια σύμπτωση. Κάτι περίεργο συμβαίνει και θα το ανακαλύψω. Κοιτάζω επίμονα τον τύπο. Με κοιτάζει κι αυτός. Προσοχή τώρα. Εδώ είναι που χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Ο τύπος είναι φτυστός εγώ! Ένα ρεύμα τρόμου με παγώνει, λες κι έχουν ανοίξει ταυτόχρονα όλα μαζί τα παράθυρα του βαγονιού. Κάτι προσπαθώ να ψελλίσω, δεν τα καταφέρνω. Σφίγγεται η καρδιά μου, δεν μπορώ να αναπνεύσω, με λούζει κρύος ιδρώτας. Ο τύπος χαμογελάει, είναι φανερό πως το διασκεδάζει.

«Μα καλά, πιστεύεις στα σοβαρά πως με τέτοια φτηνά κόλπα θα τη σκαπουλάρεις; Θα σταματήσεις τον χρόνο, θα βρεις απαντήσεις σε όλα αυτά που σε ταλανίζουν; Σε παρακολουθώ βρε κακομοίρη και διασκεδάζω με όλα αυτά που σκαρφίζεσαι για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Ποιον, εμένα; Χα! Απέτυχες να το κάνεις με τον έρωτα και πιστεύεις στα σοβαρά πως θα το κάνεις με τη γραφή και την ανάγνωση; Με υποκατάστατα; Για όνομα! Πόσο αστείος είσαι».

«Μα ποιος είσαι επιτέλους;» καταφέρνω να πω την ώρα που ο τύπος σηκώνεται και η αιθέρια ύπαρξη του κάνει χώρο να περάσει.

«Χα χα! Ούτε αυτό δεν ξέρεις; Το ασυνείδητό σου βρε χαμένε», λέει και εξαφανίζεται στο πλήθος.

Θέλω να του πετάξω ένα ξεγυρισμένο «άντε και γαμήσου», αλλά τελικά συγκρατιέμαι. Τι θα πει η αιθέρια ύπαρξη; Ναι, το ομολογώ. Σε μια τέτοια στιγμή που ο κόσμος μου γκρεμίζεται, που το σπίτι μου καίγεται, προσπαθώ να φανώ καλός σε μια άγνωστη γυναίκα έχοντας στο βάθος του μυαλού μου ότι μπορεί και να τη ρίξω. Γιατί να χαραμίσω τη μια στις χίλιες πιθανότητα; Έλα μου ντε, γιατί; Αυτοσυγκεντρώνομαι για να την μαγνητίσω. Η ύπαρξη κάνει παφ και εξαφανίζεται, γίνεται αιθέρας. Μα γιατί αιθέρας; Ο Αϊνστάιν δεν ήταν αυτός που απέδειξε πως δεν υπάρχει αιθέρας; Και που πήγε η γυναίκα - παγώνι; Πόσο πιθανόν είναι να πετάχτηκε στην οδό Αβινιόν, προσμένοντας στον ζωγράφο που θα την επιλέξει για μοντέλο του;

Αδυνατώ να με παρακολουθήσω. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του μυαλού μου επηρεάζει τη βαρύτητα. Ο χρόνος καμπυλώνεται επικίνδυνα και παρασέρνει και τον χώρο. Γέρνω. Το παράθυρο χτυπάει στο κεφάλι μου. Ξυπνάω και είμαι μόνος μου σε ένα άδειο βαγόνι. Αλαφιασμένος ψάχνω τη τσέπη μου. Ηρεμώ. Το μικρό ατσάλινο μαχαίρι είναι στη θέση του.

Και τώρα οι δυο μας ασυνείδητε τύπε…

Στα ακουστικά τελειώνει το Time των Pink Floyd. Ίσα που προλαβαίνω τη τελευταία στροφή:

The time is gone, the song is over, thought I’d something more to say…

.

Ο Δημήτρης Γιατρέλλης γεννήθηκε το 1959 στον Πολυχνίτο Λέσβου. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Από το 1989 ζει με την οικογένεια του στη Μυτιλήνη. Έχει εκδώσει από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το μυθιστόρημα: To τραγούδι του κούκου. 

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω