Απόμακρο νησί. Σχεδόν ξεχασμένο. Με άγριο, ξερό περιβάλλον, αλλά και με μεγάλη ιστορία. Ψάξαμε για την σπηλιά τουΠοσειδώνα και της Αφροδίτης αλλά και για τα ιερά τηςΔήμητρας και της Αθηνάς. Και για άλλα πολλά. Και αυτά που βρήκαμε ακολουθούν. Αλλά σε δόσεις, επειδή είναι πολλά…
Για την ονομασία του νησιού,
υπάρχουν πολλές εκδοχές. Ο θρύλος του νησιού αναφέρει ότι επειδή οι
πρώτοι κάτοικοι αγαπούσαν υπερβολικά τον τόπο τους, έκλεψαν τους Ολύμπιους θεούς και τους έφεραν εδώ. Για την πράξη αυτή, ονομάστηκαν Αρπάθεοι. Αργότερα μετατράπηκε σε Καρπάθεοι και τέλος σε Καρπάθιοι. Άλλα αρχαία ονόματα του νησιού είναι Τετράπολις (από τις τέσσερις μεγάλες πόλεις της αρχαιότητας: Ποσείδιον, Αρκεσεία, Βρυκούς, Σαρία(Νίσυρος)),
Ανεμόεσσα και Ανεμούσα (όντως, στην Κάρπαθο φυσάει πολύ και πάντα!),
ενώ κατά το Μεσαίωνα ονομαζόταν Scarpanto (η ονομασία αυτή για το νησί
επιβιώνει ακόμη στα ιταλικά).
Η Κάρπαθος είναι η μυθολογική πατρίδα του τιτάνα Ιαπετού και νήσος της γέννησης του Πρωτέα και ανατροφής τηςΑθηνάς. Στην Κάρπαθο έζησε ένα μέρος της ζωής του και ο Προμηθέας.
Σήμερα, στο νησί υπάρχει το χωριό Αφιάρτης, το οποίο οφείλει το όνομά
του σε παραφθορά του ονόματος «Εφιάλτης», προφανώς επειδή εκεί έζησαν
και οι Γίγαντες, ανάμεσά τους και ο Εφιάλτης, ο δίδυμος αδελφός του Ώτου.Κλίκ γιά μεγέθυνση
Η κατά τον Όμηρο «Κράπαθος»
αρχικά αναφέρεται ότι βρισκόταν υπό Μινωική επιρροή και αργότερα υπήρξε
μέλος της Αθηναϊκής συμμαχίας μέχρι το 400 π.Χ., όπου και κατακτήθηκε
από τους Ρόδιους. Η Κάρπαθος πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο, στέλνοντας
πολεμικά πλοία. Κατά την αρχαιότητα, υπήρχαν 4 οχυρωμένες πόλεις: η
Αρκεσεία, η Βρυκούς, το Ποσείδιον και η Νίσυρος, στη νησίδα Σαρία που
παλαιότερα ήταν ενωμένη με την Κάρπαθο. Στον πορθμό πλάτους 100 περίπου
μέτρων που χωρίζει σήμερα τα δύο νησιά, από τη μεριά της Καρπάθου,
υπάρχουν ερείπια του αρχαίου ναού του Πορθμίου Ποσειδώνα, ενώ ο όρμος
του Τριστόμου ήταν το μεγάλο φυσικό λιμάνι της αρχαίας Βρυκούντος.
Μεταγενέστερα, πέρασε διαδοχικά στα χέρια των Ρωμαίων και των
Βυζαντινών, των Αράβων, των Γενοβέζων (Ανδρέα και Λουδοβίκο Μορέσκο) των
Ενετών (οικογένεια Κορνάρο) και των Οθωμανών Τούρκων. Το 1913,
παραχωρήθηκε στους Ιταλούς. Η ένωση με την Ελλάδα, έγινε το 1948.
1. Αγία Σοφία Αρκάσας
Η εκκλησία είναι κτισμένη σε ένα εντυπωσιακό βραχώδες τοπίο, στο μέρος
όπου βρισκόταν η παλαιοχριστιανική βασιλική του 5ου αιώνα μ.Χ.
αφιερωμένη στην αγία Αναστασία. Η βασιλική είχε χτιστεί με οικοδομικά
υλικά παρμένα από το ναό τηςΛινδίας Αθηνάς του Παλαιoκάστρου. Εκείνο δε, που εντυπωσιάζει ακόμη περισσότερο, είναι ο βωμός του αρχαίου ναού (πιθανώς) ο οποίος βρίσκεται κολλημένος στο κέντρο της εκκλησίας με ένα ξύλινο καπάκι να
τον σκεπάζει από πάνω. Το καπάκι αυτό περιβάλλεται, δίκην
τραπεζομάντηλου, από ένα πλαστικό κάλυμμα το οποίο στάζει από παντού
λάδια...
Ο βωμός αυτός έχει τοποθετηθεί ανάποδα (!) εντός της εκκλησίας. Γιατί άραγε;
Προφανώς, η αρχαιολογική υπηρεσία, δεν θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό αυτό το εύρημα και για αυτό το αφήνει να καταστρέφεται εντός του μη προστατευόμενου ορθόδοξου
ναού. Στον περιβάλλοντα χώρο της εκκλησίας υπάρχουν διάσπαρτα τμήματα
από μωσαϊκά δάπεδα, εκτεθειμένα στον ήλιο και στους αέρηδες αλλά και
εντός του ναού. Η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα κατανυκτική, βλέποντας όλη
την ιστορία του Ελληνισμού να περνά μπροστά από το βλέμμα σου. Τόσο η καλή, όσο και η βάρβαρη πλευρά της...
2. Σπήλαιο Ποσειδώνα
Πρόκειται για ένα λαξευτό τάφο η κάποιο ιερό. Υπάρχουν ενδείξεις ότι μπροστά από τον τάφο υπήρχε ξύλινο στέγαστρο. Ίσως ήταν ιερό αφιερωμένο στη θεά Αφροδίτη από το γεγονός ότι έχουν βρεθεί αγαλματίδια της Αφροδίτης στην περιοχή. Έχουν βρεθεί επίσης τάφοι από την Μινωική και Μυκηναϊκή εποχή στην γύρω περιοχή.
Η εύρεση του σπηλαίου, ήταν μία πρόκληση. Κανείς δεν ήξερε που είναι, όλοι κάτι είχαν ακούσει αλλά ως εκεί. Η ύπαρξή του δεν αναφέρεται σε κανέναν χάρτη και σε καμμία πινακίδα. Μετά από 24 ώρες αναζήτησης, τελικά καταφέραμε να το βρούμε και να το καταγράψουμε.
Αυτό που αμέσως γίνεται αντιληπτό, είναι το γιατί ονομάστηκε έτσι. Στα τοιχώματα του σπηλαίου υπάρχουν χιλιάδεςόστρακα και κοχύλια, ενωμένα για πάντα με τα πετρώματα της
περιοχής. Η απόσταση από την θάλασσα είναι περίπου 600 μέτρα και ως εκ
τούτου θεωρήσαμε πολύ πιθανό κάποια στιγμή πριν από χιλιάδες χρόνια η
θάλασσα να υποχώρησε αφήνοντας τον βυθό της να σχηματίσει λόφους και
υψώματα. Αυτό μας το θεώρημα όμως, μάλλον διαψεύστηκε άμεσα αφού μία
μικρή βόλτα στα κοντινά του σπηλαίου υψώματα μας έδειξε ότι δεν υπάρχουν
ενδείξεις θαλάσσιων απολιθωμάτων στις δομές τους...
Άρα; Η κάποιοι έκτισαν χιλιάδες κοχύλια στα βράχια του σπηλαίου η εμείς,
ως μη ειδικοί παλαιοντολόγοι και γεωλόγοι, δεν ξέρουμε τι μας γίνεται… Και κάτι ακόμη: η σπηλιά του Ποσειδώνα έχει διαβρωθεί από τη συνεχή χρήση της από τους κτηνοτρόφους της περιοχής. Ούτε αυτό το εύρημα είναι σημαντικό για την αρχαιολογική υπηρεσία (υποθέτουμε)…
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου