Τζέιμς Ντιν

Τζέιμς Ντιν ...έφυγε στις 30 Σεπτεμβρίου 1955
«Κάνε όνειρα σαν να πρόκειται να ζήσεις για πάντα. Ζήσε σαν να πρόκειται να πεθάνεις σήμερα».

Είναι δύσκολο να δοθεί κάποια απλή λογική εξήγηση που να δικαιολογεί το γιατί ο Τζέιμς Ντιν αποτελεί ακόμη και σήμερα, μισό αιώνα μετά τον θάνατό του, το είδωλο της επαναστατημένης νεολαίας όλου του δυτικού κόσμου. Ισως γιατί από το αυθόρμητο ταλέντο του δενκρύβονταν οι φόβοι και οι ελπίδες που φωλιάζουν στις καρδιές όλων των νέων ανθρώπων και βρήκαν στο πρόσωπό του έναν φυσικό εκφραστή. Ισως γιατί στις σκηνές έδειχνε τρυφερός και ευάλωτος σαν παιδί που το έχουν αδικήσει ενώ παράλληλα μαγνήτιζε με τη γοητεία ώριμου άντρα. Πάντως, με κάποιον κινηματογραφικό, μαγικό τρόπο κατάφερε να δραματοποιήσει τα ερωτήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος κάθε νέος σε κάθε γενιά ­ και γι' αυτό έγινε είδωλο.

Ο Τζέιμς Ντιν είχε μια θεαματικά σύντομη καριέρα. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο και μόνο με τρεις ταινίες μεταμορφώθηκε από κοινός θνητός στον απόλυτο κινηματογραφικό αστέρα, που η λάμψη του ζεσταίνει ακόμη την ψυχή μας. Γιος ενός απλού οδοντοτεχνίτη από την Ιντιάνα, έχασε σε ηλικία οκτώ ετών τη μητέρα του, Μίλντρεντ, και ανατράφηκε από τους θείους του.

Το 1951 ακολούθησε τη συμβουλή του δασκάλου του στο θεατρικό εργαστήρι στο οποίο συμμετείχε και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με σκοπό να ασχοληθεί πλέον επαγγελματικά με την ηθοποιία. Ωσπου να πάρει τον ρόλο του Κάλεμπ Τρασκ στην ταινία «Ανατολικά της Εδέμ», κινηματογραφική διασκευή από το βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ, είχε ήδη εμφανιστεί σε επτά τηλεοπτικά σόου και είχε παίξει ένα μικρό ρόλο στο Μπρόντγουεϊ. Τέσσερις μικρές τηλεοπτικές εμφανίσεις, ως το 1955, τη χρονιά που ένας «Επαναστάτης χωρίς αιτία» συγκλόνισε τη νεολαία της συντηρητικής Αμερικής και καθιέρωσε το μπλουτζίν, τη στυλιζαρισμένη, δήθεν ανέμελη μπούκλα στο μέτωπο και το μόνιμο συνοφρύωμα στα φρύδια σαν πάγιο σήμα κατατεθέν μιας καταπιεσμένης γενιάς που προσπαθούσε να αντιδράσει.

Για να γιορτάσει την επιτυχία του αγόρασε Πόρσε και άρχισε να συμμετέχει σε αγώνες. Λίγο προτού σκοτωθεί σε τροχαίο, καθ' οδόν για το Σαλίνας όπου ­ τραγική ειρωνεία ­ θα έπαιρνε μέρος σε έναν ακόμη αγώνα, είχε προλάβει να γυρίσει και την ταινία «Ο Γίγας». Οπως είπε και ο πατέρας του, Γουίντον Ντιν: «Δεν τον πολυβλέπουμε. Είναι όμως καλό παιδί ο Τζίμι μου. Ενα καλό παιδί και είμαι υπερήφανος για κείνον. Δυσκολεύεσαι λίγο να τον καταλάβεις, είναι αλήθεια, αλλά είναι άντρας με τα όλα του και κάποια μέρα θα αφήσει τη σφραγίδα του. Προσέξτε τι σας λέω, το αγόρι μου θα αφήσει τη σφραγίδα του...».
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=142952