ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ "Οι ζητιάνοι των παρισινών δρόμων"
ΠΙΝΑΚΑΣ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ
Εις το γαλάζιο φως, που έχει γλυκάνει το σκοτάδι του δρόμου
θα περάσουν οι ευγενικοί που τραγουδούν ζητιάνοι,
να ειπούνε το τραγούδι που μας λένε πάντα την ώρα αυτή,
κι οι λογισμοί μας ακούγοντάς το απ’ το μπαλκόνι κλαίνε.
Να μας ειπούν την ήσυχη ελεγεία, που έναν καιρό
σε φωτεινό σαλόνι την τραγουδούσεν όμορφη κυρία,
οπού κατόπιν, με τα χρόνια, δίχως κανείς να το ενοιαστεί,
σαν την αγάπη, σαν τη γυναίκα, εγέρασε κι ο ήχος,
και τώρα οι βραδινές, που ακούονται μόλις, φωνές
πολύ σκυφτών σακατεμένων, τον γυρίζουν στα τρίστρατα της πόλης!
Τους φτωχούς λυπηθείτε, αλλά τον ήχο ελεήστε,
που πρόβαλε απ’ τους τάφους, με τον παλιό του σύντροφο, το στίχο.
Ναι, μοίρα πολυστέναχτη των όντων, τους ακούνε
και αργότατα σαλεύουν τα σβησμένα κεφάλια των γερόντων,
θυμάμενα την άπειρη ευτυχία, ποτέ, που ο ίδιος ήχος,
ο ίδιος στίχος, γεννούσαν την γλυκιάν ανησυχία
στους κόρφους, και η καρδιά, με άρρυθμο χτύπο,
απ’ τα γέλια φτερούγιζε στα δάκρυα,
σαν το ελαφρό πουλάκι μες στον κήπο.
Επέρασαν οι αγάπες, πεθαμένες,
με τα κεριά του πιάνου τα στημένα
σε αργυρά κηροπήγια φωτισμένες,
μα ο σκοπός που τις είχε συνοδέψει
δε θέλει να πεθάνει, και γυρίζει στης πόλης τη βοή να διακονέψει
το δάκρυ που η ψυχή μας πάντα αφήνει να στάξει
απ’ το μπαλκόνι – στις καημένες τις παλιές μελωδίες ελεημοσύνη…
Φάντασμα τραγικό των περασμένων,
έτσι περνάς στους δρόμους και πλανάσαι
στην ατέλειωτη λύπη σου πιστό
- κι ο ζητιάνος, θαρρώντας πως εκείνος είν’ ο σακάτης,
πως αυτόν ελεούμε, γυρίζει και μας λέει ευχαριστώ.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου