Ποίηση Αθηνάς Κοτσόβολου

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Ποίηση Αθηνάς Κοτσόβολου

ΤΡΙΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΕΝΖΑΜΙΝ ΜΟΛΟΙΖΕ

Σε τούτη τη φωτογραφία, αχνά χαμογελώντας ένας ποιητής
Γράφει στα 28 τη ιστορία του..

Ο θάνατος η πρώτη γνώση του, η ποίηση έρχεται μετά
Ένα χαμόγελο στους δήμιους του
Σιγοσφυρίζει ένα τραγούδι επιθανάτιο ύμνο του
Κι οι όμοιοι έξω τα τείχη, θρηνούν τον όμοιο που έφυγε.
…………………..
Οι ποιητές μαθαίνουν πρώτα να πεθαίνουν κι ύστερα να στιχουργούν.

Αυτοί οι δύο παράταιρο ζευγάρι και όμως όμοιοι στο θάνατο και τη ζωή
Ο ένας πέθανε προτού ο άλλος γεννηθεί
Ο Φεντερίκο ο κουτσός που τρέχει
Στους κάμπους με τα λιόδεντρα, σέρνοντας τ’ άχρηστο πόδι.
Ο άλλος έχει ακόμα στο λαιμό του τη θηλιά σφιγμένη..
Στο μαύρο δέρμα του σταλάζει ο ιδρώτας και το αίμα του.
Δεν τα κατάφεραν να τους σκοτώσουν..

Αυτές οι μέρες βιάζονται να φύγουν σαν την ακτίνα του ήλιου
Μέσα από τα σκοτεινά αμφιθέατρα δίπλα απ’ τις σκισμένες αφίσες.
Αυτές οι μέρες βιάζονται να μπουν σαν την ακτίνα του ήλιου
Μέσα στα σκοτεινά κελιά των μελλοθάνατων ποιητών
Χαιδεύοντας τ’ άγρυπνα μάτια τους…
Μα αυτοί ξέρουν πως θα πεθάνουν όρθιοι, χωρίς ένα λυγμό
Ούτε ένα δάκρυ,..