Maria Strigkou.
Έλεγα να μην... Δευτεριάτικα μη χαλάς τη σιωπή, τις κομψές καλημέρες, τις φιλολογικές αναζητήσεις του έρωτα. Μη χαλάς την πεποίθηση πως οι καλοιτέχνες (καθόλου ορθογραφικό λάθος) είναι λεπτεπίλεπτα όντα που ζουν με σύννεφο και έρωτα. Αλλά...
Διαβάσαμε για μια ακόμα αυτοκτονία χτες. Την αυτοκτονία ενός ανθρώπου συνειδητοποιημένου, αγωνιστή και ιδεολόγου. Κάποιοι θα βιαστούν να πουν, άμα είναι έτσι γιατί την έκανε; Κάποιοι άλλοι πάλι θα πούνε, άσε μας μωρέ πρωί – πρωί, βάλε ένα τραγουδάκι να πνίξουμε το νταλκά μας, βάλε ένα ποίημα βαθυστόχαστο για τον απέλπιδο έρωτα μίας μοιραίας μ’ έναν ωραίο, βάλε κάτι από κουλτούρα. Λίγη Παπαδάκη, έναν Ελύτη, κάτι πιο φευγάτο π.χ. Νίτσε, Σοπενάουερ. Να προβληματιστώ για την ουσία της ζωής. Αυτό μάλιστα! Δεν μπορούμε άλλο τα στενάχωρα.
Λυπάμαι! Δεν θα σας κάνω τη χάρη!
Όσο αυξάνεται ο αριθμός αυτών που «εγκαταλείπουν» γιατί συνθλίβονται απ’ τις άθλιες συνθήκες που ζούμε, εμείς οι υπόλοιποι που δεν κάνουμε κάτι, είμαστε συνένοχοι. Ναι, έτσι ακριβώς κι ας μην μας αρέσει. Συνένοχοι!
Ακούμε πολιτικές αμπελοφιλοσοφίες και βλέπουμε κάθε μέρα να μας ξεπουλάνε και σφυρίζουμε. Τι νέα φίλε; Ε, τι νέα, τα ίδια. Κανένα μπανάκι, κανένα γκομενάκι, κανένα σινεμαδάκι. Ευτυχώς που έχουμε τη δουλίτσα μας. Ακόμη (γέλιο για να ξορκιστεί ο φόβος)
Ότι χειρότερο για τη ζωή μας είναι η χρήση τούτων των υποκοριστικών. Ξεχνάμε πως άμα συνηθίσουμε να μικραίνουμε τις κατακτήσεις μας στο τέλος μικραίνουμε οι ίδιοι εμείς.
Γι’ αυτό σας λέω, συνένοχοι! Όσο σωπαίνουμε και καταπίνουμε τα πρωτογενή πλεονάσματα αμάσητα, προσδοκώντας από τους όποιους άλλους ν’ αλλάξουν τον κόσμο, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να σπρώχνουμε κι άλλους συνανθρώπους μας στο στόμα της απελπισίας.
Για σκεφτείτε...αύριο στη θέση τους μπορεί να είναι ένας από εμάς.
Ωραία προοπτική, δεν είναι έτσι;
----
Ήθελα να 'ξερα το θυμό σας τι τον κάνετε μωρέ; Τόσος αξόδευτος θυμός θα μας πνίξει στο τέλος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου