Σήμερα νιώθω καλά της Γιώτας Δ. Τσιλίκη *

http://www.onestory.gr/post/19799680241

_ΣΗΜΕΡΑ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ

της Γιώτας Δ. Τσιλίκη *

.

Το πρωί σηκώθηκα και καθώς τεντώθηκα άκουσα τους αρμούς μου να τρίζουν. Ο ήχος έφτασε στα αυτιά μου σαν κούρντισμα πιάνου. Δόξα τω Θεώ σκέφτηκα ξημέρωσε και σήμερα. Απεκδύθηκα των νυχτερινών μου ιματίων και ένιωσα το χλιαρό νερό να κυλάει στο σώμα μου. Η γεύση της νύχτας έφυγε από το ταπεινό μου στόμα μετά από ένα γρήγορο βούρτσισμα.

Στις ευωδιές του ψημένου ψωμιού ακούμπησα το μυαλό μου καθώς τα χέρια μου πηγαινοέρχονταν γεμάτα στο τραπέζι. Γάλα, φρυγανιές, μαρμελάδα, μέλι, μπισκότα, χυμοί και καφές. Η οικογένεια έφαγε γρήγορα και άφησε εμένα να μαζεύω τα ψίχουλα για τα πουλάκια. Τα χέρια μου υπακούοντας στην εκπαίδευση που είχαν πάρει από τον περασμένο αιώνα, έβαλαν τα άπλυτα στα πλυντήρια και η μέρα ξεκίνησε να τρέχει καθώς έδενα τα κορδόνια μου στη σκάλα. Διανομή τα παιδιά στο σχολείο, στροφή για τη δουλειά, το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έλεγε τον καιρό, σελήνη 22 ημερών, γιορτάζουν οι Άγιοι Ανάργυροι, η ώρα είναι 8,20π.μ., ακολουθούν τα ζώδια. Ευτυχώς βρήκα να παρκάρω, δε θα αργήσω.  

Στο ασανσέρ έβαλα λίγο κραγιόν και ίσιωσα τα ρούχα μου. Μπήκα χαμογελαστή στο γραφείο. «Σήμερα νιώθω καλά» σκέφτηκα. Προσπέρασα τα νεύρα του συναδέλφου που με ζύγιαζε με το μάτι του καθώς αναρωτιόταν φωναχτά που βρίσκω την όρεξη πρωί πρωί, χωρίς ωστόσο να απευθύνεται σε μένα. Στο γραφείο μου με περίμενε μια στοίβα χαρτιά από χτες και σε ένα δεκάλεπτο μου έφεραν κι άλλα. Έπρεπε μέχρι το μεσημέρι να παραδώσω δουλειά δύο ημερών και δύο εργαζομένων. Έσκυψα το κεφάλι μου και αφοσιώθηκα σε αυτό. 

Το τηλεφώνημα από το σχολείο μου δημιούργησε ελαφρά ανατάραξη, εκτρέποντάς με μέχρι το σχολείο του παιδιού. Τίποτα σοβαρό, είχε χτυπήσει το γόνατό του. Ο υπερβάλλον ζήλος της δασκάλας μου κόστισε το γεύμα μου και μισή ώρα επιπλέον δουλειάς. Πήρα βαθιά ανάσα και ξανακάθισα στην καρέκλα μου μακαρίζοντας τον Ύψιστο που μέχρι τώρα όλα πήγαν καλά. Συνέχισα με εντατικούς ρυθμούς το έργο μου. Το απόγευμα έκανα δώρο στον εαυτό μου μια στάση στο βιβλιοπωλείο. Όταν μπήκα στο σπίτι δεν είδα κάτι διαφορετικό από ότι βλέπουν οι περισσότερες μαμάδες. Απλά ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Μόνο μισό τσιγάρο πρόλαβα να καπνίσω πριν αρχίσω το μαραθώνιο στα μπαλέτα και τις πισίνες με ενδιάμεσους σταθμούς το σούπερ μάρκετ και το καθαριστήριο. Στην επιστροφή είχα την ευκαιρία να γελάσω ακούγοντας τα συνταρακτικά νέα των παιδιών και να μαλώσω μαζί τους γιατί δεν έφαγαν όσο έπρεπε το μεσημέρι. 

Το δείπνο ετοιμάστηκε όση ώρα τα παιδιά έκαναν μελέτη και ωστόσο πρόλαβα να απλώσω και τα ρούχα που ξέχασα στο πλυντήριο. Έκλεισαν οι τσάντες, χαμήλωσαν τα φώτα και οι μουσικές, οι εντάσεις άρχισαν να φεύγουν καθώς έβαζα κρέμα στα κουρασμένα μου πόδια. Ένιωσα τα χέρια του να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά και μετά τους ώμους. Τα χείλη του ακούμπησαν στο αυτί μου. «Πως είναι σήμερα  το μωρό μου;» «Καλά, σήμερα νιώθω καλά» του απάντησα. «Το ήξερα. Λάμπεις. Είναι η τυχερή μου μέρα ή μάλλον νύχτα» είπε κλείνοντας μου το μάτι μέσα στον καθρέφτη. 

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αποφάσισα να γίνω καλή χριστιανή και τουλάχιστον να τηρώ τις νηστείες και τους κανόνες των γιορτών. 

.

Η Γιώτα Δ. Τσιλίκη, είναι εργαζόμενη, μητέρα και ως τώρα κατάφερε να διανύσει περίπου το μισό του προσδόκιμου της ζωής. Γράφει αρκετά χρόνια υπακούοντας μια φωνή μέσα της. Μερικές από τις προσπάθειές της έχουν βραβευθεί και δημοσιευθεί.

[ facebook ] [ email ]

 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω