Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

23/4/12, 00:52, ΕΞΑΡΧΕΙΑ της Μπουντίκα *

πηγή http://www.onestory.gr/post/34403374021/23-4-12-00-52

23/4/12, 00:52, ΕΞΑΡΧΕΙΑ

της Μπουντίκα *
.
Το μελάνιασμα του ορίζοντα φιλοδοξούσε να μπει στις καρδιές μας κι εμείς το αφήναμε. Η άνοιξη, μεγάλη ξελογιάστρα, μας κερνούσε τα ωραιότερα πιάτα της, σκέψεις, αισθήματα, ηδονές κι εμείς μπουκωνόμασταν αχόρταγα.
Ανάμεσα στο μελάνιασμα και τα μπουκώματα, ανάμεσα σε διάσπαρτες νότες και μαύρες σιλουέτες, είδα εκείνον. Καθισμένος με φίλους μπροστά στο Βοξ, έμοιαζε έτοιμος να κλάψει και τα παράπονά του όλα είχαν κυκλώσει τα μάτια του κι έμοιαζαν σαν δυο καστανές λίμνες έτοιμες να ξεχειλίσουν. Τον είδα, με είδε και χαμήλωσε το βλέμμα του, εγώ προχώρησα και προσπάθησα να ισιώσω τα γόνατά μου που λύγιζαν ξεδιάντροπα. Ήταν φανερό ότι κάτι τον στενοχωρούσε, σκέφτηκα το χώρο που ετοίμαζε, σκέφτηκα ότι προχωράει, σκέφτηκα ότι εγώ δε μπορούσα ούτε πρακτικά να προχωρήσω για να κρυφτώ μέσα στο πλήθος. Ζήλεψα το τσιγάρο που αγκάλιαζαν τα χείλη του και τον καπνό που συναγωνιζόταν τη μυρωδιά του. Ένα σφίξιμο ανέβηκε απ΄ τη μέση στο στομάχι μου, σαν την πρώτη φορά που με φίλησε κι ύστερα διοχετεύτηκε στα άκρα μου κι άρχισα να τρέμω. Ζαλιζόμουν, δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα, η μπύρα και το τσιγάρο με χειροτέρευαν αλλά κράταγαν το μυαλό μου χαλαρά συγκροτημένο ώστε να επεξεργάζομαι μόνο τα απολύτως απαραίτητα.
Κι ύστερα θύμωσα. Πήγα και στάθηκα απέναντί του και τον κοιτούσα, έμενα εκεί κι άφηνα το θυμό μου να μεγαλώνει, ήθελα να τον βλέπω έτσι και να με πονάει, σαν να έβαζα το χέρι μου στη φωτιά και να μην το τραβούσα πίσω. Τα ‘βαλα με μένα, με το ότι τόσες μέρες δεν μπορούσα να ηρεμήσω, τον ένιωθα να μου μιλάει με το μυαλό του, καταλάβαινα ότι θα τον συναντούσα και ταραζόμουν απίστευτα. Εκνευρίστηκα που ούτε την ταραχή αυτή δε μπορούσα να ελέγξω, ούτε κατάφερνα να το δεχτώ σαν ένα γεγονός που πιθανόν θα ξανασυνέβαινε. Δεν ήξερα τι ήθελα, αλλά ήθελα να σταματήσει όλο αυτό.
Κατάλαβα ότι η οργή μου ήταν εξαιτίας της φυσικής απουσίας, εξαιτίας των ηλεκτρονικών «σ’ αγαπώ» και «συγγνώμη». Ένιωθα ταπεινωμένη γιατί η απουσία του μου στερούσε τον αντίπαλο. Τον ήθελα σαν αντίπαλό μου, ήθελα να του πετάξω πίσω όσο πόνο μου πρόσφερε, να τον δω να βιώνει την κάθε θλίψη που με κέρασε κι ύστερα να καταρρεύσω, ανακαλύπτοντας πως ό,τι πέταγα σε κείνον, το πέταγα σ’εμένα. Ίσως έτσι ανακάλυπτα ότι δεν υπάρχει αληθινά κάτι που θα με ανακούφιζε. Ή ίσως ανακάλυπτα ότι αυτό ήταν η εξιλέωση, να λυγίσω μπροστά του κι ας μείνει εκείνος ασυγκίνητος, καταλαβαίνοντας ότι τα κομμάτια που έδωσα δεν ακυρώνονται, ακόμη κι αν ο σκοπός ή ο προορισμός αποδείχτηκε λάθος.
Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει κι εγώ αφήνομαι να μην αισθάνομαι τίποτα. Οι ώρες και οι μέρες κυλάνε σαν ποτάμι που μας χωρίζει και μαζί τους φεύγω κι εγώ μακριά. Τα συναισθήματα ψυχορραγούν προσπαθώντας να επιβιώσουν μέσα απ’ τις αλλεπάλληλες προσπάθειές μου να τ’ απογυμνώσω από κάθε τι ωραίο. Ή μάλλον προσπαθώντας να κάνω την ωραιότητα αυτή κομμάτι του παρελθόντος χωρίς το περιτύλιγμα της νοσταλγίας. Ο χρόνος κυλάει, λιώνει, χύνεται απ’ τον ουρανό σταγόνα σταγόνα και εξαφανίζεται μέσα σε υπονόμους, απορροφάται απ’ τα σώματα και τα γερνάει, θολώνει τις σκέψεις, μαλακώνει τους πόνους, ισοπεδώνει όνειρα και φόβους εξίσου. Κι εμείς που νομίζουμε ότι ορίζουμε τις ζωές μας, κοιτάμε απ’ τις πόρτες τα ποτάμια να τρέχουν καθώς εκείνα γλιστρούν μέσα αθόρυβα απ’ τα παράθυρα. Έρχονται αθόρυβα και φεύγουν αθόρυβα κι εμείς πεισμωμένοι κρατάμε γερά τα πόμολα, αυτά που νομίζουμε ότι κρατάνε όρθια τη ζωή μας. Επιθυμούμε και ξεχνιόμαστε. Κι η αληθινή οντότητά μας, αποτραβηγμένη πίσω από τη λογική και το συναίσθημα, αυτή η ανεξάρτητη αρχή, η ύπαρξη, η συνειδητότητα, καταδικάζεται να μένει στη σκιά της βιολογικής μας αναπνοής, ενώ η ίδια ασφυκτιά. Γιατί το παίζουμε έτσι το παιχνίδι?
.
Η Μπουντίκα ζούσε κάποτε στο διάστημα, σε ένα μυστηριώδες μέρος  ζεστό και υγρό σαν τη μήτρα της μαμάς. Μια μέρα σκόνταψε σε ένα αστέρι ,έπεσε στη Γη κι έγινε χίλια κομμάτια . Από τότε προσπαθεί να μαζέψει τα κουάρκ της που αιωρούνται νωχελικά στη στρατόσφαιρα για να ξαναγίνει ένα με το όλον.
[ facebook ] [ e-mail ]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις