"Με το χρώμα της αλήθειας"

Paraskevi Lamprini Malouxou

από:
Rodoula Serdary
Η εξαιρετική εισήγηση της καλής φίλης Βάσως για το βιβλίο μου "Με το χρώμα της αλήθειας". Πραγματικά μας καθήλωσε.

Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου

Η εισήγησή μου στην παρουσίαση του βιβλίου της φίλης μας Ροδούλας Σερδάρη - για όσους από σας δεν μπορέσατε να την παρακολουθήσετε! Καλό βράδυ φίλοι μου!

"Με το χρώμα της αλήθειας"

Ο τίτλος του βιβλίου της φίλης μας συγγραφέως Ροδούλας Σερδάρη είναι από μόνος του ένας ολόκληρος κόσμος. Ο κόσμος της αλήθειας, της περίπου αλήθειας, της δικής μας αλήθειας και της αλήθειας των άλλων. Μόνο που έχει μια ιδιαιτερότητα – αναφέρεται όχι στην αλήθεια γενικά αλλά στο χρώμα της. Αλήθεια, έχει χρώμα η αλήθεια; Και ποιο να είναι άραγε; Κόκκινο - του πάθους; Πράσινο - της ελπίδας; Κίτρινο - της ζήλιας; Γαλάζιο - της ηρεμίας; Ή κάποιο άλλο από τα τόσα χρώματα που υπάρχουν και φέρουν το βάρος κάποιου ανθρώπινου συναισθήματος, θετικού ή αρνητικού;

Η απάντηση δύσκολη, αν όχι αδύνατη. Γιατί η αλήθεια είναι τόσο αφηρημένη έννοια – κι ας νομίζουμε πως είναι κάτι απλό, κάτι που όλοι γνωρίζουμε, κάτι που όλοι μπορούμε να χειριστούμε καλά ή λιγότερο καλά. Γιατί η αλήθεια δεν είναι μία, είναι πολλές – όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο σε πρώτη ανάγνωση.
Θα μου πείτε «Μα πώς είναι δυνατόν; Να μας πεις ότι το ψέμα έχει πολλές όψεις και αποχρώσεις, ναι. Αλλά η αλήθεια είναι μία - δεν είναι»; Κι όμως φίλοι μου δεν είναι. Το αληθές είναι ένα. Η αλήθεια που εμείς εισπράττουμε από αυτό μπορεί να έχει παραπάνω από ένα πρόσωπα - και θα σας φέρω ένα απλό παράδειγμα – αυτό του ποτηριού.

Ένα ποτήρι με νερό μέχρι την μέση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ποτήρι με νερό μέχρι τη μέση. Η απάντηση όμως στην ερώτηση «τι βλέπεις» μπορεί να είναι «ένα μισογεμάτο ποτήρι» ή «ένα μισοάδειο ποτήρι». Και, πέρα από τον κλασσικό χαρακτηρισμό της πρώτης ως αισιόδοξης και της δεύτερης ως απαισιόδοξης θεώρησης, παραμένει το γεγονός ότι και οι δυο απαντήσεις είναι σωστές. Είναι και οι δυο αλήθειες - που αφορούν το ίδιο πράγμα, το ίδιο θέμα. Απλά είναι ιδωμένες από διαφορετική σκοπιά, μια σκοπιά που έχει να κάνει με το ψυχολογικό προφίλ του ερωτώμενου και καθόλου με την όποια πρόθεση να σε εξαπατήσει, να σου πει ψέμματα.
Κάπως έτσι λοιπόν συμβαίνει και στη ζωή μας. Καθημερινά βιώνουμε καταστάσεις, γεγονότα, συμπεριφορές και ενέργειες που, ενώ είναι δεδομένα και συγκεκριμένα, ερμηνεύονται διαφορετικά από διαφορετικούς αποδέκτες και προκύπτουν έτσι πολλές διαφορετικές αλήθειες. Και κάπως έτσι συμβαίνει και στη ζωή των ηρώων του μυθιστορήματος της Ροδούλας Σερδάρη. Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν.

Άντονι Θολούρας - ο γιος. Νέος, ωραίος, πλούσιος - αντικειμενικά αυτά. Για τον εαυτό του, γόης ακαταμάχητος. Για τις εφήμερες περιπέτειές του, μέσον προβολής και σπάταλης διασκέδασης. Για τους φίλους του, αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης. Για τις γυναίκες εργαζόμενες στην εταιρεία του πατέρα του, μόνιμη απειλή σεξουαλικής παρενόχλησης. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Τζέσικα Θολούρα - η κόρη. Για τον εαυτό της, επιτυχημένη επιχειρηματίας. Για τον πατέρα της, άξια διευθύντρια της οικογενειακής επιχείρησης. Για την Έρρικα, τη «φίλη» της, η χρυσή χήνα που μαδάει κυνικά κι ασύστολα. Για τους υπαλλήλους στην εταιρεία, η σκληρή κι ανάλγητη εργοδότρια. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Τζούλη Θολούρα - η μητέρα. Για τον εαυτό της, μια επώνυμη κυρία της καλής κοινωνίας. Για τους εργαζόμενους στο σπίτι της, η άκαρδη και τυρανική «κυρία». Για τους δημοσιογράφους των κοσμικών εφημερίδων, το κελεπούρι που δίνει τροφή στα σκανδαλοθηρικά τους έντυπα. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Ορέστης Θολούρας - ο πατέρας. Για τον εαυτό του, πάτερ φαμίλιας μιας από τις πιο προβεβλημένες οικογένειες του τόπου και πετυχημένος επιχειρηματίας. Για τη γυναίκα του, πηγή εισοδήματος και εύκολο θύμα των απαιτήσεων και του εγωισμού της. Για τα παιδιά του, το εφαλτήριο για την δική τους πορεία στη ζωή. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Έλενα Σιρώνη-Γαλανού - ο συνδετικός κρίκος. Υπάλληλος της Τζέσικας, στόχος των ερωτικών προτάσεων -πιέσεων του Άντονι, θα εξελιχθεί, καθώς προχωρά η αφήγηση, σε άνθρωπο-κλειδί στη δίνη των γεγονότων που ξεσπούν σαν καταιγίδα στην οικογένεια Θολερού. Τι είναι στ’ αλήθεια;

Και, τέλος, κάποιοι από τους δευτεραγωνιστές της υπόθεσης. Η Ηρώ, η γκουβερνάντα - φύλακας άγγελος ή κοινή απατεώνισσα; Η Βαλεντίνα, η οικιακή βοηθός - ασήμαντη υπηρέτρια ή ισχυρή παρουσία; Τι είναι στ’ αλήθεια;

Κι ενώ προχωρά η αφήγηση κι ο αναγνώστης σχηματίζει την δική του εικόνα, την δική του αλήθεια για τα πρόσωπα της ιστορίας, έρχεται ένα αναπάντεχο γεγονός, μια ανατροπή από εκείνες που συνηθίζει η ζωή και που μόνο εκείνη ξέρει να σκηνοθετεί τόσο αριστοτεχνικά, για να φέρει τα πάνω κάτω. Κι ενώ αρχίζει να σηκώνεται σιγά σιγά η κουρτίνα μπροστά από τα μάτια τους, σαν μια αυλαία που ανοίγει για να αποκαλύψει μιαν άλλη πραγματικότητα, μιαν άλλη αλήθεια, εμείς παρακολουθούμε τις αντιδράσεις των ηρώων μας σ’ αυτήν την αποκάλυψη. Θα την δούνε; Θα την δεχτούν; Θα συντονίσουν τη ζωή τους στη νέα αυτή πραγματικότητα; Θα μπορέσουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων;

Τις απαντήσεις θα τις βρείτε, φίλες και φίλοι μου, μέσα στο «Χρώμα της αλήθειας». Εγώ θα σας δώσω μόνο μια ένδειξη – ίσα ίσα για να κεντρίσω ακόμη πιο πολύ το ενδιαφέρον σας! Μια φράση του Άντονι Θολούρα όταν ήδη έχει ξεσπάσει η καταιγίδα: «Είμαι ευτυχισμένος που φεύγω έτσι, με τα μάτια ανοιχτά και όχι νυχτωμένος».

Κι εγώ, με τη σειρά μου, θα σας δώσω την δική μου απάντηση για το ερώτημα που σας έθεσα στην αρχή. Αλήθεια, ποιο είναι το χρώμα της αλήθειας;

Για μένα είναι το λευκό. Το χρώμα που κλείνει μέσα του όλα τα χρώματα. Γιατί η αλήθεια δεν είναι μία, είναι πολλές. Κάθε μια με το δικό της χρώμα. Κι όλες μαζί συγκλίνουν, ενώνονται και φτιάχνουν την μία, την τελική. Και τα χρώματά τους το ίδιο – ενώνονται και καταλήγουν σε ένα: το λευκό!"