Όταν
σε σκέφτομαι, απελπίζομαι!
Δεν χρησιμοποιείς παρά 400 λέξεις
τηλεοπτικής φύσεως, δεν έχεις αίσθημα δικαίου και δεν έμαθες ποτέ να
ακούς. Παρεξηγείσαι εύκολα, καταλαβαίνεις δύσκολα, ποτέ δεν ορθώνεις
ανάστημα.
Βρίζεις, φωνάζεις, μουντζώνεις κι έπειτα βλέπεις τηλεόραση. Κοιμάσαι, ξυπνάς, περιμένεις στην ουρά, χάνεις τη δουλειά σου, πληρώνεις φόρους, χάνεις το επίδομά σου, ξαναπληρώνεις φόρους.
Δέχεσαι να σε διαφεντεύουν τιποτένιοι γιατί τόσο καταλαβαίνεις. Τόσο υπομένεις. Τόσο ξέρεις να μετράς. Με τα ρούχα, με το αυτοκίνητο, με το “όνομα”. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με το μυαλό, γιατί σου λείπει. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με την ψυχή, γιατί σου λείπει. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με τη λογική, γιατί σου λείπει.
Όταν σου μιλάω, απελπίζομαι! Έχεις τη φύση του όχλου μέσα σου, της αδύναμης γυναικούλας, του κατατρεγμένου από τη μοίρα Ξανθόπουλου. Σε παραμυθιάζουν τα Μέσα. Σε καθησυχάζει το μέσο. Σε κατατρύχουν τα ιστορικά σύνδρομα. Σε εμπαίζουν οι δημαγωγοί. Δεν ήθελες ποτέ να γράφεις, ήθελες μόνο να αντιγράφεις. Δεν ήθελες ποτέ να διαβάσεις, ήθελες να κάνεις σκονάκι. Δεν ήθελες ποτέ να μάθεις, ήθελες μόνο να σε μάθουν.
Όταν σε σκέφτομαι, εξοργίζομαι! Δεν είσαι παρά ένα κατάλοιπο του παρελθόντος. Ποτέ ένα τόσο ένδοξο παρελθόν, δεν κατάντησε τόσο όνειδος. Ποτέ τέτοια πολιτισμική υπεροχή, δεν κατάντησε τόση λύπηση. Ποτέ τέτοια φιλντισένια κληρονομιά δεν κατάντησε τόσο κάλπικη!
Κάθε φορά που σε κοροϊδεύουν και χειροκροτάς, σε λυπάμαι!
Κάθε φορά που περιμένεις σε μία ουρά και κρατάς το κεφάλι σου κατεβασμένο, σε λυπάμαι!
Κάθε φορά που φιλάς κατουρημένες ποδιές για τα αυτονόητα, σε λυπάμαι!
Ήσουν ξακουστός στα πέρατα της γης και κατάντησες περίγελος. Σε γυροφέρνουν ψεύτες, οργανωμένοι καιροσκόποι και κοινοί λιμοκοντόροι! Αλλά, δεν βλέπεις τίποτα, παρά μόνο μάγισσες και φαντάσματα.
Δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις! Μόνο επαναλαμβάνεις και μιμείσαι ό,τι σου δείχνουν. Σου δείχνουν ένα αποκομμένο χωρίο από το κομμουνιστικό μανιφέστο και ηδονίζεσαι.
Σου δείχνουν ένα αποκομμένο χωρίο από το αναρχικό μανιφέστο και εκρήγνυσαι.
Σου δείχνουν ένα απομονωμένο χωρίο από εκκλησιαστικό μανιφέστο και προσκυνάς.
Σήκω που να σε πάρει ο διάολος. Σήκω και δες μόνος σου. Ψάξε, αναζήτησε, αμφισβήτησε.
Κλείσε τα μάτια και τέντωσε τα αυτιά σου. Άκου την ξύλινη γλώσσα πως αντηχεί κούφια στο μυαλό σου.
Άκου πρώτα και μετά δες...δες την αλήθεια σου στο δικό μου ψέμα.
http://
Βρίζεις, φωνάζεις, μουντζώνεις κι έπειτα βλέπεις τηλεόραση. Κοιμάσαι, ξυπνάς, περιμένεις στην ουρά, χάνεις τη δουλειά σου, πληρώνεις φόρους, χάνεις το επίδομά σου, ξαναπληρώνεις φόρους.
Δέχεσαι να σε διαφεντεύουν τιποτένιοι γιατί τόσο καταλαβαίνεις. Τόσο υπομένεις. Τόσο ξέρεις να μετράς. Με τα ρούχα, με το αυτοκίνητο, με το “όνομα”. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με το μυαλό, γιατί σου λείπει. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με την ψυχή, γιατί σου λείπει. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με τη λογική, γιατί σου λείπει.
Όταν σου μιλάω, απελπίζομαι! Έχεις τη φύση του όχλου μέσα σου, της αδύναμης γυναικούλας, του κατατρεγμένου από τη μοίρα Ξανθόπουλου. Σε παραμυθιάζουν τα Μέσα. Σε καθησυχάζει το μέσο. Σε κατατρύχουν τα ιστορικά σύνδρομα. Σε εμπαίζουν οι δημαγωγοί. Δεν ήθελες ποτέ να γράφεις, ήθελες μόνο να αντιγράφεις. Δεν ήθελες ποτέ να διαβάσεις, ήθελες να κάνεις σκονάκι. Δεν ήθελες ποτέ να μάθεις, ήθελες μόνο να σε μάθουν.
Όταν σε σκέφτομαι, εξοργίζομαι! Δεν είσαι παρά ένα κατάλοιπο του παρελθόντος. Ποτέ ένα τόσο ένδοξο παρελθόν, δεν κατάντησε τόσο όνειδος. Ποτέ τέτοια πολιτισμική υπεροχή, δεν κατάντησε τόση λύπηση. Ποτέ τέτοια φιλντισένια κληρονομιά δεν κατάντησε τόσο κάλπικη!
Κάθε φορά που σε κοροϊδεύουν και χειροκροτάς, σε λυπάμαι!
Κάθε φορά που περιμένεις σε μία ουρά και κρατάς το κεφάλι σου κατεβασμένο, σε λυπάμαι!
Κάθε φορά που φιλάς κατουρημένες ποδιές για τα αυτονόητα, σε λυπάμαι!
Ήσουν ξακουστός στα πέρατα της γης και κατάντησες περίγελος. Σε γυροφέρνουν ψεύτες, οργανωμένοι καιροσκόποι και κοινοί λιμοκοντόροι! Αλλά, δεν βλέπεις τίποτα, παρά μόνο μάγισσες και φαντάσματα.
Δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις! Μόνο επαναλαμβάνεις και μιμείσαι ό,τι σου δείχνουν. Σου δείχνουν ένα αποκομμένο χωρίο από το κομμουνιστικό μανιφέστο και ηδονίζεσαι.
Σου δείχνουν ένα αποκομμένο χωρίο από το αναρχικό μανιφέστο και εκρήγνυσαι.
Σου δείχνουν ένα απομονωμένο χωρίο από εκκλησιαστικό μανιφέστο και προσκυνάς.
Σήκω που να σε πάρει ο διάολος. Σήκω και δες μόνος σου. Ψάξε, αναζήτησε, αμφισβήτησε.
Κλείσε τα μάτια και τέντωσε τα αυτιά σου. Άκου την ξύλινη γλώσσα πως αντηχεί κούφια στο μυαλό σου.
Άκου πρώτα και μετά δες...δες την αλήθεια σου στο δικό μου ψέμα.
http://
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου